ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ
Του ΜΙΧΑΛΗ ΑΡΤΙΝΟΥ
Το ζήτημα του χρέους είναι το πιο ουσιαστικό θέμα προς αντιμετώπιση, προκειμένου η Αριστερά να ανοίξει ένα καινούριο δρόμο διεξόδου από την κρίση, στη βάση ενός ριζοσπαστικού προοδευτικού προγράμματος με σύγχρονο σοσιαλιστικό ορίζοντα.
Αλλωστε η διαμάχη που έχει ξεσπάσει στις μέρες μας ανάμεσα σε ΔΝΤ και ΕΕ ( βλ. Γερμανία ), ανεξαρτήτως των λόγων που γίνεται, καταδεικνύει την κεντρικότητα του χρέους, ως του πιο ζωτικού προβλήματος για μια πορεία διεξόδου.
Δυστυχώς, οι δυνάμεις της Αριστεράς, σχεδόν στο σύνολό τους, δεν αντιλήφθησαν έγκαιρα την κρίση του αναπτυγμένου καπιταλισμού και την ελληνική κρίση και αρκετά αργά κατάλαβαν την ανάγκη, όσες το κατάλαβαν, για ριζοσπαστικές λύσεις στο πρόβλημα του χρέους.
Πέραν, όμως, των συμβάντων του παρελθόντος το πρόβλημα του λεγόμενου δημόσιου χρέους όχι μόνοπαραμένει αλλά και έχει πάρει νέες οξύτατες διαστάσεις.
Τέσσερα, σχεδόν, χρόνια μνημονιακής λεηλασίας, στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων, αντί να περιορίσουν το χρέος, το αύξησαν περαιτέρω, παρά τα λεγόμενα «κουρέματα».
ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ
Επιβεβαιώνεται πλήρως και απολύτως κάτι που το «Αριστερό Ρεύμα», το οποίο πρώτο έθεσε στο προσκήνιο το θέμα της διεθνούς και ελληνικής καπιταλιστικής κρίσης, έλεγε ευθύς εξαρχής. Ότι το ελληνικό κρατικό χρέος δεν είναι μόνο βαθύτατα άδικο και ταξικό και δεν έχει υποβοηθήσει γνήσιεςαναπτυξιακές και κοινωνικές ανάγκες της χώρας αλλά είναι και ένα χρέος απολύτως μη βιώσιμο, που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί χωρίς να ερειπωθεί ο τόπος και να εξοντωθεί ο ελληνικός λαός.
Αυτοί είναι οι λόγοι που η «Αριστερή Πλατφόρμα» δεν αναγνωρίζει αυτό το χρέος ως χρέος του ελληνικού λαού και θέτει στο επίκεντρο της πάλης των εργαζομένων και του προγράμματος μιαςκυβέρνησης της Αριστεράς την άμεση και χωρίς όρους και μνημονιακές δεσμεύσεις, διαγραφή του.
Τίποτε από όλα αυτά τα παραπάνω δεν αναφέρουν οι "Θέσεις" της πλειοψηφίας της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ ενόψει του Ιδρυτικού Συνεδρίου , οι οποίες περιορίζονται να μιλήσουν για«διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», χωρίς να διευκρινίζουν τί, περίπου , είναι το μεγαλύτερο (51%,55%,60%, πόσο;), προσθέτοντας πώς «εκείνο το χρέος που απομένει, οφείλειαποπληρωθεί, μετά από μια περίοδο χάριτος, με δικαιότερους όρους και μέσω μιας ρήτρας που θα συνδέει το ρυθμό αποπληρωμής με το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας»!
Αν, όμως, από το σημερινό χρέος της χώρας διαγραφεί, για παράδειγμα, το 51%, τότε απομένει για αποπληρωμή το καθόλου ευκαταφρόνητο χρέος των 140 δις ευρώ, το οποίο, με την περίοδο χάριτοςκαι τη μεταφορά των σχετικών επιτοκιακών βαρών, θα φορτωθεί, ως αυξανόμενο, ασήκωτο βάρος, κυρίως στις πλάτες της επόμενης γενιάς, πνίγοντας, έτσι, για δεκαετίες κάθε όφελος από μια ενδεχόμενη μελλοντική αναπτυξιακή προοπτική. Αν, δε, η πιθανή διαγραφή χρέους κατά 51%, συνοδευτεί και μεδυσβάστακτους όρους, κάτι που δεν αποκλείουν ρητώς οι διατυπώσεις των «θέσεων», τότε τα προβλήματα θα είναι ακόμα πιο τραγικά για τη χώρα.
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ «ΣΤΑΣΗΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ»
Πέραν αυτών, το ουσιαστικότερο είναι πώς θα επιτευχθεί η οποιαδήποτε διαγραφή χρέους.
Οι θέσεις της Αριστερής Πλατφόρμας τονίζουν ότι δεν φτάνουν οι διαπραγματεύσεις για μια τέτοια διαγραφή όσο σκληρές και αν είναι. Η Αριστερή Πλατφόρμα γι’ αυτό τονίζει ότι οι διαπραγματεύσειςγια τη διαγραφή του χρέους προκειμένου να έχουν κάποια πιθανότητα να καρποφορήσουν, θα πρέπει να διεξαχθούν κάτω από την απειλή της διακοπής της αποπληρωμής του ( στάση πληρωμών ) και εφόσον αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν ευδοκιμήσουν γρήγορα, τότε θα ακολουθήσει η στάση πληρωμών και η απόφαση της κυβέρνησης της αριστεράς για (μονομερή ) διαγραφή του χρέους.
