Ο υπουργός Παιδείας τα έχει χαμένα

Της Έφης Γιαννοπούλου - unfollow 

Ένας υπουργός που τα έχει χαμένα, φαίνεται ακόμα και μετά από τρεις μήνες οξύτατης κρίσης να αγνοεί τις λεπτομέρειες του αντικειμένου του, υποκαθίσταται από έναν άτυπο σύμβουλο στις διαπραγματεύσεις με τους απεργούς, στους οποίους ψιθυρίζει ότι είναι έτοιμος να πάρει πίσω τα πάντα αρκεί να μη μιλήσουν και να μην το μάθει η… τρόικα, και πουλάει στα κανάλια μια προσωπική αντιπαράθεση με έναν sui generis πρύτανη με θεατρικές ανησυχίες – όσο ο άτυπος σύμβουλός του φέρεται να λέει σε φοιτητές «σε αυτό το «μπουρδέλο που πέρασες δεν αξίζει το πτυχίο σου γλυκιά μου». Αυτός είναι ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος. 

Για τον πολύ κόσμο η κρίση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δείχνει να εξελίσσεται σε προσωπική κόντρα του υπουργού Παιδείας με τον πρύτανη του ΕΚΠΑ. Ο κ. Αρβανιτόπουλος, στο αδιέξοδο στο οποίο τον έχουν οδηγήσει οι χειρισμοί του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, επιλέγει να κάνει κάτι πρωτοφανές στα ακαδημαϊκά χρονικά, να προτείνει την παραπομπή του πρύτανη στο Πειθαρχικό, να ζητήσει τη σύμφωνη γνώμη της Συγκλήτου (κι ας είναι αναρμόδια για κάτι τέτοιο), κι όταν η Σύγκλητος ομολογεί μεν την αναρμοδιότητά της , υποστηρίζει δε ότι ούτε οι πράξεις ούτε οι παραλείψεις του κ. Πελεγρίνη δικαιολογούν αυτή την παραπομπή, να την παρακάμψει και να παραπέμψει τον πρύτανη.

Στα τηλεοπτικά κανάλια εξάλλου, αυτή η κόντρα προσέφερε λαμπρές στιγμές, με μικρά βίντεο από την παράσταση του πρύτανη στο Παρίσι και υψηλού επιπέδου σχολιασμό τόσο των υποκριτικών όσο και των δραματουργικών ικανοτήτων του. Και τους παρουσιαστές να ωρύονται ότι δεν είναι δυνατόν ο πρύτανης να αφήνει το γάμο για να πάει για πουρνάρια, ή μάλλον το εξάμηνο να χάνεται για να παίξει αμφιβόλου ποιότητας θέατρο στο Παρίσι. Βέβαια, εύκολα υποθέτει κανείς ότι αν ο κ. Πελεγρίνης είχε την αντίθετη θέση, οι επιδόσεις του στο σανίδι θα παρουσιάζονταν ως μείζονες στιγμές πολιτισμού.

Η παράσταση καλά κρατεί στις οθόνες με κροκοδείλια δάκρυα για το χαμένο εξάμηνο και τα χαμένα χρήματα γονιών και φοιτητών. Ο κ. Πελεγρίνης έχει κι αυτός την ευκαιρία να παίξει ακόμα έναν ηρωικό ρόλο. Η ρητορική κανενός δεν παρεκκλίνει χιλιοστό από την πεπατημένη. Και το κερασάκι στην τούρτα, το Συμβούλιο του Ιδρύματος, το οποίο ο πρύτανης αποκαλεί «πέμπτη φάλαγγα του Φράνκο», κι εκείνο τον εγκαλεί για ανευθυνότητα, και ολίγη από Άννα Διαμαντοπούλου, που θυμήθηκε ότι κάποτε ήταν υπουργός Παιδείας και βγάζει ανακοινώσεις στο… φέισμπουκ.

Πολύ λιγότερα μαθαίνουμε για τις συναντήσεις του υπουργού με τις απεργιακές επιτροπές των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, που όμως έχουν κι αυτές το δικό τους δραματουργικό ενδιαφέρον. Σαν μια άλλη εκδοχή κακοπαιγμένου θεάτρου. Ο κ. Αρβανιτόπουλος εξάλλου αρχικά ζήτησε από τους συνομιλητές του… απόλυτη μυστικότητα. Οι προτάσεις του γίνονται μόνο γι’ αυτούς (τους όποιους «αυτούς» κάθε φορά), για τους οποίους είναι έτοιμος να πάρει πίσω τα πάντα αρκεί να μη μιλήσουν και να μην το μάθει η… τρόικα. Όλα θα γίνουν, ούτε πειθαρχικό για όσους δεν απογράφηκαν, κάποια κολπάκια με τις διαθεσιμότητες θα προσφέρουν μερικές έξτρα θέσεις εργασίας, προσωπικές υποσχέσεις («ναι, εννοείται πως εσάς δεν θα σας απολύσουμε») και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Όλα αυτά βέβαια δεν μπορεί να υπάρξουν πουθενά γραπτώς και οι απεργοί θα πρέπει να βασιστούν στο λόγο της τιμής του υπουργού, που τουλάχιστον την απεργιακή επιτροπή του ΕΚΠΑ τη φυγάδευσε το απόγευμα της περασμένης Κυριακής από το γραφείο του με το πρωθυπουργικό αυτοκίνητο για να μην τους δουν οι δημοσιογράφοι. Όταν οι απεργοί δεν πείθονται από το λόγο τιμής του υπουργού, ο κ. Αρβανιτόπουλος επιδίδεται στους γνωστούς δημόσιους λεονταρισμούς του, διάλογος θα γίνει μόνο όταν οι διοικητικοί υπάλληλοι βρεθούν στις θέσεις τους, κι ας είναι κάποιοι απ’ αυτούς απολυμένοι ή σε διαθεσιμότητα, κι ας χάνουν, στην περίπτωση που εργαστούν, τη δυνατότητα προσφυγής για τις απολύσεις τους. Για την αξιοπιστία του υπουργού, βέβαια, αρκεί να πούμε ότι στη συνάντηση της περασμένης Κυριακής απέρριψε κατηγορηματικά το ενδεχόμενο παραπομπής του Θ. Πελεγρίνη στο πειθαρχικό, απαντώντας σε σχετική ερώτηση των απεργών.

