Αλέξης Τσίπρας: Λύση “χωρίς Κυπριακό”

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Επειδή εκτιμώ πως το μέλλον της Κύπρου και του λαού της εξαρτάται από το κατά πόσον θα υφίσταται ή όχι θεσμικός ομφάλιος λώρος μεταξύ Κύπρου και τρίτων κρατών, θέλω να σταθώ σε δυο μόνο τοποθετήσεις του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα που έγιναν στην διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης του και, οι οποίες, άπτονται του ζητήματος αυτού, το οποίο είναι το μείζον και κυρίαρχο ζήτημα της ασφάλειας της Κύπρου και του λαού της.

Ο κ. Πρωθυπουργός τοποθετήθηκε ξεκάθαρα πως δεν μπορεί να υπάρξει “λύση με εγγυήσεις”, ότι δεν αποδέχεται τετελεσμένα και πως απορρίπτει “οποιαδήποτε μορφή τετραμερούς διαπραγμάτευσης ή άλλα παρεμφερή σχήματα που αγνοούν την Κυπριακή Δημοκρατία και αποσκοπούν στην εξίσωση της χώρας μου (δηλ. της Ελλάδας) με τις βαριές ευθύνες μιας κατοχικής δύναμης στην Κύπρο”.

Έχει ας μου επιτραπεί η λαϊκή φράση “μαλλιάσει η γλώσσα μου” να υποστηρίζω τούτο το απλό αλλά στρατηγικά ανατρεπτικό : χωρίς την ενεργή συμμετοχή της Αθήνας κανένα καθεστώς δουλείας δεν μπορεί να επιβληθεί πάνω στον κυπριακό λαό. Και ότι η οποιαδήποτε μορφή λύσης πρέπει να είναι “λύση χωρίς κυπριακό”. Μια λύση, δηλαδή, με μια χρονική περίοδο μετάβασης με ημερομηνία λήξης, μετά την οποία το μετεξελιγμένο κυπριακό κράτος θα λειτουργεί ως ένα συγκροτημένο, αυτόνομο , δημοκρατικό κράτος με τα όποια “φυσιολογικά” του προβλήματα που θα αντιμετωπίζονται και θα επιλύονται μέσω δημοκρατικών διαδικασιών, με σεβασμό στα πολιτικά ανθρώπινα και θεσμικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των πολιτών. Οτιδήποτε άλλο συνεπάγεται “λύση με κυπριακό”, δηλαδή με αδιέξοδα, αντιπαραθέσεις και πιθανόν ακόμη και συγκρούσεις.

Ο 20ος αιώνας υπήρξε ο πιο αιματηρός αιώνας στην ιστορία του κόσμου. Όλα τα ειδεχθή εγκλήματα που έγιναν στο όνομα ρατσιστικών, φασιστικών και ολοκληρωτικών ιδεολογιών είναι γνωστά. Θα σταθώ όμως στον Β´ ΠΠ. Μια ναζιστική-φασιστική-ρατσιστική Γερμανία και μία μιλιταριστική-ρατσιστική Ιαπωνία αιματοκύλισαν τον κόσμο. Ήταν βέβαια ένας πόλεμος που θα είχε αποφευχθεί εάν οι λεγόμενες δημοκρατικές δυνάμεις δεν ήθελαν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτασμένο. Όμως τους επιδρομικούς πολέμους τους άρχισαν το Βερολίνο και η Ιαπωνία. Αυτή είναι η κρίση της ιστορίας.

Ο πόλεμος τελείωσε και οι δυο αυτές χώρες και οι πολεμοχαρείς τους ηγέτες αλλά και αθώοι πολίτες πλήρωσαν για αυτά που έκαναν. Οι ηγέτες εκτελέσθηκαν και οι πολίτες ανέλαβαν να πληρώσουν μέσω οικονομικών κυρώσεων για τα κακά στα οποία συνέβαλαν. Τα δε “νέα” κράτη τέθηκαν υπό ηγεμονία και με περιορισμούς στην κρατική τους κυριαρχία. Όλες ωστόσο οι δουλείες που τους επιβλήθηκαν είχαν ημερομηνία λήξης. Μόνο μία δεν είχε. Τους απαγορεύθηκε να κατέχουν πυρηνικά όπλα. Κάποιοι άλλοι περιορισμοί ενσωματώθηκαν εθελοντικά από τους ίδιους στα συντάγματά τους.

