Βαδίζοντας προς τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, Του Λευτέρη Ριζά

Το χρονικό διάστημα από τις αρχές του 2015 μέχρι σήμερα, παραμονές εκλογών, είδαμε, ζήσαμε, ακούσαμε και διαβάσαμε πολλά, πάρα πολλά. Τόσα που επειδή δεν υπάρχει πάντοτε χρόνος για να αφομοιώσουμε όσα πρέπει, τα χρήσιμα και ορθά και να αποβάλλουμε τα υπόλοιπα, που ο λαός δεν προλαβαίνει κάτι τέτοιο σε σύντομο χρονικά διάστημα – ιδίως όταν οι «πρωτοπόρες» πνευματικές και πολιτικές δυνάμεις δεν τον βοηθάνε για κάτι τέτοιο – φαίνεται πώς η «κοινωνία», ο λαός, βρίσκονται σε σύγχυση.

Μετά από κάμποσα χρόνια κρίσης – κοντεύουμε τα δέκα – και πέντε χρόνια Μνημονίων που τον έχουνε ρημάξει για τα καλά, ένα μεγάλο μέρος του τον Ιανουάριο ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας ότι κάτι θα αλλάξει. Ότι είτε σχίζοντας τα μνημόνια είτε καταργώντας τα με ένα νόμο και ένα άρθρο είτε, τέλος, μετά από μια σκληρή διαπραγμάτευση, θα απαλλαγεί από όλα αυτά τα ασήκωτα βάρη. Ότι θα ανασάνει. Αυτό άλλωστε υποσχότανε ο ΣΥΡΙΖΑ – σκόρπιζε ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, υποσχότανε ότι η Ελλάδα, μαζί και η Ευρώπη θα αλλάξουν. Έχοντας καταθέσει και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που υποσχότανε μάλιστα εκτός από «δουλειές» και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, τη σύγκρουση με τα ξένα και εγχώρια κέντρα των μεγάλων συμφερόντων, φυσιολογικά γέμισε με ελπίδα, αισιοδοξία και διάθεση για αγώνες μεγάλη μερίδα του λαού.

Για να λέμε την αλήθεια δεν κατάφερε – μετά από 5 χρόνια μνημονίων – να αποσπάσει ένα ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό του ΠΑΣΟΚ το 2009 που είχε διαβεβαιώσει πώς «λεφτά υπάρχουν». Το 36,34% του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο, υπολειπότανε περίπου οκτώ μονάδες από το 43,92% του ΠΑΣΟΚ / Γιώργου, το 2009. Ενώ τα κόμματα του Μνημονίου κατέρρεαν η «αριστερά» δεν ερχότανε σαν ορμητικός χείμαρρος. Το αυθόρμητο λαϊκό κίνημα που εκδηλώθηκε τα πρώτα χρόνια των Μνημονίων – και που μην ξεχνάμε πως κάτω από την πίεση και τον φόβο του αναγκάστηκε να παραιτηθεί ο Γ. Παπανδρέου και να οδηγηθούμε στην κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» του Λουκά Παπαδήμου – είχε ήδη αποδυναμωθεί αν όχι εκφυλιστεί εντελώς.

Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε απλά μια «εκλογική» νίκη – μια νίκη αστικού τύπου. Δεν προήλθε από ζωντανά, υπαρκτά κοινωνικά κινήματα, αλλά ούτε και προκάλεσε αναζωογόνηση τους. Αυτό αποτυπώθηκε και στην οργανωτική ανάπτυξη του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ – ένα κύμα προσχωρήσεων που ακολούθησε την εκλογική του άνοδο το 2012 ανακόπηκε και δεν επανεμφανίσθηκε ούτε μετά τη νίκη του στις 25 Ιανουαρίου. Γι αυτό διαβάσαμε άρθρα και αναλύσεις ανθρώπων που βρίσκονταν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και που συμφωνούσαν σε μια κοινή διαπίστωση: ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% δεν ήθελε να εκφραστεί στο εσωτερικό του το υπόλοιπο, κερδισμένο, «νέο» 32%. Με τη συμπεριφορά του, το «παλιό» στελεχιακό δυναμικό του έδιωχνε ό,τι καινούργιο, ζωντανό, διαφορετικό και «άφθαρτο» προσέγγιζε τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα «ενσωματώθηκε» πολύ φθαρμένο ΠΑΣΟΚ.

