ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ!

Ιουλίου 13, 2013 από seisaxthiablog

Του Ν.ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Από τη στιγμή εκδήλωσης της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος σήμανε συναγερμός και επιχειρήθηκε ο συντονισμός σε επίπεδο πολιτικής εξουσίας των αναπτυγμένων καπιταλιστικά χωρών, ώστε να εξευρεθεί το ταχύτερο δυνατό «λύση».

Μια από τις πρώτες πράξεις θωράκισης του συστήματος ήταν να μη γίνεται λόγος για καπιταλιστική κρίση, αλλά για μια κρίση που αρχικά βαφτίστηκε ως «χρηματοπιστωτική», κατόπιν την παρουσίασαν ως «κρίση δανεισμού» και εν συνεχεία μεταβαπτίστηκε «κρίση χρέους». Πολλές εκδοχές με ένα και μόνο σκοπό: Να συσκοτιστούν οι ουσιαστικές αιτίες και ο πραγματικός χαρακτήρας της διεθνούς οικονομικής κρίσης πουείναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.

*

Παράλληλα με την παραπάνω προσπάθεια εξωραϊσμού και ενώ επιταχύνθηκαν οι διαδικασίες με τα μονοπώλια να ξαφρίζουν το δημόσιο ταμείο και, ταυτόχρονα, να φορτώνουν τις ζημιές τους στις πλάτες των λαών, οι καπιταλιστές δε δίστασαν να περιγράφουν την κρίση με έναν ακόμα όρο: Σαν «ευκαιρία»!«Ποτέ δεν αφήνεις μια σοβαρή κρίση να πάει χαμένη. Αυτό που εννοώ είναι ότι αποτελεί μια ευκαιρία για να κάνεις πράγματα που δεν μπορούσες να κάνεις πριν», έλεγε το 2009 ο Εμανουέλ Ραμ, προσωπάρχης του Ομπάμα στο Λευκό Οίκο…

Τέσσερα χρόνια μετά, είναι πια σαφές τι εννοούσαν όταν μιλούσαν για «ευκαιρία». Βρήκαν στην κρίση την «ευκαιρία» για να φτιάξουν έναν κόσμο ακόμα πιο ζοφερό, ακόμα πιο εκμεταλλευτικό, ακόμα περισσότερο απάνθρωπο από τούτον που ήδη είχαν δημιουργήσει μέχρι την εκδήλωση της κρίσης. Βρήκαν την «ευκαιρία» την οικονομική κρίση του συστήματός τους να την μετατρέψουν σε διαρκή κρίση πανικού για το λαό, ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει καθώς τον οδηγούν στο Μεσαίωνα. H κρίση αποτέλεσε την «ευκαιρία» τους να επιβάλουν την απόλυτη βαρβαρότητα, μέσα από ένα καθεστώς πρόκλησης γενικευμένου φόβου και ανασφάλειας, ώστε να παραλύσει κάθε σκέψη ή κίνηση αντίστασης απέναντι στην πολιτική τους.

*

Ακριβώς αυτή είναι η τακτική τους και στην Ελλάδα, όπου το ένα αντιλαϊκό μέτρο διαδέχεται το άλλο, όπου το «σοκ» από τη «σφαγή» του ενός κοινωνικού στρώματος διαδέχεται το «σοκ» από τη σφαγή της επόμενης κοινωνικής ομάδας κ.ο.κ.

Αλλά αυτή ακριβώς η τακτική τους είναι που επιβεβαιώνει, περίτρανα πλέον, ότι κάθε υποχώρηση, κάθε συμβιβασμός, κάθε συναίνεση, κάθε λογική άμυνας και συναλλαγής με τους σφαγείς δεν εξασφαλίζει ούτε καν τα ψίχουλα. Ισοδυναμεί με άνευ όρων παράδοση. Σημαίνει εξαθλίωση. Κάθε αποδοχή από το λαό της λογικής που τον θέλει «αδύναμο» απέναντι στον Προκρούστη του, ισοδυναμεί με εξανδραποδισμό.

Αντίθετα, ο ελληνικός λαός - και όλοι οι λαοί - έχει τη δύναμη, και είναι ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες, να μετατρέψει την «ευκαιρία» των κεφαλαιοκρατών σε μπούμερανγκ εναντίον τους. Με μια προϋπόθεση: Οτι έχοντας επίγνωση και εμπιστοσύνη στη δύναμή του θα ακολουθήσει τον δικό του «μονόδρομο».

Μονόδρομος – ο πραγματικός μονόδρομος – για το λαό είναι:

-   Η ανάδειξη του επείγοντος χαρακτήρα των αναγκών του.