Οι θέσεις της πλειοψηφίας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ παρακάμπτουν τις παραπάνω τοποθετήσεις. Μιλούν για διαπραγμάτευση προκειμένου να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, χωρίς να αναφέρονται στο τι θα γίνει αν αυτές οι διαπραγματεύσεις αποτύχουν. Διαπραγματεύσεις, όμως, γιαδιαγραφή χρέους χωρίς την εναλλακτική λύση της διακοπής αποπληρωμής του χρέους και τημονομερή διαγραφή του, είναι ανούσιες και εκ των προτέρων ναρκοθετημένες και επομένως η σχετική τοποθέτηση δεν διαθέτει κανένα αντίκρυσμα.
ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ Ή ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΑΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ;
Εξίσου ατελέσφορη και άνευ ουσίας είναι η επαναδιαπραγμάτευση των νεοαποικιακών δανειακών συμβάσεων, που έχουν συνάψει παράνομα και αντισυνταγματικά οι μνημονιακές κυβερνήσειςτης χώρας με τα κράτη – μέλη της ευρωζώνης, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, επαναδιαπραγμάτευση που ζητάνε οι θέσεις της πλειοψηφίας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ.
Η Αριστερή Πλατφόρμα, αντιθέτως, μιλάει ευθέως και σωστά για ακύρωση – κατάργηση αυτών των δανειακών συμβάσεων. Και αυτό γιατί οι επαχθέστατοι όροι αυτών των δανειακών συμβάσεων δεν επιδέχονται διαπραγμάτευσης για δήθεν «βελτίωση» αλλά μόνο καταγγελία και ακύρωση.
Πέραν αυτού, όμως, όταν διεκδικούμε την πλήρη διαγραφή του χρέους δεν έχει νόημα να διαπραγματευτούμε «καλύτερες» δανειακές συμβάσεις αλλά θα πρέπει να προσβλέπουμεαποκλειστικά και μόνο στην πλήρη ακύρωση και κατάργηση των υπαρχουσών συμβάσεων.
Όπως δεν έχει νόημα να διαπραγματευτούμε ένα δήθεν, «καλύτερο» μνημόνιο, έτσι δεν έχει κανένα νόημα να θεωρούμε ότι μπορεί να υπάρξει νέα δανειακή σύμβαση χωρίς να εμπεριέχει, στην μια ή την άλλη μορφή, όρους όπως η άρση ασυλίας για τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας, ή ένταξη των δανείων στο προκρούστειο δίκαιο του Λονδίνου κλπ.
ΕΘΝΙΚΗ Ή ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΛΥΣΗ;
Από κει και πέρα, πράγματι, το πρόβλημα του χρέους δεν το έχει μόνο η Ελλάδα αλλά και όλος ο ευρωπαικός νότος και όχι μόνο.
Επομένως, πράγματι, η ελληνική Αριστερά οφείλει να διεκδικεί τη διαγραφή του χρέους σε ευρωπαικό επίπεδο, τουλάχιστον του ευρωπαικού νότου και να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες αγώνα σ΄ αυτή τη κατεύθυνση.
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, όμως, ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα προχωρήσει αποφασιστικά, έτσι και αλλιώς, και στη μονομερή, αν χρειαστεί, διαγραφή του χρέους, ανεξάρτητα από τις εξελίξειςσε σχέση με το χρέος στις υπόλοιπες ευρωπαικές χώρες και τις σχετικές εξελίξεις στο σύνολο της ΕΕ.
ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΑΛΛΑ ΕΦΙΚΤΟΣ
Και αυτή η πράξη από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, μπορεί να είναι τολμηρή και ριζοσπαστική, αλλά δεν οδηγεί σε καμμιά περίπτωση σε εθνική απομόνωση.
Αντίθετα, θα προκαλέσει ένα ντόμινο ανάλογων ανατρεπτικών εξελίξεων σε σειρά από άλλεςευρωπαικές χώρες που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα.
Ο δρόμος, βεβαίως, που προτείνουμε δεν είναι ανθόσπαρτος και περιέχει αρκετά «ρίσκα».
Οσοι επιθυμούν, όμως, ανθόσπαρτους δρόμους, χωρίς «ρίσκο», ας κάτσουν στα «αυγά» της τρόικας, των μνημονίων και των νεοφιλελεύθερων δογμάτων.
Η σιγουριά και η «τάξη», όμως, της τροικανής «νεοποικιοκρατίας», συνιστά την πλεον βέβαιη συνταγήγια μια μαρτυρική καταστροφή και για εξανδραποδισμό δεκαετιών.
Αλλωστε, συχνά, οι φυλακές υψίστης επιτήρησης προσφέρουν στους ισοβίτες μια απίστευτααδιασάλευτη τάξη, σιγουριά και ασφάλεια και τη βεβαιότητα ότι θα τελειώσουν «ήσυχα» στο απομονωμένο κελί τους!
Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.