του Δημήτρη Ναπ.Γ

Τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Συγκλονισμένη όλη η Ελλάδα, η νεολαία στους δρόμους…Θλίψη, απόγνωση, πένθος, θρήνος. Ένας πατέρας θύματος, ευχαριστεί την κυβέρνηση για κάποια οικονομική στήριξη στις οικογένειες. Ποιος άραγε μπορεί να εξηγήσει τα λόγια, τα συναισθήματα και τους μαιάνδρους που μπορεί να περνά το πένθος και η ανάγκη να υπάρχει κάποια προβλέψιμη ή απρόβλεπτη υπαρξιακή πυξίδα για να μην καταρρεύσει ένας άνθρωπος, ή να περάσει σε μια αναγκαία ψυχική ανθεκτικότητα; Άλλωστε άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και ειδικά όταν η ζωή περνά μια τόσο τραγική ρωγμή, όπως αυτή των οικογενειών των θυμάτων.

Σύντομα, όμως, νάτος και πετιέται ο Αγγελάκας με ένα μικρό μανιφέστο, ενάντια στον πατέρα και την κυβέρνηση ή το Κράτος, ευρύτερα:

«Συγνώμη πατέρα. Αν το ’ξερα από πριν ότι θα πάρεις αποζημίωση, έξτρα σύνταξη, θα σου σβήσουν όλα τα χρέη και θα διορίσουν και τη μαμά στο δημόσιο, θα ανέβαινα κι εγώ στο τρένο. Γιατί όχι; Θα θυσιαζόμουν για να σας ελαφρύνω οικονομικά και για να βελτιωθούν οι συγκοινωνίες μας. Αλλά αυτό το άτιμο το κράτος δεν μας λέει τίποτα από πριν. Ούτε ότι αν μπούμε στο τρένο παίζουμε τη ζωή μας κορώνα – γράμματα, ούτε τι κερδίζουμε σε περίπτωση δυστυχήματος«

Μια «αναρχία», αρεστή στο σύστημα εκφράζει ο Αγγελάκας, όσο κι αν ο ίδιος και οι πολλοί φανατικοί φίλοι του διαλαλούν περί του αντιθέτου. Ανήλικη «ενηλικιότητα», λαρυγγισμοί εφηβικής αντίδρασης, λέξεις λάγνες και ροκιασμένες για ένα κοινωνικό «τίποτα», που θέλουν να φαντάζονται ως επανάσταση. Είναι οι φιγούρες του «αντεργκράουντ» Θεάματος, που εμπορεύεται μια έκρηξη που το μόνο που θέλει είναι να κατασπαράξει τούτη τη χώρα και την ιστορία της, επειδή για κάποιον φυλετικό, μάλλον, λόγο είναι η χειρότερη στον πλανήτη.

Μία δήθεν αντιεξουσιαστική Ἀριστερά και μια «αντικρατική» καλλιτεχνία, χέρι χέρι. Ταξειδιάρες ψυχές στο πουθενά με … «λιωμένα παγωτά» ναρκισσιστικού παραληρήματος, που μέσα από αντιεξουσιαστικά λόγια, για την κακιά Ελλάδα και τους…νοικοκυραίους της, ενισχύουν τον Λόγο της Εξουσίας και του νεοφιλελεύθερου Κράτους. Λαγνεία με δήθεν αντιεξουσιαστικές λέξεις, που ψέλνονται ανά πάσα στιγμή και ερεθίζουν κάθε ευαίσθητη, αντισυμβατική ψυχή.

Ένας καλλιτεχνικός χώρος, αβλαβής και ακίνδυνος, όμως εξαιρετικά ωφέλιμος για το Σύστημα και τον αντιπατερναλιστικό καπιταλισμό του ύστερου δυτικού Διαφωτισμού, του 21ου αιώνα. Τα συμβατικά συστατικά του «υπερευαίσθητου» και συμπεριληπτικού νεοκαπιταλισμού, έχουν ανάγκη τα «αντισυμβατικά» προϊόντα της κραιπάλης και της αφηνιασμένης, ψευδοανθρωπιστικής καλλιτεχνικής κουλτούρας. Έτσι ώστε να αναπαράγεται το υλιστικό και «ουδέτερο» προφίλ του και να αυξάνεται το κέρδος από τα νέα κάθε είδους εμπορεύματα του μετακαπιταλισμού : αναλώσιμα για όλους, όλες και …όλ@!

