ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΧΡΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΕ!

Ἔχουμε γράψει ἐπανειλημμένως ὅτι οἱ νεοφιλελεύθεροι εἶναι ὑποκριτές, ἐπειδὴ ἀποκρύπτουν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν κομπιναδόρικη λειτουργία τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος καλύπτοντάς την μὲ ἰδεοληπτικοὺς δεκάρικους περὶ ἐλεύθερης ἀγορᾶς. 

Ὁμολογοῦμε ὅτι ἔχουμε κάνει λάθος! Κι αὐτό, γιατὶ ὑπάρχουν σημαίνοντες νεοφιλελεύθεροι ποὺ παραδέχονται ἀνοικτὰ καὶ κυνικὰ τὴν σημερινὴ χρηματοπιστωτικὴ  ἀπάτη, ἡ ὁποία συνίσταται στὸ σκανδαλῶδες γεγονὸς ὅτι οἱ τράπεζες ἔχουν τὸ μοναδικὸ προνόμιο τῆς δημιουργίας πιστώσεων καὶ χρήματος ἀπὸ τὸ τίποτα (ex nihilo, out of nothing)!

Καὶ πράγματι, ὅπως σημειώνει ὁ διάσημος οἰκονομολόγος Τζὼν Γκάλμπρεϊθ, «ἡ διαδικασία μὲ τὴν ὁποία οἱ τράπεζες δημιουργοῦν χρῆμα εἶναι τόσο ἁπλὴ ποὺ τὸ μυαλὸ τὴν ἀπωθεῖ». 

Μὲ ἄλλα λόγια, οἱ τράπεζες δὲν δανείζονται τὶς καταθέσεις τῶν πελατῶν τους ἐνεργώντας ὡς διαμεσολαβητὲς μεταξὺ ἀποταμιευτῶν καὶ δανειοληπτῶν, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι οἱ καταθέσεις δὲν δημιουργοῦν τὰ δάνεια, ἀλλὰ τὰ δάνεια δημιουργοῦν τὶς καταθέσεις. 

Αὐτὸ τὸ κραυγαλέο παράδοξο δημιουργεῖται μέσῳ τῆς σύγχρονης τραπεζικῆς ἀλχημείας, ἡ ὁποία «μεταμορφώνει» τὸ δάνειο σὲ περιουσιακὸ στοιχεῖο μέσῳ λογιστικῶν ἐγγραφῶν. Ὅταν μιὰ τράπεζα δηλαδὴ συνάπτει δάνειο μὲ ἕναν πελάτη δημιουργεῖ μιὰ λογιστικὴ ἐγγραφὴ τοῦ δανείου στὸ ὄνομα τοῦ πελάτη καὶ τὴν καταχωρεῖ στὸ ἐνεργητικὸ τοῦ ἰσολογισμοῦ της, ἐνῷ ταυτόχρονα δημιουργεῖ μία νέα καὶ ἰσόποση λογιστικὴ ἐγγραφὴ ποὺ τὴν ὀνομάζει «κατάθεση» καὶ τὴν καταχωρεῖ στὸ παθητικὸ τοῦ ἰσολογισμοῦ της, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ τράπεζα δημιουργεῖ τὴν δικιά της χρηματοδότηση. 

Τὰ παραπάνω δὲν τὰ ἰσχυρίζεται οὔτε ἡ Τασούλα ἡ σοσιαλίστρια ἀπὸ τὸ Χιλιομόδι οὔτε ὁ Μπαμπίκος ὁ φιλόσοφος ἀπὸ τὰ Σούρμενα, ἀλλὰ τὰ παραδέχεται τόσο ὁ πρώην ἐπικεφαλῆς τοῦ γνωστοῦ (καὶ διαβόητου) πιστοληπτικοῦ οἴκου ἀξιολογήσεως Standard & Poor's Πὼλ Σέρντ (Paul Sheard) ὅσο καὶ ἡ ἴδια ἡ Τράπεζα τῆς Ἀγγλίας σὲ ἐπίσημο δημοσίευμά της τὸ 2014. 

