Η σκυλοφιλία είναι απόλυτη και σώψυχη ταύτιση

Του Κωστή Παπαγιώργη 

Δεν υπάρχει κάτοχος σκύλου

που να μην πιστεύει σθεναρά

ότι μέσα στο τετράποδό του

κρύβεται υπέροχα παγιδευμένο

κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο.

Ο σκύλος δίνει την εντύπωση 

ότι κάποια σπάνια συμπάθεια

είναι διαλυμένη στο αίμα του.

Αυτό το οξύμωρο, με τα χρόνια,

αποβαίνει μυστικός δεσμός,

συνεννόηση χωρίς λόγια,

νοηματική γλώσσα 

της συμπάθειας.

Άνθρωποι που ζουν 

χρόνια με το σκύλο τους,

που έχουν προσαρμόσει 

τις ανάγκες 

και τις μετακινήσεις τους 

με το τετράποδο, 

ποτέ δε σκέφτονται 

ότι αγαπούν ένα ''ζώο''.

Ο δεσμός με το σκύλο 

έχει να κάνει

με το αξεδιάλυτο κράμα 

ενός ψυχισμού εντοιχισμένου μεν 

στη ζωικότητα πού παρ' ότι 

τετραποδίζει, σκυλοφέρνει ή γαυγίζει, 

φέρει στο βλέμμα του

μισοσβησμένα πνευματικά ίχνη.

Από τη μια μεριά το ζώο 

είναι ανθρώπινο πείραμα 

που έμεινε στη μέση, 

ενώ από την άλλη 

είναι ζωικό πείραμα 

που έδωσε αποτελέσματα 

ανώτερα του αναμενομένου.

Έτσι αρχίζουν τα θαύματα 

αφοσίωσης και συνεννόησης 

ανάμεσα

στο τετράποδο και στο δίποδο.

Η προσαρμογή είναι τέλεια 

και βαθύτατα ψυχική. 

Η υπακοή αγγίζει 

τα όρια του πάθους.

Πιο συγκεκριμένα, 

δε μας συγκινεί τόσο

η κυρία με το σκυλάκι, 

η γραία που αγαπά το σκύλο της 

γιατί δεν της απέμεινε 

τίποτε άλλο να αγαπά, 

αλλά η εμμονή νέων ανθρώπων, 

που σε κάθε περίπτωση μετακίνησης, 

έκτακτων αναγκών, ατυχιών, 

το πρώτο που σκέπτονται 

είναι το τετράποδο.

Η σκυλίσια αγάπη 

δεν είναι μόνο αμοιβαία,

κυρίως δεν επιδέχεται ''απάτη'',

μετάπτωση, λήθη 

- όσο το τετράποδο ζει και κινείται, 

παραμένει πάγια ''αξία''.

Γι' αυτό όταν έρχεται 

η ώρα του κυνικού θανάτου, 

μιας και τα σκυλιά κατά κανόνα 

ζουν λιγότερο από τον κάτοχό τους, 

το πένθος είναι σκληρό,

δεν παίρνει παρηγόρια.

Ο στενός κύκλος 

του πενθούντος αναρωτιέται: 

''Μα τι έχασε; Τη γυναίκα του; 

Το παιδί του; Τη μάνα του;'' 

Ασφαλώς δεν έγινε χήρος, 

δεν έμεινε ορφανός, 

του συνέβη όμως κάτι χειρότερο.

Έχασε ένα μύχιο στοιχείο 

του εαυτού του, το οποίο ασυνειδήτως, 

είχε επενδυθεί στη σκυλίσια παρουσία.

Αυτή η μυχιότητα δεν ευδοκιμεί 

με τους ανθρώπους που είναι 

ανεξάρτητες οντότητες, 

θέτουν όρια και εγωιστικά σύνορα. 

Η σκυλοφιλία είναι 

απόλυτη και σώψυχη ταύτιση,

 

προσωπική ανακάλυψη 

που ομορφαίνει μέχρι κάλλους 

τη σιωπηλή αφοσίωση. 

Όποιος πενθεί το νεκρό σκύλο του, 

πενθεί για την προ - απώλεια 

του εαυτού του.

Κωστής Παπαγιώργης

...........................................................

Πηγή: lifo. gr 

Απόσπασμα από το άρθρο:

Η φιλία του σκύλου

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com