Ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο «Ποταμός» και οι γέφυρες του Δούναβη

http://ergatikosagwnas.gr/

Στις 24 Μάρτη συμπληρώνονται 15 χρόνια από τη δολοφονική επίθεση του ΝΑΤΟ σε βάρος του λαού της Γιουγκοσλαβίας.

Όσοι είναι σήμερα πάνω από 30, ασφαλώς θα έχουν ζωντανές μνήμες από την άτιμη και άνανδρη αυτή επίθεση των νατοϊκών δολοφόνων κατά της γειτονικής βαλκανικής χώρας, η οποία έπρεπε να τιμωρηθεί, επειδή η κυβέρνηση Μιλόσεβιτς, αρνήθηκε την πλήρη ενσωμάτωση της στη νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.

Ήταν από τις λίγες φορές, ίσως και η μοναδική, κατά την οποία τα ελληνικά μμε, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, τήρησαν αντικειμενική στάση στην κάλυψη των δραματικών γεγονότων που εξελίχθηκαν για 78 συνεχόμενες ημέρες και νύχτες στη Γιουγκοσλαβία.

Λες και δεν πέρασε μια ημέρα, θυμόμαστε ξανά τα περισσότερα από 1000 νατοϊκά αεροπλάνα να απογειώνονται από τη βάση Αβιάνο της Ιταλίας για να βομβαρδίσουν χωρίς έλεος στρατιωτικούς στόχους, παραγωγικές υποδομές, αλλά και τα ατέλειωτα κομβόι των προσφύγων που εγκατέλειπαν τα σπίτια τους και το βιός τους, για να γλυτώσουν από την καταστροφή.

Τότε καθιερώθηκε και η φράση «παράπλευρες απώλειες» που χρησιμοποιούσε ο ανεκδιήγητος νατοϊκός εκπρόσωπος, κάθε φορά που καλούνταν να δικαιολογήσει τις δολοφονίες αμάχων από τις νατοϊκές αεροπορικές επιδρομές.

Οι ηγέτες της «κεντροαριστεράς» στην Ευρώπη, όπως ο Ντ’ Αλέμα στην Ιταλία και ο «δικός μας» Σημίτης (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ γαρ), αποδείχθηκαν άθλια πιόνια στη σκακιέρα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, προσφέροντας κυριολεκτικά γη και ύδωρ στους εισβολείς.

Ο γιουγκοσλαβικός λαός και τις 78 ημέρες της επέμβασης, έδειξε αξιοθαύμαστο θάρρος και καρτερικότητα. Οι κάτοικοι του Βελιγραδίου προτάσσοντας τα στήθη τους, δημιούργησαν ανθρώπινες αλυσίδες πάνω στις γέφυρες του Δούναβη, για να τις προστατέψουν από τους βομβαρδισμούς.

Την περίοδο αυτή, η Ελλάδα - ο λαός της για την ακρίβεια, σε αντίθεση με την δουλική στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα κυβέρνηση Σημίτη – ήταν η μοναδική χώρα στη Δ. Ευρώπη, που βρέθηκε στο πλευρό του δοκιμαζόμενου γιουγκοσλαβικού λαού.

Το ΚΚΕ – που τότε δεν είχε «μολυνθεί» από τις νεοτροσκιστικές μικροαστικές θεωρίες της «αλληλεξάρτησης» και της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» που το έχουν καταδικάσει σήμερα σε αδράνεια – έδειξε λαμπρά δείγματα διεθνιστικής αλληλεγγύης, με καθημερινές κινητοποιήσεις των οργανώσεων του σε όλη την Ελλάδα, ενώ ο Ριζοσπάστης, με εκτεταμένα και εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ, έδωσε μάχη για να αποκαλύψει τα βρώμικα ψέματα των ιμπεριαλιστικών κέντρων και των ντόπιων φερέφωνων τους, που ενδεδυμένοι την μάσκα του ανθρωπιστή, υποστήριζαν χωρίς αιδώ, ότι η επέμβαση ήταν αναγκαία, προκειμένου να διασωθούν από τους Σέρβους και το «χασάπη Μιλόσεβιτς» οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Βοσνίας και οι Αλβανοί του Κοσσυφοπέδιου…

Είναι επίσης εκπληκτικό ότι, παρά τη λυσσώδη προπαγάνδα και οργιώδη παραπληροφόρηση των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης σε Ευρώπη και Αμερική υπέρ της επέμβασης, ο ελληνικός λαός στην συντριπτική του πλειοψηφία, στάθηκε αλληλέγγυος στο πλευρό του γιουγκοσλαβικού λαού.

