Από το Facebook στον ΟΙΣΤΡΟ

του Αχιλλέα Ομήρου

Συνεχίζω την τελευταία μου συνήθεια. Να "ανεβάζω" στον ΟΙΣΤΡΟ παρεμβάσεις μου απο το facebook.

6 Σεπτεμβρίου

ΔΙΑΦΟΡΑ: 

Ο ενθουσιασμός και η «στράτευση» πριν και κατά τη διάρκεια των εκλογών, η συνήθεια να δίνουμε προσοχή στον ποιος λέει κάτι και όχι ΚΑΙ στο τι λέει, η «λογική» του «τα δικά μας είναι σύκα και δεν ακούγονται, των άλλων καρύδια και βροντάνε» που μας επιτρέπει να επικρίνουμε τον «Αντίπαλο» για αυτά που λέει ενώ την ίδια στιγμή κι εμείς ή κάποιος «δικός μας» λέει ακριβώς τα ίδια, είναι κάτι που συναντάμε και σε αυτή την προεκλογική – και βέβαια όχι μόνο – περίοδο. Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Γερμανία την εποχή της ανόδου του Χίτλερ έχει γράψει ένα πολύ καλό – δυσεύρετο τώρα – τρίτομο βιβλίο: «Η άνοδος και η πτώση του Γ’ Ράϊχ». Κάπου γράφει κάτι πολύ σωστό – που δυστυχώς επαναλαμβάνεται και στις ημέρες μας – με αφορμή την έκπληξη πολλών ανθρώπων, γερμανών και ξένων, από αυτά που έκανε ο Χίτλερ [όχι βέβαια μόνο ως άτομο]: φαίνεται πώς δεν είχαν διαβάσει το Mein Kampf , εκεί τα έλεγε όλα. 

Σπανίως και σήμερα διαβάζουμε με προσοχή αυτά που οι πολιτικοί και τα κόμματα λένε ή υπόσχονται. Σπανιότερα δε θέτουμε ερωτήματα γι αυτά που διαβάζουμε. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

Προχτές η κ. Μάνια Μπρασέφσκι – στέλεχος τώρα της Λαϊκής Ενότητας – έκανε μια δήλωση σχετικά με το δράμα των προσφύγων και μεταναστών στα νερά του Αιγαίου, με αφορμή την τύχη του μικρού Αϊλάν και τη γνωστή τρομερή φωτογραφία του στις ακτές της Αλικαρνασσού. Σας την μεταφέρω αυτούσια: 

«Η φωτογραφία – σοκ του 3χρονου Αϊλάν ενώ μεταφέρεται νεκρός στις τουρκικές ακτές, αποτυπώνει την κατάληξη που είχαν τα ταξίδια χιλιάδων κυνηγημένων ανθρώπων στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο. 

Το δράμα των προσφύγων και των μεταναστών στα ελληνικά νησιά, αλλά και στα χερσαία σύνορα των ευρωπαϊκών χωρών, αναδεικνύει με τον πιο τραγικό τρόπο το αδιέξοδο της πολιτικής της Ευρώπης – Φρούριο που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις των κρατών της ΕΕ, οι οποίες αρνούνται σήμερα να προσφέρουν επαρκή βοήθεια στα θύματα των περιφερειακών πολέμων που στήριξαν, αντιπροτείνοντας, κυρίως, λύσεις καταστολής.

Για την αριστερά, η δημιουργία κινημάτων αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, σε εγχώριο και πανευρωπαϊκό επίπεδο, είναι μονόδρομος».

Έχετε να παρατηρήσετε κάτι; Κάντε ένα τεστ για μερικά λεπτά και μετά προχωρήστε παρακάτω. 

