Του Γιάννη Σαμπαζιώτη
Η εικόνα αντιπροσωπεύει τη σύναξη που περιγράφεται στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Αγίου Ιωάννη: "Μετά από αυτό εμφανίστηκε ένα τεράστιο πλήθος που κανείς δεν μπορούσε να μετρήσει, από κάθε έθνος, φυλή, λαό και γλώσσα. Όλοι στάθηκαν μπροστά στο θρόνο και μπροστά στο Αρνί, τυλιγμένοι με λευκές ρόμπες και κρατώντας φοίνικες στα χέρια τους". Και η ιστορία του 20ου αιώνα δεν είναι μόνο αυτή λίγων γενναίων Χριστιανών, αλλά αυτή του μαζικού μαρτυρίου, όπως γράφει ο Andrea Riccardi στο βιβλίο του «The Century of Martyrdom».
Η εικόνα των Νεομαρτύρων και των Μαρτύρων της Πίστεως του 20ου αιώνα, ζωγραφισμένη από τη Renata Sciachi της Κοινότητας του Sant'Egidio, απεικονίζει την ιστορία των μαρτύρων του περασμένου αιώνα υπό το φως ενός θεολογικού προβληματισμού με επίκεντρο το βιβλίο της Αποκάλυψης. Στην κορυφή της εικόνας είναι ο Χριστός ένθρονος, περιτριγυρισμένος από αγγέλους και πλήθος μαρτύρων της πίστης, ντυμένοι στα λευκά, κρατώντας τις παλάμες στα χέρια τους: αυτή είναι η εικόνα από το βιβλίο της Αποκάλυψης, στο κεφάλαιο έβδομο, όταν διαβάζουμε:
«Μετά από αυτό, εμφανίστηκε ένα τεράστιο πλήθος, που κανείς δεν μπορούσε να μετρήσει, από κάθε έθνος, φυλή, λαό και γλώσσα. Όλοι στάθηκαν μπροστά στο θρόνο και μπροστά στο Αρνί τυλιγμένοι με λευκές ρόμπες, και κρατούσαν φοίνικες στα χέρια τους. […] Ένας από τους φρουρούς γύρισε τότε προς εμένα και είπε: «Αυτοί που είναι ντυμένοι στα λευκά, ποιοι είναι και από πού είναι;» Του απάντησα: «Κύριέ μου το ξέρεις», και είπε: «Είναι αυτοί που πέρασαν από τη μεγάλη θλίψη και έπλυναν τα ιμάτιά τους ασπρίζοντας με το Αίμα του Αρνιού».
«Μέσα από τη μεγάλη θλίψη»: αυτές είναι οι λέξεις στο κέντρο της εικόνας και είναι το κλειδί για την ερμηνεία της. Κάτω από την επιγραφή βλέπουμε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, με συρματοπλέγματα, μεταμορφωμένο σε καθεδρικό ναό: αυτή είναι η εμπειρία που αναφέρουν πολλές μαρτυρίες. Καθολικοί, Ευαγγελικοί, Ορθόδοξοι Χριστιανοί βρέθηκαν μαζί στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα σοβιετικά γκουλάγκ, και στα κοινά βάσανα για το Ευαγγέλιο ύψωσαν μαζί την προσευχή τους στον Κύριο. έμαθαν να αγαπούν και να στηρίζουν ο ένας τον άλλον.
Σε αυτόν τον καθεδρικό ναό υπάρχει το ανοιχτό Ευαγγέλιο, με τα λόγια του Ιησού βγαλμένα από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη «Είθε όλοι να είναι ένα» (Ιω. 17:21α) ο σταυρός και η πασχαλινή λαμπάδα, σύμβολα του πάθους, του θανάτου και της ανάστασης του Κυρίου. Δεξιά και αριστερά φαίνονται δύο μεγάλες πομπές μαρτύρων της πίστης: το ένα συμβολίζει τη χριστιανική Ανατολή, το άλλο τη Δύση. Σε αυτές τις δύο μεγάλες πομπές αναγνωρίζει κανείς ανθρώπους όπως ο Dietrich Bonhöffer, ο Πατριάρχης Tikhon της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο πατέρας Girotti (Ιταλός Δομινικανός, βιβλιολόγος, που πέθανε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου όπου κήρυττε για μεγάλο χρονικό διάστημα).