Μετά την εκλογική νίκη ο λαός καλείται να αποσυρθεί στην καθημερινότητα του - οι οργανώσεις να ασχοληθούν με την «κατάληψη» του κράτους και των τοπικών οργάνων εξουσίας – και όλα τα αναλαμβάνουν οι «μάγοι» της διαπραγμάτευσης. Στο κέντρο του κυβερνητικού «θόλου» εγκαθίσταται ο Γιάνης Βαρουφάκης [με συνεργάτες όπως η κ. Ελ. Παναρίτη, γνωστή για την ιστορία της], γνωστός κι αυτός από την παρουσία του στην Πλ. Συντάγματος, όταν εκεί συνωστίζονταν κι εκτονώνονταν το «κίνημα» των αγανακτισμένων και των εραστών της «άμεσης δημοκρατίας» [όπου μπέρδευε τη φλυαρία με την απουσία δεσμευτικών και υλοποιήσιμων αποφάσεων] και φυσικά από την πυκνή αρθρογραφία και τα σχετικά με την κρίση βιβλία του.

Η ομάδα των διαπραγματευτών μαζί με ένα στενό κύκλο συνεργατών του πρωθυπουργού ανέλαβαν όχι βέβαια να σχίσουν τα μνημόνια, αλλά να τα επαναδιαπραγματευθούν προς το καλύτερο. Σ’ αυτό το διάστημα όλα τα όργανα του κόμματος, από την Πολιτική Γραμματεία, την Κεντρική Επιτροπή μέχρι βεβαίως τις Νομαρχιακές και τοπικές οργανώσεις, ουσιαστικά έπαιζαν το ρόλο της γλάστρας και χτύπαγαν παλαμάκια σε αυτούς που διαπραγματεύονταν, χωρίς να δίνουν λόγο σε κανέναν. Και στα υπόλοιπα υπουργεία η ίδια περίπου κατάσταση. Οι υπουργοί, οι αναπληρωτές ή υφυπουργοί, με τους κολλητούς συνεργάτες τους – και πολλές φορές διαφωνώντας μεταξύ τους – έθεταν σε εφαρμογή ή τουλάχιστον το προσπαθούσαν όχι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ – που άλλωστε ήταν αναιμικό και χωρίς καμιά επεξεργασία της προκοπής – αλλά τις δικές τους, ο καθένας, έμμονες ιδεοληψίες.

Τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων υπήρξανε όντως τραγικά. Τώρα παραδέχονται τα λάθη τους σχεδόν άπαντες οι πιστοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ομολογούν κάτι ακόμα περισσότερο: ότι είχανε ψευδαισθήσεις [πρόκειται για παραισθήσεις] για την ΕΕ, τη στάση των Εταίρων κλπ κλπ [1]. Ως δικαιολογία το χρησιμοποιεί και ο κ. Αλ. Τσίπρας. Προχτές ακόμα – στο Debate – επικαλέσθηκε για τα μέτρια αποτελέσματα του ότι «πήγαμε κόντρα σε θεούς και δαίμονες, ανοίξαμε δρόμους…. Στη μάχη με ασύμμετρες δυνάμεις υπήρχαν επιλογές που μας έδωσαν δυναμική, υπήρξαν όμως και λάθη και αστοχίες»[2].

Ότι η Ελλάδα – και η κυβέρνηση – για κερδίσει τα δίκαια της θα υποχρεωθεί να πάει κόντρα σε θεούς και δαίμονες – δηλαδή με τον καπιταλιστικό ιμπεριαλισμό, με τους συνασπισμένους λύκους σε όργανα και θεσμούς όπως η Ε.Ε., η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΟΟΣΑ και βέβαια το ΝΑΤΟ – όποιος δεν το ξέρει και υπολογίσει συνειδητά, δεν μπορεί να κυβερνήσει. Και αν είναι μάλιστα και «αριστερός» πρέπει δυο και τρεις φορές να το λογαριάσει, όταν διεκδικεί εξουσία. Αν νομίζει ότι κρατώντας ένα χαρτί που γράφει απλά το αποτέλεσμα των εκλογών οι άλλοι θα κάνουν πίσω, είναι αφάνταστα αφελής. Κι ένας αφελής ή μια παρέα αφελών που θέλουν να κυβερνήσουν μια χώρα, είναι πάρα πολύ επικίνδυνοι για την χώρα και τον λαό.

