Καταλαβαίνουμε τι ακούμε, τι διαβάζουμε, τι λέμε και τι μας λένε;

Του Αχιλλέα Ομήρου

       Απαντώντας στην ερώτηση θα έλεγα πώς όχι πάντα. Γιατί παρεμβάλλεται εκείνο που θα θέλαμε να ακούσουμε, να διαβάσουμε και να μας πούνε. Δεν είναι βέβαιο ότι καταλαβαίνουμε πάντοτε και αυτά που λέμε. Κι επειδή το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και με εμένα που τα γράφω αυτά, σκέπτομαι αν είναι δυνατόν και πώς να ελέγχουμε κάθε φορά τι καταλαβαίνουμε αυτά που ακούμε, διαβάζουμε, λέμε και μας λένε. Αυτόματος τρόπος ελέγχου δεν υπάρχει. Αλλά ένας έμμεσος είναι δυνατός. Να προσπαθήσουμε π.χ. να μάθουμε αν και άλλοι κατάλαβαν τα ίδια με εμάς ή δεν κατάλαβαν τα ίδια. Αν διατύπωσαν διαφορετικές απόψεις, αν άσκησαν κριτική, κλπ. Αν κατάλαβαν αυτά που εμείς είπαμε μπορούμε να το διαπιστώσουμε στην συνέχεια της συζήτησης μαζί τους ή από άλλες αντιδράσεις τους – μας απαντήσουν γραπτά κλπ. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία μπορούμε να καταλάβουμε αν κι εμείς ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε να πούμε.

       Πως μού  ήρθανε όλα αυτά στο μυαλό; Διαβάζοντας την πολύ-αναμενόμενη εισήγηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα στην σημερινή συνεδρίαση της Κ.Ε. του κόμματος.

       Ανάμεσα σε πολλά άλλα, είπε ο πρόεδρος – και σε αυτό μόνο θα σταθώ – ότι «Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού ζητάει λύση και όχι απλά συμφωνία. Ζητάει λύση βιώσιμη και μακράς πνοής».

       Διερωτώμαι λοιπόν κι εγώ, ως μέρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας, ποια λύση έχω ζητήσει; Σκέπτομαι λίγο, προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου τι έχω ζητήσει ακριβώς και τελικά θυμάμαι: Κατάργηση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών μέτρων και νόμων. Διαγραφή του χρέους – ή τουλάχιστον του μέρους εκείνου που μια διεθνής επιτροπή κύρους – θα θεωρήσει ως επαχθές. Αυτά ως προϋπόθεση για να προχωρήσουμε ως  λαός και χώρα σε μια τέτοιου τύπου παραγωγική ανασυγκρότηση που θα μας καταστήσει πιο αυτοδύναμους [άλλο αυτοδυναμία και άλλο αυτάρκεια], άρα πιο ανεξάρτητους κλπ κλπ.

       Αυτά είχα ζητήσει εγώ. Νομίζω και πάρα πολλοί άλλοι – ήτανε εκατοντάδες χιλιάδες δίπλα μου όταν διαδηλώναμε και ζητούσαμε ακριβώς αυτά. Κι επειδή αυτά, καλά άκουσα γιατί το άκουσαν και πίστεψαν και οι άλλοι, τα υποστήριξε και ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα δεσμεύτηκε προεκλογικά, αυτά να κάνει τον εμπιστεύτηκα και τον ψήφισα. Βέβαια, στη διαδρομή προς τη νίκη της ελπίδας, είχε αρχίσει να τα αλλάζει λίγο. Να διαβεβαιώνει τους ξένους μας ότι αναγνωρίζει το χρέος και θα το αποπληρώσει κλπ κλπ. Δεν έδωσα μεγάλη σημασία. Έλεγα μέσα μου: μην  ανησυχείς, κόλπο είναι αυτό ώστε να τους καθησυχάσει, αλλά όταν πάρει την εξουσία, τότε θα κάνει αυτό που μας έχει υποσχεθεί. Αυτό που ζητάει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού – ακόμα κι αυτή που δεν τον ψήφισε.

       Όμως, ως φαίνεται έκανα λάθος. Δεν επρόκειτο για κόλπο τακτικής. Γιατί διαφορετικά δεν θα σερνόμασταν σχεδόν 4 μήνες σε διαπραγματεύσεις. Άλλα θα είχαμε κάνει: Με νόμο στη Βουλή θα είχαμε καταργήσει μνημόνια και σχετικούς νόμους. Θα είχαμε προχωρήσει στη διαγραφή του χρέους ή τουλάχιστον στη σύσταση μιας διεθνούς επιτροπής για τον έλεγχο του [όχι επιτροπής περισσότερο ιδεολογικοπολιτική, όπως αυτή της Βουλής που συγκρότησε η πρόεδρος της]. Θα είχαμε καλέσει τους δανειστές για την αναδιάρθρωση τουλάχιστον του χρέους. Όμως η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τους δανειστές, τους θεσμούς όπως θέλει να τους αποκαλεί, έχοντας ήδη αποδεχτεί το χρέος. Έχοντας διαγράψει από το λεξιλόγιο της το «επαχθές χρέος». Διαβεβαιώνοντας μάλιστα πώς δεν υπάρχει περίπτωση εμείς – με δική μας πρωτοβουλία – να εγκαταλείψουμε το ευρωπαϊκό σκάφος, ακόμα και έχουμε να κάνουμε με «το πλοίο των τρελλών». Το πειρατικό σκάφος Ε.Ε.

       Όταν λοιπόν ο πρόεδρος επαναλαμβάνει πώς θέλουμε λύση βιώσιμη και μακράς πνοής κι όχι συμφωνία, αλλά αυτό που στις διαπραγματεύσεις και τα χαρτιά που υπογράφει, είναι ακριβώς μια συμφωνία, τότε κάτι δεν πάει καλά. Μπορεί να μην το κατάλαβε ούτε ο ίδιος, αλλά στις 20 Φλεβάρη υπέγραψε μια κοινή συμφωνία με τους εταίρους, με την οποία αποδεχότανε την αξιολόγηση του προγράμματος που ήδη «τσούλαγε». Οι εταίροι και οι θεσμοί μια χαρά κατάλαβαν τι υπέγραψαν – και τι υπέγραψε και η κυβέρνηση. Αν  δεν κατάλαβε η κυβέρνηση είναι δικό της λάθος. Και με μισόλογα το παραδέχονται τώρα μια σειρά μέλη της. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός το εξήγησε λέγοντας πώς μας γελάσανε. Κανένας δεν μας γέλασε. Προσέχουμε πάντοτε, τουλάχιστον, που βάζουμε την υπογραφή μας. Το 1944, και το 1945 και το 1949 η ηγεσία της Εθνικής Αντίστασης, υπέγραψε συμφωνίες που οδήγησαν το λαό, τους αγωνιστές του και την χώρα κατευθείαν στην υποταγή. Μετά άρχισαν οι κριτικές, οι κατηγορίες κλπ. Αυτά τα έχουμε βαρεθεί να τα ακούμε.

       Αυτά που είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντρική Επιτροπή για να την καθησυχάσει και κερδίσει, απλά είναι για τον κλείδωνα.  

Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr

 

αναδημοσίευση από: http://blogvirona.blogspot.gr