Ένας Άγιος ανάμεσά μας: Ο Μητροπολίτης Αργυροκάστρου Σιναΐτης Δημήτριος της σιωπής, της πίστης και της Ρωμιοσύνης.

Γονάτισε μπροστά στα κόκαλα των Ηρώων, έσκυψε πάνω στις ψυχές των απλών ανθρώπων, και στάθηκε σιωπηλός φάρος της Ορθοδοξίας στη Βόρειο Ήπειρο. Έφυγε όπως έζησε: ταπεινός, φωτισμένος, αληθινός.

Πώς να αποχαιρετήσεις έναν Άγιο που περπάτησε ανάμεσά μας χωρίς να κάνει θόρυβο, αλλά άφησε πίσω του ίχνη φωτός;

Πώς να μετρήσεις έναν Ποιμενάρχη που γονάτισε μπροστά σε στοίβες από οστά ηρώων του Έπους του Ελληνισμού 1940–41, σκεπασμένα με την ελληνική σημαία, όταν η επίσημη Πολιτεία γύριζε το βλέμμα αλλού;;

Στο σκήνωμά του, όλη η ευλάβεια που ενέπνεε εν ζωή. Ένας Επίσκοπος που υπήρξε πατέρας, φύλακας, υπηρέτης – και, πλέον, μάρτυρας και πρεσβευτής του τόπου μας στους Ουρανούς.

📌Ο βίος του, πνευματικό θησαυροφυλάκιο για μια Ρωμιοσύνη που δεν έσβησε πίσω από τα ξεχασμένα σύνορα.

✍️κ. Μαρούλα Παπαευσταθίου – Τσάγκα

 Σύμβουλος Εκπαίδευσης Φιλολόγων Ιωαννίνων - Διδάκτορας Ιστορίας.

🔷️Πνευματικό θησαυροφυλάκιο ο βίος του μακαριστού Δημήτριου!

🔹️Την ημέρα της εορτής των Αγίων Αποστόλων υποδεχτήκαμε στο εν Ιωαννίνοις, σιναϊκό μετόχι της Αγίας Αικατερίνης το σκήνωμα του σεπτού Ιεράρχου Δημητρίου, Μητροπολίτου Αργυροκάστρου. Ο ιερός ναός, στον οποίο λειτούργησε επί πολλά έτη ως ιερέας και ως επίσκοπος, καθώς και το πλήρωμα της εκκλησίας, τον αποχαιρετήσαμε την ύστατη αυτή στιγμή με βαθιά συγκίνηση.

🔹️Τον Σεβασμιώτατο τον πρωτογνωρίσαμε ως βιβλιοφύλακα της Ιεράς Μονής του Θεοβαδίστου όρους Σινά το 1989, όταν ταξιδέψαμε εκεί με τον αείμνηστο Καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Αθανάσιο Παλιούρα. Η αυτοθυσία του στο μεγίστης εθνικής αξίας έργο του στη Βιβλιοθήκη της Ιεράς Μονής Σινά, είναι μοναδική, καθώς και το ανύστακτο ενδιαφέρον του για το αρχειακό υλικό της. Το Κάιρο, η Αμπέτειος Σχολή…, η πνευματικότητα που απέπνεε ο Ελληνισμός - στη μείζονα διάστασή του- εύρισκαν τον καλύτερο εκφραστή τους στο πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Δημητρίου. Ήταν φορέας ενός Πολιτισμού και μιας Εκπαίδευσης άλλης εποχής. Η ψυχή του διεκρίνετο από το πατριωτικό ιδεώδες. Έζησε από κοντά μεγάλους συγχρόνους Αγίους και προσωπικότητες, τις οποίες επηρέασε με το ήθος του και τον αδαμάντινο χαρακτήρα του.


