Νεο-Οθωμανική Αποικιοκρατική Χούντα

Δεύτερη μέρα σφοδρών συγκρούσεων σήμερα στην Κωνσταντινούπολη, και μάλλον βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να εξελίσσεται μια μεγάλη εξέγερση των δυνάμεων του λεγόμενου ‘κοσμικού τόξου’ της γειτονικής Τουρκίας, ενάντια στον αυταρχισμό του Ερντογανικού νεο-οθωμανισμού.

Αυτό το ‘κοσμικό τόξο’ που βρίσκεται αυτήν την στιγμή στους δρόμους είναι ένα (εκρηκτικό, είναι η αλήθεια) μείγμα ετερόκλητων στοιχείων, από Γκρίζους Λύκους και οπαδούς του Ρεμπουμπλικανικού Κόμματος, μέχρι ακροαριστερούς, κομμάτια της κοσμοπολίτικης μεσοστρωματικής νεολαίας, αναρχικούς, Αλεβίτες, Κούρδους, Άραβες κ.ο.κ.

Η αντίθεση σοβεί από παλιά, και αποτελεί μια μάχη για την φυσιογνωμία της χώρας. Τώρα εξερράγη καθώς τον τελευταίο καιρό το καθεστώς του Ερντογάν προέβη σε μια σειρά προκλήσεων ταυτόχρονα προς πολλές κοινωνικές ομάδες.

- Πέρασε νόμο που ρυθμίζει πολύ αυστηρά την πώληση αλκόολ, και αποκάλεσε έμμεσα αλλά σαφέστατα ‘μεθύστακες’ τον Κεμάλ και τον Ινονού μέσα στο κοινοβούλιο.

- Προχωράει ακάθεκτος στην ανακατασκευή ενός μεγάλου οθωμανικού στρατοπέδου στην πλατεία Ταξίμ, το οποίο θα λειτουργεί ως εμπορικό κέντρο-σύμβολο της νεο-οθωμανικής ισχύος. Το στρατόπεδο αυτό, καταργήθηκε και ισοπεδώθηκε από τους κεμαλιστές στα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση του νεο-τουρκικού κράτους, και θεωρείται ότι έχει ιδιαίτερη συμβολική βαρύτητα.

- Επέλεξε να ονομάσει την τρίτη γέφυρα που θεμελιώθηκε στον Βόσπορο, με το όνομα του σφαγέα των Αλεβιτών, Σελίμ Α.

- Απαγόρευσε το φιλί στο μετρό της Πόλης.

- Απαγόρευσε και έπνιξε στην καταστολή τις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς.

Και πολλά πολλά άλλα, τα οποία κατάφεραν να εξοργίσουν τους κεμαλιστές, κομμάτια της νεολαίας, τους Αλεβίτες, την Αριστερά κ.ο.κ. Ταυτόχρονα, τα τελευταία γεγονότα στο Ρεχανλί, μια πόλη με μεγάλο αλεβιδικό πληθυσμό, όπου εξερράγη ένα από τα τρία αυτοκίνητο-βόμβα, ενέργεια που πιθανότατα προήλθε από το συριακό τμήμα της Αλ Κάιντα, ξεσήκωσαν σάλο στο εσωτερικό της Τουρκίας καθώς θεωρήθηκαν το επιστέγασμα αποτυχίας της μεγαλομανιακής πολιτικής Ερντογάν για τη Συρία.

Έτσι, και όταν μια διαδήλωση για τα επικείμενα έργα στην πλατεία Ταξίμ αντιμετωπίστηκαν με υπέρμετρη βία και καταστολή από την αστυνομία, πετάχτηκε η σπίθα που έβαλε φωτιά στα μεγάλα αστικά κέντρα, ιδιαίτερα σ’ εκείνα του δυτικού τμήματος της χώρας –όπου οι Αλεβίτες, η Αριστερά και γενικά τα κοσμικά κόμματα έχουν μεγαλύτερη δύναμη.

