Η μετακεμαλική Τουρκία και η πάντα «βολική» ελληνική πολιτεία

Ιουλίου 31, 2013 από seisaxthiablog

Απο την απόλυτη κυριαρχία του στρατού στη μετακεμαλική ισλαμική ολιγαρχία που θα διαμορφώσει το νέο Σύνταγμα

Μέχρι και πριν από 5-6 χρόνια η μεγάλη επιθυμία της Τουρκίας ήταν να βρεθεί μεταξύ των δυτικών χωρών, κι αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με την ένταξή της στην Ε.Ε. Για αρκετά μεγάλο διάστημα η Ελλάδα είχε αντιταχθεί, αλλ’ ευτυχώς άλλαξε τακτική και εμφανίσθηκε στη συνέχεια ως υποστηρίκτρια της τουρκικής επιθυμίας, αφού είχε καταστεί σαφές, πως πολλές ευρωπαϊκές χώρες ήσαν αντίθετες με την τουρκική ένταξη.

Ας βγάλουν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα, για να μη παρουσιάζεται η Ελλάδα και σε ένα ακόμη θέμα, πως βρίσκεται μεταξύ των χωρών που δημιουργούν προβλήματα στην Ευρώπη.

Κατά την τελευταία πενταετία και ιδιαίτερα μετά την τοποθέτηση του κ. Νταβούτογλου στο τουρκικό ΥΠΕΞ η Τουρκία μετέβαλε προσανατολισμό. Είτε επειδή διαπίστωσε ότι η ένταξή της στην Ευρώπη δεν είναι εύκολη υπόθεση -και αν συμβεί θα περάσουν πολλά χρόνια-, είτε λόγω της επιρροής του Φετουλάχ Γκιουλέν, πνευματικού πατέρα του πολιτικού ισλάμ, που με δόρυ τον κ. Νταβούτογλου προωθήθηκε ο νεοοθωμανισμός. Ο οποίος, κατά τον ίδιο, σημαίνει πως η Τουρκία οφείλει και μπορεί να επανέλθει στις κτήσεις της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Δύο ήσαν τα εμπόδια που έπρεπε να υπερπηδήσει το καθεστώς -περί αυτού πρόκειται- Ερντογάν: Στο εσωτερικό έπρεπε να εκμηδενισθεί η πολιτική επιρροή του στρατεύματος και στο εξωτερικό να υλοποιηθεί η επιθυμία του κ. Νταβούτογλου περί «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες».

Ο τουρκικός στρατός, επί δεκαετίες, ήταν απόλυτος κυρίαρχος των πολιτικο-οικονομικών δραστηριοτήτων της Τουρκίας, με καθ’ ολοκληρία δυτικότροπη σκέψη. Άλλωστε, δεν ήσαν και λίγοι οι αρχηγοί στρατεύματος που ήσαν Ισραηλίτες (ντονμέδες), έτυχε δε να είναι Ισραηλίτες τόσο ο κ. Μπουγιούκανιτ όσο και ο κ. Μπασμπούγ, οι δύο τελευταίοι αρχηγοί με τους οποίους συγκρούστηκε ο κ. Ερντογάν.

Και οι δύο τους ακραιφνείς κεμαλιστές, τόνιζαν συνέχεια πως η θέση της Τουρκίας βρίσκεται στην Δύση. Δύο μηνύματα παραθέτω, από τον κ. Μπουγιούκανιτ, με την ιδιότητα του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, έχοντας τον κ. Μπασμπούγ αρχηγό του Στρατού: Υποστήριξε (30.8.2006) αφενός ότι η λύση στα τουρκικά προβλήματα βρίσκεται στο «κεμαλικό σύστημα σκέψης, το οποίο θεμελιώνεται πάνω στον κεμαλικό εθνικισμό και στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, στηρίγματα και τα δύο», όπως είπε, για το μέλλον της Τουρκίας.

Βαθιά πολιτικό και καθόλου στρατιωτικό το μήνυμα του, έδωσε το στίγμα των προθέσεών του. Όσον αφορά τις ευρωτουρκικές σχέσεις, ο στρατηγός Μπουγιούκανιτ είχε παρέμβει δημοσίως και στη συζήτηση για την ενταξιακή πορεία της Άγκυρας στην Ε.Ε., τονίζοντας ότι «οι ένοπλες δυνάμεις δεν μπορούν να είναι κατά της Ε.Ε. γιατί η Ε.Ε. αποτελεί γεωπολιτική και γεωστρατηγική αναγκαιότητα για τον εκσυγχρονισμό που επιθυμούσε ο Ατατούρκ».

Όταν ο κ. Ερντογάν ανέλαβε την εξουσία απέφυγε να συγκρουσθεί με τον -ισχυρότατο, άλλωστε- στρατό φροντίζοντας να αυξήσει την επιρροή του σε κρατικούς τομείς, όπως η αστυνομία, η ΜΙΤ, η δικαιοσύνη και η παιδεία (εδώ βοήθησε τα μέγιστα ο ισλαμιστής Γκιουλέν).

Σιγά-σιγά το καθεστώς Ερντογάν αποστράτευσε ή φυλάκισε 1.000 περίπου στρατιωτικούς με αφορμή τις υποθέσεις Εργκένεκον και κατασκοπείας προωθώντας παράλληλα ισλαμιστές, οι οποίοι σε λίγο θα προαχθούν σε στρατηγούς. Το κύριο πλήγμα όμως κατά του στρατού θα έρθει αν ψηφιστεί το νέο Σύνταγμα και μεταπηδήσει στην προεδρία της Δημοκρατίας ο κ. Ερντογάν, με ένα πολίτευμα ενισχυμένης προεδρικής δημοκρατίας.

Αυτό θα είναι προς όφελος του κ. Ερντογάν, αφού απομακρυνόμενος από την Ευρώπη δεν έχει λόγο να ενισχύσει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Η Τουρκία θα διοικείται από την μετακεμαλική ολιγαρχία, με αυταρχισμό που προσιδιάζει στα ισλαμικά καθεστώτα.

Να ληφθεί όμως υπόψη, πως τα «μηδενικά προβλήματα» που ευαγγελιζόταν ο κ. Νταβούτογλου μετατράπηκαν σε «μόνον προβλήματα», με όλες τις χώρες που επιθυμούσε η Τουρκία να ασκήσει την επιρροή της. Κι αυτός είναι ο λόγος, που δεν αποκλείεται να διοχετεύσει τον εκνευρισμό της στην πάντα «βολική» ελληνική πολιτεία. Όπου, οι «προοδευτικές ιδέες» ευνούχισαν εν πολλοίς την διάθεση για αντίσταση στην επιβουλή της γείτονος.

Ο Μακεδών