ΟΥΤΕ ΗΤΤΑ ΣΤΟ ΒΑΤΕΡΛΟ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΣΕΝΤΑΝ

Tου ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ*

Η απάντηση στην «ύβριν» των δανειστών δεν μπορεί να είναι η «νέμεσις» των 47 σελίδων, που ξαναφέρνουν από το παράθυρο το μνημόνιο που βγάλαμε δήθεν από την πόρτα.

Η Γαλ­λία ως αστι­κό κρά­τος δέ­χθη­κε μέσα στο 19ο αιώνα δύο σκλη­ρές και τα­πει­νω­τι­κές ήττες. Στις 18 Ιου­νί­ου 1815, ο Να­πο­λέ­ων, που είχε απο­κα­τα­στή­σει την εξου­σία του στη Γαλ­λία γυρ­νώ­ντας από την αιχ­μα­λω­σία του στην Έλβα, και μετά από 100 μέρες δια­κυ­βέρ­νη­σης, νι­κή­θη­κε από τον ενω­μέ­νο στρα­τό των Βρε­τα­νών του δούκα του Γου­έ­λιγ­κτον και των Πρώ­σων του Μπλί­χερ, στο Βα­τερ­λό του Βελ­γί­ου στις 18 Ιου­νί­ου 1815. Η ήττα του Βα­τερ­λό υπήρ­ξε μια με­γά­λη στρα­τη­γι­κή ήττα και για τον επε­λαύ­νο­ντα φι­λε­λεύ­θε­ρο-δη­μο­κρα­τι­κό γαλ­λι­κό αστι­σμό της πε­ριό­δου 1792-1815 καθώς και για τη Γαλ­λία ως με­γά­λη πε­ρι­φε­ρεια­κή ηγε­μο­νι­κή δύ­να­μη στην Ευ­ρώ­πη. Ο μεν δη­μο­κρα­τι­κός αστι­σμός χρειά­σθη­κε πάνω από 50 χρό­νια για να απο­κα­τα­στα­θεί στη Γαλ­λία, η δε Γαλ­λία ως κρα­τι­κή δύ­να­μη υπο­βαθ­μί­στη­κε μέσα από τη Συν­θή­κη της Βιέν­νης του 1815 και με­τα­σχη­μα­τί­σθη­κε σε μια δευ­τε­ρεύ­ου­σα δύ­να­μη της Ιεράς Συμ­μα­χί­ας, η οποία λίγο αρ­γό­τε­ρα θα έστελ­νε στρα­τό για να κα­τα­στεί­λει μια ισπα­νι­κή δη­μο­κρα­τι­κή εξέ­γερ­ση.

Η Γαλ­λία θα χρεια­ζό­ταν πε­ρί­που σα­ρά­ντα χρό­νια για να αρ­χί­σει να ανε­βαί­νει και πάλι ση­μα­ντι­κά ως ευ­ρω­παϊ­κή πε­ρι­φε­ρεια­κή δύ­να­μη -με τον πό­λε­μο της Κρι­μαί­ας- και πάνω από πε­νή­ντα χρό­νια για να απο­κα­τα­στή­σει το ρόλο της ως δύ­να­μης στην Ευ­ρώ­πη και διε­θνώς με ηγε­μο­νι­κές αξιώ­σεις, που θα μπο­ρού­σε να δια­δε­χθεί τη βρε­τα­νι­κή ηγε­μο­νία ή έστω να συ­γκυ­βερ­νή­σει μαζί με αυτήν. Η ήττα του Βα­τερ­λό τε­λεί­ω­σε τη Γαλ­λία ορι­στι­κά ως κυ­ρί­αρ­χο της Ευ­ρώ­πης και με­τέ­θε­σε στο μακρό μέλ­λον όποια ηγε­μο­νι­κή της αξί­ω­ση. Ήταν μια μα­κρο­χρό­νια στρα­τη­γι­κή ήττα του γαλ­λι­κού επα­να­στα­τι­κού  αστι­σμού, ο οποί­ος, πέραν των άλλων τα­πει­νώ­σε­ων, χρειά­στη­κε να συ­γκυ­βερ­νή­σει με το στέμ­μα των Βουρ­βώ­νων για δε­κα­πέ­ντε χρό­νια και με τον οίκο της Ορ­λε­ά­νης για άλλα δε­κα­ο­κτώ. Ο Μπαλ­ζάκ μας έχει πα­ρου­σιά­σει λα­μπρά τις αντι­φά­σεις αυτής της «συ­γκα­τοί­κη­σης».