Είναι η απαραίτητη μηδενιστική γαρνιτούρα, σε πασπάλισμα «αντι-Τέχνης» που κάποιες καλλιτεχνικές ελίτ προτείνουν ως ξεπέρασμα από την «μικροοαστική» Ελλάδα που μεγάλωναν και τους γέμισε «τραύματα»….Επικαλούνται τον λαό και την κοινωνία, φαντασιώνοντας ένα ιδανικό προλεταριάτο που θα εκραγεί και όλα μετά θα γίνουν «όμορφα» και μανιασμένα με ήχους …Θανάση Παπακωνσταντίνου και Αγγελάκα. Αλλά την ίδια στιγμή υποτιμούν πνευματικά τους συμπατριώτες…κυρ-Παντελήδες, επειδή τους «βρωμάνε» τα μικροαστικά, σκουριασμένα και οπισθοδρομικά ελληνικά ποδάρια τους! Ουρλιάζετε για να διαλυθούν μακραίωνοι προγονικά δεσμοί που γίνονται δεσμά της «προόδου» και του…εμπορεύματος, μηδενίστε τις λαϊκές αξίες και τα όρια, σπάστε κάθε λαϊκή προκατάληψη, είναι οι άγκυρες της «συντήρησης» και του δογματισμού. Ελάτε μαζί μας! «Θέλω να χορεύω και να κάνω εμετό«, που έλεγε κάποτε ο Σαββόπουλος, περιγράφοντας την παρακμή. Οι τροβαδούροι της παγκόσμιας ρευστότητας, ανέγγιχτα Τοτέμ ενός νέου τύπου ανθρώπου, ενίοτε χρησιμοποιούν ελληνικούς μουσικούς δρόμους και λαϊκά, παραδοσιακά όργανα, αλλά μόνο και μόνο για την αγάπη στον πειραματισμό και την καινοτομία και όχι επειδή σέβονται τη σοφία και τον λαό που τα δημιούργησε. Και επειδή το «ξένο» είναι πιο καλό, ειδικά αν είναι «αμερικάνικο» ροκ ή ανατολίτικος εξωτισμός, θύμα μόνο της δυτικής αποικιοκρατίας, μετατρέπουν τις μουσικές μείξεις τους, σένα ουδέτερο προϊόν στο έθνικ ράφι της ρευστής παγκοσμιοποίησης, αφού αν πουν ότι είναι δημιουργοί ελληνικού τραγουδιού θα θεωρηθούν …. «εθνικιστές».

