Οι πρόθυμοι της «αποθήκης ψυχών»

Οι «Αλληλέγγυοι» και η νέα «Νήσος Ναούρα»

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου από την Ρήξη φ. 127 

Για όσους παρακολουθούν με κριτική διάθεση το προσφυγικό ζήτημα, αλλά ακόμη και για τους ανυποψίαστους θιασώτες των «ανοιχτών συνόρων», ένα πράγμα είναι σίγουρο: Η επικείμενη επιδείνωση της μεταναστευτικής κρίσης στην Ελλάδα. Κι αυτό γιατί:
• Μετά από καιρό, η Γερμανία και οι δορυφόροι της επιμένουν επιτακτικά στην επανεργοποίηση της Συνθήκης του Δουβλίνου και η «αυστραλιανή λύση», με την Ελλάδα να προορίζεται σε «ρόλο νήσου Ναούρα», όπου θα κρατούνται οι πρόσφυγες-μετανάστες που καταφθάνουν στην Ευρώπη, είναι το Plan Β που προτείνουν πλέον δημοσίως αρκετοί ηγέτες του Βίζεγκραντ.
• Ο επικίνδυνος «σουλτάνος» της Άγκυρας εξακολουθεί να είναι ο αστάθμητος και ο σημαντικότερος παράγοντας στο ευρωτουρκικό προσφυγικό ντηλ, την ώρα που η συνεργάτις του στο Βερολίνο ετοιμάζεται για το δικό της «mea culpa».
• Οι περισσότερες χώρες στην Ε.Ε. αρνούνται πεισματικά να δεχτούν πρόσφυγες από τη δοκιμαζόμενη Ελλάδα και οι συνοριακοί φράχτες εξακολουθούν να επεκτείνονται και να αναβαθμίζονται.
• Οι αμφιλεγόμενες ΜΚΟ για το προσφυγικό αναγορεύτηκαν πλέον σε πανίσχυρα λόμπι με άνετες προσβάσεις και παρεμβάσεις σε πρωθυπουργικά γραφεία και καγκελαρίες, σε δημοσιογραφικές αρχισυνταξίες και εκκλησιαστικά κονκλάβια.
• Είναι ζήτημα αν υπάρχει πλέον άλλη κοινωνική ομάδα πέρα από τους μετανάστες-πρόσφυγες με μεγαλύτερο διεθνές δίκτυο υποστήριξης και διαπλεκόμενο δίχτυ προστασίας από αναρίθμητες ΜΚΟ, ισχυρά ΜΜΕ, εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, εκκλησίες, συνδικάτα, πολιτικά κόμματα, «καταξιωμένες» προσωπικότητες, «προοδευτική» διανόηση, κ.λπ.