Η δεύ­τε­ρη ήττα, της Γαλ­λί­ας του Να­πο­λέ­ο­ντος Γ’ στο Σε­ντάν κατά τον γαλ­λο-πρω­σι­κό πό­λε­μο του 1870-1871 (την 1η Σε­πτεμ­βρί­ου 1870) ήταν, επί­σης, μια στρα­τη­γι­κή ήττα για τη Γαλ­λία. Στο Πα­ρί­σι και στην αί­θου­σα των Κα­τό­πτρων στις Βερ­σαλ­λί­ες, υπο­γρά­φη­κε η συν­θή­κη ει­ρή­νης, η οποία με­τέ­τρε­πε τη νι­κή­τρια Πρω­σία σε ενω­μέ­νη γερ­μα­νι­κή αυ­το­κρα­το­ρία (στο Β’ Ράιχ), και αφαι­ρού­σε από τη Γαλ­λία την Αλ­σα­τία και την Λω­ραί­νη προς τε­ρά­στια απο­γο­ή­τευ­ση του γαλ­λι­κού εθνι­κού συ­ναι­σθή­μα­τος. Η Κομ­μού­να και ο Εμ­φύ­λιος Πό­λε­μος στην Γαλ­λία, η με­τα­τρο­πή του εθνι­κού πο­λέ­μου σε εμ­φύ­λιο, ήταν η με­γά­λη συ­νέ­πεια της δεύ­τε­ρης αυτής ήττας, όπως το πε­ριέ­γρα­ψαν πα­νέ­μορ­φα οι Μαρξ και Έν­γκελς. Όμως, αυτή η επί­σης στρα­τη­γι­κή ήττα δεν ήταν τόσο βα­ρύ­νου­σα για το γαλ­λι­κό αστι­σμό. Συ­νέ­τρι­ψε την Κομ­μού­να, εγκοί­τω­σε το δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα σε αυ­στη­ρά αστι­κά πλαί­σια (θα περ­νού­σαν αρ­κε­τά χρό­νια για να ξα­να­εμ­φα­νι­στεί ένα πιο με­τριο­πα­θές ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα στα πρό­σω­πα των Ζορές και Γκεσντ), απο­κα­τέ­στη­σε την αποι­κια­κή και ευ­ρω­παϊ­κή πε­ρι­φε­ρεια­κή δύ­να­μη της Γαλ­λί­ας μέσα σε δέκα με δε­κα­πέ­ντε χρό­νια και έφτα­σε στα όρια ενός αγ­γλο-γαλ­λι­κού πο­λέ­μου με το επει­σό­διο της Φα­σό­ντα στις πηγές του Νεί­λου το 1894, προ­τού στρα­φεί στην Entente και στην ανά­σχε­ση της γερ­μα­νι­κής ισχύ­ος. Η ήττα του Σε­ντάν ήταν, επί­σης, μια στρα­τη­γι­κή ήττα για την Γαλ­λία, αλλά οι συ­νέ­πειές της ήταν πιο βρα­χυ­πρό­θε­σμες και πιο πε­ριο­ρι­σμέ­νες και της δό­θη­κε η δυ­να­τό­τη­τα να τη δια­χει­ρι­στεί πιο σύ­ντο­μα πολύ ικα­νο­ποι­η­τι­κό­τε­ρα από ό,τι την ήττα του Βα­τερ­λό.

