Απεργία και πικρά διλήμματα

Ημέρα απεργίας σήμερα και φυσικά συμμετέχω και πάλι με κάποια εσωτερική μουρμούρα για την αναποτελεσματικότητα, την αποσπασματικότητα των αγώνων, για το καπέλωμα των κομματανθρώπων, την έλλειψη πολιτικών αιτημάτων που θα έδειχναν το δρόμο της νίκης...

Δύο φίλοι τόλμησαν να εκφράσουν τη δική τους μουρμούρα και τις αναδημοσιεύω προσυπογράφοντας.

ΑΠΕΡΓΙΑ … ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΤΣΙ

Το πανό του Συλλόγου Ερευνητών / Ερευνητριών και Εργαζομένων στην Έρευνα Ηρακλείου, συναδέλφων του Διονύση Ξυδιά, στη σημερινή απεργία, παρμένο από παλαιότερη δήλωσή του.

Για τον Διονύση, το αδικοχαμένο προ λίγων ημερών γιο του Βασίλη Ξυδιά.

Του Βασίλη Ξυδιά 

Απεργώ και εγώ σήμερα, με την κρυφή ελπίδα (μία στα χίλια) πως η σημερινή απεργία θα είναι διαφορετική από τις συνήθεις κούφιες ντουφεκιές που ρίχνουν κάθε τόσο «για την τιμή των όπλων» οι συνδικαλιστές. 

Δεν μπορώ όμως να μην το πω: πως έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, είναι απαράδεκτος αυτός ο τρόπος που απεργούμε εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι παρασυρμένοι από τη συνδικαλιστική αδράνεια. Κανονικά θα έπρεπε να είμαστε στα πόστα μας – ίσως με έναν άλλο τρόπο. 

Διότι στους καιρούς που ζούμε δεν αρκεί η «αντίστασή» μας. Χρειάζεται να βρούμε την αρχοντιά μας. Να βρούμε το νόημα του λειτουργήματός μας πέρα από τα όρια της μισθωτής σχέσης.

Και σίγουρα εμείς οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να είμαστε στα σχολεία μας, μαζί με τους μαθητές μας. Δεν παράγουμε κονσέρβες ώστε να απεργούμε εναντίον του βιομήχανου-κεφαλαιοκράτη. Οφείλαμε να έχουμε βρει έναν τρόπο απεργίας που να είναι αντάξιος του λειτουργήματος του δασκάλου. 

Παρ’ όλα αυτά, εδώ που έχουμε φτάσει είπα να συμμετέχω στο κοινό λάθος, παρά να μένω στη δική μου προσωπική ορθότητα. Και έχει ο Θεός…

 ΝΑϊΛΟΝ, ΝΤΕΦΙΑ ΚΑΙ  ΨΟΦΙΑ ΚΕΦΙΑ!

Ανδρέας Ρέος από fb

Πάουντ: "Πιστεύω στις καλές προθέσεις, αλλά όχι στην αποτελεσματικότητα αυτών των διαδηλώσεων. Ωστόσο, από μια άλλη σκοπιά:

Πώς μπορεί να υπάρξει ειρήνη στον κόσμο

όταν οι φίλοι μισούν ο ένας τον άλλον;"

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ.

Πρέπει να έχω υπάρξει ίσως ο μοναδικός εργαζόμενος πολυεθνικής του ιδιωτικού τομέα που έλαβα μέρος σε γενική απεργία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ πριν κάποια χρόνια. 

Ταμπού! 

Τους ξεσήκωσα όλους στο λογιστήριο και τους έπεισα τελικά ότι δε θα δουλέψουμε την επαύριο και θα κατεβούμε όλοι Σύνταγμα. Υπήρχε βέβαια μαγιά και με άλλους "καυλωμένους". 

Πήγαμε όλοι μαζί πακέτο στη διεύθυνση και αναγγείλαμε το γεγονός!

Έμειναν κάγκελο! Τελικά οι μισοί το τολμήσαμε. Με επιπτώσεις βέβαια. Δεν απεργούν στον ιδιωτικό τομέα. Τα καλέσματα της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ είναι μόνο για τους δημοσίους υπαλλήλους. Δε θέλω να σας πω τώρα διαλόγους και "γαλλικά" που ακούστηκαν. 

Θα θυμάστε και τη Marfin. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ήταν όλοι στις θέσεις τους.

Η θέση μου για τις απεργίες ήταν και τότε ακόμα σαφής στην κινηματική δράση, στις συνελεύσεις, όταν η Πλατεία έβραζε:

Δεν πίστευα, όπως ο Πάουντ, ούτε πιστεύω στην αποτελεσματικότητα αυτών των "κινητοποιήσεων". 

Η λαϊκή κινητοποίηση για να είναι αποτελεσματική πρέπει να έχει κατ'εμέ τρεις  προϋποθέσεις, να είναι

α) μαζική. Να έχει παλλαϊκό χαρακτήρα,

β) να έχει διάρκεια. Να μην είναι μια απλή "παρέλαση" με "τυπικό" χαρακτήρα και

γ) να είναι υπερκομματική. Να μην υπάρχουν κομματικά μπλοκ και πανό με κομματικά διακριτικά.

Ο τρόπος που γίνονταν και γίνονται οι απεργίες στην Ελλάδα μου θυμίζουν τα "κάλαντα". 

