ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ*

Όταν μιλάμε για ναζιστικά, φασιστικά, χουντικά, δικτατορικά ή άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα, το μυαλό μας πάει σε Άουσβιτς, εκτελέσεις βασανιστήρια, εξορίες και φυλακές. Λογικό είναι. Μια εγκληματική οργάνωση, συχνά με τον μανδύα πολιτικού κόμματος, τυχαίνει να πάρει την εξουσία. Αλλά το έγκλημα και η βία, σημάδια ανωτερότητας σε αντιδιαστολή με τους υπανθρώπους ή τις κατώτερες φυλές, γίνονται συστατικά στοιχεία της ύπαρξης τους και προϋπόθεση για την ανάπτυξη τους. Για τη ναζιστική ιδεολογία η εξαφάνιση του άλλου, του διαφορετικού, είναι η επιβεβαίωση της ανωτερότητας του εγκληματία. Ο φασίστας εγκληματίας δεν θεωρεί πως σκοτώνοντας κάποιον περαστικό μετανάστη, διαπράττει κάτι το ειδεχθές. Απλά επιβεβαιώνει την ανωτερότητα του. Και όσο πιο πολλούς σφάξει τόσο πιο πολύ ανεβαίνει στην ιεραρχία και γίνεται ήρωας. Δικαιολογημένα η φρίκη μας και το αντιφασιστικό μας μένος.

Αλλά ποια είναι η οικονομική πολιτική του φασισμού;

Λίγοι είναι οι οικονομικοί μελετητές του οικονομικού μοντέλου των ποικίλων φασισμών. Και όπου είχαμε πτώση ενός δικτατορικού καθεστώτος, η μετέπειτα εκλεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση αδιαφόρησε πλήρως για τον τρόπο που διαχειρίστηκαν οι φασίστες την οικονομία. Γιατί αυτό; Καταδίκαζαν σε όλους τους τόνους το απάνθρωπο καθεστώς, αλλά η οικονομική του πολιτική έμεινε στο απυρόβλητο. Μπορούσε μια δικτατορία να έχει μια καλή πολιτική για το λαό της και ταυτόχρονα να βασανίζει και να εκτελεί τους πολίτες της; Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν αυτόν τον παραλογισμό που στηρίζεται στην προπαγάνδα των φασιστικών καθεστώτων, που κατόρθωσαν να κρατήσουν τον σκληρό πυρήνα τους σε όλη τη μεταπολιτευτική Ευρώπη.

Και έτσι επέζησαν διάφορα στερεότυπα που λέγονται ακόμα και σήμερα. Για παράδειγμα, «χρειαζόμαστε έναν Μεταξά ή έναν Παπαδόπουλο» ή «στη χούντα κανένας δεν πεινούσε». Και ακόμα το πιο εξωφρενικό , ότι ο δικτάτορας Παπαδόπουλος πέθανε στην ψάθα. Λίγη σημασία είχε αν ο δικτάτορας, σε όλη τη διάρκεια της βασιλείας του, ζούσε σαν τον Ωνάση στο Λαγονήσι. Και ακόμα πρώην αριστεροί ηγέτες που τους εφώτισε το Άγιο Πνεύμα και έγιναν χριστιανοί- φιλόσοφοι, όπως ο Στέλιος Ράμφος, κάνουν θεόπνευστα κηρύγματα και μέσα από αποκαλύψεις μας διαβεβαιώνουν ότι η χούντα δεν άφησε κανένα χρέος. Και η Χρυσή Αυγή διαμορφώνει όλη της την προπαγάνδα πάνω στην «ηθική» των δικτατοριών της Ελλάδας, κουβαλώντας την βαριά κληρονομιά του ναζισμού και του Άουσβιτς που τα μετατρέπει σε ευαγή ιδρύματα. Αλλά η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Καμιά δικτατορία δεν δούλεψε για τον λαό της, που ζούσε σε συνθήκες φυλακής χωρίς κανένα δικαίωμα, αλλά μπήκε στην απόλυτη υπηρεσία των τραπεζιτών και των βιομηχάνων. Όσους δεν είχε βάλει φυλακή τους υποχρέωνε να δουλεύουν σε συνθήκες καταναγκαστικής εργασίας.