Όποια προς το πα­ρα­πά­νω πα­ρά­δειγ­μα, η ήττα που θα υπο­στεί η ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά, αν υπάρ­ξει μια συμ­φω­νία πάνω στο σχέ­διο των δα­νει­στών ή πάνω στο σχέ­διο του «κοι­νού τόπου δα­νει­στών-κυ­βέρ­νη­σης» που πα­ρου­σί­α­σε τις τε­λευ­ταί­ες ημέ­ρες η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, θα είναι στρα­τη­γι­κή για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τη χώρα ούτως ή άλλως, σε κάθε μια από τις δυο εναλ­λα­κτι­κές προ­τά­σεις. Και οι δύο συμ­φω­νί­ες έρ­χο­νται «για να κά­νουν το ίδιο κακό στη Συρία», όπως θα έλεγε και ο Αλε­ξαν­δρι­νός με­γά­λος ποι­η­τής.

Και τα δύο σχέ­δια συμ­φω­νί­ας είναι δια­τυ­πω­μέ­να -δυ­στυ­χώς- στη διε­θνή γλώσ­σα του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, των πα­γκό­σμιων κα­πι­τα­λι­στι­κών ορ­γα­νι­σμών και της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης («καλές πρα­κτι­κές», «βέλ­τι­στα πρό­τυ­πα της Ε.Ε.», «συν­δρο­μή του ΟΟΣΑ» και πολλά άλλα). Και τα δύο σχέ­δια συμ­φω­νί­ας -το ένα σε πέντε σε­λί­δες στα αγ­γλι­κά και το άλλο σε 47, επί­σης, σχε­τι­κά κα­κο­γραμ­μέ­νες στα αγ­γλι­κά, σε­λί­δες- εκ­κι­νούν από την υπό­θε­ση ερ­γα­σί­ας ότι η κα­πι­τα­λι­στι­κή ανα­διάρ­θρω­ση πρέ­πει να προ­χω­ρή­σει στην Ελ­λά­δα σε συμ­φω­νία με τους δα­νει­στές και την τρόι­κα και ότι το ακραίο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο «τρέ­χον πρό­γραμ­μα» πρέ­πει να συ­νε­χι­στεί και να ολο­κλη­ρω­θεί. Το σχέ­διο των δα­νει­στών θε­ω­ρεί ότι αυτό πρέ­πει να γίνει σκλη­ρά, πολύ βίαια και γρή­γο­ρα (με κα­τάρ­γη­ση του ΕΚΑΣ, μεί­ω­ση άμεσα των επι­κου­ρι­κών συ­ντά­ξε­ων, ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση και της ΔΕΗ-ΑΔΜΗΕ, τε­ρά­στια αύ­ξη­ση της φο­ρο­μπη­ξί­ας και της έμ­με­σης φο­ρο­λο­γί­ας κατά των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των κ.ά.) και το σχέ­διο της κυ­βέρ­νη­σης ότι αυτό πρέ­πει να επι­βρα­δυν­θεί αλλά πά­ντως να συ­νε­χι­στεί απο­φα­σι­στι­κά - η εμ­μο­νή στην τε­ρά­στια λίστα ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, η οποία είναι προ­σβλη­τι­κή/υπο­τι­μη­τι­κή και εγκα­τα­λει­πτι­κή για τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα στο Ελ­λη­νι­κό, τις Σκου­ριές, για τα πε­ρι­φε­ρεια­κά αε­ρο­δρό­μια, για τον ΟΛΠ και τα λι­μά­νια κ.ά. και ανοί­γει την όρεξη και για την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της ΔΕΗ, η εμ­μο­νή στη μη κα­τάρ­γη­ση της ρή­τρας μη­δε­νι­κού ελ­λείμ­μα­τος, η με­τά­θε­ση στο μέλ­λον των 751 ευρώ ως κα­τώ­τα­του μι­σθού, η εγκα­τά­λει­ψη της 13ης σύ­ντα­ξης,  η μη κα­τάρ­γη­ση του ΕΝΦΙΑ, η κα­τάρ­γη­ση των δήθεν «κακών» συλ­λή­βδην πρό­ω­ρων συ­ντά­ξε­ων, η ει­σα­γω­γή και πάλι του Κώ­δι­κα Πο­λι­τι­κής Δι­κο­νο­μί­ας του κ. Χα­μη­λο­θώ­ρη και της Νέας Δη­μο­κρα­τί­ας  για τα προ­νό­μια των τρα­πε­ζών στον πλει­στη­ρια­σμό ακι­νή­των, που τρο­φο­δό­τη­σε έναν με­γά­λο αγώνα των δι­κη­γό­ρων τον 12.2014,  η «απε­λευ­θέ­ρω­ση» των δήθεν προ­νο­μιού­χων ελευ­θέ­ρων επαγ­γελ­μά­των κατά τα «ου­κά­ζια» του ΟΟΣΑ, είναι εν­δει­κτι­κές μιας λο­γι­κής που θέλει τα μνη­μό­νια να φεύ­γουν «μέ­νο­ντας». Η απά­ντη­ση στην «ύβριν» των δα­νει­στών δεν μπο­ρεί να είναι η «νέ­με­σις» των 47 σε­λί­δων, που ξα­να­φέρ­νουν από το πα­ρά­θυ­ρο το μνη­μό­νιο που βγά­λα­με δήθεν από την πόρτα.

