Του Κώστα Χατζηαντωνίου
Έτσι αρχίζει το πρώτο από τα «Κάντος της Πίζας» του Πάουντ [74]. Αν η αφορμή για τον στίχο ήταν ατυχής, η αλήθεια του πάντα θα λάμπει κάτω από οποιοδήποτε επίστρωμα. Οι αγρότες ανήκαν κάποτε στον φυσικό κόσμο, αυτόν που υπήρχε πριν από την επανάσταση της νεωτερικότητας και σήμερα οριστικά καταστρέφεται.
Αν οι αγρότες είχαν τις ίδιες αξίες με τον άρχοντα στον πύργο του (τις ίδιες αρχές, την ίδια εμμονή με την ιδιοκτησία και την κληρονομιά της γης, είτε επρόκειτο για φέουδο είτε για ένα μικρό αγροτεμάχιο, τη μεταβίβαση μιας εστίας είτε αυτή ήταν ένας πύργος είτε μια καλύβα), δεν είναι τυχαίο πως στους αντίποδες αυτού του κόσμου, εργάτες, αστοί και υπάλληλοι της νεώτερης πόλης είχαν κι αυτοί, κατά βάθος, τις δικές τους κοινές αξίες, τα ίδια (χρηματικά) αγαθά επιθυμούσαν.
Στο μεταξύ, τα χρόνια πέρασαν και με την σατανική επινόηση των επιδοτήσεων, οι αγρότες δεν υπέκυψαν απλώς και αυτοί στις αστικές χρηματικές αξίες. Έγιναν τα πρωτοπαλίκαρα της νεωτερικής ιδεολογίας. Τώρα, που πλησιάζει η ώρα της οριστικής εκρίζωσης, οι άνθρωποι του γεωργικού πολιτισμού που αγωνίζονται να επιβιώσουν, υπήκοοι κι αυτοί υπό την ιδεολογία του εξισωτισμού, με την οικονομία του χρήματος και του τόκου, αργά αλλά σταθερά να τους αφαιρεί την έγγειο ιδιοκτησία, θα συνειδητοποιήσουν τις αιτίες;
Η εκμετάλλευση της ελληνικής οικονομίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση –με το αντάλλαγμα των επιδοτήσεων που υπήρξαν η μέθοδος της εξαγοράς για την διάλυση του παραγωγικού ιστού και κυρίως της παραγωγικής νοοτροπίας των Ελλήνων– θα επεκταθεί και θα ενταθεί, με σημαντική επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού πληθυσμού. Ένοχος αυτής της επιδείνωσης δεν είναι άλλος από το πολιτικό, οικονομικό και πνευματικό κατεστημένο της Μεταπολίτευσης.
Αν θα θέλαμε να επιχειρήσουμε μια προφητεία, θα λέγαμε πως σε έναν αιώνα δεν θα υπάρχει μικρός κλήρος.
Η πλήρης αποχώρηση του αγροτικού κόσμου πρώτα από την παραγωγή και ύστερα και από την ιδιοκτησία, θα είναι ένα από τα πρώτα ιστορικά αποτέλεσματα του ψηφιακού πολιτισμού. Ο δυτικός κόσμος έχει αποφασίσει να κόψει κάθε δεσμό με τη γη, να ζει σε παγκόσμιες πόλεις, με το πράσινο μόνο ως διακοσμητικό περιβάλλον ενώ ακόμη και οι φυσικές τροφές θα αντικατασταθούν με κατασκευασμένα υποκατάστατα.
Η νεωτερική επανάσταση που θα τερματίσει μια περίοδο που ξεκίνησε τη νεολιθική εποχή με τη γεωργική επανάσταση, στο τέλος αυτού του αιώνα θα ολοκληρωθεί με την ανθρωπολογική κατάρρευση σε ένα πλανήτη εχθρικό, μη φυσικό, κυριολεκτικά αβίωτο.
Στο μεταξύ η τοκογλυφοκρατία θα κάνει συνεχώς πολέμους. Και θα τους κάνει βάσει προδιαγεγραμμένου σχεδίου με σκοπό την δημιουργία νέων χρεών. Γιατί το χρέος είναι ο σύγχρονος τρόπος εξεύρεσης σκλάβων. «Κάθε χρέος που συνάπτεται όταν ένα καντάρι σίτου αξίζει ένα ορισμένο ποσό, ζητείται να εξοφληθεί όταν χρειάζονται πέντε ή περισσότερα καντάρια για το ίδιο ποσό», για να θυμηθούμε, πάλι, τον γέρο- Πάουντ («Χρυσός και εργασία»).
Να γιατί δεν αρκεί η χορήγηση εργαλείων, κινήτρων, χρημάτων για να ανασάνει ο αγρότης. Απαιτείται να δημιουργηθεί μια εσωτερική πίστη για την ανάπτυξη της υπαίθρου. Μια πίστη στη γη. Απαιτείται ένα άλλο πολιτισμικό πρότυπο, ένας άλλος νόμος προσφοράς και ζήτησης πέρα από αυτόν των οικονομολόγων. Ενάντια στην παρακμή, το κακό γούστο, τη χυδαιότητα των ηθών, εν γένει την επίδραση του χρήματος που είναι απρόσωπη, μυστική, εξισωτική, αποσυνθετική. Ενάντια σε όλους όσοι κυβερνάνε από το παρασκήνιο, με την αόρατη επιρροή, την ιδιοτέλεια, τη μεροληψία και αναζητούν στους αγρότες απλώς ψηφοφόρους.
Να τι διαλύει τον αγροτικό κόσμο. Η αναπαράσταση του κόσμου και κάθε πράγματος μέσα στον κόσμο ως αντικειμένων κατανάλωσης.
Ο διαφωτισμός που γεννήθηκε για να ενθαρρύνει τον άνθρωπο να οικειοποιηθεί εννοιολογικά, πολιτικά, οικονομικά και ηθικά όλο τον κόσμο καταναλώνοντας. Γιατί ο καταναλωτικός κόσμος δεν είναι τίποτα άλλο από τον κόσμο του διαφωτισμού συρρικνωμένου στην κλίμακα του ατόμου που δεν σέβεται τίποτε και κανέναν. Αυτή ήταν η λογική συνέπεια του προγράμματος εξημέρωσης του κόσμου με βάση το συμφέρον, πέρα από ηθικά ή πολιτισμικά όρια, τα οποία θεωρούνταν κάποτε κατηγορηματικές καθολικές επιταγές. Και είναι αφελείς όσοι κάτοικοι των πόλεων νομίζουν πως τον λογαριασμό θα τον πληρώσουν μόνο οι αγρότες.
ΠΙΝΑΚΑΣ: Jean-François Millet, «Προσευχή για τη Σοδειά της Πατάτας» ή «Ο Άγγελος».
Ο Μιλλέ είπε για το έργο: «Η ιδέα για τον "Άγγελο" μου ήρθε επειδή θυμόμουν ότι η γιαγιά μου, ακούγοντας την καμπάνα της εκκλησίας να χτυπάει ενώ δουλεύαμε στα χωράφια, μας έβαζε πάντα να σταματάμε τη δουλειά για να πούμε την προσευχή του Αγγέλου για τους φτωχούς που είχαν πεθάνει».
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.