Έτσι, πολύ σύντομα, ο Ερντογάν, αμήχανος, βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη εξέγερση ενάντια στο νεο-οθωμανικό κατεστημένο. Μια εξέγερση που δοκιμάζει να την αντιμετωπίσει με την πυγμή –το Σάββατο το απόγευμα δήλωσε ότι αν το ρεμπουμπλικανικό κόμμα μπορεί να κατεβάσει στην Κωνσταντινούπολη 100.000 διαδηλωτές, εκείνος μπορεί να κατεβάσει 1.000.000.

Στην πραγματικότητα η Τουρκία είναι διχασμένη σε δύο μπλοκ. Το, νεο-οθωμανικό, σουνιτικό, στηρίζει τη δύναμη του στις επαρχίες της Ανατολίας και στην Άγκυρα, σε μια νέα μεγαλοαστική τάξη που αναπτύσσει σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία και τα εμιράτα, στους ισλαμικούς μεντρεσέδες και τον Φετιχουλάχ Γιουλέν, καθώς και φτωχά στρώματα των αστικών στρωμάτων, τα οποία προέρχονται από την σουνιτική ύπαιθρο και έχουν διατηρήσει μέσα σε συνθήκες φτώχειας το ισλαμικό σύστημα αξιών. Αυτός είναι ο κόσμος που συνασπίζεται πίσω από τον Ερντογάν, και απαρτίζει το κοινωνικό μπλοκ της νεο-οθωμανικής εξουσίας.

Μιας εξουσίας που κυριαρχεί εδώ και 12 χρόνια στην Τουρκία, χρόνο υπεραρκετό ώστε να ‘χαλαρώσει’ ξεδιπλώνοντας πλέον τον πραγματικό της χαρακτήρα: Αυτόν που βλέπουμε σε ό,τι αφορά στην πολιτική της στο Συριακό, για παράδειγμα, ή τα κρούσματα της εσωτερικής καταστολής, που χθες αφορούσαν μόνο τους Κούρδους και σήμερα γενικεύονται σε ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού.

Έτσι, τα γεγονότα του τελευταίου χρόνου αποδεικνύουν και στους πιο κακόπιστους ότι στην πραγματικότητα ο Νεο-οθωμανισμός έχει συστήσει στην Τουρκία μια επιθετική, δικτατορία. Και το γεγονός ότι αποκαλύπτεται τώρα σε όλη του την έκταση, με βάση τη συμβαίνει στη Συρία ή στην Κωνσταντινούπολη, φέρνει σε ιδιαίτερη αμηχανία τις ελληνικές άρχουσες τάξεις σε Ελλάδα και Κύπρο.

Διότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν εξαπολύσει μια προπαγάνδα εξωραϊσμού του Ταγίπ Ερντογάν, και του καθεστώτος του, προκειμένου να βοηθήσουν στο ελληνοτουρκικό συνοικέσιο. Έτσι η μυθολογία που συστηματικά κατασκεύασαν τα ελληνικά ΜΜΕ και η κυρίαρχη κάστα του ελληνικού ακαδημαϊκού κόσμου (ένα εξαιρετικό δείγμα μπορεί κανείς να διαβάσει εδώ) ήθελε τον Ερντογάν και το AKP πυλώνα εκδημοκρατισμού της γειτονικής χώρας, και φορέα μεταρρυθμίσεων που θα φέρει πιο κοντά την Τουρκία στην Ε.Ε. Με αυτό το μύθο, εξ άλλου διαστρέβλωναν συστηματικά και την φύση της σύγκρουσης μεταξύ του Ερντογάν και των κεμαλιστών στρατηγών, αποδίδοντας προθέσεις εκδημοκρατισμού σε πρωτοβουλίες που στην ουσία ήταν ενδείξεις ενός νέου συγκεντρωτισμού που στόχευε στην σουλτανοποίηση της πολιτικής εξουσίας στην Τουρκία!

