Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2024

Νίκος Ρωμανός - 14 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου



Δημοσιογραφική επιμέλεια: Χρύσα Λύκου
 Ηχοληψία: Διονύσης Αντύπας 

Το τραγούδι που ακούγεται στο βίντεο είναι το "F@ck The Police" από Psychodrama DIA | Dust Rhymes & Flowjob

Η Xrisa Lykou:

Με τον Νίκο Ρωμανό, βρεθήκαμε τέτοιες ημέρες, δύο χρόνια πριν, στους "Χάρτες" στα Εξάρχεια.
Εγώ, είχα μπερδέψει τα μαγαζιά κι έτσι πήγα "5 δρόμους", παρήγγειλα ένα τσάι σε γυάλινο, το πήρα όμως τελικά σε πλαστικό και πήγα και τον βρήκα. Πρώτη φορά καθόμασταν μαζί σε ένα καφέ, συνήθως τα λέγαμε περπατώντας στα Εξάρχεια, ή όπου αλλού.
Του ζήτησα να μιλήσει για τον Δεκέμβρη, μέτρησα τα χρόνια, τα βρήκα τότε 14 και μέχρι τότε δεν το είχε κάνει. Συζητήσαμε πολύ εκείνη τη μέρα, έπιανα τον εαυτό μου να χαμογελά ασυνεθιστα, να θέλω διαρκώς να του πω, ότι θα σπαράζει πάντα κάτι μέσα μου που θα λέει 2008 και πως λυπάμαι αφάνταστα πολύ για ό,τι χρειάστηκε και χρειάζεται να αντέχει.
Μου είπε ότι θα το σκεφτεί. Έπειτα μου έστειλε μήνυμα ότι θα το κάνει.
Ανταλλάξαμε κάμποσα ηχογραφημένα μηνύματα με σκέψεις, αμφιβολίες και αγωνίες του. Όλα με την ίδια ευγενική φωνή και ηρεμία.


Μέχρι να περάσει την πόρτα του στούντιο πίστευα ότι δεν θα έρθει. Όμως ήρθε. Ταλαιπωρημένος μετά από μια επέμβαση, χαμογελαστός έβγαλε τα χαρτιά του. Θυμάμαι τον τρόπο που κοιταχτήκαμε λόγο πριν του πω: "Όσο μπορείς. Κι αν δεν μπορείς, πάμε για καφέ τώρα".
Ο Νίκος, μίλησε εκείνο το μεσημέρι πρώτη φορά για τον Δεκέμβρη. Στο στούντιο υπήρχε απόλυτη ησυχία: "Δεν θέλω να μιλήσω για το πώς ένιωσα τότε" μου είπε.
Όταν τα μικρόφωνα έκλεισαν κάναμε μια αγκαλιά. Ο Στράτος, του έδειξε μια φωτογραφία του Αλέξανδρου από ένα πάρτυ στο Στρέφη. Ήταν η στιγμή που τρεμόπαιξαν πιο έντονα τα μάτια του, έκανε λίγο μπροστά και μετά πίσω. Είπε "Ναι αυτός είναι, μπορείς να τη στείλεις στο μεηλ μου;" κι έφυγε.


Ξημέρωνε 6 Δεκέμβρη. Σχόλασα απ το Μεταξουργείο, ανέβηκα προς Ομόνοια και από εκεί Πανεπιστήμιο. Ο Νίκος, κρατούσε το πρώτο πανό. Ξαναγκαλιαστήκαμε. Από τότε ανταλλάξαμε κάποια μηνύματα για θέατρο και παραστάσεις, βρισκόμασταν που και που στα Εξάρχεια.
Τελευταία φορά τον είδα το Σάββατο το μεσημέρι στη Μεσολογγίου, ήμασταν και οι δυο βιαστικοί, είπαμε θα τα πούμε!


Και δεν ξέρω γιατί περισσότερο κλαίω σπασμωδικά με ακατάληπτες βρισιές αυτές τις μέρες, όμως εγώ πιστεύω τον Νίκο κι όχι το κράτος που τον εξοντώνει.
Πιστεύω σε εκείνο το βλέμμα που τρεμόπαιξε, στη δύναμη του να αντέχεις κόντρα σε ένα σύστημα που σε συνθλίβει.
Όμως ξέρεις κάτι; Κανένας άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να αντέχει το μίσος που εκτονώνουν πάνω του ανθρωπάκια που κάνουν καριέρα στο πένθος του.
Είναι ξανά αδιανόητος ο τρόπος που στήνεται μια σκευωρία, μια πλεκτάνη, μια αθλιότητα εις βάρους ενός παιδιού που κάπου φτάνει ρε μλκες. Φτάνει!


Νίκο, δεν είσαι μόνος. Δεθήκαμε για πάντα εκείνον τον Δεκέμβρη, ορκιστήκαμε σε εκείνη τη γροθιά σου μέσα απ' το νοσοκομείο ότι τον δρόμο θα τον ανοίξουμε εμείς.


Κράτα γερά, ως τη λευτεριά!


Εδώ, όσα είπαμε:

Ο αδελφικός φίλος του μαθητή που δολοφονήθηκε το 2008 στα Εξάρχεια, απ' τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα απαντά στο "Τι δουλειά έχουν μέχρι και σήμερα τα 15χρονα στα Εξάρχεια", εξηγεί γιατί δεν ξεθωριάζει το μένος της αστυνομίας απέναντι στη διατήρηση της μνήμης, καθώς και για το που βρίσκεται σήμερα η γενιά του Δεκέμβρη. Μια κουβέντα που φανερώνει το πόσο ανεξίτηλα μας καθορίζουν τα γεγονότα της ζωής μας, δείχνοντας από νωρίς τον δρόμο που θα περπατήσουμε.
Αναρτήθηκε από
Ετικέτες , ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)