Όπως είχε επι­ση­μά­νει από το Φλε­βά­ρη η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η συμ­φω­νία της 20ής Φλε­βά­ρη ήταν μια μο­νο­με­ρώς και από­λυ­τα αρ­νη­τι­κή για την Ελ­λά­δα συμ­φω­νία, η οποία οδη­γεί τώρα στη στρα­τη­γι­κή υπο­χώ­ρη­ση του σχε­δί­ου της κυ­βέρ­νη­σης των 47 σε­λί­δων και κα­τα­λή­γει σε μια ισορ­ρο­πία απο­λύ­τως αρ­νη­τι­κή για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα στην Ελ­λά­δα και την Ευ­ρώ­πη αλλά και για τα απο­λύ­τως ση­μα­ντι­κά κι­νή­μα­τα προ­ά­σπι­σης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας, των κοι­νω­φε­λών αγα­θών και του φυ­σι­κού και αρ­χαιο­λο­γι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος και κατά των διεκ­δι­κή­σε­ων «κα­τα­πά­τη­σης» και ιδιο­ποί­η­σης αυτών των δη­μο­σί­ων αγα­θών από τους με­γά­λους μο­νο­πω­λια­κούς ομί­λους, ντό­πιους και ξέ­νους.

Ακόμη και αν δεν υιο­θε­τη­θούν οι από­λυ­τες  ακρό­τη­τες των δα­νει­στών και η «ρήξη» μέσα στην μπα­νιέ­ρα οδη­γή­σει στο «δικό μας σχέ­διο» πάνω κάτω, η αρι­στε­ρά στην Ευ­ρώ­πη και διε­θνώς θα δε­χτεί ένα πολύ με­γά­λο πο­λι­τι­κό, ψυ­χο­λο­γι­κό και ηθικό χτύ­πη­μα. Ακόμη και αν αυτό δεν είναι ακρι­βώς ένα νέο «1989», όπως θα συμ­βεί αν νι­κή­σουν οι δα­νει­στές, θα μοιά­ζει πολύ με αυτό και θα συ­γκλί­νει ση­μα­ντι­κά προς μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση. Κα­νέ­να όρ­γα­νο ή σώμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί και δεν πρέ­πει να νο­μι­μο­ποι­ή­σει το ένα ή το άλλο εν­δε­χό­με­νο.