Ὁ κ. Σὲρντ στὸν τίτλο τῆς δημοσιεύσεώς του μᾶς παροτρύνει «Ἐπαναλάβετε ὕστερα ἀπὸ Μένα: Οἱ Τράπεζες δὲν Μποροῦν καὶ δὲν Δανείζουν Ἔξω Ἀποθεματικά», στὴν ὁποία,  ἀφοῦ παρουσιάζει τὴν λειτουργία τοῦ μηχανισμοῦ πιστώσεως μέσῳ τοῦ ἰσχύοντος τραπεζικοῦ λογιστικοῦ συστήματος, καταλήγει στὸ συμπέρασμα ὅτι «ἡ πίστωση δημιουργεῖται στὴν κυριολεξία ἀπὸ ἀέρα κοπανιστὸ (out of thin air) ἤ μὲ ἕνα κτύπημα τοῦ πληκτρολογίου».  

Ἡ Τράπεζα τῆς Ἀγγλίας (Bank of England) ἔρχεται, μὲ τὴν σειρά της, νὰ ἐπιβεβαιώσει ὅτι ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τοῦ χρήματος στὸν σύγχρονο κόσμο δημιουργεῖται ἀπὸ τὶς ἐμπορικὲς τράπεζες ὅταν αὐτὲς χορηγοῦν δάνεια, ἀναφέροντας αὐτολεξεὶ ὅτι «οἱ τράπεζες δὲν ἐνεργοῦν ἁπλῶς ὡς διαμεσολαβητές... ἀντὶ οἱ τράπεζες νὰ δέχονται καταθέσεις ὅταν τὰ νοικοκυριὰ ἀποταμιεύουν καὶ ἔπειτα νὰ τὶς δανείζουν ἔξω, ὁ τραπεζικὸς δανεισμὸς δημιουργεῖ τὶς καταθέσεις», καὶ ἐπιπλέον, «ἡ κεντρικὴ τράπεζα δὲν καθορίζει τὸ σύνολο τοῦ χρήματος στὴν οἰκονομία... οὔτε αὐτὲς πολλαπλασιάζουν χρήματα τῆς κεντρικῆς τράπεζας γιὰ νὰ δημιουργήσουν νέα δάνεια καὶ καταθέσεις». 

Τὴν ἀμέσως ἑπομένη χρονιὰ καὶ πάλι ἡ Τράπεζα τῆς Ἀγγλίας σὲ νέο δημοσίευμά της πιστοποιεῖ τὴν τραπεζικὴ ἀλχημεία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ ἀποταμίευση εἶναι ἡ συνέπεια τῆς ἐπένδυσης καὶ ὄχι ἡ αἰτία, ἀφοῦ τὴν χρηματοδότηση τῆς ἐπένδυσης τὴν κάνει τὸ δάνειο μέσῳ λογιστικῶν καταγραφῶν, ἀναφέροντας χαρακτηριστικὰ τὸ ἐξῆς: 

«Δὲν ἀπαιτοῦνται πραγματικοὶ πόροι νὰ διοχετευτοῦν ἀπ' ἄλλες χρήσεις, ἀπ' ἄλλους οἰκονομικοὺς παράγοντες, ἔτσι ὥστε νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ δανείσει στὸν πελάτη Χ.  Αὐτὸ ποὺ εἶναι ἀπαραίτητο ἀπὸ τρίτα μέλη εἶναι μόνο ἡ ἀποδοχὴ τῆς νεοδημιουργηθείσας ἀγοραστικῆς δύναμης γιὰ πληρωμὴ ἀγαθῶν καὶ ὑπηρεσιῶν. Αὐτὸ δὲν εἶναι ποτὲ θέμα, διότι οἱ τραπεζικὲς καταθέσεις ζήτησης (demand deposits) εἶναι σὲ οἱανδήποτε σύγχρονη οἰκονομία τὸ κυρίαρχο μέσο συναλλαγῶν, μὲ ἄλλα λόγια εἶναι χρῆμα».

Ἀπὸ τὰ παραπάνω γεννᾶται βεβαίως τὸ ἐξῆς εὔλογο ἐρώτημα στὸν νοῦ ἑνὸς φυσιολογικοῦ ἀνθρώπου: 

Ἀφοῦ οἱ τράπεζες κατέχουν τὸ προνόμιο τῆς δημιουργίας χρήματος, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ αἷμα τῆς οἰκονομίας, γιατί τὸ κράτος δὲν καταργεῖ αὐτὸ τὸ προνόμιο κρατώντας το γιὰ τὸν ἑαυτό του δημιουργώντας μιὰ Ἐθνικὴ Λαϊκὴ Τράπεζας ποὺ θὰ ἐκδίδει τὸ δικό της ἐθνικὸ ἄτοκο χρῆμα λειτουργώντας ὡς αἱμοδότης τῆς οἰκονομίας πρὸς ὄφελος τῶν νοικοκυριῶν καὶ τῶν παραγωγικῶν ἐπιχειρήσεων; 

