Η αυτοκτονία της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Γενεύη

Του Γιώργου Παπαδόπουλου – Τετράδη 

Το 20% του τουρκικού λαού είναι Κούρδοι. Εδώ και πολλά χρόνια ζητάνε αυτονομία. Αναρωτιέται κανείς: Οι Τουρκοκύπριοι έχουν το δικαίωμα να μετατρέψουν ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος σε διχοτομημένη ομοσπονδία. Οι Κούρδοι όχι; Το ερώτημα είναι ρητορικό. Αλλά δείχνει τη διεθνή υποκρισία και την ελληνική και κυπριακή ελαφρότητα στην αντιμετώπιση του Κυπριακού.

Επόμενο ερώτημα: Αν δεν υπάρχει λόγος για εγγυήτριες δυνάμεις και στρατούς στο νησί σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον φόβος ξένης απειλής. Αν έχει εκλείψει αυτός ο κίνδυνος ποιος ο  λόγος να χωριστούν οι Κύπριοι σε δύο κράτη, από τα οποία μάλιστα το ένα θα κατέχει εδάφη και περιουσίες κατοίκων του άλλου;

Αν αρχίσει κανείς να παραθέτει επιχειρήματα για τα δύο μέτρα και δύο σταθμά και για την προσβολή της κοινής λογικής θα γράψει τόμους. Το σημερινό πρόβλημα είναι ότι η Κύπρος ζυγίζεται μόνη της και μάλιστα στην ελαττωματική ζυγαριά ΗΠΑ, Βρετανίας, Τουρκίας και ΕΕ. Όχι για να βρει το βάρος της. Αλλά για να διχοτομηθεί!

Η πολυθρύλητη διάσκεψη της Γενεύης, που πιέζουν όλοι όσοι θέλουν την εξαφάνιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι προ των πυλών. Το σχέδιο που επεξεργάζονται οι συνομιλητές Κύπριοι και Τουρκοκύπριοι δεν είναι παρά το σχέδιο Ανάν με ελάχιστες διαφορές, σερβιρισμένο σε διαφορετικό χρόνο, με πρωταγωνιστές πιο εύκαμπτους από την προηγούμενη φορά. Αυτή είναι η διαφορά.

Η σημαντικότερη διαφορά, όμως, είναι ότι το κυρίαρχο κράτος «Κυπριακή Δημοκρατία», ως αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ, ως μέλος της ΕΕ, ως κυρίαρχο με όλα τα δικαιώματα αυτοάμυνας και κυριαρχίας επί του εδάφους του και των πολιτών του, δεν υπάρχει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων! Δεν αναφέρεται καν στα γραπτά! Δεν θα υπάρχει στο μέλλον σε περίπτωση αυτής της συμφωνίας!

Αντ’ αυτού υπάρχει στο τραπέζι το «Ελληνοκυπριακό ομόσπονδο κράτος» και το «Τουρκοκυπριακό ομόσπονδο κράτος». Το κεντρικό κράτος είναι υπονομευμένο από το ίδιο του το Σύνταγμα, που δεν το δημιούργησαν οι πολίτες του, αλλά ξένοι!! Κάθε εξουσία του είναι υπό αίρεση!

Ο κανόνας της πλειοψηφίας καταργείται επίσημα και η κεντρική διακυβέρνηση θα γίνεται μέσω των βέτο που θα ασκούν οι δύο ισότιμες κοινότητες σε κάθε πρόταση των τριών κεντρικών εξουσιών, με τις οποίες θα διαφωνούν, με αποτέλεσμα ξένοι δικαστές διορισμένοι επί τούτου να αποφασίζουν για τη «δημοκρατία»!

