ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΓΕΡΑΚΙΑ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ / 27/04/2014

Γερμανία, η οποία κατηγόρησε στο παρελθόν την Κύπρο για το τραπεζικό της σύστημα (άρθρο), με έμμεσο στόχο ξανά τη Ρωσία, όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας, θεωρείται διεθνώς ως το «El Dorado» του ξεπλύματος μαύρου χρήματος.

Η χώρα δηλαδή που δολοφόνησε μέσα σε μία νύχτα ένα ολόκληρο νησί, στέλνοντας την οικονομία του στο ναδίρ, με πιθανότερο στόχο την προσέλκυση του τραπεζικού του κλάδου στην ίδια, κατηγορείται από τον ΟΟΣΑ πως διευκολύνει με τη νομοθεσία της τη διεθνή τρομοκρατία, τη Μαφία και άλλες οργανώσεις, όσον αφορά τη δημιουργία νόμιμων χρημάτων από παράνομα.

Ειδικότερα, σύμφωνα με επιστολή του υπουργού οικονομικών της κ. Σόϊμπλε, προς τον υπουργό δικαιοσύνης της χώρας, η ομάδα καταπολέμησης του μαύρου χρήματος του ΟΟΣΑ (Task Force – FATF), έστειλε τελεσίγραφο προς τον ίδιο, με «ημερομηνία λήξης» τον Ιούνιο του 2014, απαιτώντας την άμεση αλλαγή της νομοθεσίας που αφορά το μαύρο χρήμα.

Η κριτική της ειδικής μονάδας του ΟΟΣΑ επικεντρώνεται στη νομοθεσία εκείνη, η οποία δεν τιμωρεί αυτούς που τυχόν συλλαμβάνονται για ξέπλυμα δικών τους χρημάτων, αφού δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα. Στη χειρότερη των περιπτώσεων δε επιβάλλονται ποινές μικρότερες του ενός έτους – οπότε ουσιαστικά αναστέλλεται η δικαστική καταδίκη.

Ως εκ τούτου, η Μαφία, η διεθνής τρομοκρατία, οι διακινητές ναρκωτικών και άλλες παράνομες οργανώσεις, πολύ συχνά με την μορφή των ΜΚΟ, χρησιμοποιούν τη χώρα για να ξεπλένουν τα μαύρα χρήματα τους – με τα ποσά να υπολογίζονται πως ξεπερνούν ετήσια τα 50 δις €. Φυσικά το δημόσιο της χώρας ωφελείται ποικιλοτρόπως, προσελκύοντας τέτοιου είδους «ανίερες» δραστηριότητες – ενώ την ίδια στιγμή η «έντιμη προτεσταντική» κυβέρνηση κατηγορεί άλλες χώρες, όπως τη δική μας, για διαφθορά, δολοφονώντας εν ψυχρώ ορισμένες.

Όπως φαίνεται δε οι Πολίτες της Γερμανίας, οι οποίοι αποτελούν αντικείμενο λεηλασίας των εκάστοτε κυβερνήσεων τους, χαρακτηριζόμενοι ως «οι ηλίθιοι της Ευρώπης» από τα δικά τους ΜΜΕ (άρθρο), δεν γνωρίζουν τι ακριβώς διαδραματίζεται πίσω από τις πλάτες τους. Πειθήνιοι και πειθαρχικοί, ακολουθούν τυφλά τον εκάστοτε ηγέτη τους, ακόμη και αν τους οδηγεί στην καταστροφή ή στο ολοκαύτωμα – γεγονός που έχει αποδειχθεί τουλάχιστον δύο φορές, κρίνοντας από τους παγκοσμίους πολέμους.

Ο δύστυχος αυτός λαός, μας θυμίζει το μύθο του Αισώπου – σύμφωνα με τον οποίο ορισμένα περιστέρια, τα οποία ζούσαν διαρκώς υπό το καθεστώς φόβου επίθεσης των γερακιών, είχαν κατασκευάσει με τέτοιον τρόπο τη φωλιά τους, ώστε να μπορούν να προστατεύονται από τους εχθρούς τους. Ένα γεράκι τώρα, το οποίο δεν μπορούσε να εξασφαλίσει την τροφή του, προσπάθησε να βρει άλλον τρόπο – να εφαρμόσει ένα διαφορετικό τέχνασμα.

Δοκίμασε λοιπόν να πείσει τα περιστέρια να το αποδεχθούν ως αρχηγό τους, όπως η ίδια η Γερμανία σήμερα την ΕΕ (οι Η.Π.Α. τον πλανήτη), έτσι ώστε να τα προστατεύει από τα άλλα γεράκια – οπότε να πάψουν να κρύβονται συνεχώς, να υποφέρουν και να τρομάζουν. Τα περιστέρια τελικά εμπιστεύθηκαν το γεράκι, προσφέροντας του το «βασιλικό τους θρόνο» – με αποτέλεσμα το γεράκι να αρχίσει να ασκεί «με υπευθυνότητα και συνέπεια» τα βασιλικά του καθήκοντα, τρώγοντας ένα περιστέρι την ημέρα.

«Μας υπηρετεί πάρα πολύ καλά«, είπε τότε ένα δύστυχο περιστέρι, το οποίο είχε σειρά για να φαγωθεί από το γεράκι – διδάσκοντας όλους εμάς, αλλά όχι τα περιστέρια ότι, μερικές θεραπείες είναι χειρότερες από την ίδια την ασθένεια.

Στα πλαίσια αυτά, όσο και αν το θεωρούμε ανόητο, είναι ασφαλώς δικαίωμα των Γερμανών πολιτών να επιλέγουν το γεράκι που θα τους οδηγήσει ακόμη μία φορά στην καταστροφή. Όλοι οι άλλοι Πολίτες της Ευρωζώνης όμως δικαιούνται να κάνουν τις δικές τους επιλογές – αποφεύγοντας να εμπιστευθούν το «αρπακτικό», το οποίο τους υπόσχεται μία  επιτυχημένη εγχείριση, με αντίτιμο το θάνατο τους.

Ολοκληρώνοντας, το ίδιο ισχύει και για όλους εμάς τους Έλληνες, όσον αφορά τις ερχόμενες εκλογές – όπου όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως προσπαθούν να μας πείσουν πως πρέπει να αποφύγουμε το λευκό ή την αποχή, εάν θέλουμε να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον.

Κανένα βέβαια δεν μας εξηγεί γιατί καταλήξαμε στο διεθνή εξευτελισμό και στη χρεοκοπία, παρά το ότι ψηφίζαμε τόσα χρόνια – αν και δεν απέχαμε δηλαδή ή δεν επιλέγαμε το λευκό.

Εάν η επιλογή μας λοιπόν είναι κάποιο «αρπακτικό», όπως όλες σχεδόν τις προηγούμενες δεκαετίες, η «πολιτική συμμορία» ίσως, στην οποία θα εμπιστευθούμε ξανά το θρόνο, ή κάποιο «σκουπίδι μεταξύ σκουπιδιών», τότε είναι ίσως προτιμότερο να απέχουμε – αφού το λευκό έχει απαγορευθεί θεσμικά, έτσι ώστε να μην μπορούμε καν να διαμαρτυρηθούμε (άρθρο).

Υστερόγραφο: Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι εκείνο το πολίτευμα, όπου οι άνθρωποι ψηφίζουν (δήθεν) εκούσια, ανά τέσσερα χρόνια, μία «ένωση συμφερόντων» – συνήθως μεταξύ αυτών που προβάλλονται περισσότερο από τα ισχυρότερα ΜΜΕ, με στόχο την χειραγώγηση της κοινής γνώμης και βούλησης.