Τις ώρες που οι πεφωτισμένοι Βρετανοί (και οι Ευρωπαίοι) καμάρωναν τη Βουλή των Κοινοτήτων, η οποία με αλαλαγμούς απέρριπτε τη συμφωνία των Τόρηδων με την ΕΕ για το Brexit, ένας λαός χωριατών και αγροτόπαιδων θυμόταν ξανά ότι μια από τις ελάχιστες φορές που ρωτήθηκε για το μέλλον του ήταν ξεκάθαρος, ευθύς, ειλικρινής, δημοκράτης και μακράν πιο πολιτισμένος από όσους καθορίζουν σήμερα το μέλλον του κόσμου.
Θυμόταν ότι στις 15 Ιανουαρίου 1950 κατάφερε να υπογράψει καθοριστικά την ιστορία του και να κεφαλαιοποιήσει τον πόθο του για την Ελευθερία. Θυμόταν ότι στους τόμους του Ενωτικού Δημοψηφίσματος ζει, επιμένει και αντιστέκεται (ό,τι και να ψηφίζει η βουλή των κατοχικών μαριονέτων) ο αντάρτης λαός που δεν είχε ποτέ την άνεση να προχωρήσει και να θέσει τους δικούς του όρους στο παγκόσμιο ή τοπικό στερέωμα. Θυμόταν, ακόμα, τις γιαγιάδες, που, μαντηλοφορούσες, κατέβηκαν στην ενορία για να βάλουν τον σταυρό τους στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον αυτού του τόπου. Θυμόταν τους παππούδες, που περήφανοι περπάτησαν στην εκκλησία για να γράψουν το όνομα της οικογένειάς τους σε αυτό το δημοψήφισμα.
Τις ώρες, λοιπόν, που όλος ο συρφετός της ρεάλ πολιτίκ κρεμόταν από τις τηλεοράσεις για να «διδαχθεί» από τις φωνασκίες των Τόρηδων, των Unionists, των Εργατικών και των άλλων λόρδων, ένας μικρός λαός θυμόταν ότι πριν 69 χρόνια χτυπούσε το «πεπρωμένο» του σαν το χταπόδι και αρνούνταν τη μεμψιμοιρία. Βροντοφώναζε «ΟΧΙ» στη σκλαβιά και με ένα «ΑΞΙΟΥΜΕΝ» μεγαλύτερο του Πενταδακτύλου αντίκριζε την ιστορία του. Ιθαγενείς, εργάτες, χωριάτες, δάσκαλοι, δεξιοί και αριστεροί, παπάδες, αγροτόπαιδα, πιτσιρικάδες, μανάδες, γέροι και παιδιά υπέγραφαν το πυρ της επόμενης δεκαετίας και επαναβεβαίωναν το μεταγενέστερο του Ελύτη: «Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε, οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων, μακρινή μητέρα, ρόδο μου αμάραντο». Με φωνή, γη κι ελευθερία, που έπιανε από την Κρήτη, τη Μακεδονία των Βαλκανικών, τη Μικρασία και το Κιλελέρ κι έφτανε ίσαμε την Πίνδο, την Αλαμάνα και τον Γοργοπόταμο. Αμάραντοι αξιούμεν…
ΠΗΓΗ: Αλέκος Μιχαηλίδης
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.