Τα έχω ξαναγράψει – κι εδώ στον ΟΙΣΤΡΟ: η ιδεολογικο-πολιτική προέλευση των μελών της κυβέρνησης, η ιδεολογικο-πολιτική μήτρα του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται στις παραδόσεις του ευρωκομμουνισμού. Όλη η «αφέλεια» που ακόμα χαρακτηρίζει τους λόγους και του κ. Τσίπρα, περί Ευρώπης του διαφωτισμού, των αξιών, του ανθρωπισμού κλπ κλπ είναι απλούστατα ανοησίες και δείχνουν ανθρώπους αμόρφωτους ιστορικά, φιλοσοφικά και πολιτικά. Το να πω πώς δεν έχουν ουσιαστική σχέση με τον μαρξισμό – παρόλο ότι πολλοί από εκεί μέσα διατείνονται ότι είναι μαρξιστές, όπως π.χ. ο αγαπητός μου Αρ. Μπαλτάς υποστήριξε στην ομιλία του στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης – δεν είναι της ώρας και του χώρου. Όλη αυτή η ιδεολογικό-πολιτική συγκρότηση τους μαζί με την κοινωνική προέλευση και σημερινή κατάσταση τους, δεν μπορούσε να τους επιτρέψει να σκεφτούν και να δράσουν καλύτερα σε όλα τα επίπεδα. Αυτός ο χώρος – αν και όχι κατά αποκλειστικότητα – αποτελεί το τέλος, το «ξέφτι» της ηττημένης αριστεράς στην Ελλάδα, την Ευρώπη και θα έλεγα και παγκόσμια.

Αν η αριστερά δεν σκεφτεί πάνω στις αιτίες της ήττας – παρά τους σκληρούς και αιματηρούς αγώνες και θυσίες του προλεταριάτου, των λαϊκών μαζών – όλων των εκφάνσεων της: επαναστατικών και μεταρρυθμιστικών, εθνικοαπελευθερωτικών / αντι-ιμπεριαλιστικών, την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ή την τελική μεταμόρφωση σε σκληρές καπιταλιστικές κοινωνίες χωρών που ακόμα κυβερνάνε παλιά και ένδοξα κάποτε Κ.Κ. [περίπτωση Κίνας και Β. Κορέας], αν δεν προσπαθήσει να «διαβάσει» την εποχή της – και μαζί βέβαια την παρακαταθήκη των πιο σημαντικών μαρξιστών σε αντιπαραβολή με τα διδάγματα της ιστορίας – πάρα πολύ δύσκολα θα μπορέσει να επανέλθει με αξιώσεις στο προσκήνιο της Ιστορίας.

Από αυτά απολύτως τίποτα δεν δείχνει να καταλαβαίνει η σημερινή αριστερά μας: ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρος του κινούνται στα πιο ρηχά και βρώμικα νερά της πολιτικής σκέψης. Επαναλαμβάνουν συνθήματα και προγράμματα τόσο παλιωμένα που ούτε ο «παλιατζής» των Ρεπάνη / Διονυσίου δεν θα έπαιρνε σήμερα. Στο ίδιο ιδεολογικο-πολιτικό αδιέξοδο και τη θεωρητική φτώχεια βρίσκονται βέβαια και οι υπόλοιποι: το ΚΚΕ, η Λαϊκή Ενότητα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. Οι νέοι που διψάνε για μια άλλη, «δίκαιη κοινωνία», για σοσιαλισμό / κομουνισμό και γράφουνε άρθρα, σχόλια, προγράμματα απλούστατα σχεδιάζουν στο χαρτί, λένε μεγάλα επαναστατικά λόγια και συνθήματα, αλλά ψέλνουν μόνοι τους σε κοινωνικά-πολιτικά ξωκλήσια. Κι αυτοί θέλουν να αγνοούν το τι πραγματικά συνέβη στην Ιστορία. Δεν τους απασχολεί η ήττα. Πιστεύουν ότι γι όλα φταίει μόνο κάποια κακιά ηγεσία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιραία έφτασε στο αποτέλεσμα που βλέπουμε μπροστά μας. Δεν μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο. Και τώρα πασχίζει για την παραμονή του στην εξουσία. Γαντζώθηκε πάνω της και δεν θέλει με κανένα τρόπο να την χάσει. Γιατί η εξουσία σημαίνει ισχύ, προνόμια, θέσεις κλπ κλπ. Για το «καλό του λαού» βέβαια πάντοτε. Η νέα αυτή ομάδα γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον «χαρισματικό» του ηγέτη που «αποτελεί και την μοναδική προοπτική για τη χώρα» [μην μου πείτε: βαθειά αντισταλινική-αντιζαχαριαδική, ανανεωτική και αντι-προσωπολατρική διατύπωση][3], δεν θέλει με καμία δύναμη να απομακρυνθεί από την / η να μοιραστεί την εξουσία. Καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά την φθορά των παλιών αστικών / σοσιαλιστικών κομμάτων, των παλαιών πολιτικών ελιτ, λόγω της κρίσης, των μνημονίων κλπ. Και προσπαθεί να αξιοποιήσει προς όφελος της όλη τη συσσωρευμένη γνώση / μνήμη του λαού από τη συμπεριφορά της απέναντι του, ώστε να του αναθέσει την διακυβέρνηση του. Έχουμε εδώ να κάνουμε περισσότερο με την «κυκλοφορία των εκλεκτών» του Παρέτο παρά με την ταξική πάλη του Μαρξ.

