Για το μισάνθρωπο κήρυγμα του Καλαβρυτων

Παρασκευή, 13 Μάιος 2016

AΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΣΤΟ ΤΡΕΧΟΝ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ "Χ"

Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΛΟΓΟ

Για το μισάνθρωπο κήρυγμα του Καλαβρύτων

του Μανώλη Μηλιαράκη

Ω της παραφροσύνης! Ω της αθλιότητας! Ω του αντιθέου ύφους και ήθους! Ω της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού!

Ιεράρχης ων, να απευθύνεται «στον Εσταυρωμένο Χριστό» και να τον παρακαλεί «να σαπίσει το χέρι του Φίλη» αν υπογράψει διατάγ­ματα αθεΐας, όπως η κατάργηση των θρη­σκευτικών» και «να γίνει δηλητήριο και να τους τρυπήσει το στομάχι το κρέας που θα φά­νε απόψε οι άθεοι»!

Ποιος ο εν λόγω ιεράρχης; Μα ποιος άλλος, παρά ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος!

Και πότε,ο αθεόφοβος, εξέμεσε τα παρα­πάνω;

Την ώρα που ο λαός του Θεού και η φύση ο­λόκληρη θρηνεί και οδύρεται την θεόσωμον ταφή του Κυρίου μας και Θεού της Αγάπης. Την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, αμέσως μετά τον Επιτάφιο θρήνο, στο υποτιθέμενο κήρυγ­μα του.!

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι ο κ. Αμβρόσιος:

-Από το ξεκίνημα του, ως μητροπολίτης, το Νοέμβριο του 1978, εξέφρασε δημοσίως τη συμπαράσταση του, όχι βέβαια προς τα θύμα­τα της Απριλιανής Χούντας, αλλά «προς τους διωκομένους εντίμους αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων». «Έντιμοι και αδίκως διωκόμενοι», ήσαν οι πραξικοπηματίες, οι βασανιστές και οι εκτελεστές - δολοφόνοι των νεκρών του Πολυτεχνείου! Οι άλλοι, οι εξορισθέντες, φυλακισθέντες, βασανισθέντες, ακόμα και εκτελεσθέντες, δεν άξιζαν της παραμικρής αναφοράς, γιατί αυτοί ήσαν ή κομμουνιστές ή κρυπτοκομμουνιστές ή συνοδοι­πόροι και κατά συνέπεια καλά έπαθαν και λί­γα έπαθαν!

-Ανακήρυξε «ως πρότυπον ζωής» τον Νικ. Δερτιλή, τον καταδικασμένο σε ισόβια για την από πρόθεση δολοφονία του εικοσάχρο­νου Μιχάλη Μυρογιάννη, στο Πολυτεχνείο, το 1973, γιατί «ο Δερτιλής δεν είναι εγκληματίας», αλλά «πολιτικός κρατούμενος», που «δεν θυσιάζει τις αρχές του».Άραγε, κατά τον κ. Αμβρόσιο αποτελούν «πρότυπα ζωής» και οι Τζιχαντιστές που και αυτοί «δεν θυσιάζουν τις αρχές τους»; Και οι κομμουνιστές, όπως ο Μπελογιάννης, σεβασμιότατε;

-Στο χαρακτηρισμό τηε «Χρυσής Αυγής» από το σεβασμιότατο Σισανίου κ. Παύλο, ως «μαύρης νύκτας», ο κ. Αμβρόσιος, σε ρόλο συνηγόρου και συμβουλάτορα της Χ.Α. σε μή­νυμα του για τα εγκαίνια των Γραφείων της Χ.Α. στο Αίγιο, τον Ωκτώβριο του 2012 τόνιζε: «...δεν είσθε βέβαια μια «μαύρη νύκτα». Εάν όμως βελτιωθείτε, εάν αποφύγετε κάποιες ανωφελείς ακρότητες του νεοφώτιστου (ο ίδιος είναι προφανώς... παλιά καραβάνα), αν τρο­ποποιήσετε το στυλ που εφαρμόζετε, αν ωριμάσετε δηλαδή, μπορείτε να καταστείτε, μια γλυκιά ελπίδα για τον απελπισμένο, πια, πο­λίτη και μια ήρεμη δύναμη...»!

Αλλά τα παραπάνω, αν και απαράδεκτα, α­ποτελούν πταίσματα μπροστά στο πρόσφατο μισάνθρωπο «κήρυγμα» του. Το εξηγούν ό­μως και το ερμηνεύουν.

Ερμηνεία και εξήγηση που ως συμπέρασμα τους έχουν ότι ο σκοπός του Δεσπότη δεν ήταν να υπερασπίσει τον χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών, ούτε να στηλιτεύσει την κρεωφαγία την ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής, σκοπός καθ'όλα θεμιτός, αλλά με πρόσχημα τα θέματα αυτά να μετατρέψει το ιε­ρό βήμα του κηρύγματος, σε εξέδρα, αγκιτάτορα, της Άκρας Δεξιάς. Έπρεπε να πείσει το εκκλησίασμα, ότι η πίστη μας κινδυνεύει και απαξιώνεται από τους άθεους μαρξιστές και το μόνο όπλο που διαθέτουμε για την αντιμε­τώπιση τους είναι η κατάρα του Δεσπότη. Το σάπισμα του χεριού του Φίλη και ο καρκίνος στο στομάχι του άθεου κρεωφάγου!

Κυριευμένος από το Ακροδεξιό του Εγώ, «ξέχασε» ότι ο Εσταυρωμένος, τον οποίο πα­ρακαλούσε να υιοθετήσει τις κατάρες του, όχι μόνο δεν καταράστηκε κανένα από όσους εί­χαν πάρει ενεργό μέρος στους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα,τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτες, από όσους του είχαν φορέσει την πορφυράν χλαίναν, από όσους του είχαν δώσει, αντί του ύδατος, όξος, ούτε τον Ιούδα, ούτε τον Πιλάτο, ούτε τον Καϊάφα, ούτε τους σταυρωτές του. Αντίθετα, προσευχήθηκε και παρεκάλεσε τον Πατέρα Του, να τους συγχω­ρήσει. Πάτερ άφες αυτοίς...

Αξίζει πολλών συγχαρητηρίων η Κυρία που δεν άντεξε τις κραυγές και τις κατάρες του Δε­σπότη και με ευγένεια είπε: «Αυτό δεν είναι αγάπη»! Επενέβησαν όμως αμέσως οι «εκκλησιοφρουροί του νόμου και της τάξης» και την απομάκρυναν βιαίως!

Όλα τα παραπάνω, μόνο αρνητικά αισθήμα­τα για την Εκκλησία προκαλούν, όσο μάλιστα η Ιεραρχία εξακολουθεί να μη διαχωρίζει τη θέση της. Αναμένομε.

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com