Το αν θα πάμε σε μια στρα­τη­γι­κή ήττα απο­λύ­τως συ­ντρι­πτι­κή και ανέκ­κλη­τη για πάρα πολύ καιρό (όπως το Βα­τερ­λό) ή σε μια στρα­τη­γι­κή ήττα πι­θα­νόν στο μέλ­λον ανα­τά­ξι­μη ή αντι­στρε­πτή  (όπως το Σε­ντάν), είναι σή­με­ρα ένα ση­μα­ντι­κό αλλά σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση δευ­τε­ρεύ­ον ζή­τη­μα για τη μα­χό­με­νη Αρι­στε­ρά στην Ελ­λά­δα και την Ευ­ρώ­πη αλλά και διε­θνώς. Η δια­φο­ρο­ποί­η­ση με­τα­ξύ αυτών των δύο κακών εναλ­λα­κτι­κών ίσως απα­σχο­λή­σει κά­ποιες υπο­ση­μειώ­σεις των ιστο­ρι­κών ανα­λυ­τών του 21ου αιώνα και επε­ξη­γη­τών γιατί η Αρι­στε­ρά έχασε όχι μόνο στον 20ό αλλά και στον 21ο αιώνα. Αυτό που θα συμ­βεί και στις δύο πε­ρι­πτώ­σεις, όμως, αν δε­χθού­με την ήττα αυτού ή του άλλου «δρό­μου», είναι εξαι­ρε­τι­κά βαρύ και κα­τα­θλι­πτι­κό και θα πρέ­πει να επε­ξη­γη­θεί από τώρα κα­θα­ρά στους βα­σι­κούς policy-makers της ελ­λη­νι­κής κυ­βερ­νη­τι­κής πλευ­ράς και της δια­πραγ­μά­τευ­σης. Πρό­κει­ται, απλώς, για τα ακό­λου­θα τρία ση­μεία:

1. Το βα­σι­κό ερώ­τη­μα αυτή τη στιγ­μή δεν είναι το δί­λημ­μα «με­ταρ­ρύθ­μι­ση ή επα­νά­στα­ση», όπως κά­ποιοι κί­βδη­λα υπο­στη­ρί­ζουν, αλλά το αν μπο­ρεί να προ­χω­ρή­σει άμεσα ένα φι­λερ­γα­τι­κό και φι­λο­λαϊ­κό με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κό πρό­γραμ­μα μέσα στην Ε.Ε. και μέσα στο διε­θνές κα­πι­τα­λι­στι­κό πλέγ­μα και μά­λι­στα χωρίς τις ανα­γκαί­ες ρή­ξεις με αυτό το πλέγ­μα, όπως υπο­στη­ρί­ζε­ται, δυ­στυ­χώς, από την κυ­βέρ­νη­ση. Το ότι η πρό­ο­δος αυτού του προ­γράμ­μα­τος, ανα­γκα­στι­κά με ρή­ξεις με αυτό το πλέγ­μα, θα άνοι­γε ένα πεδίο συ­νο­λι­κό­τε­ρων ρή­ξε­ων με το κε­φά­λαιο και τον ιμπε­ρια­λι­σμό, έχει προει­πω­θεί από καιρό και είναι ορθό. Το ότι αυτό το άνευ ρή­ξε­ων προ­χώ­ρη­μα του προ­γράμ­μα­τος  προ­κύ­πτει στην ουσία ανέ­φι­κτο ή σχε­δόν ανέ­φι­κτο μέσα σε αυτά τα πλαί­σια, όπως κα­τα­δει­κνύ­ει και η αρ­νη­τι­κή τροπή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά και της δια­πραγ­μά­τευ­σης, πρέ­πει να μας προ­βλη­μα­τί­σει τόσο για το αν ο δη­μο­κρα­τι­κός δρό­μος προς το σο­σια­λι­σμό είναι όντως εφι­κτός όσο και για το αν ο δη­μο­κρα­τι­κός δρό­μος ή το με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα μπο­ρεί, όντως, να ξε­κι­νή­σει καν ή να προ­χω­ρή­σει σαν ει­ρη­νι­κός δρό­μος, δη­λα­δή σαν δρό­μος των συ­νε­χών συμ­βι­βα­σμών.

