Ο βάλτος της ιστορίας - Η εκδίκηση του πιθήκου!

του Νίκου Μπαγιαρτάκη

Το γνωστότερο βιβλίο του Φουκουγιάμα είναι το "Τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος". Όπου ήθελε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης του αντίπαλου δέοντος να καταστήσει σαφές ότι πλέον δεν θα υπάρξει άλλη δύναμη στο μέλλον που θα αμφισβητήσει ως ηγεμονικό πλανητικό ιμπέριουμ (αυτοκρατορία) τις Η.Π.Α.

Η αλήθεια είναι ότι ο καπιταλισμός του Κέινς τελείωσε μαζί με εκείνη την εποχή μετά με τον Κομμουνισμό και οδηγηθήκαμε στην μετάβαση του νεοφιλελευθερισμού.

Και ζούμε στον πλανήτη των πιθήκων όπου ηγεμονεύει η μία νικητήρια ιδεολογία των αντικειμένων ("Objectivism" της Ράντ) που μετατρέπει τα πάντα ως αντικείμενα, ακόμη ακόμη και τα υποκείμενα, δηλαδή τους άλλοτε ανθρώπους. Πλέον ο πλανήτης μεταμορφώνεται σ' ένα περιβάλλον κυριαρχίας των πιθήκων όπου ηγεμονεύει όποιος πίθηκος κρατάει περισσότερα αντικείμενα απ' τον άλλον πίθηκο.

Η ηδονή και η χαρά του κάθε πιθήκου είναι όσο το δυνατόν μεγάλα αντικείμενα για να ξεπεραστεί....
στη συνέχεια κυνηγώντας εκ νέου μεγαλύτερο αντικείμενο απ' αυτό που είχε και όλη η ζωή του πιθήκου είναι να κυνηγάει μεγάλα αντικείμενα και όλο κι περισσότερα, αχόρταγα και ασταμάτητα ως μοναδικό του στόχο ζωής του.

Αυτή η εποχή εξελίσσεται με πορεία προς τα πίσω αντί για μπροστά. Ζούμε την εκδίκηση του πιθήκου προς τον άνθρωπο. Ο πίθηκος ήταν η πρώτη του μορφή αλλά σταδιακά στη πορεία της εξέλιξης υποχώρησε και παραχώρησε τη θέση του αυτή στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος από υποκείμενο μετατρέπεται τάχιστα κι αυτός σε αντικείμενο (στη πραγματικότητα οι πίθηκοι ως υποκείμενα αν και άβουλα όντα εν τούτοις στο μέλλον θα υπερτερούν από τον άνθρωπο σ' ελευθερία έκφρασης και κίνησης).

Ο άνθρωπος χάνει τον άνθρωπο και οδηγείται απ' την κυρίαρχη ηγεμονική ιδεολογία της Τ.Ι.Ν.Α. (There Is No Alternative = Της Μη εναλλακτικής Οδού) στο να αποξενώνεται ως σώμα απ' την υπόλοιπη κοινωνία και να κατευθύνεται εχθρεύοντας την ίδια του την κοινωνία. Αυτό το μοντέλο του Χομπσιανού Λεβιάθαν δημιουργεί έναν διαρκή αέναο πόλεμο μεταξύ των ανθρώπων για να σταματήσει αυτή η έχθρα μέσω της επιδιαιτησίας του Λεβιάθαν (άλλοτε το κράτος για να οδηγηθούμε πλέον στην κυριαρχία των Τραπεζιτών). Εξ ου κι οι έχοντες τα κυρίαρχα μέσα ισχύος που δημιουργούν τις κοινωνικές τάσεις και διαμορφώνουν επιβάλλοντας τις συνειδήσεις και τους κοινούς κώδικες αναφοράς στη κοινωνία, επιτυγχάνοντας αυτό μέσω των Μ.Μ.Ε., την μουσική, τις ταινίες, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τους χιλιάδες άγραφους νόμους των Τ.Ι.Ν.Α. (εάν κάποιος θέλει να αναδειχθεί ως επαγγελματίας επιτυχημένος τότε πρέπει να ακολουθήσει τις νόρμες και να τις υπηρετήσει με μεγάλη σπουδή, ως να είναι ένας τυφλωμένος παθολογικά οπαδός της ιδεολογίας αυτής).