Καὶ ἀκόμη. Ἀφοῦ οἱ ἰδιωτικὲς τράπεζες διασώζονται ἀπὸ τὰ κράτη μέσῳ τῆς χρηματοδότησής τους ἀπὸ τὸ δημόσιο χρῆμα, μετατρέποντας τὸ ἰδιωτικὸ χρέος σὲ δημόσιο (στὴν Ἑλλάδα ἔχουν γίνει μέχρι τώρα τέσσερις ἀνακεφαλαιοποιήσεις τραπεζῶν), γιατί τὸ κράτος δὲν ἐθνικοποιεῖ τὶς τράπεζες βάζοντάς τες νὰ λειτουργήσουν γιὰ τὸ δημόσιο συμφέρον; 

Τὶς ἀπαντήσεις, φυσικά, δὲν θὰ τὶς βρεῖτε στοὺς «νόμους τῆς ἀγορᾶς» ἀλλὰ στὶς πολιτικὲς ἀποφάσεις τῶν κυβερνήσεων. 

Οἱ πάντα ἐπιλεκτικὰ «ἀντικρατιστὲς» νεοφιλελεύθεροι θὰ ἐπικαλεστοῦν τοὺς περίφημους «νόμους τῆς ἀγορᾶς» γιὰ τοὺς «κακοπληρωτὲς» προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἁρπαγὴ τῆς ἰδιωτικῆς περιουσίας τῶν νοικοκυριῶν. 

Δὲν θὰ σᾶς ποὺ ὅμως τὰ ἴδια περὶ «κακοπληρωτῶν» ὅταν πρόκειται γιὰ τὶς ἀγαπημένες τους τράπεζες. Ὅταν αὐτὲς ἔχουν προβλήματα ρευστότητας πρέπει νὰ διασωθοῦν ἀπὸ τὸ δημόσιο χρῆμα, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τοὺς φορολογουμένους, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν νοικοκυριῶν ποὺ οἱ κρατικοδίαιτες ἰδιωτικὲς τράπεζες τῆς «ἐλεύθερης ἀγορᾶς» θὰ τοὺς ἁρπάξουν τὴν περιουσία. 

Δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά. 

Γιατί, ὅπως εἴπαμε κι ἀλλοῦ, ὑπάρχουν (ἀπὸ τὸν θετικὸ στὸν ὑπερθετικὸ) ἀπατεῶνες, μεγάλοι ἀπατεῶνες καὶ νεοφιλελεύθεροι. 

Ποιός ἀλήθεια τολμάει νὰ ἀποκαλύψει τὴν τραπεζικὴ ἀπάτη καὶ νὰ ζητήσει τὴν ἄμεση ἐθνικοποίηση τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος, τὸ σταμάτημα τῆς ἁρπαγῆς τῆς ἰδιωτικῆς περιουσίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ τὴν καθιέρωση ἐθνικοῦ νομίσματος ἀπὸ ὅσους διαγκωνίζονται γιὰ τὴν ψῆφο τοῦ λαοῦ στὶς ἐκλογές, κατὰ κανόνα προσπαθώντας νὰ ἀποδείξουν ὅτι ὁ ἕνας εἶναι λιγότερο σάπιος ἀπὸ τὸν ἄλλον; 

Πηγὲς ἐπὶ τῇ βάσει τῆς σειρᾶς τῶν παραθεμάτων: 

-  John K. Galbraith, MONEY, Whence it Came, Where it Went, Bantam edition, σ. 24, 1975. 

-  Paul Sheard, Repeat after me: Banks cannot and do not 'lent out' reserves, Standard & Poor's, 2013. 

-  Bank of England, Money Creation in the modern economy, Quarterly Bulletin, Q1 2014, by Micheal McLeay, Amar Radia and Ryland Thomas of the Bank's Monetary Analysis Directorate. 

-  Bank of England, Working Paper No. 529, Banks are not intermediaries of loanable funds – and why this matters, Zoltan Jakab and Michael Kumhof, May 2015.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΕΝΖΥΜΟ fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com