Είμαι μια Σουλιωτοπούλα

Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει η δήλωση που έκανε η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση, για το χορό του Ζαλόγγου. Η κυρία Ρεπούση υποστήριξε πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, ενώ έφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει ακόμα και το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.
Σύμφωνα με την κυρία Ρεπούση, οι Σουλιώτισσες συνωστίζονταν δίπλα στον γκρεμό και αυτό τις έκανε να μοιάζουν πως χορεύουν χιπ χοπ.
Επίσης, η κυρία Ρεπούση υποστηρίζει πως ο Σαμουήλ δεν ανατινάχτηκε στο Κούγκι αλλά η έκρηξη έγινε επειδή ο καλόγερος έπαιζε με τα σπίρτα δίπλα στους δυναμίτες.
Πάντως, αν υπήρχε ένα βίντεο, θα ξέραμε τι πραγματικά έγινε στο Ζάλογγο και δεν θα μπορούσε η κάθε Ρεπούση να λέει ό,τι θέλει, οπότε φτάνουμε στο συμπέρασμα πως η αντίσταση κατά των Τούρκων ξεκίνησε πρόωρα και έπρεπε να περιμένουν να κυκλοφορήσουν τα πρώτα κινητά με κάμερα.
Το λογικό είναι πως οι Σουλιώτισσες δεν χόρεψαν γιατί, αν χόρευαν πιασμένες από το χέρι, η κάθε Σουλιώτισσα που έπεφτε στον γκρεμό δεν θα ήξερε αν θα έπεφτε και η επόμενη ή θα την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και θα προτιμούσε να γίνει γκόμενα κάποιου Τουρκαλβανού.
Βέβαια, οι Σουλιώτισσες είχαν στην αγκαλιά τους τα μωρά τους, οπότε δεν είναι και πολύ εύκολο να χορεύεις καλαματιανό κρατώντας ένα μωρό.

Από την άλλη, οι Σουλιώτισσες μπορεί να πέταξαν πρώτα τα μωρά τους στον γκρεμό και μετά να το έριξαν στο χορό γιατί ήταν πια ελεύθερες να αρχίσουν πάλι να γκομενίζουν, ενώ δεν πρέπει να αποκλείσουμε και το ενδεχόμενο να έπεσαν κι αυτές στον γκρεμό επειδή είχαν δει στον κινηματογράφο τον Σούπερμαν και νόμιζαν κι αυτές πως μπορούν να πετάξουν.
Η δήλωση της Μαρίας Ρεπούση πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος αναστάτωσε χιλιάδες Ελληνίδες κάθε ηλικίας που υποδύονταν–επί δεκαετίες- τις Σουλιώτισσες στη σχολική παράσταση της 25ης Μαρτίου, αφού διαπίστωσαν πως άδικα ξεσκίζονταν στις πρόβες και στα καλαματιανά και γκρεμοτσακίζονταν από ύψος δέκα εκατοστών, αλλά εγώ πολύ το χάρηκα που ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος γιατί εμένα, σε αυτήν την παράσταση με τις Σουλιώτισσες, με έβαζε πάντα ο δάσκαλος να κάνω τον Τούρκο και εγώ δεν ήθελα με τίποτα να κάνω τον Τούρκο γιατί με έβλεπε η Άννα Μαρία που έκανε τη Σουλιώτισσα και της έδινα κάθε μέρα το κουλούρι μου γιατί ήμουν ερωτευμένος μαζί της και ήθελα να την παντρευτώ αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από την Β΄ Δημοτικού και μάλλον θα έχει παντρευτεί κάποιον άλλον.
Αφού ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, από δω και πέρα δεν πρέπει τα κοριτσάκια να χορεύουν καλαματιανό στη σχολική παράσταση πριν πέσουν στον γκρεμό αλλά, αν βγάλεις τον χορό από τις «Σουλιώτισσες», δεν θα έχουν κανένα ενδιαφέρον γιατί θα πάψουν πια να είναι μιούζικαλ.
Εν τω μεταξύ, δεν έχω καταλάβει γιατί γίνεται τόσος ντόρος για το αν ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, αφού οι Σουλιώτισσες ήταν Αρβανίτισσες, ενώ εμείς είμαστε Έλληνες, κατευθείαν απόγονοι του Λεωνίδα, του Μεγαλέξανδρου, του Σωκράτη και του Αριστοτέλη.
Τι μας νοιάζει εμάς που είμαστε Έλληνες αν πήδησαν χορεύοντας στον γκρεμό οι Αρβανίτισσες;
Αν οι Σουλιώτισσες ήταν Ελληνίδες, δεν θα πηδούσαν στον γκρεμό αλλά θα έμεναν εκεί, θα πάλευαν γενναία με τους Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά και θα τους πετούσαν στον γκρεμό.
Μάλλον είναι η ανασφάλεια για το αν είμαστε Έλληνες που δημιούργησε τόσους εθνικούς μύθους.
Είναι αυτή η ανασφάλεια που μας κάνει να βλέπουμε παντού εχθρούς του έθνους και συνωμοσίες εις βάρος μας.
Είναι αυτή η ανασφάλεια που κάνει τους ραγιάδες να αποδέχονται σιωπηλοί να τους κυβερνούν τα λαμόγια που ξεπούλησαν την πατρίδα τους –αντί να απαιτούν όλοι με μια φωνή Δικαιοσύνη- αλλά, από την άλλη, να γίνονται έξαλλοι όταν η Ρεπούση λέει πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, αν και οι ίδιοι αποκλείεται να έπεφταν στον γκρεμό, αφού θα προτιμούσαν να γίνουν γιουσουφάκια του Αλή Πασά.
Τώρα πια, είμαι βέβαιος πως η Ελλάδα είναι εθνικός μύθος.
Η Ελλάδα δεν υπάρχει. Παρά μόνο στη φαντασία μας.
Δεν πειράζει. Αφού δεν μπορέσαμε να γίνουμε Έλληνες, ας γίνουμε τουλάχιστον άνθρωποι.