Τι καλύτερο για έναν καπιταλισμό που δεν γνωρίζει άλλον πλουραλισμό πέρα από την πληθώρα των προϊόντων, πού αποκαλεί «διαφορετικότητα» στα δελτία ειδήσεων του καθεστώτος, στα πρωινάδικα, στα φόρουμ στων υπερεθνικών Μ.Κ.Ο, στους Νιάρχους, τις Στέγες και στις «υπερανθρωπιστικές» συναυλίες των αφηνιασμένων. Η λογική του «χαρούμενου» και …ανορίοτου «επαναστατικού» χάπενινγκ, αποτελεί εντέλει έναν μηχανισμό ελέγχου από την κρατική Εξουσία του νεοκαπιταλισμού. Το σπάσιμο των ανθρώπινων ορίων και χαρακτηριστικών χωρίς έλεος και τέλος, μέσα από τις επιθυμητές αχαλίνωτες …τρύπες του Συστήματος, τη διαφήμιση, τον τεχνοφασισμό, τις πολιτισμικές σπουδές και το …χρηματιστήριο, επιδιώκει πρώτα ἀπ’ όλα την ύβρη, την έλλειψη κάθε μέτρου, την υπερβολή. Την ρίζα δηλαδή της καπιταλισμικής παραγωγής και ταυτόχρονα της πνευματικής ένδειας και της απουσίας συλλογικού οράματος, της διάλυσης των γειτονιών με την επιθυμία μετατροπής τους σε χώρους εναλλακτικής δήθεν κουλτούρας, με πρότυπο το …Γκάζι, της συμμοριοποίησης της νεολαίας, της βίας, της αύξησης της κάθε είδους πορνείας, της κακοποίησης, της μπαφοποίησης της διασκέδασης και των σχέσεων και της έλλειψης ενσυναίσθησης. Η «γκαζοποίηση» της χώρας είναι κομβικής σημασίας για ότι συμβαίνει στην Ελλάδα. Συμβαδίζει και συμπληρώνει την αποικιοποίηση της πατρίδας μας. Οι πολιτικοί υπηρέτες την ξεπουλάνε οικονομικά και οι φιγούρες της καλλιτεχνικής «αμφισβήτησης», ψευοαντάρτες και καταναλωτές του εναλλακτικού φαντασιακού του νεοφιλελευθερισμού την αποτελειώνουν, θέλοντας να την μηδενίσουν πολιτισμικά. Άλλωστε για τον έτερο σταρ των Εξαρχείων, των Lifo και των Βορείων – ψαγμένων- προαστίων, Θανάση Παπακωνσταντίνου, η Ελλάδα είναι «χώρα της ντροπής«, «κρύο σπίτι«, όπου οι «μισάνθρωποι σε σέρνουν από τη μύτη»!. Αργότερα θα μας μιλήσει για το καταφύγιο που έχει βρει στην επαρχία που ζει, τα μικρά στέκια Πόλης, της «ελευθεριότητας» και του «ριζοσπαστισμού«, αλλά όχι για τις χώρες ως έδαφος, στις οποίες ο λαός, μόνο εκεί μπορεί να διεκδικεί τη Δημοκρατία, την ανεξαρτησία και την δικαιοσύνη.

Άλλωστε, η πολιτική και πολιτισμική μυωπία των «αντι-εξουσιαστών» βάρδων, τους κάνει να θέλουν να καταργηθούν οι χώρες, ως εδάφη-πατρίδες, ανήμποροι να κατανοήσουν – εφόσον συντάσσονται με την «σωστή πλευρά της Ιστορίας» – ότι στην μεγάλη πολιτική και γεωπολιτική εικόνα, οι πατρίδες είναι για τους λαούς και ειδικά για τους μη προνομιούχους πολίτες, οι προνομιακοί τόποι συλλογικής δημοκρατικής συναναστροφής και δικαιωμάτων, αντίστοιχων της μικροεικόνας των μικρών τόπων και χώρων που θεωρούν κύτταρα συλλογικότητας και έκφρασης. Όταν αναμασάς και μιλάς τους μύθους του καπιταλισμικού συστήματος με «εναλλακτικό» συντακτικό», ουσιαστικά επιβεβαιώνεις ότι η κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία της άρχουσας τάξης !!!..στην οποία, εντέλει, ανήκουν με αντισυμβατικό ένδυμα, οι ποπ ήρωες-ελίτ, της «αναρχίας» και του μηδενιστικού «ανθρωπισμού» της νεοελευθεριακής Αριστεράς. Ως αλλοτριωμένες φιγούρες του Θεάματος και του Εμπορεύματος, οι καλλιτέχνες αυτοί, πλημμυρίζουν από μποέμικο ελιτισμό, με δόσεις αντι-εξουσίας, θεμιτών στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που επιδιώκει την απο-εδαφικοποίηση των χωρών.