Η κ. Μπρασέφσκι – μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ - αποχώρησε πριν από λίγες ημέρες από αυτόν μαζί με τον κ. Δημοσθένη Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο και προσχώρησε στην ΛΑΕ. Η κ. Μπρασέφσκι – όπως άλλωστε και ο Δημ. Παπαδάτος ανήκαν στο ισχυρό εντός του ΣΥΡΙΖΑ εθνομηδενιστικό ρεύμα. Οτιδήποτε αναφερότανε σε «πατρίδα», έθνος κλπ ήτανε όχι απλά «εθνικιστικό» αλλά αντιδραστικό και «φασιστικό». Προσέξατε την δήλωση της κ. Μπρασέφσκι; 

Στην Μεσόγειο και Αιγαίο ταξιδεύουν χιλιάδες κυνηγημένοι άνθρωποι όπου βρίσκουν φρικτό, δια πνιγμού, θάνατο. Θυμίζει βέβαια τον τρόπο που έχασαν τη ζωή τους λόγω «συνωστισμού» οι Έλληνες της Μικράς Ασίας (της Σμύρνης ακριβέστερα), όπως έγραφε και η μεγίστη ιστορικός και βουλευτής της ΔΗΜΑΡ κ. Μ. Ρεπούση. Το δράμα των προσφύγων δε έγκειται στο αδιέξοδο της πολιτικής της Ευρώπης – Φρούριο που ακλούθησαν οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών της ΕΕ. Οι οποίες το άλλο κακό που έκαναν ήταν ότι στήριξαν τους περιφερειακούς πολέμους. Έτσι λοιπόν εξαφανίζεται ο πραγματικός υποκινητής όλων αυτών των δεινών ο καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός, που πάρα πολύ συγκεκριμένα τα συλλογικά του όργανα: ΕΕ, ΝΑΤΟ, κλπ ευθύνονται για το φούντωμα και την εξέλιξη αυτών των συγκρούσεων – που έχουν βέβαια και εσωτερικές κοινωνικές αιτίες – που εντάσσονται στην επιβολή των δικών τους συμφερόντων και σχεδίων. Αντί λοιπόν να μας μιλήσει, αποκαλύψει και καταγγείλει τους πραγματικούς αίτιους που ξεριζώνουν από τις πατρίδες τους [είπαμε πατρίδα= εθνικισμός για την κ. Μπρασέφσκι] εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, θεωρεί και καταγγέλλει ως υπεύθυνη την πολιτική της Ευρώπης-Φρούριο. Δεν μας πειράζει δηλαδή αυτό που κάνει η Ευρώπη (και οι ΗΠΑ φυσικά) αλλά ότι αφού σκοτώσει, ερημώσει κλπ λαούς και χώρες δεν τους δέχεται στις αγκαλιές της. Να βομβαρδίζουν, σκοτώνουν, ερημώνουν μπορούν. Δεν επιτρέπεται όμως να μην δέχονται τα θύματα τους στα σπίτια τους. 

Με αυτή την ύπουλη και υπόγεια φιλο-ιμπεριαλιστική λογική, τυλιγμένη σε ένα συναισθηματικό ανθρωπισμό [ παλιά λέγαμε πώς η Αμερική το πρωί δολοφονεί και το βράδυ προσεύχεται] καλεί την αριστερά όχι να απαιτήσει και στην ανάγκη να ανατρέψει τις ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις της αγαπητής μας Ευρώπης, αλλά να δημιουργήσει κινήματα αλληλεγγύης κλπ κλπ. 

Τι λέει για όλα αυτά οι κ.κ. Π. Λαφαζάνης, Δ. Στρατούλης, Κ. Ήσυχος και λοιπή συλλογική – υποθέτω – ηγεσία της ΛΑΕ; Θα μου πείτε ό,τι (δεν) έλεγαν και όταν ευρισκόμενοι όλοι μαζί στον ΣΥΡΙΖΑ διάβαζαν και άκουγαν τα αντίστοιχα άρθρα και δηλώσεις του εθνομηδενιστικού ρεύματος.

Όμως στην ίδια απολιτική γραμμή εξαφάνισης, έστω και υπαινιγμού, λέξεων όπως καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός, κινήθηκε και η σχετική δήλωση του «ματωμένου και γδαρμένου» από τις μάχες με την Τρόϊκά κλπ κλπ κ. Αλεξίου Τσίπρα. 