🔹️Σε μια επίσκεψή του στην Αγία Γαβριηλία, ενώ συζητούσαν, τον είχε παρακαλέσει, όταν έρθει η… «ώρα», να της ψάλει εκείνος την Εξόδιο Ακολουθία και εκείνος της υποσχέθηκε ότι θα το κάνει. Τα χρόνια πέρασαν και η γερόντισσα κοιμήθηκε στη Λέρο, τον Μάρτιο του 1992. Στο αεροδρόμιο του Ελληνικού συναντήθηκαν η πνευματική κόρη της γερόντισσας, Νικολέττα Μπ., που θα ταξίδευε για τη Λέρο και ο π. Δημήτριος, που ταξίδευε για τα Ιωάννινα. Η Νικολέττα λέει στον πατέρα Δημήτριο: «H αδελφή Γαβριηλία κοιμήθηκε, να σας βγάλω εισιτήριο να έλθετε να της διαβάσετε την εξόδιο»; «Βεβαίως, έρχομαι!». Και ήταν εκείνος που έψαλε την Εξόδιο στη Γερόντισσα Γαβριηλία… Τους συνέδεε μια πνευματική φιλία και διατηρούσαν αλληλογραφία από παλαιά.


🔹️Το φρόνημά του ήταν φρόνημα μεγάλων σεπτών και λογίων ιεραρχών της εκκλησίας. Η δημιουργική του διάθεση αγκάλιαζε τους πάντες.


🔹️Είμαστε τυχεροί, ευλογημένοι θα έλεγα, για τη συνέντευξη- μαρτυρία που μας κατέθεσε σχετικά με τους εν Βορείω Ηπείρω άταφους νεκρούς του 1940, τους οποίους τόση έγνοια είχε, στο Βουλιαράτι και αλλού. Οι σχετικές τελετές διεξάγονταν με τη δέουσα μεγαλοπρέπεια και τιμή στην μνήμη των πεσόντων παλικαριών, για τα οποία αναζητούσε τις ιστορίες τους και τα οστά τους τα «γνώριζε» και τα «φρόντιζε» προσωπικά. Αναφερόταν σε ημερολόγια και απομνημονεύματα των πολεμιστών που θεωρούσε ότι είναι η αξιόπιστη ιστορική πηγή. Τον ευγνωμονούμε και γι αυτή την ανεκτίμητη συμβολή του!


🔹️Η ερευνητική ματιά σε κάθε τομέα και η μεθοδικότητα της εργασίας του διαφαινόταν, εκτός από τις συζητήσεις και από τον τρόπο που κινείτο ακόμη. Στις συζητήσεις εφήρμοζε την μαιευτική μέθοδο με την «απορία» του Σωκράτους, ενώ γνώριζε. Εφήρμοζε το «οὐδὲν οἶδα », ώστε να δώσει προτεραιότητα στον συνομιλητή και αφορμή για συζήτηση. Εναπόκειτο σε σένα να εφαρμόσεις το «δίδου σοφῷ ἀφορμήν…». Ήταν ένα πνευματικό θησαυροφυλάκιο που πολύ δύσκολά άνοιγε τους θησαυρούς του, από ταπείνωση. Στις συναντήσεις του με τον Αρχιεπίσκοπο Σινά κ.κ. Δαμιανό και στις οποίες συνέβαινε να είμαστε κάποιοι παρόντες, έδινε σε εκείνον αφορμή να μιλήσει.


🔹️Αναπολούμε τα συναισθήματα χαράς και υπερηφάνειας για την άνοδό του στον επισκοπικό θρόνο. Η χειροτονία έγινε στο Ναό της Αναστάσεως στα Τίρανα, στις 15 Νοεμβρίου του 2006, από το μακαριστό, πλέον, Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, κυρό Αναστάσιο.


🔹️Για την ενθρόνιση στο Αργυρόκαστρο, στις 26 Νοεμβρίου, είχαν ξεκινήσει τρία λεωφορεία συμπληρωμένα από τα Γιάννενα, ένα από Αθήνα και ένα από Σέρρες, τόπο καταγωγής του π. Δημητρίου. Καθώς το λεωφορείο μας διέσχιζε τον απέραντο κάμπο της Δερόπολης, βλέπαμε τα όμορφα και -πάλαι ποτέ- πυκνοκατοικημένα χωριά, με τους κατοίκους τους που αγαπούσαν τον τόπο, τη θρησκεία τους, την παράδοσή τους και τα φύλαγαν ως κόρην οφθαλμού.


🔹️Υπηρέτησε τα χωριά, τα πλήρη μνήμης και ιστορίας, όπως τα μάτια των γεροντισσών της Δερόπολης∙ κοίταζαν έξω αλλά έβλεπαν μέσα… Αυτό το «παλαιό» βλέμμα που καρτερούσε, σιγόκλαιε, ξαναζούσε και άντεχε, θάβοντας στο σεντούκι της καρδιάς ιερά και όσια, είδε Ανάσταση. Ήρθε και συνάντησε το καθαρό βλέμμα όλων αυτών των όμορφων παιδιών, αγοριών και κοριτσιών κάθε ηλικίας με τα άνθη στα χέρια και στην καρδιά που παρέστεκαν στην υποδοχή του.