Το νέο κράτος δεν θα έχει στρατό, δηλαδή το δικαίωμα της αυτοάμυνας, ενώ οι βρετανικές βάσεις θα είναι πλήρως εξοπλισμένες! Φυσικά, νατοϊκές μονάδες θα μπορούν να υπάρχουν, όπως θα βρίθει ο τόπος από καμουφλαρισμένους Τούρκους, Έλληνες και Κύπριους στρατιωτικούς! Βρετανοί και Τούρκοι θα μπορούν να επέμβουν στρατιωτικά ως εγγυητές αν το αποφασίσουν, ακόμα κι αν το κράτος- Φρανκενστάιν θα είναι τυπικά έδαφος της ΕΕ!

Η υπό εκκόλαψη συμφωνία καταργεί την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, έστω και όπως προβλέφτηκε από τις συμφωνίες Λονδίνου- Ζυρίχης και νομιμοποιεί την εισβολή του Αττίλα το 1974. Νομιμοποιεί την παράνομη κατοχή κυπριακού εδάφους από την Τουρκία. Καταστρατηγεί όλα τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που απαιτούν την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και την επιστροφή εδαφών και προσφύγων! Με δυο λόγια, επιβραβεύει για κάθε μελλοντική διεθνή χρήση το δίκαιο του εισβολέα και το δίκαιο του κατακτητή εδαφών και ανθρώπων.

Όλα τα υπόλοιπα πετάγονται στο καλάθι των αχρήστων με την έωλη δικαιολογία ότι οι καιροί άλλαξαν και ότι όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα γέρνουν σε βάρος της ελληνοκυπριακής πλειοψηφίας. Έωλη, γιατί η ίδια χρησιμοποιήθηκε και για να περάσει το σχέδιο Ανάν με τον εκβιασμό ότι αν δεν ψήφιζαν «ναι» οι Κύπριοι δεν θα έμπαινε η χώρα στην ΕΕ!

Οι Κύπριοι και ψήφισαν «όχι» και μπήκαν στην ΕΕ, παρά τη λύσσα των αμερικανικών και ευρωπαϊκών κύκλων που θεώρησαν ότι ο Σημίτης τους είχε εξαπατήσει, και παρόλο που φρέσκος πρωθυπουργός ήταν ο Κ. Καραμανλής.

Η ίδια η συνθήκη εισόδου της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ εξασφαλίζει την κυριαρχία της σε όλο το νησί και υποχρεώνει την τουρκοκυπριακή κατοχή να αποδεχτεί την οντότητά της και να προσέλθει σε διάλογο για το μέλλον της! Ακόμα και σήμερα.

Η Κυπριακή Δημοκρατία, λοιπόν, ξεκίνησε το 2004 από πολύ ευνοϊκότερη θέση από κείνη που είχε μέχρι το 2003 και τη διατήρησε μέχρι τα μέσα της διακυβέρνησης Χριστόφια, οπότε άρχισαν τα οικονομικά και στρατιωτικά σκάνδαλα να πρωταγωνιστούν στο νησί.

Σήμερα, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την ανοχή αν όχι τη σύμφωνη γνώμη πλειοψηφίας του πολιτικού κόσμου, κάθεται σε ένα τραπέζι, στο οποίο συζητά:

1. Την κατάργηση του ανεξάρτητου και αναγνωρισμένου από το 1960 στον ΟΗΕ και μέλους στην ΕΕ κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας.
2. Την οριστική διχοτόμηση του νησιού σε δύο ομόσπονδες δημοκρατίες. Από τις οποίες η μία θα είναι ανεξάρτητη και η άλλη θα είναι ντε φάκτο επαρχία της Τουρκίας!
3. Την εγκατάλειψη των δικαιωμάτων της πλειοψηφίας και στις τρείς εξουσίες του νέου κεντρικού κράτους- οπερέτα, παραχωρώντας στη μειοψηφία του 20% δικαιώματα πλειοψηφίας 51%! Δηλαδή τη μετατροπή της πλειοψηφίας των Κυπρίων σε υπάκουους της θέλησης της μειοψηφίας. ( Άλλο πράγμα παραχωρώ δικαιώματα και εξασφαλίζω τα δικαιώματα της μειοψηφίας και άλλο πράγμα παραχωρώ στη μειοψηφία τα δικαιώματα της πλειοψηφίας σε βάρος της πλειοψηφίας).
4. Την παραμονή, υπό οποιαδήποτε μορφή, τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων στο νησί.
5. Την παραχώρηση πάνω από των μισών κατεχόμενων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας στους Τουρκοκύπριους.
6. Την απώλεια για πάντα κατεχομένων ελληνικών πόλεων και χωριών για τους ελληνοκύπριους πρόσφυγες κατοίκους τους.
7. Την εγκατάλειψη και παραχώρηση πάνω από το ένα τρίτο της ακτογραμμής του νησιού σε ένα άλλο κράτος, που αποκτά έτσι δικαιώματα εκμετάλλευσης υποθαλάσσιου πλούτου της Πρώην Κυπριακής Δημοκρατίας, συνενώνοντάς τα με της Τουρκίας.
8. Τη διαιώνιση της επιτροπείας ξένων δυνάμεων υπό τη μορφή εγγυητριών στο νέο κράτος- οπερέτα, που σημαίνει ότι η ΕΕ θα έχει σαν μέλος της ένα κράτος μη ανεξάρτητο, μη δημοκρατικό, μη ευρωπαϊκό (αφού η Τουρκία θα είναι μέρος του), μη αυτοαμυνόμενο, έξω από κάθε ευρωπαϊκή συνθήκη και νομολογία!
9. Την παραβίαση της θέλησης της πλειοψηφίας, καθώς όλα αυτά γίνονται ερήμην και χωρίς την έγκριση του κυπριακού λαού, ο οποίος, ακόμα και αν κληθεί να αποφασίσει με δημοψήφισμα, θα είναι εκ των υστέρων, επί τετελεσμένων και σε περίπτωση νέου «όχι» η ψήφος του θα έχει την αξία που είχε και το «όχι» των Ελλήνων στο δημοψήφισμα του 2015. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν θα επιτρέψουν να ξαναγίνουν ρεζίλι από την ψήφο ενός λαού.

Φυσικά, όλα αυτά γίνονται πραξικοπηματικά. Επειδή κανείς δεν έχει δικαίωμα να καταργήσει την ύπαρξη ενός ανεξάρτητου κράτους του ΟΗΕ παρά μόνο η πλειοψηφία των πολιτών του ή μία αντιπροσωπευτική συντακτική συνέλευση, όπως, μεταξύ άλλων, γνωμοδοτεί ο επί χρόνια Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Συνταγματικού Δικαίου καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης.

Και η Ελλάδα; Η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται υπό την ασφυκτική πίεση των ΗΠΑ και της ΕΕ, έχοντας και ως επιβαρυντικό παράγοντα την απειρία και άγνοια του θέματος σε βάθος. Αν συνυπολογίσει κανείς και τον μπαμπούλα Τράμπ, που επιστρατεύουν για να την τρομοκρατήσουν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι παράγοντες, καταλαβαίνει κανείς ότι η θέση που θα πάρει είναι απρόβλεπτη.

Είναι άγνωστο σε ποιο σημείο, και αν, εμπλέκεται συμβουλευτικά ο ουσιαστικός αρχιτέκτονας του «όχι» στο σχέδιο Ανάν μαζί με τον Τ. Παπαδόπουλο, τότε υπουργός Π. Μολυβιάτης, που ξέρει το θέμα άριστα. Το βέβαιο είναι ότι ακόμα και η οικονομική δυσπραγία της χώρας έχει επιστρατευτεί ως εκβιασμός από ΗΠΑ  και ΕΕ για να υλοποιηθεί η δημιουργία ενός ακόμα προτεκτοράτου στην περιοχή.

Ακόμα και αντίπαλοι του Κύπριου προέδρου Αναστασιάδη απορούν με το σημείο στο οποίο έχει φτάσει να διαπραγματεύεται τη διάλυση ενός κυρίαρχου κράτους, από την οποία θα βλαφτεί και ο ίδιος. Τουλάχιστον σε ό,τι φαίνεται.