«Η Ευρώπη βιώνει μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση από τους πρόσφυγες του πολέμου και της βίας στην ευρύτερη περιοχή μας», μας λέει σε ύφος ανάλογο με των ηγετών του ευρωπαϊκού Χριστιανισμού (τον «προοδευτικό» Πάππα και τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, συμπεριλαμβανομένων). Ώστε έτσι με την Ευρώπη. Βιώνει πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση!!! Την καημενούλα. Και οι λαοί της Μέσης Ανατολής, του Ιράκ, Ιράν κλπ κλπ που βιώνουν εδώ και χίλια περίπου χρόνια τις επιθέσεις και τη λεηλασία τους από τους προοδευμένους Δυτικούς, τι πρέπει να πούνε; Δηλαδή το πρόβλημα και κατά τον αγωνιστή Τσίπρα δεν είναι που σκοτώνουμε τους πατεράδες και μανάδες τους αλλά πως δεν παίρνουμε τα ορφανά στην εκδρομή [κατά το γνωστό ανέκδοτο με τον Μπόμπο].

«Η χθεσινή εικόνα του τρίχρονου Αιλάν, νεκρού στη θάλασσα του Αιγαίου, στις ακτές της Αλικαρνασσού, ήταν μια ισχυρή γροθιά στο στομάχι για όλους μας. Και κυρίως για την Ευρώπη». Αυτή τη γροθιά αισθάνθηκε και η κυρία Μέρκελ και συγκινήθηκε. Και συνεχίσαμε μετά από αυτό να τρώμε ό,τι δόξα τον Θεό έχουμε και να τσακωνόμαστε για τα δικά μας οικονομικά, προεκλογικά.

« Την Ευρώπη, αρχικά της αδιαφορίας και της ανόητης καταστολής, και τώρα της αμηχανίας μπροστά σε ένα παγκόσμιο δράμα που δημιούργησαν η αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική και οι πολεμικές επεμβάσεις της Δύσης». Ώστε έτσι, η Ευρώπη αρχικά ήταν αδιάφορη. Σώπα ρε μεγάλε. Καμιά ανάμειξη, δηλαδή, κανένα ενδιαφέρον για την τύχη των λαών αυτών που τα υπεδάφη τους κρύβουν πετρέλαιο, αέριο κλπ ή που η θέση τους επιτρέπει τη διέλευση αγωγών κ.οκ. Αλλά ξέχασα. Φταίει η αλλοπρόσαλλη - όχι η ιμπεριαλιστική – εξωτερική πολιτική, που ως αλλοπρόσαλλη που ήταν παρασύρθηκε ως φαίνεται σε πολεμικές επεμβάσεις. 

Και μετά ακολουθεί η γνωστή προεκλογική φλυαρία για λαϊκισμό και ψηφοθηρία της Ν.Δ. της Χ.Α κλπ κλπ. κλπ Για να καταλήξουμε σιγά – σιγά στο γνωστό για κάθε ασθένεια και γιατρειά: «Δεν είναι πρόβλημα ελληνικό, είναι πρόβλημα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο. 

Δοκιμάζεται η ανθρωπιά μας, δοκιμάζεται η αποτελεσματικότητά μας, δοκιμάζεται και η ικανότητα της Ευρώπης να μοιράζεται τα βάρη και να λειτουργεί ως πραγματική Ένωση.

Ήλθε η ώρα για γενναίες αποφάσεις, όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και της διεθνούς κοινότητας, που σφυρίζει αδιάφορα για τους πολέμους και τη βία στην περιοχή μας. Δεν αρκεί η συγκίνηση στις δραματικές εικόνες των νεκρών παιδιών. 

Δεν αρκεί να συμπάσχουμε – πρέπει να δράσουμε από κοινού και με αλληλεγγύη. 

Στις ζωές αυτών των ανθρώπων, με τις οποίες κάποιοι στη χώρα μας επιμένουν να δημαγωγούν, κρίνονται οι ανθρωπιστικές αξίες και παραδόσεις της Ευρώπης.

Κρίνεται η ανθρωπιά και ο πολιτισμός μας.

Κρινόμαστε όλοι.»