Αυτό που επιχειρείται κατά της Κύπρου είναι πρωτάκουστα φασιστικό και απαράδεκτο. Και γίνεται για να “ικανοποιηθεί” η Νατοϊκή Τουρκία και μόνο, αυτό το κράτος “μοντέλο”, ο παράγοντας “ηθικής και αξιών”, ο “γεφυροποιός” πολιτισμών, που παράγει “ειρήνη” μέσα στην χώρα, στην γειτονιά και στον πλανήτη. Έχουμε στην περίπτωση της Κύπρου την λεγόμενη “Διεθνή Κοινότητα”, την “International Community” ή αλλιώς “ΙNTCOM”, να προσπαθεί και να ξαναπροσπαθεί να επιβάλει μια τιμωρητική λύση επί του κυπριακού λαού, ως εάν ο λαός αυτός υπήρξε ο μεγαλύτερος εγκληματίας του κόσμου-σίγουρα χειρότερος από τους Ναζί και τους μιλιταριστές της Ιαπωνίας. Στην Κύπρο, εδώ και δεκαετίες, επιχειρούν να επιβάλουν δουλείες εσαεί . Θέλουν να θεσμοθετήσουν τον ρατσισμό, την ανελευθερία, να καταλύσουν τις δημοκρατικές διαδικασίες. Επιχειρούν να επιβάλουν ένα καθεστώς χειρότερο από αυτό κατά της Γερμανίας και Ιαπωνίας, μεταπολεμικά. Εσαεί.

Και όλα αυτά για να ικανοποιήσουν ένα Νατοϊκό κράτος, την φασίζουσα Τουρκία της οποίας τα δομικά χαρακτηριστικά παραμένουν κυρίαρχα ανελεύθερα, αντιδημοκρατικά και βαθιά ρατσιστικά. Έτσι ήταν ανέκαθεν, από το Σουλτανάτο, είχαμε τον Κεμαλισμό και σήμερα τον ισλαμιστικό τζιχαντισμό.

Για να υπάρχει ωστόσο η οποία πιθανότητα να επιβληθεί στον κυπριακό λαό ένα τέτοιο ανελεύθερο και ρατσιστικό καθεστώς, πέραν της αντίστασης του λαού, πρέπει και είναι απαραίτητη συνθήκη, να συναίνεση η Αθήνα. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι αυτοί οι ηθικοπλάστες και ειρηνοποιοί , τάχατες, της INTCOM. Τους είναι αναγκαία η Αθήνα ως νεροκουβαλητής και ως το αναγκαίο “φύλο συκής” για την διεθνή “νομιμοποίηση” και επιβολή αναχρονιστικών και νεο-αποικιακών δουλειών πάνω στον κυπριακό λαό.

Το πόσο ανάγκη έχουν την Ελλάδα να λειτουργήσει ως “νεροκουβαλητής” των όχι πλέον ανομολόγητων σχεδίων τους, το γνωρίζουμε από τον τέως εκπρόσωπο της INTCOM στη Κύπρο, τον παλιό μας γνώριμο τον Αλεξάντερ Ντάουνερ. Όταν στις αρχές του 2009 επισκέφθηκε την τότε ΥΠΕΞ της Ελλάδας κ. Ντόρα Μπακογιάννη επιμένοντας για καθεστώς “εγγυήσεων” διότι ήταν της είπε “κόκκινη γραμμή” της Άγκυρας, αυτή του είπε να το ξεχάσει , ότι ήταν αναχρονιστικό, μη εποικοδομητικό και πως θα οδηγούσε σε αδιέξοδο. Προσπάθησε αλλά δεν την μετέπεισε ο πολύς κ. Ντάουνερ. Ο εκπρόσωπος αυτός της INTCOM έπαθε ταραχή και άρχισε μια εκστρατεία στη ΕΕ, στον ΟΗΕ, στο Λονδίνο και στην Ουάσινγκτον θεωρώντας επικίνδυνη και ανατρεπτική μια τέτοια θέση την Αθήνας. Η INTCOM θεωρεί την κάθε ελληνική κυβέρνηση παθητική και πρόθυμη να συνεργαστεί μαζί της. Και η έστω πιθανότητα αυτό να μην είναι δεδομένο, την αποπροσανατολίζει.

Δυστυχώς λόγω της επιμονής και υπαιτιότητας την κυβέρνησης Αναστασιάδη, η κυβέρνηση Σαμαρά -Βενιζέλου “εγκλωβίστηκε” σε μια διαδικασία νεροκουβαλητή της INTCOM και της Τουρκίας , αποδεχόμενη τις χιαστί συναντήσεις των κυπρίων διαπραγματευτών . Η χιαστί αυτή διαδικασία λειτουργούσε ως προπομπός για μια “Τετραμερή Συνάντηση”, πάγιο αίτημα των Τούρκων, που θα σηματοδοτούσε και την αρχή του τέλους της Κυπριακής Δημοκρατίας και την επιβολή ενός πολιτικού μορφώματος υπό την αίρεση και την προστασία τρίτων.

Εάν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα επεξεργαστεί, σε συνεργασία με την Λευκωσία, μια νέα στρατηγική βασισμένη στις προαναφερθείσες θέσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού, θα μπορεί να υπάρξει μια “λύση χωρίς κυπριακό”, δηλαδή ελπίδα για το μέλλον.