Κι όσοι δεν ανήκουν στο χυλό – όπως έχει μετατρέψει τον λαό η σημερινή, μεταμοντέρνα, κατάσταση – αλλά καταλαβαίνουν τι γίνεται και εξακολουθούν έστω να θέλουν να «ονειρεύονται» ένα άλλο κόσμο, μια άλλη κοινωνία, να αγωνιούν, γιατί την αγαπάνε, για την πατρίδα τους τι μπορούν να κάνουν σήμερα; Τι να κάνουν στις εκλογές;

Αυτοί όλοι, που ακόμα είναι σκόρπιοι, απελπιστικά σκόρπιοι και έχοντας ευθύνη, γι αυτό ΣΗΜΕΡΑ δεν μπορούν και δεν προλαβαίνουν να κάνουν τίποτα. Μπορούν όμως και προλαβαίνουν να κάνουν για αύριο, μεθαύριο, για το μέλλον. Μόνο που γι αυτό χρειάζεται να «δουλέψουν» με υπομονή κι επιμονή, σταθερά, να κάνουν μια «μακριά πορεία μέσα στο λαό», και γι αυτό πρέπει να ζήσουν μαζί του και να τον μάθουν – για να μάθουνε κι αυτοί. Χρειάζεται να ασχοληθούν με τη «θεωρία» - όχι με φλυαρίες – αλλά διαβάζοντας και εξηγώντας την πραγματική πραγματικότητα κι όχι αυτή που κατασκευάζουν μέσα στο κεφάλι τους.

Προς το παρόν θα πρέπει να πραγματοποιηθούν 178 ενέργειες μέχρι τέλους της χρονιάς – δηλαδή το 56% του προγράμματος του Μνημονίου. Αυτό είναι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ και των ΑΝΕΛ. Και είναι το πρόγραμμα που πασχίζανε να επιβάλλουν στην Ελλάδα από το 1948, Αμερικάνοι κυρίως και Άγγλοι, μέχρι τον εκσυγχρονιστή Κ. Σημίτη. Αυτό το πρόγραμμα καλείται να υλοποιήσει σήμερα ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ και ο «χαρισματικός» του ηγέτης. Λέτε αυτό που δεν πέτυχαν οι προηγούμενοι να το πετύχουν αυτοί εδώ οι τυχάρπαστοι; Αμφιβάλλω. Είναι μάλλον βέβαιο ότι ο ελληνικός λαός θα σέρνεται για χρόνια μέσα σε μια κατάσταση φθοράς, σήψης, στα όρια της εξαφάνισης του. 

[1] βλ. χαρακτηριστικά συνέντευξη Ν. Φίλη στο ΒΗΜΑ FM 11/6/15.

[2] Ο «μαρξιστής» οικονομολόγος κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος μιλώντας στο «Κόκκινο» (10.9.15) παραδέχτηκε τουλάχιστον ότι «Υποστήκαμε ήττα». Αλλά ποτέ τους δεν μπήκαν στον κόπο να εξετάσουν το γιατί υπέστησαν αυτή την ήττα και ποια είναι τα αποτελέσματα της. Ταχυδακτυλουργικά βαφτίζουν την ήττα νίκη – όπως έκαναν το 62% του ΟΧΙ σε λίγες ώρες ΝΑΙ.

[3] βλ. Ν. Κοτζιάς, Συνέντευξη στο ΑΠΕ, 10/9/15, http://left.gr/news/n-kotzias-na-axiopoiithoyn-ta-rigmata-poy-prokalese-o-tsipras-stin-ee#sthash.PUZsr4os.dpuf - Πόσα έμαθε το παλιό αστέρι, ο «θεωρητικός» του ΚΚΕ μέσα στο κόμμα, που τον βοήθησαν στην σταδιοδρομία του δίπλα στον ΓΑΠ και τώρα στον Τσίπρα. Θυμόμαστε πώς ο σαλίγκαρος έφτασε ψηλά εκεί που ξεκουραζότανε ο αετός.  

Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr

ΠΗΓΗ: