ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΜΕΤΑΞΥ ΣΚΥΛΛΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΥΒΔΗΣ

ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΜΕΤΑΞΥ ΣΚΥΛΛΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΥΒΔΗΣ

Του Βασίλη Ξυδιά

Βλέπω την πάνδημη διάθεση των αριστερών και λοιπών προοδευτικών δυνάμεων να υπερασπιστούν το άσυλο εναντίον της Δεξιάς που εμφανίζεται αποφασισμένη να το καταργήσει. Φοβάμαι ότι θα παίξουν τον ρόλο των χρήσιμων ηλίθιων σε ένα έργο που το τέλος του είναι εξ αρχής γνωστό.

Διότι το άσυλο –τόσο το αρχαίο όσο και το σύγχρονο– είναι μια πολιτική συνθήκη θεμελιωμένη στην αίσθηση ιερού και στην ηθική της κοινωνικής πλειοψηφίας. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει με το «υπαρκτό άσυλο», την εκφυλισμένη δηλαδή κατάσταση ανομίας που εδώ και αρκετές δεκαετίες επιβάλλουν στους πανεπιστημιακούς χώρους οι διάφορες περιθωριακές μειοψηφίες (τον «χαβαλέ του αριστερισμού και της αναρχίας», όπως εύστοχα έγραψε σε μια δική του ανάρτηση ο Nikos Vasilopoulos).

Το πραγματικό άσυλο βασίζεται στο ότι ο διωκόμενος από τις αρχές «παραβάτης» διατηρεί μια θετική σχέση με την κοινή γνώμη (στην προκείμενη περίπτωση με τους μικροαστούς κατά βάση). Όταν διαρρηγνύεται αυτή η σχέση, όταν δηλαδή η κοινή γνώμη δεν είναι διατεθειμένη να προστατεύσει τον «ακραίο», έστω και διά της ανοχής της, και όταν ο «ακραίος» χλευάζει εκείνους ουσιαστικά που τους ζητά να τον προστατεύσουν, τότε το άσυλο αναιρείται. Και υπ' αυτή την έννοια το άσυλο το έχουν καταργήσει εδώ και δεκαετίες όσοι το σφετερίζονται διά της οικειοποίησής του.

Ευφυέστατα, λοιπόν, η Δεξιά έχει αναγάγει την «κάθαρση» των πανεπιστημίων από τους περιθωριακούς σε κύριο ζήτημα, τόσο σε πρακτικό, όσο κυρίως και σε συμβολικό επίπεδο. Είναι το κατ’ εξοχήν προνομιακό γι’ αυτήν πεδίο για να αποκαταστήσει τη διαρρηγμένη σχέση της με την κοινωνική πλειοψηφία. Και σ' αυτό θα τη διευκολύνουν όσοι βγουν να υπερασπιστούν ΑΥΤΟ το άσυλο (το ήδη ακυρωμένο από τον «χαβαλέ») ως δήθεν δημοκρατική κατάκτηση.

Προσωπικά δεν αμφιβάλλω ότι για τη Νέα Δημοκρατία η κατάργηση του ασύλου είναι πρόφαση για την προώθηση του γενικότερου μεταδημοκρατικού αυταρχισμού που αυτή πρεσβεύει. Ας μην κρυβόμαστε όμως πίσω από το δάχτυλό μας. Δεν είναι τυχαίο που όλο αυτό θα ξεκινήσει μέσα από την προσβολή αυτού του ψευδώνυμου «υπαρκτού ασύλου».

Αν ήθελε κάποιος να υπερασπιστεί το άσυλο όφειλε να το είχε κάνει εδώ και πολύ καιρό, πρώτα απ’ όλα εναντίον των «μπάχαλων». Προφανώς αυτό δεν έγινε ή δεν έγινε με την απαιτούμενη επάρκεια. Τώρα είναι πλέον πολύ αργά. Και αν υπάρχουν φοιτητές ή άλλοι που θα ήθελαν πραγματικά να υπερασπιστούν το άσυλο, αυτοί θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να ξανασκεφτούν και την έννοια του αγώνα και την έννοια του ασύλου, βγαίνοντας κυριολεκτικά «εκτός εαυτού».

Μ' άλλα λόγια όποιος θέλει σήμερα να υπερασπιστεί τις δημοκρατικές κατακτήσεις δεν μπορεί να ξεκινήσει από το άσυλο, πολύ δε περισσότερο δεν μπορεί να χλευάζει τον συντηρητικό ή αυταρχικό «μικροαστισμό» που στηρίζει τη ΝΔ. Πρέπει να το κάνει σε εκείνους τους «τόπους» που οι όποιες κατακτήσεις ή οι όποιες νέες διεκδικήσεις εφάπτονται με τις αγωνίες και τα βάσανα της κοινωνικής πλειοψηφίας.

-----------------------------------------------

ΣΗΜ. Μ’ αυτή την ευκαιρία θα ήθελα να θυμίσω ένα παλιότερο άρθρο μου, δημοσιευμένο στο tvxs και στο antifono, το οποίο γράφτηκε όταν μια ομάδα μεταναστών επικαλέστηκε το άσυλο στη Νομική Σχολή της Αθήνας (Ιανουάριος 2011). Για μένα αυτή ήταν μια πραγματική επίκληση ασύλου, ίσως η μοναδική εδώ και πολλές δεκαετίες στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Και υπ’ αυτή την έννοια μπορεί να μας βοηθήσει να οξύνουμε το κριτήριό μας σχετικά με το τι είναι και τι δεν είναι άσυλο.

Οι μετανάστες κρίνουν το άσυλο, του Βασίλη Ξυδιά

ΠΗΓΗ: Βασίλης Ξυδιάς

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com