Ποιοι είναι όμως όλοι αυτοί, οι εν γένει φιλάνθρωποι που αν και εμφορούνται από διαφορετικές στρατηγικές, στόχους, μέσα και κίνητρα έχουν, με όχημα τον ανθρωπισμό και την υπερηθική, κοινό παρανομαστή τους την παροχή ασύλου σε όλους ανεξαιρέτως τους μετανάστες και την αύξηση, χωρίς όρια, του αριθμού όσων θέλουν να μετοικίσουν στην Ευρώπη; Δύο μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα από το Πάνθεον των «εχθρών» και «φίλων» του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, που συγκροτούν τη «διεθνή φιλομεταναστευτική συμμαχία».
Πρώτον, ο οργανωμένος αριστερίστικος εξτρεμισμός. Παρουσιάζεται άλλοτε με τη μορφή επιθετικών «αλληλέγγυων» κι άλλοτε μειλίχιων «εθελοντών» ή πενήτων «αλτρουιστών». Ποτέ δεν κρύβουν όμως τα ιδεολογικά τους κίνητρα, τις «επαναστατικές» ονειρώξεις τους και το οργανωτικό τους σχήμα, τύπου antifa. Αστείρευτη πηγή χρηματοδότησής τους τα κρατικά και ευρωπαϊκά προγράμματα, οι δωρεές «καλών αστών», αλλά και οι στοχευμένες «επιχορηγήσεις» από «φιλάνθρωπους» καπιταλιστές τύπου Σόρος και Γκέιτς και ιδρύματα όπως EPIM, ECRE κ.α. Κοινή σε όλους τους η πεποίθηση ότι, ελλείψει γηγενούς «επαναστατικού προλεταριάτου», τη θέση του θα την καταλάβουν τα «ταξικά αδέλφια» από τα πέρατα της οικουμένης.
«Μακρύ χέρι» του ακροαριστερού εξτρεμισμού είναι και τα λεγόμενα προσφυγικά συμβούλια, που αναλαμβάνουν δράση όταν πρόκειται να γίνουν «ξεσηκωμοί», όπως αυτοί στη Λέσβο, τη Χίο, τη Λέρο κ.α. Στο πλαίσιο αυτό, στους αιτούντες άσυλο προσφέρεται ένα επιτόπιο δίκτυο υποστήριξης από εκπαιδευμένους ακτιβιστές, που ασχολούνται άμεσα με την επικείμενη ή εν εξελίξει διαδικασία ασύλου. Η χρηματοδοτούμενη από ΜΚΟ νομική βοήθεια συνίσταται στην παροχή από πρώτο χέρι «επιχειρημάτων» προς τους αιτούντες άσυλο προκειμένου να επηρεασθεί θετικά η έκβαση της διαδικασίας. Εκτιμάται ότι εφόσον ξεκινήσουν, με ευρωπαϊκή βοήθεια, οι μαζικές εξετάσεις ασύλου, τότε θα σημειωθεί εντυπωσιακή άνοδος των ποσοστών αναγνώρισης, με ό,τι αυτό σημαίνει για την επιβάρυνση κρατικών προϋπολογισμών ή του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου.
Δεύτερον, οι εκπρόσωποι της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Κατά κοινή ομολογία, ένας στρατός απόκληρων μεταναστών, αποφασισμένων για φτηνά μεροκάματα, είναι ευλογία για την οικονομία. Γι’ αυτό άλλωστε και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, που αντιλαμβάνονται το μεταναστευτικό αυστηρά με οικονομικούς όρους, πιέζουν πλέον δημοσίως τις ιθύνουσες πολιτικές ελίτ για την αύξηση των μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη. Κι αυτό γιατί οι μετανάστες αφενός είναι οι νέοι καταναλωτές αγαθών και υπηρεσιών που συμβάλλουν στην αύξηση του κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων και αφετέρου, το νέο, φτηνό εργατικό δυναμικό (χαμηλού, αλλά και υψηλού γνωστικού επιπέδου), που αυξάνει την παραγωγικότητα και ανεβάζει τις πωλήσεις.
Έτσι, η φτηνή εργασία περισσότερων εργαζομένων διογκώνει το κέρδος των ολίγων, γεγονός που επιτρέπει την οικονομική ελίτ να παρακολουθεί από μακριά και εκ του ασφαλούς τις «παράπλευρες ζημιές» που προκαλεί η μεταναστευτική κρίση στα λιγότερο εύπορα κοινωνικά στρώματα. Επιπλέον, η μαζική και ανεξέλεγκτη μετανάστευση λειτουργεί και σαν μοχλός πίεσης εναντία σε αντιλαϊκές πολιτικές αποφάσεις. Η πολιτική ελίτ κυριολεκτικά ικετεύει πλέον την οικονομική ελίτ να προχωρήσει σε πρακτικές ενσωμάτωσης των προσφύγων στην αγορά εργασίας και δεν διστάζει να διαθέσει για το σκοπό αυτό και κρατικές ενισχύσεις ή να ψηφίζει αντεργατικές νομοθεσίες και κατώτατους μισθούς πείνας για όλους τους εργαζόμενους.
Υπό αυτό το πρίσμα, η παραπαίουσα ελληνική κυβέρνηση αποκαλύπτει σχεδόν καθημερινά τις καταστροφικές αυταπάτες της και την ανικανότητά της να χαράξει μια ρεαλιστική εθνική πολιτική για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, που βρίσκεται διαρκώς σε «οριακή φάση», τουλάχιστον εδώ και μια πενταετία,. Το μόνο που κάνει καλά η κυβέρνηση Τσίπρα είναι –για επικοινωνιακούς λόγους– να ηθικολογεί ασύστολα, να στιγματίζει όσους αναδεικνύουν το μεταναστευτικό σε ύψιστο εθνικό θέμα και να παραπονιέται για έλλειψη κοινοτικής αλληλεγγύης. Όμως, στη βαθιά διχασμένη Ευρώπη, ο ιδεοληπτικός ψευτοαλτρουισμός των Τσίπρα-Χριστοδουλοπούλου, που, στο πλαίσιο της εθνομηδενιστικής τους πολιτικής, άνοιξαν πριν ενάμιση χρόνο τον ασκό του Αιόλου στο μεταναστευτικό, όχι μόνο δεν βρίσκουν μιμητές, αλλά η κυβέρνηση γίνεται και αποδέκτης σοβαρής κριτικής για μια χώρα-παρία, που αδυνατεί να φυλάξει τα ίδια της τα σύνορα. Το Plan B πάντως βρίσκεται σε αναμονή και εξαρτάται πλήρως από τις διαθέσεις του Ερντογάν.

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com