Χωρίς λιμάνι και ψυχική ηρεμία…

Οι νέοι άνθρωποι πελαγοδρομούν, χωρίς λιμάνι και ψυχική ηρεμία, τα νέα παιδιά είναι θυμωμένα – δικαίως πολλές φορές – αφού αποψιλώνονται οι θεσμοί που θα τους πρόσφεραν ένα υπαρξιακό και συναισθηματικό κέντρο και όριο, ενώ και οι γονείς στο όνομα κάποιας ευμάρειας και καταξίωσης, παράτησαν αξίες και οράματα τούτου του τόπου. Αργότερα, οι μουσικοί …Ρουβίκωνες, θα έρθουν στις συναυλίες «διαμαρτυρίας» τους, να μιλήσουν για τη βία και την αδικία που βιώνουν οι νέοι ή …οι προλετάριοι, αλλά με αυταρχική αυταρέσκεια, αφαιρούν την οποιαδήποτε ευθύνη τους για τη δημιουργία αυτών των αιτιών που καταγγέλλουν ! Η αρχαιοελληνική Ύβρις, μέτρο Δημοκρατίας, Αρμονίας και της ταπεινής πληρότητας του ανθρώπου, καταργείται μπροστά στην κάθε ατομικιστική, ναρκισσιστική μπούρδα. Ο εκφασισμός ξεκινά με την υπέρβαση της Ύβρεως και την εγωπάθεια. Η νεολαία και ο λαός βγήκαν στον δρόμο επειδή πόνεσαν για τα θύματα και τη ζωή τους, για την ορφάνια του τόπου και του μέλλοντος. Αλλά ο Αγγελάκας κάνει την επανάσταση του Ιεροεξεταστή, επειδή έτσι, μπορεί να το κάνει!!!

Ο μαρξιστής φιλόσοφος Κονστάντζο Πρέβε, μας μιλά για την ενσωμάτωση ουσιαστικά της γενιάς τους Μάη του ΄68, στο «αστικό» φαντασιακό του νεοκαπιταλισμού και μάλιστα με μια άνετη, χαλαρή και δήθεν «επαναστατική» διάθεση, ενάντια στο «παλιό καθεστώς»…Κάτι σε Βαρουφάκη και Αγγελάκα, δηλαδή…:

«Ο γαλλικός Μάης του 1968 υπήρξε ένα μεγάλο γεγονός σίγουρα, αλλά είναι αναμφίβολο πως 40 χρόνια μετά βρισκόμαστε μπροστά σε μια μερική ενσωμάτωσή του στη νέα ελαστική και «φιλελευθεροποιημένη» διαχείριση της καπιταλιστικής αναπαραγωγής (βλ.Γιώργος Καραμπελιάς στο «Άρδην», αρ.69, Απρίλης -Μάης 2008). Δολοφονήθηκε ο Πατέρας Αστός με το μυστακοφόρο και γενειοφόρο Υπερεγώ του, αλλά η εξουσία πέρασε στον Θείο, ενδεδυμένο με κάζουαλ μπλούζα, ικανό να μιλάει αγγλικά για μπίζνες και να κάνει λελογισμένη χρήση ναρκωτικών. Τα παιδιά του ’68 ήθελαν το μάξιμουμ πρόγραμμα του Απαγορεύεται η Απαγόρευση, αλλά καθώς καμία κοινωνία δεν μπορεί να αναπαραχθεί στην βάση αυτής της ουτοπικής ρήσης, στο τέλος απαγορεύτηκε μόνο το προφίλ της παλιάς παραδοσιακής αστικής τάξης αλά Ντε Γκωλ, ενώ αντιθέτως αυξήθηκε η φαινομενικά σοφτ εξουσία του νέου καπιταλισμού, διευθυνόμενη από μια πρωτοφανέρωτη εκσυγχρονιστική τριάδα, το επαγγελματικό πολιτικό στρώμα, το μοντέρνο τσίρκο χειραγώγησης και το νέο εκσυγχρονιστικό πανεπιστημιακό ιερατείο, απείρως πιο αποδοτικό από τους παλιούς μαυροφορεμένους παπάδες«.

ΠΗΓΗ:https://tokoinonikoodofragma.org/2023/03/17/%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%cf%81%ce%b5%cf%83%cf%84%ce%ad%cf%82-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%b5%ce%be%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80%ce%b5%cf%82/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com