Τι ευτυχία, τι χαρά. Το πρόβλημα δεν ελληνικό, είναι ευρωπαϊκό, είναι παγκόσμιο [όπως και η κρίση και το χρέος]. Δεν έχει καμιά σχέση με το ελληνικό, ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο πια κοινωνικο-οικονομικό σύστημα. Για αυτό αρκεί να ξαναβρούμε τις ανθρωπιστικές αξίες και παραδόσεις της Ευρώπης αρχίζοντας από τις Σταυροφορίες, τους αποικιοκρατικούς πολέμους και περνώντας από όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις τις νεοαποικιοκρατίας, να φτάσουμε στο σήμερα ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ , αφού ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας, να λύσουμε το πρόβλημα των προσφύγων και μεταναστών. Αυτά τα δεκάρικα μπορεί να ακούγονται από παπάδες την Κυριακή προς το φιλεύσπλαχνο ακροατήριο τους. Αλλά από ηγέτη αριστερού κόμματος ποτέ. 

Δεν τελειώσαμε εδώ και σήμερα. Θα επανέλθουμε με καινούρια ΔΙΑΦΟΡΑ. Κι είναι πολλά, πάρα πολλά.

4 Σεπτεμβρίου στις 1:28 μ.μ. ·

ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ. 

Κρίσιμες γιατί από το τελικό αποτέλεσμα τους – δηλαδή το ποια κόμματα θα μπουν στη Βουλή και με ποια σειρά – θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το πώς θα πρέπει να κινηθεί ο λαός, προκειμένου να απαλλαγεί από δεινά των Μνημονίων (του τελευταίου «αριστερού» ιδιαίτερα): ποια θα πρέπει να είναι η τακτική του, οι συμμαχίες, οι στόχοι του κλπ. Περίεργες γιατί μια σειρά κόμματα: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ, οι ΑΝΕΛ και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν ένα «κοινό» πρόγραμμα: αυτό που ψήφισαν στην Βουλή: το ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΙΙΙ και το οποίο θα πρέπει από κοινού να στηρίξουν και υλοποιήσουν. Το περίεργο στην υπόθεση είναι ότι τα κόμματα αυτά κατέρχονται χωριστά και ανταγωνιστικά στις εκλογές. Και πρέπει με κάθε τρόπο να επινοήσουν και «δικαιολογήσουν» την ιδιαιτερότητα τους, προκειμένου να προσελκύσουν τους ψηφοφόρους.

Στην πραγματικότητα δεν έχουν ένα διαφορετικό αφήγημα. Στις 25 Γενάρη υπήρχε από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ ένα αρκετά ξεχωριστό από τους σημερινούς «συναγωνιστές» του: Παρίστανε, ισχυριζότανε ότι, αν όχι τώρα πια να σχίσει τα Μνημόνια, να τα αλλάξει μέσω επαναδιαπραγμάτευσης. Αυτό δεν το κατόρθωσε. Έφερε ένα νέο μνημόνιο που παρά τους κοπιώδεις ισχυρισμούς και προσπάθειες του κ. Τσίπρα και των στενών συνεργατών του, δεν είναι «καλύτερο» από τα άλλα. Χειρότερο είναι. Και σε αυτό ευθύνεται η όλη διαπραγματευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Και γι αυτή την τακτική ευθύνονται βέβαια οι «ιδεοληψίες» του για την Ευρώπη, την ΕΕ, τον «σεισμό» που περίμεναν πώς θα προκαλούσε στην Ευρώπη η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Το έχουν άλλωστε παραδεχτεί και ομολογήσει σχεδόν όλοι οι κορυφαίοι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ: από τον Τσίπρα, τον Δραγασάκη και Τσακαλώτο μέχρι τον άγρυπνο φρουρό Νίκο Φίλη.