Οι πληροφορίες μας για τις συναντήσεις του κ. Αρβανιτόπουλου με τις απεργιακές επιτροπές δείχνουν έναν υπουργό που τα έχει εντελώς χαμένα. Σχεδόν παρακαλάει τους απεργούς να επιστρέψουν στη θέση τους χωρίς όμως να έχει να προτείνει οποιαδήποτε ουσιαστική λύση. Και μετά από τρεις μήνες κρίσης φαίνεται να μην κατέχει καν ακόμη τις λεπτομέρειες του προβλήματος που έχει τινάξει στον αέρα την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Από την άλλη ομολογεί ότι με τις απολύσεις που πρότεινε θα καθίστατο αδύνατη η λειτουργία των πανεπιστημίων και ρίχνει όλες τις ευθύνες στην τρόικα.

Όμως στην ουσία τις διαπραγματεύσεις δεν τις κάνει καν ο ίδιος, αλλά ο άτυπος σύμβουλός του κ. Άγγελος Λάσκαρης. Αυτός που, όπως σημειώνουμε στο άρθρο μας για τον κ. Αρβανιτόπουλο, το οποίο δημοσιεύεται UNFOLLOW 24 που κυκλοφορεί, έχει μηνυθεί από την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος (ΟΙΕΛΕ) για αντιποίηση αρχής. Αυτός τον οποίο ακόμα και ο Στέφανος Κασιμάτης της Καθημερινής τον παρουσιάζει ως… τον πραγματικό υπουργό Παιδείας. Αυτός που στις διαπραγματεύσεις του με τους φοιτητές του ΤΕΙ Χαλκίδας, τον περασμένο Φεβρουάριο, φέρεται να είπε στους συνομιλητές του: «στα αρχ….. σας το τι συζητήσαμε» και σε μια φοιτήτρια που αναρωτήθηκε για τη αξία του πτυχίου της σε αυτό το «μπουρδέλο που πέρασες δεν αξίζει το πτυχίο σου γλυκιά μου». 

Επικοινωνιολόγος του κ. Αρβανιτόπουλου πριν από τις εκλογές, ο κ. Λάσκαρης έχει επίσης διατελέσει επικοινωνιολόγος διαφόρων δημάρχων όπως Κομοτηνής, Ν. Ιωνίας, Ν. Ηρακλείου, Μάνδρας-Ειδυλλίας, από τους οποίους έχουν πάρει κάμποσες αναθέσεις οι ΜΚΟ τις οποίες εκπροσωπεί, αλλά και σύμβουλος του κ. Στυλιανίδη και στέλεχος της ΜΚΟ «Ευρωπαϊκή Προοπτική», από τις πλέον ευνοημένες την περίοδο 2005-2007, με πληροφορίες να λένε ότι πήρε έως και 5 εκ. ευρώ. Ήταν επίσης πρώην διευθυντής του Τομέα Πολιτικής Ανάλυσης και Τεκμηρίωσης του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής», golden boy με διάφορες δημόσιες θέσεις, μεταξύ αυτών και του προέδρου της ΤΡΑΜ Α.Ε. Εντυπωσιακό βιογραφικό, που ίσως θα μπορούσε να του έχει δώσει και κάποια καλύτερη θέση απ’ αυτή του άτυπου(;) συμβούλου. Ίσως και την υπουργική καρέκλα. Στην Ελλάδα είμαστε.

Τα ερωτήματα είναι πολλά. Τι ακριβώς θέλει η τρόικα από τις μεταρρυθμίσεις στα Πανεπιστήμια; Γιατί μένει στη θέση του ένας υπουργός που έχει αποτύχει παταγωδώς στην αντιμετώπιση όλων των κρίσεων που έχουν προκύψει στον τομέα του; Ποιος ο ρόλος των Συμβουλίων των Ιδρυμάτων, κυρίως αυτού του ΕΚΠΑ, που, σε μεταρρυθμιστικό οίστρο, αντιμετωπίζει μια μείζονα κρίση βάζοντάς τα αποκλειστικά με τον πρύτανη του ιδρύματος; Πόση σημασία έχει ένα χαμένο εξάμηνο μπροστά στον κίνδυνο να διαλυθεί η τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας; Και τελικά πόσο μπορούμε να κοροϊδευόμαστε και να αφήνουμε να μας κοροϊδεύει ένας ανίκανος υπουργός;