Ήταν πρωί, περίπου 8:30, όταν ένας ηλικιωμένος περίπου 80 χρονών, με ράμματα στον αντίχειρά του, έφτασε στο νοσοκομείο. Είπε ότι ήταν βιαστικός, και ότι είχε ένα άλλο ραντεβού στις 9:00.
Η νοσοκόμα που τον ανέλαβε ενώ του φρόντιζε τα ράμματα, τον ρώτησε αν είχε άλλο ραντεβού με γιατρό σήμερα. Ο ηλικιωμένος είπε πως δεν είχε ραντεβού με γιατρό αλλά έπρεπε να πάει στο γηροκομείο για να φάει πρωινό με τη σύζυγό του. Η νοσοκόμα τον ρώτησε πως πήγαινε από θέμα υγείας η σύζυγός του. Ο ηλικιωμένος απάντησε ότι η γυναίκα του ήταν θύμα της νόσου Alzheimer. Της είπε ακόμα ότι η γυναίκα του δεν ήξερε ποιος ήταν και ότι δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει τα τελευταία 5 χρόνια.
Η νοσοκόμα έμεινε έκπληκτη, και τον ρώτησε:
«Και γιατί συνεχίζεις και πας κάθε πρωί, αφού δεν ξέρει ποιος είσαι;» Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε, χάϊδεψε το χέρι της νοσοκόμας και είπε:
«Δεν με γνωρίζει, αλλά εγώ εξακολουθώ να ξέρω ποια είναι..»
..............................
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με την πατρίδα μας. Με τόσους ανάξιους (για να μην πω προδότες) ηγέτες που την κυβερνήσανε και την κυβερνάνε, μοιάζει να μην αναγνωρίζει τα παιδιά της, μοιάζει να πάσχει από Alzheimer...
Μας προτρέπουν λοιπόν να φύγουμε, να την εγκαταλείψουμε για να βρούμε σε άλλες χώρες την προκοπή και την ευμάρεια.
Ωστόσο εμείς που ξέρουμε ότι οι αλλεπάλληλες και αδιάκοπες προδοσίες την έχουν φέρει σ΄ αυτή την κατάσταση, δεν πρόκειται να την εγκαταλείψουμε.
Γιατί ακόμα και τώρα που -όπως και άλλοτε- μοιάζει σαν χαμένη και κοιτάζει μέσα στα ερείπια, εμείς εξακολουθούμε να ξέρουμε ποιά είναι: Είναι η μεγάλη μας αγαπημένη, η Ελλάδα μας, που μέσα στα ερείπια, ψάχνει να βρει... εμάς!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.