Έχουν μελετήσει οι διάφοροι-οικονολόγοι αστέρες του ΣΥΡΙΖΑ ποιο ήταν το μοντέλο του Χίτλερ για την Ευρώπη σε περίπτωση που θα έκανε την δική του ΕΕ; Και σε τι θα διέφερε από το σημερινό της κυρά Μέρκελ; Θα μας απαντήσουν άραγε; Άγνωστο. Αλλά θα αναγκαστώ τότε να απαντήσω στο ερώτημα μου. Ποια ήταν η οικονομική πολιτική του αιμοσταγούς δικτάτορα Πινοσέτ; Η πολιτική της ΕΕ και του απόλυτου νεοφιλελευθερισμού της σχολής του Σικάγου, που στελεχώθηκε από τους οικονομολόγους του Φρίντμαν. Μόνο δικτάτορες μπορούσαν να ασκήσουν μια τέτοια ακραία πολιτική, πριν νομιμοποιηθεί από τον Ρίγκαν και τη Θάτσερ για να γίνει παγκόσμιο μοντέλο, αναγκαστικό για κάθε χώρα. Ποιο να ήταν άραγε το οικονομικό μοντέλο της χούντας των συνταγματαρχών; Σε αυτό μας δίνει απάντηση ο δημοσιογράφος – ερευνητής Διονύσης Ελευθεράτος, με το τεκμηριωμένο του βιβλίο «Λαμόγια στο χακί» (Εκδόσεις «Τόπος»).

Η χούντα ήταν μια Χρυσή Αυγή στην κυβέρνηση που κληρονόμησε όλο το βαθύ φασιστικό κράτος, όπως αυτό διαμορφώνεται από το Μεταξά, στην κατοχή γίνεται δωσιλογικό, στον εμφύλιο υπάρχει με την εθνικοφροσύνη, και μετά τον εμφύλιο πόλεμο καταλαγιάζει στη νικηφόρα Δεξιά που καταλήγει στην χούντα. Αυτό που βγαίνει αβίαστα από την ανάγνωση του βιβλίου, χωρίς ο συγγραφέας να το λέει σταράτα, αλλά αφήνει να εννοηθεί ή το υπαινίσσεται σαφώς, ήταν πως η χούντα είχε μια πρώιμη οικονομική πολιτική Μέρκελ. Να είναι η χούντα ο θεμελιωτής των μνημονίων; Κάπως παράδοξο, γιατί ο Μακαρέζος είχε μεσάνυχτα από οικονομία και είναι αμφίβολο αν είχε ακούσει κάτι για τον Φρίντμαν, ενώ οι δυο τους συνεργάτες, υποτίθεται σπουδαγμένοι στην Αμερική, ο Θάνος και ο Ανδριτσόπουλος, ήταν απατεώνες. Τα στοιχεία που παραθέτει ο συγγραφέας είναι ατράνταχτα. Και το χρέος της χούντας τετραπλασιάστηκε. Αυτό σημαίνει πως όλοι οι φυλακισμένοι, βασανισθέντες και εν γένει διωκόμενοι, αν έχουν επιζήσει, πληρώνουν ακόμα τα έξοδα της ταλαιπωρίας τους. Σαν ο Ιησούς Χριστός να πλήρωνε τα καρφιά του σταυρού του.

Υ.Γ. Το επόμενο Σάββατο αυτή η στήλη θα απουσιάζει. Αλλάζει τις συνήθειες της. Αντί να πάει σε κηδεία, θα πάει σε γάμο.

*Πηγή: ''Eφημερίδα των Συντακτών''

Σάββατο  20  Ιουνίου  2015