Το άτομο κατευθύνεται από τους επικυρίαρχους του καθεστώτος να πολεμήσει με μίσος την κοινωνία καθώς την προβάλουν ως καταπιεστική αυτή απέναντι του, επειδή υπάρχει και ως εκ τούτου δεν του επιτρέπει να εκφραστεί το ίδιο το άτομο ελεύθερα. Γενικά θα πρέπει να είναι ενάντιο σ' ότι έχει σχέση με την ίδια την κοινωνία, όπως παραδόσεις, το έθνος, οι παραδοσιακές ερωτικές σχέσεις μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας, η θρησκεία, η ιστορική ταυτότητα. Για παράδειγμα θα δούμε απ' τις τηλεοράσεις να προβάλλονται ως είδωλα του ατόμου διάφορα φρικιά κι ανώμαλα άτομα (βλέπε την τραβεστί Κοντσίτα στην Γιουροβίζιον ή ενώ αντιπαλεύει τις εθνικές παρελάσεις την ίδια ώρα να θέλει να υπάρξουν οι παρελάσεις των γκέι και ούτω καθ' εξής). Δεν είναι τυχαίο που στη σημερινή μας εποχή έχουμε τόσα διαζύγια καθώς το έτερο φύλο αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο πόθου και μόνο αντί να είναι ένα υποκείμενο με συναισθήματα και λογική. Επίσης τα παιδιά δεν θεωρούνται υπάρξεις μέχρι την ωρίμανση τους στα 18 τους χρόνια και ως εκ τούτου δεν μπορούν να στερήσουν από ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι την δυνατότητα εάν αποφασίσει να 'χει ένα παιδί για το τι επιπτώσεις θα προκληθούν σ' αυτό ή το μάθημα εκπαίδευσης του παιδιού στα σχολεία δεν θα ασχοληθούν στο τι θα επιφέρει ως δεινά μία τέτοια αμφισβήτηση του φύλου του μέσω των έμφυλων ταυτοτήτων.

Εάν κάποιος σκέφτεται μανιχαϊστικά τότε θα οδηγηθεί στο άλλο άκρο της υπερβολής να σκέφτεται ως μόνη ορθή οδό το μαύρο αντί για το άσπρο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το όλο αυτό δίλημμα είναι κίβδηλο και ανεδαφικό. Καθώς το άτομο δεν είναι ένα ξένο σώμα απ' την κοινωνία και ούτε είναι ο ιδεολογικός πραγματικός του αντίπαλος. Στη πραγματικότητα το ίδιο άτομο όταν λειτουργεί με τέτοιο τρόπο, τότε άθελα του οδηγείται στην αυτοσαλαμοποίηση του, δηλαδή είναι σαν να παίρνει το μαχαίρι και να κόβει τη φέτα που είναι το ίδιο το άτομο και να στρέφεται απέναντι στο σαλάμι. Ενώ το ίδιο το άτομο δεν κινδυνεύει από το σαλάμι αλλά από το ίδιο το στόμα που κινδυνεύει η φέτα και το σαλάμι μαζί.

Το άτομο που του φουσκώνουν ως μπαλόνι τον εγωισμό του για να λειτουργήσει εγωπαθητικά ως ένας μικρός Νάρκισσος δεν είναι επικίνδυνο μόνο για την κοινωνία αλλά και για τον ίδιο εαυτό του. Καθώς ως μονάδα καθίσταται αμελητέα ποσότητα και δύναμη για να προβάλλει την αντίσταση του στο στόμα που τον οδήγησε σ' αυτή την συμπεριφορά του. Δεν μπορεί ένα άτομο να είναι ελεύθερο επειδή φοράει "ψείρες" (ακουστικά) στα αυτιά του, βλέπει το "έξυπνο κινητό" του (δηλαδή ως ένας άλλος στρουθοκάμηλος βουτάει το κεφάλι του βαθιά στην άμμο μακρυά από τη πραγματικότητα) και δημιουργεί έναν ψεύτικο κόσμο στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (όπου αναπληρώνει το κενό του το συναισθηματικό και ως λόγος ύπαρξης την ανάγκη του αυτή), φοράει την μπλούζα με το ορθωμένο μεσαίο δάχτυλο για να το στρέψει ως προς την κοινωνία και φοράει το καπέλο του "Obey" (μετάφραση: υπάκουσε) για να υποτάξει με φόβο τον διπλανό του.

Αυτός το σημερινό άτομο εγκαταλείπει τον άνθρωπο δια παντώς και επιστρέφει στη ζωική του φύση, όπου τα ένστικτα του κυριαρχούν και λειτουργεί υπό αυτών. Ο δίποδος πίθηκος είναι το σημερινό κοινωνικό υπόδειγμα και έρχεται έπειτα από την κυρίαρχη ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. Ενώ ο Φουκουγιάμα μίλησε για το τέλος της ιστορίας για να τονίσει στον υπόλοιπο πλανήτη ότι πλέον υπάρχει μία και μόνη κυρίαρχη χώρα απέναντι στις άλλες, όπου δεν είναι άλλη από τις Η.Π.Α., ως φόρος τιμής. Εν τούτοις οδηγούμαστε απ' το "Τέλος της ιστορίας" στον "Βάλτο της ιστορίας", όπου λιμνάζουν τα νερά της ιδεολογίας σε βάση πολιτισμού για να μας φέρει τον πίθηκο να απολαύσει ένα γεύμα εκδικήσεως σ' ένα κρύο πιάτο. Εν κατακλείδι θα κλείσω με τη φράση της Χάνα Άρεντ: "κανένας δεν μπορεί να είναι ευτυχής δίχως να συμμετέχει στη δημόσια ευτυχία, κανένας δεν μπορεί να είναι ελεύθερος δίχως εμπειρία της δημόσιας ελευθερίας, και κανένας τέλος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος ή ελεύθερος δίχως να συμμετέχει στην πολιτική εξουσία".

Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"

ΠΗΓΗ: http://seisaxthia-epam.blogspot.gr
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com