Συνεχίζοντας προς τα κάτω, παρατηρεί κανείς κάποια κατεστραμμένα κτίρια και Χριστιανούς που πρόκειται να σκοτωθούν. Είναι μια υπενθύμιση της γενοκτονίας των Αρμενίων και πολλών ανατολικών χριστιανών στην Τουρκία το 1915, μια ρήξη χιλίων και πλέον ετών συγκατοίκησης σε αυτή τη γη.
Υπενθυμίζονται επίσης όλες οι απόπειρες ουσιαστικής εξόντωσης της χριστιανικής παρουσίας, όπως αυτή που έγινε στην Αλβανία: ένας ιερέας με ένα παιδί στο χέρι φαίνεται να σκοτώνεται (αυτή είναι η ανάμνηση του πατέρα Κούρτι, που καταδικάστηκε σε θάνατο το 1972 μόνο επειδή είχε βαφτίσει κρυφά ένα παιδί στο στρατόπεδο όπου κρατούνταν).
Στη δεξιά πλευρά του εικονιδίου βλέπουμε μια σειρά από εικόνες. σε αυτά καταλαβαίνουμε πώς στις ιστορίες των μαρτύρων της πίστεως ανασύρεται το πάθος του Χριστού.
Η δεύτερη σκηνή που ξεκινά από το κάτω μέρος παρουσιάζει ένα δικαστήριο που κρίνει επισκόπους: είναι η άδικη δίκη στην οποία υποβλήθηκαν τόσοι πολλοί μάρτυρες της πίστης, όπως ο Ιησούς ενώπιον του Πιλάτου.
Στο δρόμο προς τα πάνω συναντά κανείς έναν άνδρα ντυμένο με φανταχτερά ρούχα να χτυπιέται από δύο φρουρούς: αυτή είναι η δημόσια ταπείνωση που επιφυλάχθηκε σε τόσους πολλούς Χριστιανούς πριν σκοτωθούν, ως ένας τρόπος να χτυπήσουν την αξιοπρέπειά τους, να τους απαξιώσουν στα μάτια του λαού. Πάνω, το πλαίσιο δείχνει ένα πλήθος που ετοιμάζεται να πυροβοληθεί, σε μια δημόσια εκτέλεση, όπως συνέβη σε πολλές στροφές στην ιστορία του 20ου αιώνα. Η πρώτη εικόνα παρακάτω, από την άλλη πλευρά, θυμάται τους πολλούς δολοφονηθέντες, αυτούς των οποίων η ζωή κόπηκε ξαφνικά. Βλέπει κανείς έναν επίσκοπο στο βωμό, είναι ο επίσκοπος Ρομέρο, σκοτωμένος ενώ τελούσε την Ευχαριστία. Ο ένας αναγνωρίζει, μεταξύ άλλων, τους Mgr Gerardi, Don Giuseppe Puglisi, που σκοτώθηκαν από τη μαφία στη Σικελία.
Αντίθετα, στα αριστερά, τα πάνελ μας υπενθυμίζουν πώς, στα βάσανα, η ζωή των «νεομαρτύρων» είναι μια μαρτυρία αγάπης, πιο δυνατή από το μίσος: στο κακό έχουν απαντήσει με καλό. Η πρώτη σκηνή προσφέρει ένα όραμα του Σοβιετικού Γκουλάγκ στα νησιά Solovki: είναι ένα πολύ παλιό μοναστήρι, που μετατράπηκε από το καθεστώς σε στρατόπεδο κράτησης, στο οποίο συγκεντρώθηκαν κυρίως χριστιανοί. Δείχνει δύο επισκόπους, ένας νέος και ένας ηλικιωμένος, να σπρώχνουν ένα καρότσι: είναι η αναπαράσταση μιας μαρτυρίας που δόθηκε από μια επιζήσασα που στο ημερολόγιό της αφηγήθηκε δύο επισκόπους, ο ένας ηλικιωμένος και Ορθόδοξος, ο άλλος νέος
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.