" 15 χρόνια, 4 μήνες, 2 βδομάδες, 2 μέρες και 4 ώρες μόνο Μαρία μου. Δεν σε χόρτασα παιδί μου. "

Δέκα χρόνια πάλευε η Άννα, η ξαδέρφη μου, να κρατήσει παιδί στην αγκαλιά της.

Μέσα σ' αυτά τα δέκα χρόνια έχασε τέσσερα μωρά.

Και τα τέσσερα μόλις έμπαινε στον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης της.

Μια διαβολεμένη ορμόνη, μου είπαν οι γιατροί, πως "πνίγει " τα μωρά μου, μας έλεγε σπαραζοντας στο κλάμα. 

Που θα πάει όμως;

Κάποια στιγμή θα ρθει η σειρά μου και θα την πνίξω εγώ. 

Κι άλλαζε γιατρούς, άλλαζε θεραπείες ...

Εβλεπε το κορμί της να αλλάζει κι αυτό, να πρήζεται,να μελανιαζει...  

Μα αυτή εκεί, αγόγγυστα συνέχιζε να προσπαθεί να πνίξει την καταραμένη ορμόνη της.

Στην πέμπτη προσπάθεια στάθηκε δίπλα της ένας " χρυσός άνθρωπος" όπως συνήθιζε να λέει (ποτέ της δεν τον αποκάλεσε γιατρό).  Με την υποστήριξή του, φαρμακευτική και κυρίως ψυχολογική, τα κατάφερε. 

Μετά από 9 μήνες ακίνητη στο κρεββάτι (μήτε να γελάσει δεν τολμούσε μη τύχει και ταρακουνήσει το σπλάχνο της και το χάσει) πήρε στην αγκαλιά της την κόρη της, την Μαρία, που ' χε το όνομα της Παναγιάς. 

Στάθηκε τυχερή τούτη τη φορά. 

Τυχερή ;;;

Κόντευε δύο χρόνων η Μαρία της όταν κείνο το παράξενο σημαδάκι στο ποδαράκι της (κείνο που το είχε από τη γέννα της ακόμα και που της είχαν πει οι γιατροί να το νοιάζεται), άρχισε να αλλάζει σχήμα, να αλλάζει χρώμα και κάπου κάπου να δακρύζει. 

Είχε ξυπνήσει ο καρκίνος. 

Κανα δυό χρόνια η διορία τους δώσανε οι γιατροί. 

Κι άρχισε πάλι η Άννα να αλλάζει γιατρούς, να αλλάζει θεραπείες και μαζί να αλλάζει τις εκκλησιές και τα τάματα για να σώσει το Μαράκι της.

Μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα και με την ελπίδα ότι θα βρεθεί ένας "χρυσός άνθρωπος " να κάνει και πάλι το θαύμα του, πέρασαν κοντά 14 χρόνια. 

Και πριν γίνει 16 χρόνων η Μαρία, "έφυγε".

Εφυγε μέσα στην αγκαλιά της μάνας της, ακουμπώντας στο στήθος της, έτσι όπως εκείνη την πρωτοκρατησε μωράκι.

Εφυγε μέσα σ ένα δωμάτιο νοσοκομείου γιατί έλπιζαν, μάνα και κόρη, σε ενα θαύμα μέχρι την τελευταία στιγμή. 

Την μέρα της κηδείας, μέσα από τους λυγμούς της Άννας, το μόνο που ξεχωρίζαμε ήταν δυό κουβέντες, που τις έλεγε και τις ξαναέλεγε .....

" 15 χρόνια, 4 μήνες, 2 βδομάδες, 2 μέρες και 4 ώρες  μόνο Μαρία μου. 

Δεν σε χόρτασα παιδί μου. "

Ακούς κύριε Πνευματικέ;

15 χρόνια, 4 μήνες, 2 βδομάδες, 2 μέρες και 4 ώρες. 

Έτσι  ξέρουμε να μετρούμε εμείς οι άνθρωποι τη ζωή. 

Μέρα τη μέρα, ανάσα την ανάσα. 

Ακούς κι εσύ κύριε  Καιριδη;

Χωρίς να μας νοιάζει καμιά ταλαιπωρία.

Ελπίζοντας μέχρι τη τελευταία μας ανάσα να γίνει το θαύμα.

Τελικά, μέσα στην ατυχία τους στάθηκαν και κομμάτι τυχερές η Άννα κι η Μαρία. 

Είχαν πλάι τους " χρυσούς ανθρώπους " που δεν έβαλαν 'γραμμή' κοστολογωντας τη ζωή, ούτε θέλησαν να τις  λυτρώσουν πρόωρα από την ταλαιπωρία τους.

Η Μπία Μπλέκα  συγκλονίζει και συγκινεί...

-Σημερα παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου...

Και σε μια εποχή και σε έναν τόπο -όπως ο δικός μας -,όπου εξακολουθούν να παιδευονται οι άνθρωποι μας από την επιλογή του περιορισμού του "κοινωνικού κράτους" από τους μανδαρινους πολιτικούς, λακεδες μιας ελιτίστικης φιλοσοφίας που εξοβελιζει τον άνθρωπο από κεντρική προτεραιότητα.

-Η Άννα έφυγε 3 χρόνια μετά τον χαμό του παιδιού ...τόσο άντεξε (μας λέει η Μπια).

Για τον Άνθρωπο... πάντα.

Τη Καλημέρα μου, ιδιαίτερα σε όσους χειμαζονται αυτόν τον καιρό από θέματα υγείας.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/14xdq7mt2K/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com