Δικαιολογίες του τύπου «κάναμε συμβιβασμό αλλά δεν συμβιβαστήκαμε» γιατί μας έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο, είναι συγκινητικές, ίσως και αληθείς αλλά δεν παύουν να είναι δικαιολογίες ανθρώπων που δεν πιστεύανε αυτά που λέγανε. Αν συνέβαινε αυτό δεν θα είχαν υπογράψει, θα καλούσαν σε αγώνα το λαό και στο τέλος αν τίποτα δεν μπορούσαν να κάνουν θα παραιτούντο. Όπως πριν από χρόνια ο Ντανιελ Ορτέγκα στη Νικαράγουα. Στη διάρκεια του εμφυλίου και μετά πολλοί βρέθηκαν με το πιστόλι στον κρόταφο και το ερώτημα «υπογράφεις δήλωση μετανοίας» και γλυτώνεις, δεν υπογράφεις και εκτελείσαι. Δεν ήταν καθόλου λίγοι αυτοί που προτίμησαν το δεύτερο. Στο «Ψυχή βαθειά» είδαμε νεαρά παιδιά, που ακόμα δεν είχαν ερωτευθεί, δεν είχαν δει ποτέ τους την θάλασσα, να υπερασπίζονται τον αγώνα, το πιστεύω τους με την ίδια τους τη ζωή: να μην υπογράφουν. Αυτά που λέει και επαναλαμβάνει θεατρικά ο Τσίπρας είναι για τον Κλείδωνα. Ότι τόκανε για να σωθεί η Ελλάδα, όπως ο Λένιν το Μπρέστ-Λιτόφσκ, συμπληρώνουν οι από δίπλα πιστοί. Ο Λένιν μπορεί να συμβιβάστηκε για να σώσει την ΕΣΣΔ, αλλά πρέπει να σκεφτούμε αν την ίδια στιγμή εκτελούσε την Επανάσταση. [Θα κυκλοφορήσει προσεχώς ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο ακριβώς γι αυτό το θέμα: το πώς η υπεράσπιση της συμφωνίας Μπρέστ-Λιτόφσκ συνοδεύτηκε με ένα τέτοιο κύκλο εκκαθαρίσεων που έδωσε τέλος στην ίδια την Επανάσταση]. Αλλά δεν πρέπει να μας διαφύγει ότι αυτή η άστοχη σύγκριση ουσιαστικά εξισώνει Λένιν και μπολσεβίκους με Τσίπρα-Παππά-Βούτση και ΣΥΡΙΖΑ!! Μεγαλείο!!

Όσο κάναμε συμβιβασμό αλλά δεν συμβιβαστήκαμε μπορούν άνετα να το επαναλάβουν και ο ΓΑΠ, και ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς και φυσικά και ο Τσολάκογλου και όλοι όσοι ακολούθησαν. Στη γλώσσα της «μαγκιάς» θα το λέγανε λίγο πιο άκομψα: μας γαμήσανε αλλά δεν γαμηθήκαμε. Κατανοητό; 

Ο Τσίπρας εκτινάχθηκε από το τίποτα στον πρωθυπουργικό θώκο. Μπόλικα λιβανιστήρια ισχυριζόντουσαν πώς πρόκειται για «χαρισματικό» ηγέτη – μέχρι που το πίστεψε ο άνθρωπος και μεταμορφώθηκε σε έναν έλληνα «γκαουντιλιο». Γεμάτη η Λ. Αμερική από τέτοιους μεγάλους και μικρότερους Περόν. Γι αυτό πολύ σωστά επεσήμανε ο Θωμάς Τσαλαπάτης στην ΕΠΟΧΗ (30/8/15) ότι «Το αφήγημα του μεγάλου αρχηγού», δηλαδή πως «ο Αλέξης Τσίπρας περιγράφεται προεκλογικά με τη φράση «το δυνατό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ», η «ατμομηχανή του κόμματος» κ.α. Πέρα από την κοινοτοπία των συγκεκριμένων διατυπώσεων, οι φράσεις αυτές, πέρα από τις όποιες εκτιμήσεις, κρύβουν και έναν από τους βασικούς κινδύνους μετάλλαξης προς μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση: την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα προσωποπαγές κόμμα.». Τι να κάνει ο χαρισματικός ηγέτης Τσίπρας, που σ’ αυτόν οφείλεται η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ, την Κ.Ε., την Πολιτική Γραμματεία, την Κ.Ο., το συνέδριο και τις αποφάσεις του; Αφού αυτός παίζει όλες τις θέσεις: από τερματοφύλακας μέχρι εξτρέμ και κεντρικό κυνηγό; Κι αν στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τη διάσπαση και τις αποχωρήσεις, τις κωλοτούμπες του και τα μνημόνια του, κατισχύσει των αντιπάλων, τότε υποκλιθείτε μπροστά στο νέο «πρωθυπουργό – Ήλιο» που θα κατακάψει την Ελλάδα. Άλλωστε η αριστερά στην αγωνιστική και μαρτυρική ιστορία της δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα ανεχτεί τέτοιες καταστάσεις. Η Β. Κορέα απλά αποτελεί την κορύφωση μιας ενδημικής τάσης, δυστυχέστατα, και μέσα στην αριστερά, άσχετα αν παρουσιάζεται «αντισταλινική», αντιζαχαριαδική, «ανανεωτική» κι ότι τραβάει η όρεξη σας.

