Ενας Ιαβέρης από φλας.

Απριλίου 26, 2014 από seisaxthiablog

Κατηγορήθηκε ο κ. Λάκης Λαζόπουλος από τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη ότι δεν κάνει σάτιρα αλλά προπαγάνδα. Θα μπορούσα να παραμείνω στις περιορισμένες γνώσεις του κ. Θεοδωράκη για τη σάτιρα -μάλλον προγυμνασιακές- αλλά είναι τουλάχιστον κωμικό να κατηγορεί οποιονδήποτε για προπαγάνδα ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης, όντας ο ίδιος απότοκο, παράγωγο και απολογητής της πιο βαθειάς καθεστωτικής προπαγάνδας.
Ή
μήπως δεν προπαγάνδισε τους βομβαρδισμούς στη Σερβία ο κ. Σ. Θεοδωράκης; Ή μήπως δεν υπήρξε διαπρύσιος απολογητής του «εκσυγχρονισμού» και του Σημιτισμού; (με ολίγας σχετικάς διαφοροποιήσεις, έτσι για ξεκάρφωμα – πολύ ολίγας). Γνήσιο τέκνο της εποχής που πρυτάνευσε η ψευδής ευμάρεια, ο κ. Σ. Θεοδωράκης ασχολήθηκε με θέματα εύκολα και πιασάρικα, ουδέποτε με τα κρίσιμα και τα ζέοντα, τα «βαρετά» και τα «ξύλινα», με τα οποία καταπιάνεται η «αφορισμένη» πολιτική των λαϊκιστών – τα μεροκάματα, την ασφάλιση, τις αυτοκτονίες κι άλλα
που στομώνουν τις ζωές των παιδιών που γέννησαν κατώτεροι θεοί. Γέννημα και θρέμμα του παλαιού καθεστώτος των Δυνατών, έρχεται ο κ. Σ. Θεοδωράκης να ευαγγελισθεί το νέο - ποιο νέο; με ποιες θέσεις; ορθίων ή καθημένων; διότι μόνον θέσεις λεωφορείου φαίνεται να διαθέτει το «Ποτάμι» – κι όποιος ανέβει κι όποιος κάτσει. Αν είναι νεοφιλελεύθερος, έχει καλώς! αν είναι «αριστερός» του γλυκού (ποταμίσιου) νερού, και πάλι καλώς! Τόσο νέο είναι

το νέο που κομίζει ο κ. Σ. Θεοδωράκης, όσον ένα αρχηγικό κόμμα. Προφανώς πολύ πιο δημοκρατικό από τα άλλα κόμματα που σνομπάρει ο κ. Σ.Θ. – διότι η σνομπαρία είναι μια απ’ τις πιο χαρακτηριστικές ιδιότητες της πτωχοπροδρομικής ελίτ στη χώρα μας – αλαζονεία με το καντάρι και κυνισμός. Κυρίως κυνισμός – αυτό
το χιούμορ των Δυνατών που περιπαίζει τα κουσούρια των αδύναμων, που καθηλώνει τους λαϊκούς ανθρώπους στην ντροπή και την ενοχή για τις αδυναμίες τους. Αδυναμίες που πιθανόν να μην είχαν, αν αυτοί που τους περιπαίζουν (χάριν των αφεντικών που τους δυναστεύουν) τους άφηναν χώρο για μια ανάσα ζωής. Πλην όμως,
όλα αυτά γεννούν το θράσος. Και χρειάζεται θράσος για να κατηγορεί ο αρχηγός του «Ποταμιού» τον κ. Λάκη Λαζόπουλο για προπαγάνδα. Υπέρ ποίων; Υπέρ ποίων έκανε και κάνει προπαγάνδα ο κ. Λαζόπουλος; Υπέρ του ΔΟΛ; του Πήγασου; Υπέρ της Ζήμενς; υπέρ του Μνημονίου; υπέρ της κυρίας Μέρκελ; Υπέρ ποίων κάνει προπαγάνδα ο κ. Λαζόπουλος; υπέρ της τρέλας του κ. Γεωργιάδη; των ψευδών Σαμαρά; υπέρ αυτοκτονιών, κομμένων μισθών και υποσιτισμού των παιδιών; Οχι. Αντιθέτως,
ο κ. Λαζόπουλος διεκτραγωδεί (κι αυτό είναι κορυφαίο για έναν σατιρικό) τα βάσανα των απλών ανθρώπων. Ο κ. Λαζόπουλος, ο Χάρρυ Κλυνν κι άλλοι, είναι μεγάλοι σατιρικοί διότι καταπιάνονται με την απελπισία και τις ελπίδες του λαού. Και η σάτιρα περιέχει πολιτική. Πολιτική. Την οποίαν ο κ. Σ. Θεοδωράκης αντιλαμβάνεται ως προπαγάνδα – με πράγματι προγυμνασιακή αντίληψη. Η απολίτικη σάτιρα είναι της πλάκας. Ή είναι βαθύτατα πονηρή: στρατευμένη στο να εμφανίζεται ως απολίτικη.
Μπορεί στον κ. Σταύρο Θεοδωράκη να μην αρέσει το χιούμορ, η σάτιρα, η καλλιτεχνική δεινότης του κ. Λαζόπουλου. Δικαίωμά του και περί γούστου, κολοκυθόπιτα. Ομως είναι άλλο αυτό κι άλλο η ύπουλη απόπειρα του κ. Σ.Θ. να αποδομήσει την υπόσταση του ιδεολογικού του αντιπάλου, να τον υποβαθμίσει σε προπαγανδιστή. Αυτό δείχνει
την ποιότητα του ίδιου του «αρχηγού» των ποταμιών και ταυτοχρόνως την αδυναμία του. Διότι ο κ. Σ.Θ. αντιμετωπίζει τον ιδεολογικό του αντίπαλο με εμπάθεια κι όχι με επιχειρήματα. Διότι ο κ. Λαζόπουλος είναι ιδεολογικός αντίπαλος του κ. Σ. Θεοδωράκη, έχουν κάνει διαφορετικές επιλογές, βρίσκονται σε διαφορετικά στρατόπεδα. Για τον κ. Λαζόπουλο
ο Γιάννης Αγιάννης, όταν κλέβει ένα καρβέλι ψωμί, είναι πρώτη ύλη για την τέχνη του. Ενώ για τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη ο Γιάννης Αγιάννης είναι ένα θέμα φολκλόρ που αν το αποδώσει κανείς με μια newageπροσέγγιση, θα ’χει κάνει μια πιασάρικη εκπομπή.
Εκτός κι αν κάνει ένα βήμα ακόμα πιο μέσα στη μεταμοντερνιά και το δοξαστικό της ίδιας του της άγνοιας, διαπιστώνοντας ότι ο Αγιάννης φταίει για την πείνα του κι ας μην τα έτρωγε με τον κ. Πάγκαλο.
Ομως, τέτοιοι Ιαβέρηδες της δεκάρας, ούτε καν της πλάκας είναι…

ΥΓ.: Σάτιρα είναι να παίρνει κανείς μια εφημερίδα όπως τα «Νέα» και να παρηγοριέται (ή να διασκεδάζει) διαβάζοντας, στις σελίδες της, πόσο καλά πάει η ζωή του και πόσον ευοίωνες είναι οι προοπτικές του. Προπαγάνδα είναι να τα πιστεύει.