🔹️Η αντιφωνία στη διαφορετική γλώσσα, από τον Όρθρο και σε όλη τη Θ. Λειτουργία, μελωδική και κατανυκτική. Έδινε το νέο στίγμα του Μακαριωτάτου και του Επισκόπου∙ τον ενοποιητικό ρόλο της Ορθοδοξίας. Από την πρώτη παρουσία τού ιδίου του Αναστασίου ως Εξάρχου στην Αλβανία, η ζωή του ήταν σταυροαναστάσιμη. Γι’ αυτό και στον λόγο του προς το νέο-τότε- Μητροπολίτη, οι λέξεις που κυριαρχούσαν ήταν «υπομονή», «αγάπη», «εγκαρτέρηση», «γνώση προβλημάτων», γνωστά στον π. Δημήτριο από τη στενή και μακρόχρονη συνεργασία τους και την πολυετή παραμονή του στην Αλβανία


🔹️Στην αντιφώνισή του ο π. Δημήτριος, αφού ευχαρίστησε το Μακαριώτατο, επανέλαβε και εκείνος ότι δεν πρόκειται για «θρόνο εξουσίας αλλά για σταυρό διακονίας» και τόνισε πως τού ήταν υπεραρκετός ο βαθμός της ιεροσύνης, στην οποία η χάρις του Θεού τον είχε αναδείξει, αλλά δεν θα μπορούσε να μη δεχθεί και τούτη την πρόσκληση ως ανάληψη μεγαλύτερου σταυρού και ευθύνης. Είχε αναφερθεί εκτενώς στις υλικές και πνευματικές ανάγκες της Μητροπόλεως Αργυροκάστρου. Σκοπός όλων των έργων και της σχολικής εκπαίδευσης είναι να κρατηθούν τα παιδιά στον τόπο που γεννήθηκαν. Τα οικοτροφεία συμβάλλουν στην ολοκλήρωση της αγωγής, δίνονται νέες ευκαιρίες για τους νέους και τους φοιτητές για να πλησιάσουν την εκκλησία


🔹️Μας είχε εντυπωσιάσει η απλότητα και η ευπρέπεια των ανθρώπων στην εκκλησία. Η τάξη και η κοσμιότητα των αγοριών και κοριτσιών που παραστέκονταν, συνδυασμένες με φυσικότητα, χωρίς τον παραμικρό θόρυβο, προκαλούσαν το θαυμασμό και το σεβασμό. Απέπνεαν αγάπη. «Πνοή Αγάπης» ονομάζονται τα ευλογημένα Εκπαιδευτήρια του Αργυροκάστρου.


🔹️Και με αυτή τη σπειροειδή κυκλική κίνηση προς τα άνω, που παρατηρεί κανείς στους εκλεκτούς του Θεού, δίνεται ελπίδα ζωής και νιώθεις εναργέστατα το «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».


🔹️Έτσι, ο αυλόγυρος της Αγίας Αικατερίνης που αναστηλώθηκε και ανακαινίστηκε, μαζί με το παρακείμενο ηγουμενείο, χάρη στις ενέργειες του π. Δημητρίου και -στη συνέχεια- παρέλαβε τη σκυτάλη ο νυν καθηγούμενος, π. Πάμφιλος, μεγάλωσε ξαφνικά, άπλωσε και ήρθε και ενώθηκε με τον αυλόγυρο των Ταξιαρχών Αργυροκάστρου για να θυμίζει σε όλους μας το «μία ποίμνη, εἷς ποιμήν».


🔹️Το σήμαντρο του ιστορικού, ανακαινισμένου καμπαναριού με το ρολόι, εξακολουθητικά χτυπά στον γνωστό ρυθμό. Νομίζουμε ότι καλεί τον Σεβασμιώτατο Δημήτριο, που μας λείπει για πρώτη φορά. Μάλλον σημαίνει το …τάλαντο που, αναπτυσσόμενο ες άκρον, οδηγεί εις την απονομή του της Δικαιοσύνης στεφάνου! 

Πηγή: www.proinoslogos.gr

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com