" Ο ΛΑΙΜΟΔΕΤΗΣ" του Παύλου Γ. Τουμανίδη*

Ο πρωθυπουργός κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Τουρκία δήλωσε, ότι θα φορέσει τη γραβάτα-δώρο του Ερντογάν, ''όταν από κοινού μεταβούν στην Κύπρο μετά την επίλυση του Κυπριακού''.

Αυτομάτως γεννώνται σημαντικά ερωτήματα σχετικά μ΄αυτή τη... φιλοδοξία:

- Το Κυπριακό θα επιλυθεί με παρόντες τον τουρκικό στρατό κατοχής και τους εποίκους; Θεωρεί η κυβέρνηση, ότι η παράταση των σχετικών συνομιλιών υπό το εκβιαστικό αυτό βάρος μπορεί να παράξει ουσιαστικά νόμιμο, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του ΟΗΕ αποτέλεσμα;

- Η διάλυση της νομικοπολιτικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας που διέπει τόσο το απορριφθέν, όσο και το ανακαινισμένο σχέδιο Ανάν, που τεκταίνεται βάσει του κειμένου Έρογλου- Αναστασιάδη (Φεβρ 14), που κατοχυρώνει το ρυθμιστικό ρόλο της Τουρκίας σ΄ολόκληρη την Κύπρο μπορεί να εγγυηθεί έστω τους ελάχιστους όρους ασφάλειας για τον ελληνισμό στο νησί;

- Ο φερετζές της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, διαχρονικά, συγκάλυψε, ναι ή όχι, τη διχοτομική νομιμοποίηση, αφορώντας ουσιαστικά σε συνομοσπονδία, υπό το προκρούστειο για την Ελληνική πλειοψηφία εφεύρημα της ''πολιτικής ισότητας''; Με ποιά ελαφρότητα οδηγείται σε λήθη η δημοκρατική αρχή ''ένας ανθρωπος-μία ψήφος'', ιδιαίτερα όταν αφορά σε πολιτειακή σύσταση και λειτουργία;

- Ο ''αυτόματος πιλότος'' του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου αποτέλεσε εμβρυουλκό απελευθέρωσης, ή πεδίο εγκλωβισμού στην αποδοχή των τετελεσμένων, καθώς και της περιφρούρησης του καθεστώτος των Βρετανικών βάσεων; Πώς εξηγείται η τοποθέτηση του πρωθυπουργού περί ανοίγματος προενταξιακών κεφαλαίων, όταν ακόμα εκκρεμεί από την Τουρκία -κι ούτε θα συμβεί βέβαια ποτέ- η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας; Η Κυπριακή κυβέρνηση ρωτήθηκε σχετικά;

- Με ποιά λογική, ή στρατηγική ακόμα χειρότερα, συνεχίζεται η πολιτική των κοινών συνεδριάσεων των υπουργικών συμβουλίων Ελλάδας-Τουρκίας,όταν αμετάβλητες παραμένουν οι έκνομες διεκδικήσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο και ο πατερναλισμός της στη Θράκη; Η πολιτική των ΜΟΕ που εξαγγέλθηκε, δεν σηματοδοτεί οιονεί συνδιαχείρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων;

- Τι εμποδίζει την κυβέρνηση, αντί των πολυμερών συναντήσεων με τα υποϊμπεριαλιστικά κέντρα-αποσταθεροποιητές της περιοχής (Τουρκία-Ισραήλ), να θεμοθετήσει κοινές συνεδριάσεις με την κυβέρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας; Μήπως το γεγονός, ότι η δύση, στην οποία ανήκει, τη θεωρεί προσωρινή,μέσα απ΄τη ''λύση'' - έκτρωμα που προωθεί, πάντα στο όνομα της ''διζωνικής''; Τέτοιου τύπου δεν ήσαν ανέκαθεν οι παρεμβάσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ που θεωρούν, μεταξύ άλλων και λίαν εσχάτως, ''παραγωγικό τον ρόλο του τουρκικού στρατού κατοχής'' (βλ. δηλώσεις της νεοδιορισθείσας πρέσβειρας των ΗΠΑ);