Ο χημικός πόλεμος και τα σπασμένα κεφάλια των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης απέδειξαν περίτρανα στην Ελλάδα, και σε όλο τον κόσμο την πραγματική φύση του καθεστώτος Ερντογάν, διαλύοντας κάθε αυταπάτη που είχε καλλιεργηθεί (σε μεγάλο βαθμό τεχνηέντως από τους νεο-οθωμανικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς) περί της φύσεως του καθεστώτος Ερντογάν, με βάση την ισραηλο-τουρκική σύγκρουση. Τότε, λίγο ως πολύ τον παρουσίαζαν ως τονΤσάβες της Μεσογείου, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι ο πραγματικός ρόλος που επιφύλασσε για τον εαυτό του όταν ανακατεύτηκε με το Παλαιστινιακό, δεν ήταν αυτός του ‘μαχόμενου αντισιωνιστή’, αλλά του Σουλτάνου που προσβλέπει στην απελευθέρωση εδαφών που θεωρεί πρώην κτήσεις του και σκοπεύει να τα εντάξει και πάλι στην δική του σφαίρα επιρροής.

Τα τελευταία γεγονότα απέδειξαν, λοιπόν, τον πραγματικό χαρακτήρα του καθεστώτος που αντιπροσωπεύει ο Ερντογάν, ο Νταβούτογλου, και ο Γκιούλ. Οι λαοί της περιοχής που απειλούνται από αυτό, και ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες, δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε με συμπάθεια –όχι βέβαια τους κεμαλιστές και τους Γκρίζους Λύκους– αλλά τον αγώνα των Αλεβιτών, τμημάτων της Νεολαίας, των Κούρδων και της Άκρας Αριστεράς για εκδημοκρατισμό της γειτονικής χώρας. Εξ άλλου κι εμείς, μαχόμενοι τον τουρκικό επεκτατισμό σε κάθε του εκδοχή, νεο-οθωμανική ή κεμαλική παλεύουμε ακριβώς για το ίδιο πράγμα: Τον εκδημοκρατισμό των σχέσεων της Τουρκίας με τις γειτονικές της χώρες. Εκδημοκρατισμός που δεν είναι εφικτός, αν δεν πάψει την κατοχή της Κύπρου, τις απειλές στο Αιγαίο, τις προσπάθειες να μετατρέψει τη Θράκη σε προτεκτοράτο, αν δεν αναγνωρίζει την γενοκτονία διαρκείας που έχει εξαπολύσει εναντίον του ελληνισμού (1453-1922-1974) και βεβαίως εναντίον όλων των άλλων λαών της Μικράς Ασίας.

Προφανώς, κράτος που συμπεριφέρεται έτσι στο εξωτερικό δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι δημοκρατικό – όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι Κούρδοι, και το μαθαίνουν τώρα με δραματικό τρόπο οι διαδηλωτές της πλατείας Ταξίμ. Η αναγνώριση της Αγίας Σοφίας ως ορθόδοξης εκκλησίας, (ως συμβολική αποκήρυξη της κουλτούρας κατάκτησης και λεηλασίας που διέπει τις πρακτικές του γειτονικού κράτους), η άρση της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, η αναγνώριση της αυτοδιάθεσης των Κούρδων και των δικαιωμάτων των Αράβων και των Αλεβιτών, ο σεβασμός των συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων στο εσωτερικό –να πάψει δηλαδή η τουρκική εξουσία να είναι τόσο καταπιεστική και αυταρχική–, είναι όψεις της ίδιας διαδικασίας.

Και τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν λογιών λογιών ‘προοδευτικοί’ και μη, νεο-οθωμανιστές στη χώρα μας για τα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης, στεκόμενοι μόνο στην ‘καταστολή’ και όχι στη φύση και τον χαρακτήρα του καθεστώτος που την εξαπέλυσε έχουν ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Να συγκαλύψουν το γεγονός ότι εκδημοκρατισμός και εγκατάλειψη του επεκτατισμού είναι όψεις του ίδιου νομίσματος.

Σε Ελλάδα, Τουρκία και Βαλκανική, επομένως ο εχθρός είναι κοινός, σήμερα λέγεται Νεο-οθωμανική (χθές, κεμαλική) Ιμπεριαλιστική Χούντα και βρίσκει στηρίγματα και στην ίδια τη χώρα μας στις τράπεζες, στα υπουργεία, την τηλεόραση και στα πανεπιστήμια.