Η ταυτότητα φύλου και τα ατομικά δικαιώματα ως συγκάλυψη της συντριβής των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Σχόλιο της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Τις τελευταίες ημέρες μονοπώλησε την εσωτερική επικαιρότητα η ψήφιση του νομοσχεδίου περί της αλλαγής ταυτότητας φύλου. Το ίδιο γαϊτανάκι θα συνεχιστεί με παρόμοια θέματα της δικαιωματικής ατζέντας. Η κυβέρνηση επαίρεται για τη συνέχιση του «εκσυγχρονισμού», την εναρμόνιση με τη νομοθεσία της Ε.Ε., την υπεράσπιση στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων. Είναι βέβαια η ίδια κυβέρνηση που ψηφίζει με τα δύο χέρια μνημόνια για όλους, που νομοθετεί ταυτόχρονα με τη δυνατότητα αλλαγής ταυτότητας φύλου τη θεσμοθέτηση ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, που επιβάλλει τους μισθούς των 400€, διαλύοντας την υγεία και την κοινωνική πρόνοια.

Η κεντρική πολιτική σκηνή αποκτά χαρακτηριστικά αμερικανοποίησης με γρήγορους ρυθμούς. Η κωλοτούμπα της Νέας Δημοκρατίας και η απόφασή της για αντιπαράθεση μόνο στις λεπτές γραμμές του νομοσχεδίου, αποδεικνύει ότι σε αυτή τη χώρα, τα βασικά παραμένουν αδιαπραγμάτευτα, και είναι όσα επιβάλει ή επιτρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση, ανεξαρτήτως ποιος είναι κυβέρνηση και ποιος αντιπολίτευση. Η πραγματικότητα βοά πως η αντιπαράθεση γύρω από το μνημόνιο, τη χώρα και την κοινωνία που χτίζεται, έχει κλείσει προ πολλού. Ένας ιδιότυπος νέος δικομματισμός στήνεται για να διαφωνεί γύρω από επιμέρους απόψεις, θεωρίες και γνώμες αλλά το μνημονιακό μέλλον παραμένει η μόνη σταθερά, κοινή και αδιαπραγμάτευτη και για την κυβέρνηση και για την αντιπολίτευση. Πολιτικός διαχωρισμός δεν μπορεί να υπάρξει. Θα ανακαλύπτονται μόνο τεχνητές τριβές για να εγκλωβίζεται η κοινωνία στην επιλογή του μνημονιακού διαχειριστή.

Ακόμη κι αν ο αστικός εκσυγχρονισμός ήταν το βασικό ζητούμενο σήμερα, είναι απαραίτητο να ξεκινήσει από την κατάργηση της σκανδαλώδους σχέσης του κράτους με την Εκκλησία. Ο εσμός των οικονομικών σκανδάλων, του αφορολόγητου πλούτου, της παρέμβασης στην πολιτική ζωή, της ανερυθρίαστης υπεράσπισης των πιο μισαλλόδοξων και ρατσιστικών απόψεων θα όφειλε να είναι το βασικό μέτωπο αντιπαράθεσης για μια δημοκρατική αστική κυβέρνηση, πόσο μάλλον για όσους καπηλεύονται το όνομα της Αριστεράς. Η υπόκλιση και αυτής της κυβέρνησης μπροστά στο «ιερό παρακράτος», κάνει ακόμη πιο υποκριτικό τον ενθουσιασμό μπροστά στο ιδιαίτερο ζήτημα των διεμφυλικών και της αλλαγής ταυτότητας φύλου.

Αυτή η κυβέρνηση δυσφημεί την Αριστερά όποτε αναφέρεται σε αυτή. Είτε μιλά για τη δήθεν υπεράσπιση του σοσιαλισμού (δηλώσεις Κοντονή για το συνέδριο στο Ταλίν), είτε για τα ατομικά δικαιώματα του αυτοπροσδιορισμού και αυτοκαθορισμού («Πολύς γαρ ο φιλελευθερισμός λίγοι δε οι φιλελεύθεροι» έγραψε σχετικά ο Ε. Τσακαλώτος), ετοιμάζεται να λεηλατήσει και τα τελευταία συλλογικά κεκτημένα. Στην αποστροφή του υπουργού ότι η κυβέρνηση «μπορεί να διαχειριστεί το μνημόνιο και θα αφήσει συγχρόνως προοδευτικό αποτύπωμα» κρύβεται όλη η διαστροφή αυτής της κυβέρνησης. Όσο το δικαίωμα στην εργασία και την αξιοπρεπή ζωή θεωρείται defactoχαμένο στο μνημονιακό γύψο στον οποίο μας καταδίκασε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ανθεί η συζήτηση για την ατομικότητα, τις «ελεύθερες» επιλογές και τις ιστορικές αντιπαραθέσεις. Η μόνη αντιπαράθεση σήμερα και αύριο που μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ είναι στο πεδίο των ατομικών δικαιωμάτων (και μάλιστα στην πιο κολοβή εκδοχή τους). Είναι δηλαδή η αντιπαράθεση ανάμεσα σε μια «προοδευτική» και «αντιδραστική» οπτική, μόνο που το κοινό και αδιαπραγμάτευτο γήπεδο και για τις δύο πλευρές είναι η αστική πολιτική.