Ακούμε και διαβάζουμε ένα «αφοπλιστικό» κατά τη γνώμη τους επιχείρημα: μα αν «πέσει» ο ΣΥΡΙΖΑ κι επανακάμψουν οι άλλοι μνημονιακοί θα καταργηθούν τα μνημόνια; Όχι δεν θα καταργηθούν. Αλίμονο σε όποιον είναι τόσο αφελής που νομίζει ότι ο καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός μπορεί να καταργηθούν από κυβερνήσεις δεξιές ή «αριστερές» , μέσω εκλογών. Αυτά μόνο με παρατεταμένους κοινωνικούς αγώνες μπορεί να πετύχουν. Όποιος κρύβει αυτή τη σκληρή αλήθεια είναι απλούστατα απατεώνας. Ο λαός για να υπερασπίσει τη ζωή του πρέπει να μάθει και να πιστέψει πώς πρέπει να αγωνιστεί. Και αυτό τον εφησυχασμό καλλιεργούν και όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ συγκρότησαν το νέο φορέα – τη ΛΑΕ – και προπαγανδίζουν ότι με τη δική τους εκλογική νίκη τα πράγματα θα αλλάξουν. Ο κυβερνητισμός που προβάλλουν είναι κι αυτός αδιέξοδος. Βέβαια το ίδιο αδιέξοδη είναι και αναμονή – αναμείνατε στο ακουστικό σας τη μελλοντική επίθεση ενάντια στο κεφάλαιο, τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό – που συστήνει ο Δ. Κουτσούμπας (τις Κουτσουμπιές του επαναλαμβάνει κι αυτός).

Χωρίς μεγάλα λόγια και υποσχέσεις θα πρέπει οι δυνάμεις της κοινωνικής αριστεράς να συναντηθούν και συγχωνευτούν με όλες τις τίμιες δυνάμεις της πολιτικής και ιδεολογικής αριστεράς. Βήμα-βήμα, μέρα τη μέρα με σχέδιο, υπομονή κι επιμονή, μέσα από μικρούς και μεγάλους πραγματικούς αγώνες και νίκες (κι ήττες στο πρόγραμμα είναι μόνο που πρέπει να είναι μικρές και να λιγοστεύουν), θα γίνουν ικανές να ανατρέψουν από τα θεμέλια τους τις κυρίαρχες εκμεταλλευτικές και καταπιεστικές δυνάμεις. Τα «ιπποτικά» ή «καουμπόϊκα» «Έχω δώσει όρκο τιμής να έρθω σε ρήξη με τα μεγάλα συμφέροντα» (Τσίπρας, συνέντευξη στο ΚΟΝΤΡΑ 3/9/15) , είναι κούφια λόγια. Η ανατροπή των μεγάλων συμφερόντων θέλει μαζική δράση και ριζική αλλαγή της «κοινωνίας».

Αχιλλέας Ομήρου

2 Σεπτεμβρίου στις 7:12 μ.μ. ·

ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΩΝΕΙ Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΚΕ 

