"Σιωπή" του Μάρτιν Σκορτσέζε

Η "Σιωπή" του Μάρτιν Σκορτσέζε (ή μάλλον: η απόδοση του βιβλίου του Σουσάκου Έντο από τον Σκορτσέζε - βλ. την προηγούμενη ανάρτησή μου) είναι ένα έργο που σε τραβολογά σε αβύσσους. Και γι' αυτό ζητά από τον θεατή ετοιμότητα για καταρρηχήσεις και αναρρηχήσεις. Τουλάχιστον λαχάνιασμα! Αν το αβυσσαλέο των θεμάτων που ψηλαφεί η ταινία προσπεραστεί (αν δηλαδή ο θεατής είναι ανυποψίαστος για τη δραματική διάσταση της πίστης), δεν θα απομείνει τίποτα παραπάνω από μια κάποια περιπέτεια με σκληρές σκηνές.

Σκληρότητα υπάρχει! Κυριολεκτικά πλημμυρίζει την κινηματογραφική αίθουσα! Αλλά η σκληρότερη σκληρότητα είναι η ανείπωτη ψυχική ταλάντευση ανάμεσα στην οδύνη και την οδύνη, ανάμεσα στον σταυρό ως ήττα και στον σταυρό ως νίκη. Η ταινία αξίζει να συζητηθεί σε παρέες και σε εκδηλώσεις... Έχει πάρα πολλά ζητήματα ιστορικά, πολιτισμικά, θεολογικά.

Από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές, κατά τη γνώμη μου, είναι δύο:

1) Η λιγόλογη κουβέντα του Φερρέϊρα για το ενδεχόμενο η άρνηση να είναι κορυφαία κένωση: έσχατη αυτοπαράδοση στην απώλεια χάριν της αγάπης. Μα, είναι απώλεια μια τέτοια απώλεια;

2) Η εννόηση του σιωπηλού Θεού ως πάσχοντος Θεού. Όχι ως παρατηρητή. "Σκληρός ο λόγος! Τις δύναται αυτού ακούειν;".

Ας μη βιαστούμε όσοι θέλουμε να βάλουμε τον ζωντανό Θεό στα δικά μας γοβάκια. Η παράδοση της Εκκλησίας έχει μιλήσει για μάρτυρες που κέρδισαν τον παράδεισο, για μάρτυρες που τον έχασαν μέσα στον ναρκισσισμό τους, για αποστάτες που βολεύτηκαν με την άρνηση και -προσοχή!- για αποστάτες που τον κέρδισαν με την εξευτελισμένη αγάπη τους. Παραθέτω απόσπασμα από κείμενό μου:

Μετά την κατάπαυση των διωγμών, στα μέσα του 3ου αιώνα, ο άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρχηδόνας, με τους θριαμβευτές μάρτυρες περίπου εξίσωσε "μια ιδιαίτερη κατηγορία πεπτωκότων! Εκείνους που θυσίασαν μεν κατά τους διωγμούς, αλλά το έκαναν για να προστατέψουν τη ζωή και την πίστη άλλων, όπως λ.χ. των μελών της οικογένειάς τους [...]. Οι άνθρωποι αυτοί πέρασαν στον ονειδισμό και στην καταισχύνη, για χάρη άλλων. Ο Κυπριανός δεν δίστασε να πει ότι και αυτή η στάση ήταν οδός σωτηρίας. Υπέρ δε της εισδοχής αυτών των πεπτωκότων στην κοινότητα συνηγορούσε πια η ευγνωμοσύνη των ευεργετηθέντων." [Θ.Ν.Π., "Το τραύμα και το μαρτύριο. Μια ταλάντευση μεταξύ μιζέριας και μαρτυρίας", Σύναξη 134 (2015), σσ. 37-49].

Ο ζωντανός Θεός είναι πάντα ένα σκάνδαλο. Τσαπατσούλης για τα συρτάρια πολλών θρησκευόμενων, θύελλα για όσους δεν υποψιάζονται ότι το σύμπαν εκτείνεται και πέρα από το ταβάνι τους! Έχουμε να παλέψουμε γερά τον σκανδαλισμό μας!

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/papathanasiou.athanasios.39/posts/706258612867456?from_close_friend=1

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com