Η δυνατότητα νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου πρέπει να είναι δεδομένη. Λύνει ένα σημαντικό πρόβλημα για τους διεμφυλικούς ανθρώπους και καταργεί το βασανιστήριο της στείρωσης, της εγχείρησης, της υποχρεωτικής ορμονοληψίας κλπ. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν περιβάλλεται αυτή η νομική ρύθμιση με την αίγλη της πιο απελευθερωμένης και προοδευτικής πολιτικής, ακόμα και αν συνυπάρχει (αν δεν πασχίζει να συγκαλύψει) τον κοινωνικό και οικονομικό μεσαίωνα. Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο όταν αποθεώνεται (και μάλιστα από τα αριστερά) η ατομική επιλογή και τα ατομικά δικαιώματα, την ώρα που τα συλλογικά δικαιώματα τσακίζονται. Και υπάρχει ολοκληρωτική προσχώρηση στο στρατόπεδο του αντιπάλου όταν καταργείται κάθε έννοια αντικειμενικής πραγματικότητας και τα πάντα προσδιορίζονται από την υποκειμενική σύλληψη (τελευταία εξέλιξη η αντίληψη του φύλου ως αποκλειστικά κοινωνικής κατασκευής). Ο ακραίος υποκειμενισμός είναι σύμπτωμα οπισθοδρόμησης και όχι προόδου.

Πιο συγκεκριμένα, με αφορμή τη συζήτηση που ακολούθησε την κατάθεση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου, συντελέστηκε μια περαιτέρω μετατόπιση της Αριστεράς προς το στρατόπεδο του αντιπάλου. Δεν συζητάμε εδώ για τον αποπροσανατολισμό που επιχείρησε ο ΣΥΡΙΖΑ με την αυτοαναγόρευσή του ως τον αριστερό και προοδευτικό πόλο του πολιτικού συστήματος. Αποτελεί χυδαιότητα να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ μαθήματα ισότητας και δικαιωμάτων την ώρα που έχει περάσει στο στρατόπεδο του πιο κυνικού νεοφιλελευθερισμού. Το πρόβλημα επίσης δεν αφορά τη συνθηκολόγηση διάφορων αριστερών με το «μνημόνιο μεν, με προοδευτικό αποτύπωμα δε». Το πρόβλημα αφορά την υποκατάσταση της κύριας αντίθεσης με πλήθος δευτερεύουσων που καθόλου δεν θίγουν τον πυρήνα της αστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Όχι, ο καπιταλισμός δεν κάνει τα παιδιά μας πούστηδες. Όμως δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να καθοδηγεί μια ευνουχισμένη Αριστερά προς την υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών, στο βαθμό που δεν θίγεται και δεν αμφισβητείται η κατάργηση των συλλογικών δικαιωμάτων. Αυτά που ο μαρξισμός στηλίτευε ως «κοινωνία των ιδιωτών και δικαιώματα του εγωιστικού ανθρώπου, του ανθρώπου που είναι αποχωρισμένος από τους άλλους ανθρώπους και από την κοινότητα», σήμερα αναγορεύονται στο άκρον άωτον της προοδευτικότητας. Και από εκεί που ο διαλεκτικός υλισμός αναδείκνυε την ελευθερία ως «γνώση της αναγκαιότητας» οπισθοχωρήσαμε στη δήλωση της γαλλικής επανάστασης ότι ελευθερία συνίσταται στο να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει αρκεί να μη βλάπτει τον άλλο.