[δανεισμένο από το «αναπτύσσεται και δυναμώνει το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα στον κόσμο», τίτλο εκπομπής του ραδιοφωνικού σταθμού της Αλβανίας, τότε που ζούσε ακόμα ο Ενβέρ Χότζια και το Κόμμα Εργασίας πρωταγωνιστούσε στον «αντι-ρεβιζιονιστικό αγώνα]. Ο σύντροφος Δημήτρης Κουτσούμπας, γνωστός για τις πάρα πολύ εμβριθείς μαρξιστικές αναλύσεις του, που πάντοτε συζητιούνται πλατειά όχι μόνο εντός αλλά και εκτός ΚΚΕ - διεθνώς θα έλεγα – μας προσέφερε σήμερα μια καινούργια πρόοδο στη μαρξιστική σκέψη. Μιλώντας στο ΒΗΜΑ FM στους Βασίλη Χιώτη και Νότη Παπαδόπουλο, είπε το εξής κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό κάνοντας επίθεση στον Παναγιώτη Λαφαζάνη: αποκάλεσε «Λαφαζανιές» τα λεγόμενα του επικεφαλής του νέου κόμματος, διευκρινίζοντας ότι αν και είναι ένα λογοπαίγνιο, επί της ουσίας αφορά τις ψευτιές που λέγονται από τον κ. Λαφαζάνη. Αμέσως μου άνοιξε ένα καινούριο παράθυρο στη σκέψη. Μου έλυσε ένα πρόβλημα «ορολογίας». Σκέφτηκα λοιπόν να αποκαλώ κι εγώ «Κουτσουμπιές» τις μπουρδολογίες που μας αραδιάζει με ηγετικό στυλ ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ. Σαν αυτή, π.χ. που «αμόλησε» αμέσως μετά: «το ΚΚΕ από το πρώτο Μνημόνιο είχε τονίσει πως ο διαχωρισμός των εργαζομένων και του λαού σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» είναι κάλπικος.

Επισήμανε ότι βάσει αυτής της λογικής, στο «αντιμνημονιακό μέτωπο» χωρούν από τους «ναζί και τους φασίστες και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ως τους διάφορους επαναστάτες» και πρόσθεσε ότι ο κ. Λαφαζάνης επαναλαμβάνει τώρα αυτόν ακριβώς τον διαχωρισμό. Πρόσθεσε ότι η «αντιμνημονιακή πάλη» γενικώς, και χωρίς να διευκρινίζεται ποιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα υπηρετεί ο οπαδός της, οδηγεί εκ νέου σε νέα μνημόνια».

Ώστε δεν χωρίστηκε ο ελληνικός λαός σε «μνημονιακούς» - αυτούς δηλαδή που ασμένως υποστήριξαν το μνημόνιο – και σε «αντιμνημονιακούς», δηλαδή σε αυτούς που τάχθηκαν εναντίον τους. Το ότι και οι μεν και οι δε μπορεί να περιλάμβαναν ανθρώπους και ομάδες με διαφορετικά σκεπτικά, αυτό είναι παραπάνω από βέβαιο. Η πλευρά των «αντιμνημονιακών» ιδιαίτερα. Τα μνημόνια χτύπησαν ανθρώπους από διαφορετικές κοινωνικές και οικονομικές κατηγορίες. Εργάτες, αγρότες, επαγγελματίες, μικροπαραγωγούς. μεσαίους, καλλιτέχνες, διανοούμενους, εκπαιδευτικούς, νεολαία, κλπ κλπ. Δηλαδή διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα, τα μνημόνια ως τεράστιος συγκεντρωτικός φακός τα έφερε πάρα πολύ κοντά. Όπως, όμως, συμβαίνει και με τις ακτίνες φωτός που ερχόμενες από διαφορετικές κατευθύνσεις , συγκλίνουν περνώντας μέσα από τον συγκεντρωτικό φακό και ακριβώς στο σημείο της κύριας εστίας αν έχουμε π.χ. τοποθετήσει ένα φύλλο χαρτί μπορεί να καεί – αν η πηγή του φωτός είναι π.χ. ο Ήλιος. Οι ακτίνες δεν μένουν πάντα στο ίδιο σημείο – την κύρια εστία – αλλά απομακρυνόμενες από αυτή αποκλίνουν . 

