Όποιος έχει μάτια βλέπει*· τον τελευταίο καιρό, με κάθε ευκαιρία, σε συνάξεις και πάρτυ, σε φεστιβάλ και σε συναυλίες οι χοροί μας οι κυκλωτικοί πυκνώνουν, πληθαίνουν, διευρύνονται. Μια ολόκληρη κοινωνία θέλει να χορέψει σε συχνότητες και εντάσεις ασυνήθιστες για κείνη την πλαστική και ψεύτικη αλλοτινή Ελλάδα προ κρίσης.
Μια μεγάλη επιστροφή συντελείται, ολοένα και περισσότεροι τείνουν να μιλήσουν για «ρίζες», ωστόσο για να συλλάβουμε πλήρως την φυσιογνωμία της δεν πρέπει να περιοριστούμε στην διάσταση την ιστορική ή την κοινωνιολογική, μα στην υπαρξιακή. Το κλειδί ώστε να ανοίξει ο δρόμος σ’ αυτήν την ερμηνεία, βρίσκεται ως συνήθως τυχαία· το ταίριασμά του όμως δεν είναι διόλου συμπτωματικό…
«Κυνηγώντας την πιο σαγηνευτική μουσική του κόσμου», έγραφε η Αμάντα Πέτρουσιτς πριν δυο χρόνια στους New York Times τον Σεπτέμβριο του 2014. Θα πρωτοακούσει τα Ηπειρώτικα από την εκτέλεση ενός μοιρολογιού από τον Ανδρέα Σπανό, που ηχογραφήθηκε στην Νέα Υόρκη στα 1929. «Υπάρχει μια παλλόμενη ιστορία στο παίξιμό του, η κάθε νότα τρέμει σα να υπέρφερε πρόσφατα από μια συναισθηματική κατάρρευση», έγραψε για το κομμάτι. Ο Σπανός θρηνούσε για την ξενιτιά του…
Το συναισθηματικό της σοκ θα την οδηγήσει στην Ήπειρο τον Αύγουστο του 2014, όπου και θα περιπλανηθεί σ’ έναν κόσμο που μάχεται με την φθορά και την εξαφάνιση, βρίσκοντας την δική του ανάσταση μέσα στο μικρό Πάσχα του καλοκαιριού, τον δεκαπενταύγουστο, οπότε και συμβαίνει η μεγάλη επιστροφή. Εκεί, μεταξύ πολλών άλλων, θα συναντήσει (ποιόν άλλον;) τον Γιάννη Χαλδούπη ο οποίος θα της εξηγήσει μερικά πράγματα τα οποία προσφέρουν ακριβώς αυτό το ερμηνευτικό μας κλειδί: «Υπάρχει μια πεποίθηση μεταξύ των ανθρώπων της Ηπείρου, ότι η μουσική τους είναι βαθύτατα θεραπευτική· ότι αντιστρέφει τα συναισθηματικά τραύματα και διευρύνει τις χαρές, ότι είναι μια πανάκεια για τις υπαρξιακές και τις ψυχολογικές αγωνίες. Ο Χαλδούπης βλέπει τι είναι σπασμένο, λέει, και ξεκινάει να το φτιάχνει…»
«Βλέπουμε», λοιπόν, «τι είναι σπασμένο και ξεκινάμε να το φτιάξουμε».
Έτσι κι εμείς οι λειψοί, ο κόσμος των πόλεων μαζεύουμε τα θραύσματα μιας ήττας καθολικής, πανεθνικών διαστάσεων που βίωσε και βιώνει η ύπαρξή μας στον τρόπο με τον οποίον συνήθισε τις τελευταίες δεκαετίες. Και η οποία κορυφώθηκε με την απέλπιδα προσπάθεια κινητοποίησης αυτής της κοινωνίας να τον προφυλάξει μάταια καταφεύγοντας στα επί μακρόν κοιμώμενα αντιστασιακά της αντανακλαστικά. Ναρκοθετημένη εξ αρχής, αυτή η προσπάθεια θα σκάσει με τα μούτρα στον τοίχο με την εμφάνιση της συμμορίας των κυνικών που θα την καβαλήσει για να κατακτήσει την εξουσία. Αφότου συνέβη αυτή η «μεγάλη διάψευση», που ήταν ακριβώς «μεγάλη» και «διάψευση» γιατί εμείς οι ίδιοι ρίξαμε τόσο απελπιστικά τον πήχη των προσδοκιών μας, χάσαμε την φωνή μας, απομείναμε «έσω έρημοι» να υποδεχόμαστε το μοιραίο με τα μάτια μας σβησμένα.
Έκτοτε προσπαθούμε, πιάνοντας ο ένας το χέρι του άλλου, αναιρώντας την μοναξιά μας μέσα στον κύκλο που χορεύει, να «δούμε τι έχει σπάσει και να το φτιάξουμε».
Αυτή η κίνηση, μέσα σε μια κρίση που βάθυνε τόσο ώστε να αποκαλύψει μια υπαρξιακή ρωγμή, είναι η μόνη συλλογική δημιουργική κίνηση, η οποία καταφέρνει να ανέλθει πάνω από τον κανόνα της απελπισίας…
* Παρατηρώ σημαίνει επίσης και «τίθεμαι εκτός». «Γκρίζα, ακριβέ φίλε είναι κάθε θεωρία, Και πράσινο της ζωής το χρυσό δέντρο»» [Γκαίτε, Φάουστ]
ΠΗΓΗ: https://skatzoxoiros.wordpress.com
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.