-   Η κατάδειξη, μέσα από την ίδια την πείρα της διεκδίκησης, ότι η ικανοποίηση ακόμα και αυτών των πλέον άμεσων και στοιχειωδών αναγκών του απαιτεί συναγερμό όχι μόνο αποτροπής των κάθε φορά «τελευταίων μέτρων» αλλά και αντεπίθεσης για τη συνολική ανατροπή της πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου.

- Η σύνδεση του μερικού με το γενικό, μέσα από σχέδιο και επεξεργασία, ώστε να συσπειρώνεται η εργατική τάξη, να σφυρηλατεί την ενότητά της και να εδραιώνει τις κοινωνικές συμμαχίες της με εκείνα τα στρώματα που απαιτείται να αποσπαστούν από την επιρροή της αστικής τάξης.

Με μια κουβέντα:

Ο μονόδρομος της λαϊκής σωτηρίας περνάει πολιτικά μέσα από εκείνες τις δράσεις και εκείνη την τακτική, που ο ορίζοντάς τους δε θα τελειώνει στη μέση του δρόμου, αλλά θα φωτίζεται από τη συνολική στρατηγική για το πέρασμα από την Προϊστορία της εκμετάλλευσης στην Ιστορία της απελευθέρωσης, κάτι που προϋποθέτει ανυποχώρητο μέτωπο τόσο απέναντι στο αστικό πολιτικό μπλοκ όσο και απέναντι στις οπορτουνιστικές αντιλήψεις οι οποίες λειτουργούν ως «μαξιλάρι ασφαλείας» της αστικής κυριαρχίας.

Όλα αυτά αποτελούν πλευρές της αναγκαίας εκείνης συνθήκης που για να γίνει όμως και ικανή συνθήκη αντεπίθεσης και ανατροπής δεν μπορεί παρά να στοχεύουν στην άνοδο της ταξικής πάλης μέσα από την οξυγόνωση του εργατικού κινήματος. Στο κέρδισμα της πλατιάς εργατικής και λαϊκής μάζας γύρω από την αντίληψη ότι χωρίς αυτήν «γρανάζι δε γυρνά». Χειραφέτηση που επιτυγχάνεται μέσα από την κάθοδο των μαζών στο στίβο των ταξικών αγώνων. Αυτή είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για το ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, αφού χωρίς την όξυνση των ταξικών αγώνων, των μπολιασμένων με την πολιτική προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης, ο λαός θα παραδέρνει από τον έναν αντιλαϊκό διαχειριστή στον άλλο.

*

Ναι, λοιπόν, η κρίση μπορεί και πρέπει να μετουσιωθεί σε πολιτικό όπλο στα χέρια του λαού, ώστε η οικονομική και φιλοσοφική διαπίστωση για τα ιστορικά ξεπερασμένα όρια του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης να μετουσιωθεί σε δράση με στόχο την κατάρρευση και την ανατροπή του.

Με άλλα λόγια, τώρα είναι η στιγμή όχι μόνο της απόκρουσης των αντιλαϊκών επιθέσεων, αλλά και της σποράς των αγώνων του αύριο.

Τώρα είναι η στιγμή της συσπείρωσης γύρω από μια πολιτική που δε συνδιαλέγεται με τον καπιταλισμό, με τα μονοπώλια, με τους εγχώριους και διεθνείς φορείς τους.

Που δεν υποκύπτει στην τρομοκρατία.

Που οργανώνει τους εργαζόμενους και τους εξοπλίζει με την επίγνωση της δύναμής τους.

Που στα κηρύγματα της ταξικής υποταγής και της «διαπραγμάτευσης» αντιπαρατάσσει την αλήθεια του δίκιου των εκατομμυρίων που μοχθούν, αλλά στερούνται τον αμύθητο πλούτο που οι ίδιοι παράγουν.

Που απέναντι, τελικά, στην ενότητα των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών τους εκπροσώπων, οι καταπιεσμένοι αντιπαραθέτουν τη δική τους Λαϊκή Συμμαχία, οικοδομημένη πάνω στο θεμέλιο της ενότητας των εργατών, μια Λαϊκή Συμμαχία των παραγωγών του πλούτου, που δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν τίποτε άλλο, αλλά να διεκδικήσουν όχι απλώς όσα τους αφαίρεσαν, αλλά κι όσα τους ανήκουν. Δηλαδή, τα πάντα!

*Δημοσιεύθηκε στο «Ριζοσπάστη» το Σάββατο 13 Ιουλίου 2013