«ὁ Ἄρης εἶν’ τριαντάφυλλο…»

σκηνὴ ἀπὸ τὸν Θίασο τοῦ Θόδωρου Ἀγγελόπουλου

[…] ἀνάμεσα στὰ χωριὰ Ἀργύρια καὶ Κυριακοχῶρι, βρήκαμε μία πηγὴ μέσα στὰ ἔλατα καὶ καθίσαμε νὰ φᾶμε ὅ,τι πρόχειρο εἶχε ὁ καθένας. Ἔβγαλα κι ἐγὼ τὶς λειτουργιὲς καὶ τὸ τυρὶ ποὺ μοῦ εἶχε δώσει ὁ παπα-Ἀλέκος καὶ προσέφερα στὸν Ἄρη. Ἐκεῖνος, παίρνοντας μιὰ λειτουργιὰ στὰ χέρια του τὴ φίλησε μ’ ἕνα σκαστὸ φιλί, λέγοντας: «Βλέπετε, συναγωνιστές; Γιὰ νά ’χουμε τὸν παπούλη μαζί μας, τρῶμε καὶ λειτουργιά, ποὺ χρόνια πολλὰ μᾶς ἔχει λείψει!...». 

[…] σὲ ἐρώτησή μου πρὸς τὸν Ἄρη, γιατὶ δὲν ἦλθε νὰ ἐκκλησιαστεῖ, αὐτὸς κάτι μουρμούρισε ἀποδοκιμαστικά, ποὺ μὲ στενοχώρησε. Ὅταν ἀργότερα τὸν ρώτησα κατ’ ἰδίαν, τὶ σήμαινε τὸ μουρμούρισμά του, μοῦ ἀπήντησε μὲ πικρία: «Ἄχ, παπούλη μου. Ἔχω κι αὐτὰ τὰ χαζοκούταβα, ποὺ μὲ στραβοβλέπουν καὶ σχολιάζουν ἄσχημα τὴν εὐλάβειά μου. Δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ μὲ ἀναφέρουν…».

Ἀρχιμ. Γερμανὸς Κ. Δημᾶκος – Πάτερ Ἀνυπόμονος, Στὸ βουνό, μὲ τὸν Σταυρό, κοντὰ στὸν Ἄρη, Πρότυπες Θεσσαλικὲς Ἐκδόσεις, Τρίκαλα-Ἀθήνα 2005

ὁ τίτλος τῆς ἀνάρτησης προέρχεται ἀπὸ ἠπειρώτικο δημοτικὸ τραγούδι γιὰ τὸν Ἄρη