Μπορεί το οξύ προσφυγικό πρόβλημα να διευθετηθεί από χώρες που έχουν ιστορικά τον επεκτατισμό ως προμετωπίδα τους και ως αντίπαλό τους το στοιχείο της Ανεξαρτησίας των λαών, όπως βάλλεται εδώ και πέντε χρόνια στην Συρία; Η Τουρκία είναι, ή δεν είναι εισβάλλουσα δύναμη εκεί; Γιατί, αντί της αυτονόητης σχετικής καταγγελίας της στα διεθνή φόρα με Ελληνική πρωτοβουλία, όπως υπογράμμισε και ο Μαν. Γλέζος στην πανελλαδική σύσκεψη της ΛΑΕ, περιθάλπεται ο γκαγκστερικός της ρόλος ως δήθεν θύματος; Είναι άσχετη με την επικαιροποίηση της θωπείας του ''μεγάλου ασθενούς'' από την κυβέρνηση, βάσει της ΝΑΤΟϊκής ενότητας στη ΝΑ Μεσόγειο, η πρόσφατη αμφισβήτηση από μέλη της της ποντιακής γενοκτονίας;

Κατόπιν των παραπάνω μάταιος θα ήταν ο κόπος να ανευρεθεί μια στοιχειώδης αναφορά στην δημοκρατική επιταγή απελευθέρωσης του Α. Οτζαλάν, ή στην ανακοίνωση μιας κάποιας πρωτοβουλίας αναίρεσης στα Ευρωπαϊκά όργανα του χαρακτηρισμού του PKK από την ΕΕ ως ''τρομοκρατικής οργάνωσης''. Αυτά τα ζητήματα έπρεπε νάχε κάνει παντιέρα η Ευρωπαϊκή Αριστερά, αν ήταν Αριστερά. Άνευ αυτών τι συζητήθηκε άραγε με τη συμπρόεδρο του ΗDP; (Φωτεινή εξαίρεση στο κλίμα της σχετικής διεθνιστικής απραξίας αποτέλεσε η πρόσφατη συνάντηση του επικεφαλής της ΛΑΕ Π. Λαφαζάνη με τη Ντιλέκ Οτζαλάν, εκπρόσωπο του HDP με αφορμή τη δίκη για την αποκατάσταση της ντροπής της παράδοσης του Α. Οτζαλάν).

Δυστυχώς δεν αισιοδοξούμε ότι η κυβέρνηση θα απαντήσει στα παραπάνω. Άλλωστε μια χειραφετημένη απάντηση θα προϋπέθετε απόφαση ρήξης με το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων. Φοβόμαστε αντίθετα, ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τους ευρωατλαντικούς πάτρωνές της το κλείσιμο των εθνικών θεμάτων, με αντάλλαγμα την ελάφρυνση, όπως φαντάζεται, των μνημονιακών όρων. Θα θεμελιωθεί έτσι ένας ανανεωμένος ραγιαδισμός και μια νεοεθνικοφροσύνη, που όπως εύστοχα έχει τονίσει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, είναι Αμερικανοσύνη και Τουρκοφροσύνη. Αυτός είναι ο πραγματικός εθνικισμός: Η οικειοθελής προσχώρηση στον ολιγοεθνικό εθνικισμό του σύγχρονου ιμπεριαλισμού και ο αυτοχειριασμός της δίκαιης άμυνας με τον πλάνο, στρεβλό χαρακτηρισμό της ως ''εθνικιστικής στάσης''. Ό,τι καλλιεργούσε δηλαδή η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιωργάκης, οι ''δικαιωματιστές'' και οι νεοφιλελεύθεροι, με τους φασίστες σε ρόλο στημένο εκ των έναντι, ώστε να χλευάζεται ο λαϊκός πατριωτισμός και να αποδυναμώνεται η κληρονομιά των δημοκρατικών-προοδευτικών μας παραδόσεων.

Η Αριστερά, αν θέλει να είναι λαϊκή δύναμη ανατροπής κι όχι ανώδυνη συνδικαλίζουσα έκφραση πεπερασμένης ιχύος, πρέπει να οικοδομήσει μια στέρεη αξιοπιστία, στηριγμένη στην αναγόρευση του ταξικού λόγου εκπροσώπησης ως εθνικού λόγου ηγεμονίας. Διαφορετικά το κενό θα καλύψουν αντιδραστικές δυνάμεις, φυσικά νόθα, στα μέτρα των συμφερόντων της παρασιτικής ολιγαρχίας και της διηνεκούς εξάρτησης.

Πιστεύουμε, ότι η απάντηση θα δοθεί από το ενωτικό αντιϊμπεριαλιστικό κίνημα του λαού που θα πρέπει με κάθε τρόπο να υποκινήσουμε.

*Μέλος του τμήματος εξωτερικής πολιτικής και διεθνών σχέσεων της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