Αν το με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κό πρό­γραμ­μα κα­τα­στεί εξαρ­χής ανέ­φι­κτο, αυτό πρέ­πει να οδη­γή­σει και σε ανα­θε­ω­ρή­σεις στο θε­ω­ρη­τι­κό επί­πε­δο όχι σε πιο συ­ντη­ρη­τι­κή αλλά σε πιο ρι­ζο­σπα­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Δεν μι­λά­με για κά­ποιο φε­τι­χι­σμό της βίας από μέ­ρους μας αλλά για την τε­ρά­στια υλική και συμ­βο­λι­κή βία που ασκεί τώρα το κε­φά­λαιο πάνω μας, ακόμη και δια­περ­νώ­ντας την ίδια την Αρι­στε­ρά. Αυτή η βία θα βρει μοι­ραία κά­ποια απά­ντη­ση. «Όταν το άδικο γί­νε­ται νόμος, η αντί­στα­ση γί­νε­ται κα­θή­κον». Αν αυτή η απά­ντη­ση δεν πε­ρά­σει μέσα από τη μα­ζι­κή τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή της Αρι­στε­ράς και των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των, θα οδη­γή­σει σε άπει­ρα φαι­νό­με­να μη­δε­νι­στι­κής βίας, φαι­νό­με­να κα­τάρ­ρευ­σης του δυ­τι­κού πο­λι­τι­σμού, όπου το ήδη δυ­τι­κο­γε­νές ISIS θα βρει πολλά ευ­ρω­παϊ­κά αντί­στοι­χά του. Όσοι αναι­ρούν τη δυ­να­τό­τη­τα μιας ανα­δια­νε­μη­τι­κής αρι­στε­ρής με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κής κα­ταρ­χήν προ­σπά­θειας, θα τρί­βουν τα μάτια τους όταν θα θε­ρί­σουν αυτά που έσπει­ραν.

2. Η κοι­νω­νι­κή πα­θη­τι­κο­ποί­η­ση και η πλή­ρης πια «ανά­θε­ση» είναι και τα­ξι­κά αλλά και εθνι­κά (από τη σκο­πιά της εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας και του αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμού) απο­λύ­τως κα­τα­στρο­φι­κή και απα­ρά­δε­κτη. Η αλ­λη­λο­τρο­φο­δό­τη­ση ανά­με­σα στη σχε­τι­κή πα­θη­τι­κο­ποί­η­ση της κοι­νω­νί­ας και στη με­τα­τό­πι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε με­τριο­πα­θή κα­τεύ­θυν­ση και σε αρ­χη­γο­κε­ντρι­κή δομή με­τα­ξύ 2012-2015 συ­νι­στούν ένα κα­τα­στρο­φι­κό κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κό  πλέγ­μα, που πρέ­πει να το αντι­πα­λέ­ψου­με τώ­ρα-άμε­σα. Αν αυτό δεν ανα­τα­χθεί σύ­ντο­μα, η συ­ζή­τη­ση περί «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» θα γίνει ένα τε­λεί­ως κα­κό­γου­στο ανέκ­δο­το και η «δεύ­τε­ρη φορά σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία», εν­σω­μα­τώ­νο­ντας στη δια­κυ­βέρ­νη­ση μυ­ριά­δες δια­πλε­κό­με­νους ή νε­ο­δια­πλε­κό­με­νους, που συ­γκρο­τούν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τη «συ­νέ­χεια του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου αστι­κού κρά­τους», θα κάνει το πεί­ρα­μα του 1981 να φα­ντά­ζει απεί­ρως οξύ­τε­ρο πο­λι­τι­κά, ανα­τρε­πτι­κό­τε­ρο και ρι­ζο­σπα­στι­κό­τε­ρο από το πεί­ρα­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ας θυ­μη­θού­με εδώ ότι το ΠΑΣΟΚ της α’ τε­τρα­ε­τί­ας δεν δια­πραγ­μα­τευό­ταν ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και μειώ­σεις συ­ντά­ξε­ων αλλά α) έφτια­ξε το ΕΣΥ, β) εκ­δη­μο­κρά­τι­σε τα ΑΕΙ, γ) έφτια­ξε κάτω και από την πίεση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος έναν από τους πιο δη­μο­κρα­τι­κούς ερ­γα­σια­κούς νό­μους στην Ευ­ρώ­πη,  δ) έσπα­σε το τα­μπού του απο­κλει­σμού της Αρι­στε­ράς και της εθνι­κής αντί­στα­σης από την δη­μό­σια ζωή και ε) ενί­σχυ­σε εντός του ατλα­ντι­σμού μια πιο ανε­ξάρ­τη­τη ελ­λη­νι­κή εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή, που, πά­ντως, δεν άνοι­ξε και νέες βά­σεις στην Ελ­λά­δα. Εντά­ξει, ας μην κά­νου­με την «επα­νά­στα­ση» τώρα, αλλά ας εφαρ­μό­σου­με έστω ένα ανά­λο­γο για την εποχή μας με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κό πρό­γραμ­μα σε αντι­πλου­το­κρα­τι­κή και ανα­δια­νε­μη­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση, όπως ήταν αυτό του συ­νε­δρί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και λι­γό­τε­ρο της ΔΕΘ. Αλ­λιώς, αν αυτό δεν είναι τε­λι­κά εφι­κτό, αν ο συ­σχε­τι­σμός δεν είναι ώρι­μος, ας  αφή­σου­με τε­λι­κά την δια­κυ­βέρ­νη­ση σε αυ­τούς που τους ανα­λο­γεί η «κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή» και ας μη βά­ψου­με τα χέρια της Αρι­στε­ράς με αίμα και λάσπη.

