Κακές παρέες με πεθαμένους ποιητές

ΧΑΡΤΗΣ 56 {ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2023}{Ποίηση & Πεζογραφία} Κείμενα

της Κλεοπάτρας Λυμπέρη

Νίκος Εγγονόπουλος, «Κόρη στο παραθύρι», 1978

α.

Η κα­θα­ρεύ­ου­σα εκ της οι­κί­ας εξελ­θού­σα, τις ερυ­θρές πε­ρι­κνη­μί­δες της αφή­νει ακά­λυ­πτες.

Μια στιγ­μή με την Πο­λυ­ξέ­νη του Εγ­γο­νό­που­λου

Τα­ράσ­σε­σαι η Πο­λυ­ξέ­νη και η νυξ ωχριά

στην τρί­αι­να σφα­δά­ζει υπο­κά­τω —του αν­δρός

την προ­ε­ξο­χή—
ωσάν ψα­ρά­κι σε αρ­χαία επο­χή.

Πιο εδώ, η φά­λαι­να φυ­σά ως τα βά­θη
έναν πί­δα­κα που θα τον ζή­λευαν κο­ρά­σια
μια κα­τω­φέ­ρεια λέ­ξε­ων και κλυ­δω­νι­σμών
— στην ανω­φέ­ρεια των
σπα­σμών.

Ω Πο­λυ­ξέ­νη (ή Πο­λύ­μνια ή πα­λα­τά­κι των
πό­θων του κα­θε­νός).

Η Πο­λυ­ξέ­νη δεν έγι­νε πε­ρισ­σό­τε­ρο ξέ­νη.
Μες στον ασπά­λα­κα του στή­θους της γλυ­φό νε­ρό
θρο­ΐ­ζει. Με χα­λι­νά­ρι στα­μα­τά τα πλοία
πο­δο­πα­τά κα­βού­ρια δί­χως τύ­ψη
— έχουν εκλεί­ψει τα φου­γά­ρα, μα η ίδια
σαν κα­πνός φεύ­γει στα ύψη.

β.

Υπε­ρω­κε­ά­νειο

Στα βά­θη, σε αφρι­σμέ­νους ου­ρα­νούς
ένα ση­μά­δι σαν φτυ­σιά του χρό­νου.
Η νύ­χτα έπε­φτε· εντού­τοις, πρό­λα­βα
εί­δα, το
— υπε­ρω­κε­ά­νειο θα το πω,
κι ας ήταν κα­ρά­βι της γραμ­μής
απλό—


Εμείς, απ’ την ξη­ρά
(ναυα­γο­σώ­στες των μοι­ραί­ων ερώ­των)
ψά­χνα­με μά­τια μες τα ψά­ρια.


Αχ, εί­πα, μην εί­ναι αυ­τό
το υπε­ρω­κε­ά­νειο του Εμπει­ρί­κου
και πλέ­ουν κα­τά δω τα εκλε­κτά δελ­φί­νια;
Χαί­ρε και χαί­ρε και υπέρ ωκε­α­νών και τε­θνε­ώ­των
λι­μέ­νων, μην πού­με.


Ας ψαύ­σω­μεν μό­νον την χεί­ρα των
ονεί­ρων, που ενώ­νει θά­λασ­σες και ναύ­τες.

γ.

Σχό­λιο για το ποί­η­μα του Σταύ­ρου Βα­βού­ρη

«Στον αστε­ρι­σμό των εγκλί­σε­ων του ρή­μα­τος Έρ­χο­μαι»

Όταν ο ερα­στής δεν έρ­χε­ται, συ­νή­θως κα­τα­φτά­νει
ένα ποί­η­μα. Εγώ θα το έγρα­φα κά­πως έτσι:
Επί της αβύσ­σου κλί­νω. Με όλα τα σκο­τά­δια της
σου φω­νά­ζω, έλα.
(Η προ­στα­κτι­κή εί­ναι πά­ντα απαι­τη­τι­κή).
Έγι­νες ο μή­νας Δε­κέμ­βριος – από πά­γο, από χιό­νι, από
τη λέ­ξη ψυ­χρό.
Έλα – τό­σα λάμ­δα μα­ζε­μέ­να πού αλ­λού θα βρεις;


Οι αρ­χαί­ες εγκλί­σεις ως ση­μεία των ερώ­των
εί­ναι γέ­νους ιε­ρού.
Εί­μι - ήα - ήλ­θον. Βοη­θός η γλώσ­σα τώ­ρα πε­ρι­γρά­φει
μια υπό­θε­ση εν κι­νή­σει που άφη­σες μι­σή.
Επι­τέ­λους, συμ­μορ­φώ­σου με τη γραμ­μα­τι­κή.
Το ελή­λυ­θα (έχω έρ­θει) τι πα­ρη­γο­ρη­τι­κόν!
(Θα εί­χε ψι­χα­λί­σει σε όλες τις πλη­γές μου, σε έρ­γα
βα­ρέ­ων βα­ρών πυγ­μά­χων και πυγ­μα­χιών.)


Μ’ έπνι­ξε η νύ­χτα με τα μαλ­λιά της τα πλο­κά­μια της.
Σ’ αυ­τό το κά­δρο πλέ­ον μέ­νω να σε τε­λε­τουρ­γώ
να σε κυ­κλο­διώ­κω να σε με­θο­πυ­ρο­βο­λώ
ή
σαν οπώ­ρα σά­πια, πε­ρα­σμέ­να με­σά­νυ­χτα
στην κά­λα­θο να σε πε­τώ.

___________
Σημ. Το ποί­η­μα για τον Σταύ­ρο Βα­βού­ρη δη­μο­σιεύ­τη­κε για πρώ­τη φο­ρά στο ηλε­κτρο­νι­κό πε­ριο­δι­κό Διά­στι­χο. Εί­ναι όμως ανα­πό­σπα­στο μέ­ρος αυ­τής της ενό­τη­τας.


ΠΗΓΗ:https://www.hartismag.gr/hartis-56/poiisi-kai-pezografia/kakes-parees-me-pethamenois-poiites?fbclid=IwAR0CxYJkm5zPLmPONa16L8ihy0DbcKQPWsAo2syMxpSOuXrEQZWwXPnDgVE
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com