Σε εξαιρετικές περιπτώσεις το ίδιο συμβαίνει και με την «κοινωνία»: ένα εξαιρετικό γεγονός που άμεσα και συγχρονισμένα αφορά τις τάξεις και ομάδες που ανήκουν στον «λαό», που τις βάζει σε μεγάλη δοκιμασία ύπαρξης, μπορεί να λειτουργήσει ως συγκεντρωτικός φακός και να τις οδηγήσει σε κοινή αντίδραση, κοινό αγώνα. Όπως π.χ. η Γερμανο-ιταλική και βουλγάρικη κατοχή της Ελλάδας το 1940. Η Εθνική Αντίσταση για την οποία κατά τα άλλα μπορεί να μιλάει ώρες ο κ. Κουτσούμπας, ήταν ένα τέτοιο φαινόμενο. Στο οποίο πήραν μέρος διαφορετικές τάξεις και κοινωνικά στρώματα γιατί εκείνη την «στιγμή» όλοι τους είχανε ένα μεγάλο, τεράστιο, κοινό συμφέρον: να απελευθερωθούνε από τον κατακτητή. Δεν απέκτησαν όλοι τους το ίδιο όραμα για την κοινωνία που ήθελαν, αυτή που θα ακολουθούσε την Απελευθέρωση. Άλλωστε γι αυτό τον λόγο δεν ανήκανε όλοι στην ίδια Αντιστασιακή οργάνωση ή και στο ίδιο κόμμα. Βέβαια τώρα τελευταία το ΚΚΕ έχει εγείρει ενστάσεις και για την Εθνική Αντίσταση: δεν θάπρεπε νάναι «Εθνική» αλλά ταξική. Γι αυτό, ισχυρίζονται ηττήθηκε!!!!

Τον ίδιο ρόλο λοιπόν έπαιξαν και τα Μνημόνια: του συγκεντρωτικού φακού. Γι αυτό και πάρα πολλοί παλιοί και νέοι αγωνιστές αμέσως έφεραν στο μυαλό τους το ΕΑΜ και περίμεναν κάτι ανάλογο και τώρα. Όπως τότε, έτσι και τώρα όσοι είναι ενάντια στα μνημόνια δεν έχουν το ίδιο σημείο εκκίνησης – για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τους μπορεί να είναι ενάντια τους. Ούτε συμφωνούν όλοι για τις αιτίες της κρίσης και φυσικά για το πώς θα βγούμε από αυτήν. Στην μεριά αυτή, των «αντιμνημονιακών», για τους δικούς τους λόγους που εύκολα μπορεί να τους μάθει όποιος θέλει διαβάζοντας τις θέσεις τους, βρίσκεται και η Χρυσή Αυγή. Επειδή αποδίδει την κρίση σε λόγους που δεν συμφωνούν οι περισσότεροι άλλοι και επειδή το «όραμα» της για την οργάνωση της κοινωνίας είναι αντιδραστικό, γι αυτό εξελίσσεται ένας παράλληλος αγώνας – εντός του αντιμνημονιακού «στρατοπέδου» - μεταξύ των δημοκρατών-σοσιαλιστών-κομμουνιστών-αναρχικών και των Χρυσαυγιτών. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πώς δεν υπάρχουν χοντρικά και διακριτά δυο «στρατόπεδα» : το μνημονιακό και το αντιμνημονιακό. Που δεν είναι κίβδηλα, είναι υπαρκτά. Απλά, απλούστατα δεν είναι ούτε ενιαία, ούτε και ομοιογενοποιημένα, ιδιαίτερα το αντιμνημονιακό.

Ο κ. Κουτσούμπας μεγαλωμένος και θρεμμένος ιδεολογικά και πολιτικά σε ένα χώρο που δεν πολυκαταλαβαίνει τέτοιου τύπου διαφοροποιήσεις και διαχωρισμούς – που στην πολιτική είναι πολλές φορές από λεπτοί ως δύσκολα ορατοί και κατανοητοί – τι κάνει; Αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό του. Μόνο αυτός υπάρχει, δηλαδή το κόμμα του, μόνη μια άποψη είναι σωστή και αληθινή (εξ αποκαλύψεως), η δική του, όλα τα άλλα είναι κίβδηλα ή παγίδες ή αποπροσανατολιστικά κόλπα. Ο υποκειμενικός ιδεαλισμός ή καλύτερα η θρησκευτική πίστη στο τιμόνι του ΚΚΕ. Και ο κ. Κουτσούμπας απλά λέει «Κουτσουμπιές».

ΠΗΓΗ:http://istrilatis.blogspot.gr/