3 . Ακόμη και σε αυτήν την ακραία πε­ρί­πτω­ση, το αί­τη­μα για το σο­σια­λι­σμό, τον αντι­κα­πι­τα­λι­σμό και τον κομ­μου­νι­σμό του 21ου αιώνα πρέ­πει να πα­ρα­μεί­νει ιδε­ο­λο­γι­κά, πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά ενερ­γό και ανοι­χτό. Όπως υπήρ­ξε κομ­μου­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά πριν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μπο­ρεί να υπάρ­ξει και μετά από αυτόν, αν τα πράγ­μα­τα πάνε όντως άσχη­μα. Η επι­στρο­φή στην τα­ξι­κό­τη­τα και την τα­ξι­κή πάλη των υπο­τε­λών τά­ξε­ων, στη σύν­θε­τη ερ­γα­τι­κή ταυ­το­τι­κή κοι­νό­τη­τα του σή­με­ρα, στη σύν­θε­ση της ισό­τη­τας και της ελευ­θε­ρί­ας μέσα από τη συ­νά­ντη­ση της με­γά­λης αν και πο­λύ­μορ­φης ερ­γα­τι­κής κοι­νό­τη­τας με άλλες υπο­τε­λείς τά­ξεις, με άλλες απο­κλειό­με­νες ταυ­τό­τη­τες και ομά­δες με έναν δη­μο­κρα­τι­κό, μη με­τα­μο­ντέρ­νο/απο­συν­θε­τι­κό τρόπο, η επι­στρο­φή στο αί­τη­μα για μια ρι­ζο­σπα­στι­κή δη­μο­κρα­τία εκεί όπου ακόμη και η τυ­πι­κή/κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τία μάς αφή­νει ορι­στι­κά γεια και κα­θί­στα­ται το Πλή­ρες Θέαμα με την ντε­μπο­ρι­κή έν­νοια, η αμ­φι­σβή­τη­ση-απόρ­ρι­ψη της επαγ­γελ­μα­τι­κής πο­λι­τι­κής και των με­γά­λων και μι­κρών γρα­φειο­κρα­τιών, συμ­βα­τι­κών ή μη συμ­βα­τι­κών, θα είναι τα υλικά μας μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή μετά τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ας μη φο­βη­θού­με να ασχο­λη­θού­με σο­βα­ρά με αυτά, να ξα­να­σκε­φτού­με και να ξα­να­δρά­σου­με. Το μέλ­λον ανή­κει σε εμάς, στους αγω­νι­στές και τις αγω­νί­στριες του σύγ­χρο­νου κομ­μου­νι­σμού. Ό,τι και να γίνει, δεν θα μας νι­κή­σουν !

* Ο Δημήτρης Μπελαντής είναι μέλος της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή: www.rproject.gr