Σε σχετική μάλιστα δημοσκόπηση της εποχής, κατά της νατοϊκής επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία, είχε ταχθεί το 99,7%(!!!) των ερωτηθέντων.

Όλοι επομένως κατά της επέμβασης; Όχι ακριβώς. Όλοι πλην Λακεδεμονίων. Το 0,3% δηλαδή του δείγματος.

Γιατί υπήρχαν Έλληνες πολίτες και μέσα μαζικής ενημέρωσης που ήταν φανατικά υπέρ της επέμβασης. Από το χώρο του Τύπου στο πλευρό του ΝΑΤΟ βρέθηκε το «Βήμα», αλλά και η «Αυγή». Οι δύο αυτές εφημερίδες είχαν αναλάβει το ρόλο του γραφείου Τύπου των δολοφόνων εισβολέων. Οποίος έχει την παραμικρή αμφιβολία, ας ανατρέξει στα αρχεία της εποχής.

Από το χώρο των πολιτικών, εκτός από την ξεφωνημένη περίπτωση Σημίτη, χαρακτηριστική περίπτωση ένθερμου φερέφωνου του ιμπεριαλισμού, ήταν ο Α. Ανδριανόπουλος. Ο…κύριος αυτός, όταν οι νατοϊκές βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, διαμέλιζαν ανθρώπινες σάρκες, είχε πάρει μέρος σε διαδήλωση για την προστασία των αδέσποτων ζώων…

Και ερχόμαστε τώρα στους δημοσιογράφους, να δούμε πια «μπουμπούκια» είχαν θέσει την πένα τους στην υπηρεσία των αιμοσταγών εισβολέων. Πρώτος και καλύτερος ο Πρετεντέρης, ο άνθρωπος ο οποίος, χρόνια τώρα, καλείται να διεκπεραιώσει κάθε βρώμικη δουλειά των αφεντικών. Ντόπιων και ξένων. Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είχε αναλάβει και αυτός τότε να…διασώσει τους μουσουλμάνους από τους «αιμοσταγείς» Σέρβους. Και ποιος ήταν ο τρίτος της παρέας; Μα ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο άξιος αυτός εκπρόσωπος του πασοκικού εκσυγχρονισμού και της στενής αυλής του Σημίτη, ο δημοσιογράφος που βγήκε από το δοκιμαστικό σωλήνα των διαπλεκόμενων μιντιακών συμφερόντων, τα οποία υπηρετεί με συνέπεια. Ήταν και αυτός μεταξύ των ελάχιστων εκείνων δημοσιογράφων, που την περίοδο εκείνη, σε διατεταγμένη υπηρεσία, υπέγραφαν τα άρθρα τους, βουτώντας την πένα τους στο αίμα του γιουγκοσλαβικού λαού.

Τι κι αν τους σιχτίριζε και τους έφτυνε το σύνολο του ελληνικού λαού; Σημασία έχει, ότι για τις «υπηρεσίες» που προσέφεραν, πήραν τα εύσημα της αμερικανικής πρεσβείας και φυσικά των αφεντικών.

Ο άνθρωπος αυτός ανακοίνωσε σήμερα την ίδρυση κόμματος που θα κατέβει στις ευρωεκλογές. Με το όνομα «ποταμός». Πως και διάλεξε το όνομα αυτό; Τι στοιχειώνει τον ύπνο του δημοσιογράφου; Μήπως την ώρα που κοιμάται βλέπει τις κατεστραμμένες, από τις νατοϊκές βόμβες, γέφυρες του Δούναβη; Μήπως ο θυμωμένος, από τις ιμπεριαλιστικές αγριότητες, ποταμός, του ζητάει εξηγήσεις για τα ψεύδη που ξεστόμισε το 1999; Μήπως μέσα στα ορμητικά του νερά βλέπει το αίμα των αθώων, που σκύλεψε και λοιδόρησε με την πένα του;

Ο Στωικός

Επόμενο >