- "Να τα πούμε;" 

Θεωρούσα ότι εξευτελιζόμαστε και τελικά παίζουμε το παιχνίδι του συστήματος. Λειτουργούμε ως βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και τελικά ως ανάχωμα στην οργή του Λαού. Κάναμε απεργία και νομίζαμε κάναμε το χρέος μας. Ψευδαίσθηση. Νομίζαμε ότι τους κάναμε τα μούτρα κρέας κι αυτό που τελικά κάναμε ήταν να εκτονώνουμε πίεση σταδιακά και διαχειρήσιμα για το σύστημα. 

Δεν υπάρχει ενότητα και το "απεργιακό αίτημα" είναι πάντα ένα αντιπολιτευτικό μικροκομματικό αφήγημα:  Η ανατροπή μιας κυβέρνησης για να έρθει μια άλλη με διαφορετική απόχρωση, αλλά ίδια και χειρότερη. 

Αυτό ήταν διάχυτο και μεταξύ μας δηλαδή! "Απεργούμε για να πέσει η κυβέρνηση"!!!! Το ιδεαλιστικό κίνητρο της αντίστασης πήγαινε περίπατο δίπλα στο μικροκομματικό κίνητρο του κομματικού οπαδού. 

Είχε ευτελιστεί η έννοια της απεργίας. Κατάντησε παραγκούπολη με κομματικές παράγκες, γκρουπούσκουλα, μπλοκς, ετερόκλητα συνθήματα, κομματικές αντιπαραθέσεις. 

Αντί να κατεβούμε όλοι μαζί ως χείμαρρος που θα σαρώσει, κλείνουμε το Σύνταγμα κάθε μέρα για να ικανοποιήσουμε, όχι παλλαϊκά, αλλά συντεχνιακά αιτήματα. Η κάθε παράγκα ξεχωριστά για τον εαυτό της. 

Κάθε μέρα ξεχωριστά κι απο 100 άτομα με το πανό της δικής τους συντεχνίας . Αντί κάθε μέρα όλοι μαζί. 

Μία απεργία συνταξιούχων, φοιτητών, δημοσίων υπαλλήλων, ενώσεων γυναικών. Όλα διασπασμένα σε μπλοκς. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν ήταν, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν ήταν. Οι περισσότεροι δεν ήταν! Απεργία με ανοιχτά τα μαγαζιά και τους υπαλλήλους μέσα. 

Αυτό δεν ήταν για μένα απεργία, ήταν κοροϊδία. 

Μια συντεχνία δεν έπρεπε να απεργεί, οι δημοσιογράφοι, και αυτοί φρόντιζαν να είναι πάντα μια μέρα χωρίς ειδήσεις! 

Μη με βρίσετε. Με  έχουν βρίσει πολλάκις στις λαϊκες συνελεύσεις διοργάνωσης τέτοιων κινητοποιήσεων, οπότε συνήθισα. Ήμουν ο "προδότης", ο "αιρετικός", ο "βαλτός του συστήματος". 

Λαϊκές συνελεύσεις ντεμέκ  ως πράξη δημοκρατίας. Κουραφέξαλα.  Γνωμορύπανση. Ο κάθε άσχετος αποκτούσε νόημα στη ζωή του. Καρέκλες έφευγαν, οχλαγωγία και γενικά η γλώσσα στην οποία λάμβαναν χώρα ήταν η γαλλική. 

Παρενθετικά και ενημερωτικά να σας πω και μια τραγική διαπίστωση:

Τότε ακόμα δεν ήμασταν φασίστες επειδή και μόνο κρατούσαμε την ελληνική σημαία στην Πλατεία. Γεμάτη ήταν από ελληνικές σημαίες η Πλατεία. Μετά άλλαξε αυτό. Αφού αλλάξαμε τα πράγματα κι ανατρέψαμε το κακό ΠΑΣΟΚ για να φέρουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, γενίκαμε ξαφνικά και φασίστες από τους ίδιους συντρόφους και συναγωνιστές που αγωνιζόμασταν μέχρι τότε μαζί, δίπλα-δίπλα! Όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή συνεχίσαμε να κρατάμε την ίδια σημαία και δεν την αντικαταστήσαμε με κάποια κομματική. 

Ούτε πίστευα και πιστεύω ότι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ προάγουν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Σφυκοφωλιές συνδιαλλαγής με την καθεστηκυία τάξη είναι. 

Δε διαφωνούσα με την πράξη της απεργίας. Διαφωνούσα με τον ΤΡΟΠΟ και τον σκοπό και η αλήθεια είναι, ότι όντως ίσως ήμουν και είμαι αιρετικός.

Βέβαια, θα μου πείτε  "και τί να κάνεις; Να περιμένεις να ενωθεί ο Λαός για να κινητοποιηθούμε; Ε, τότε δε θα κινητοποιηθούμε ποτέ".

Υπό αυτή την έννοια είχα πάντα μια στοιχειώδη ανοχή σ'αυτό το "πανηγυράκι" που το αποφάσιζε ένα ΔΣ στα γραφεία της ΓΣΕΕ. 

Ίσως κατέβω σήμερα, δεν ξέρω. Ένας παρείσακτος "συνταξιοδοτημένος" κινηματίας πια με μια αίσθηση πικρίας, απογοήτευσης, νοσταλγίας, αλλά 

και ελπίδας.

Κι ένας Λαός που απεργεί δε σημαίνει ότι ξύπνησε.

Πιστέψτε με.

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com