Από την άλλη πλευρά, όπως και την περίοδο που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος του 2004, στην Κύπρο έχουν πέσει πολλά εκατομμύρια απ’ έξω, και σε πολλά επίπεδα για να προωθηθεί η σημερινή λύση Φράνκενστάιν.

Η μόνη ελπίδα να σωθεί η Κυπριακή Δημοκρατία από την κατάργηση και διάλυσή της είναι να τινάξει η Τουρκία στον αέρα τη διάσκεψη της Γενεύης με ακραίες απαιτήσεις και εμμονές. Κι αυτό δεν είναι πολύ προς τιμήν ούτε της Κυπριακής προεδρίας ούτε της ελληνικής πλευράς, που θα έπρεπε να έχουν την ίδια θέση που είχαν όλες οι κυπριακές και ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 μέχρι τον Δεκέμβριο που πέρασε:

«Δεν συζητάμε τίποτε σε διάσκεψη με την Τουρκία. Μόνο την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής».

Η θέση της ελληνικής κυβέρνησης και της κυπριακής προεδρίας, που την ψιθυρίζει, ότι δεν θα γίνουν δεκτές εγγυήτριες δυνάμεις είναι παρωνυχίδες. Καταπίνουν την κάμηλο και διϋλίζουν τον κώνωπα.

Όταν δεν θα υπάρχει στην πράξη κυρίαρχη Κυπριακή Δημοκρατία, όπως υπάρχει σήμερα, έστω και λαβωμένη από την τουρκική κατοχή, δεν θα έχει κανένα νόημα αν θα υπάρχουν εγγυήτριες δυνάμεις. Ποιανού κράτους;

Ακόμα και με τη σημερινή της λαβωματιά η Κυπριακή Δημοκρατία έχει τη νομική και διεθνή ισχύ να απαιτεί την εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ και την επιστροφή προσφύγων και περιουσιών. Αύριο τι θα απαιτεί, αφού θα έχει ουσιαστικά παραιτηθεί από όλα;

Δεν είναι λίγοι οι Κύπριοι που αδιαφορούν γιατί έχουν την ψευδαίσθηση ότι με την οικονομική τους ευρωστία και ικανότητα θα «καταπιούν» το τουρκοκυπριακό κράτος οικονομικά, άρα και πολιτικά. Ίσως δεν τους έχει διδάξει ο χρόνος ότι η Τουρκία δεν θα αφήσει αυτό που ήταν απλώς διάσπαρτοι άνθρωποι σε χωριά, το μετέτρεψε σε κατεχόμενη τουρκοκρατούμενη περιοχή και πάει να το νομιμοποιήσει ως κράτος, να μη γίνει επαρχία της.

Το κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Κανείς δεν απειλεί την Κυπριακή Δημοκρατία εκτός από την Τουρκία. Η Ελλάδα είναι εδώ και πάνω από μισό αιώνα έξω από πολιτικές επέμβασης, είτε ως στόχο είτε ως στρατιωτική δυνατότητα. Πολύ περισσότερο που είναι μέλος της ΕΕ. Κάθε επίκληση προστασίας από τέτοια απειλή δεν είναι απλώς ανεδαφική. Είναι γελοία.

Αυτή τη γελοιότητα την ξέρουν πολύ καλά οι ΗΠΑ, η ΕΕ και η Τουρκία. Το ότι καμώνονται πως δεν την ξέρουν φανερώνει για νιοστή φορά τη διεθνή πολιτική και διπλωματική υποκρισία. Το παιχνίδι της οποίας δέχονται να παίζουν η σημερινή κυπριακή προεδρία και η ελληνική κυβέρνηση.

Οι συνομιλίες για το Κυπριακό ξεκινάνε με την απαίτηση αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων και συνεχίζουν με την επιστροφή όλων των κατεχόμενων εδαφών και περιουσιών στους πρόσφυγες. Όλα τα άλλα οδηγούν σε αυτοκτονία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

ΠΗΓΗ: http://www.liberal.gr, http://blogvirona.blogspot.gr/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com