Για τον κομμουνισμό ως κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, η ελευθερία οφείλει να εδράζεται στη συνένωση του ανθρώπου με τον άνθρωπο, και όχι στο διαχωρισμό του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Ανάποδα, με την οπισθοδρόμηση του τέλους της ιστορίας και της ταξικής πάλης, το πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης αντικαθίσταται από την επίκληση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, τα οποία -όλως τυχαίως- ορίζονται ατομικά και όχι συλλογικά ή ταξικά. Απέναντι σε όσους χυδαιολογούν απέναντι στην κομμουνιστική πολιτική, δεν μπορούμε παρά να υπογραμμίσουμε ότι τα ατομικά δικαιώματα δεν μπορούμε να τα θεωρούμε απλά αστικά ή και περιττά στον αγώνα για μια κομμουνιστική κοινωνία. Αστική όμως είναι η πολιτική των ατομικών δικαιωμάτων και αντιδραστική εξέλιξη είναι η υιοθέτηση αυτής της πολιτικής από την Αριστερά. Σε μια σειρά χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού η πολιτική των ατομικών δικαιωμάτων και ο κατακερματισμός της πολιτικής ως υπεράσπιση των δικαιωμάτων διαφόρων μειονοτήτων (με βάση το φύλο, τη θρησκεία, το χρώμα), έγινε το διαβατήριο ή τουλάχιστον πήγε χέρι-χέρι με την ιδεολογική-πολιτική και τελικά οργανωτική διάλυση ή ενσωμάτωση αριστερών/κομμουνιστικών κομμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι και στη χώρα μας αυτή η συζήτηση κερδίζει έδαφος όταν αποσύρεται η συζήτηση και κυρίως η κίνηση για τις βασικές αντιθέσεις. Σε κάθε περίπτωση, για την κομμουνιστική Αριστερά τα ατομικά δικαιώματα είναι κοινωνική υπόθεση και πρέπει να υπάρχει κοινωνική ευθύνη για την αναγνώριση και κατοχύρωσή τους. Με στόχο την ενότητα και όχι τον διαχωρισμό, με στόχο τον κοινωνικό άνθρωπο και όχι τον ιδιώτη άνθρωπο. Με συντεταγμένο και δημοκρατικό ρόλο του κράτους (ναι, ακόμα και του καπιταλιστικού), και -για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο- ρόλο των δημόσιων φορέων υγείας, πρόνοιας και υποστήριξης.

Στη σημερινή κρίση της παγκοσμιοποίησης ένα πολιτικό ρεύμα με συντηρητικές – ρατσιστικές ή εθνικιστικές απόψεις εκμεταλλεύεται την αντίθεση πλατιών στρωμάτων και ειδικά πληβειακών σε αυτήν τη διαδικασία. Η αντίθεση αυτή έχει τις βάσεις της στις οικονομικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης σε διάφορες χώρες ή περιοχές (ανεργία, αποβιομηχάνιση, φτώχεια) αλλά και σε πολιτισμικές αξίες και προτάγματα που προβάλλουν οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης. Στην «ελεύθερη» μετακίνηση-μετανάστευση, στην πολτοποίηση πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων από μια ομοιόμορφη δυτική-καταναλωτική κουλτούρα, στην πολιτική των ατομικών δικαιωμάτων. Τα φαινόμενα Τραμπ ή και της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς έχουν σχέση με αυτές τις διαδικασίες. Η πολιτική της «προοδευτικής» κεντροαριστεράς που από τη μία εφαρμόζει άγριο νεοφιλελευθερισμό σπρώχνωντας στην απελπισία τα λαϊκά στρώματα και από την άλλη κάνει σημαία της τα δικαιώματα των διαφόρων μειονοτήτων, σε τελική ανάλυση δε λύνει σε μια προοδευτική κατεύθυνση ούτε καν αυτά τα δικαιώματα. Πολώνει τα πληβειακά ή λιγότερα μορφωμένα στρώματα εναντίον τους. Ρίχνει λίπασμα σε αυτοματισμούς του τύπου «αυτοί ενδιαφέρονται για τους gay ή τους μετανάστες, για το λαό όχι». Η υιοθέτηση αυτής της πολιτικής από το ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο) είναι βούτυρο στο ψωμί της ΧΑ ή όποιας άλλης ακροδεξιάς-ρατσιστικής πολιτικής.

Η επόμενη μέρα θα βρει την ηττημένη Αριστερά να τσιμπάει στο επόμενο δόλωμα του ΣΥΡΙΖΑ που θα είναι η συνέχεια της ατζέντας της δικαιωματικής πολιτικής. Η τεχνητή όξυνση ανάμεσα στους διαχειριστές της ίδιας πολιτικής θα τροφοδοτείται από τις επικοινωνιακές σκοπιμότητες ανεύρεσης διαφορών ανάμεσα στο κόμμα του δεύτερου μνημονίου και στο κόμμα του τρίτου μνημονίου. Η ιατρική κάναβη φαίνεται να έχει όλα τα προσόντα να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της Αριστεράς στην επόμενη περίοδο και να τροφοδοτήσει ένα νέο γύρο σκυλοκαβγάδων ανάμεσα στον Βορίδη και στον Καραγιαννίδη. Οι ιεραρχήσεις και οι προτεραιότητες, οι διακρίσεις ανάμεσα στις κύριες και στις δευτερεύουσες αντιθέσεις και η αριστερή τοποθέτηση στα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα είναι ακόμη ζητούμενο.

ΠΗΓΗ:http://antapocrisis.gr

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com