Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

 

(Ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κατέβηκαν) κάμποσοι ἦταν αὐτοὶ ποὺ εἶπαν ὅτι εἶχε πολὺ κόσμο. Ἄν τοὺς ρωτοῦσες «πόσο κόσμο δηλαδή;», σοῦ ἔδιναν μία εἰκόνα ποὺ δὲν ξέφευγε καὶ πολὺ ἀπὸ τὸ συνηθισμένο ἀριθμὸ τῶν «μεγαλύτερων συγκεντρώσεων τῶν τελευταίων χρόνων», ὅπως ἀκοῦμε κάθε τόσο. 

Ὅπως καὶ νἄχει τὸ πράγμα, τὸ μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι ὅσοι καὶ νὰ κατέβηκαν χθὲς ἦταν πολύ, μὰ πολὺ λιγότεροι, ἀπ' ὅσους πραγματικὰ θὰ ἔπρεπε «κανονικὰ» νὰ εἶχαν κατέβη γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ποὺ (μόλις ἔχει ἀρχίσει νὰ) ταλανίζει τὰ νοικοκυριὰ -καὶ ὄχι φυσικὰ γιὰ χάρη τῶν βολεμένων ἐπαγγελματιῶν ἐργατοπατέρων.

Καὶ ἀσφαλῶς, ἀκόμη καὶ οἱ «πολλοὶ» ποὺ κατέβηκαν δὲν εἶχαν καμμία σχέση μὲ τὶς (πραγματικὰ) μεγάλες συγκεντρώσεις τῶν πρώτων ἐτῶν τῆς κρίσης χωρὶς τέλος, ποὺ ἔχει μετατραπεῖ πλέον σὲ κρίση μέχρι τελικῆς ἐξοντώσεως, ὄχι μονάχα τῶν χαμηλόμισθων ἀλλὰ καὶ τῶν μικρομεσαίων.

Ἔτσι, ἡ χθεσινὴ μεγάλη σύναξη τῶν «συνήθων διαμαρτυρομένων» εἶχε τὸν χαρακτήρα τοῦ κατὰ παράδοσιν «μεγάλου περιπάτου» στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας, μὲ τὰ γνωστὰ δρώμενα τῶν συνδικαλιστῶν τοῦ Δημοσίου, μὲ τὶς συνηθισμένες ἀτραξιὸν τῶν κουκουλοφόρων, ποὺ κατάφεραν νὰ ἐκγυμνάσουν ἀκόμη μία φορὰ δωρεὰν τὰ «παιδιὰ τοῦ λαοῦ», καὶ τὴν τελικὴ κατάληξη γιὰ καφὲ καὶ οὐζάκι, μιᾶς καὶ οἱ ἡλιόλουστες πρῶτες μέρες τοῦ Νοεμβρίου ἔχουν δώσει μιὰ μικρὴ παράταση στὸν «καιρὸ τῶν φτωχῶν». 

Παλιὰ οἱ «προλετάριοι», ποὺ δὲν εἶχαν νὰ χάσουν παρὰ τὶς ἁλυσίδες τους, κατέβαιναν στὶς ἀπεργίες (ποὺ ἦταν πραγματικὲς μάχες) τραγουδώντας τὴν «Διεθνῆ». Στὶς μέρες μας οἱ «ἐργαζόμενοι» κατεβαίνουν ὑπὸ τοὺς ἤχους καὶ τοὺς στίχους τοῦ Imagine τοῦ Τζὼν Λένον, ποὺ ἐκφράζει τὴν (συστημικότατη) ἰδεολογία τῆς μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς μὲ τὶς «ριζοσπαστικὲς» πόζες. 

Γιὰ τοὺς πιὸ «σκληροπυρηνικοὺς» ὑπάρχει τὸ ΚΚΕ, ποὺ ἀναμένει νὰ πέσει ὁ καπιταλισμὸς «χωρὶς νὰ σπάσει οὔτε τζάμι», μὲ τὶς καλοκουρδισμένες παρελάσεις του καὶ τὸ κομματικό του ταμεῖο γεμᾶτο μὲ κρατικὲς ἐπιδοτήσεις καὶ ἀνέλεγκτους ἄδηλους πόρους. 

Ἀκολουθοῦν οἱ «ἐξεγερμένοι» τῶν Ἐξαρχείων μὲ τὸ σύνθημα «Δὲν θὰ δουλέψω ποτέ!», ποὺ μᾶς δίνει τελικὰ καὶ τὸ στίγμα τῆς «κοινωνίας» τοῦ μαζοχυλοῦ ἐπιδοματούχων, ποὺ θέλει νὰ δημιουργήσει τὸ σύγχρονο τεχνοκρατικὸ κεφάλαιο, ὅπως οἱ ἴδιοι οἱ ἐκπρόσωποί του (ἀπὸ τὸ Νταβὸς) μᾶς τὸ λένε πλέον κατάμουτρα.

Ὄχι, δὲν τρέφω καμμία αὐταπάτη γιὰ τὴν «ἀναγέννηση» τοῦ πάλαι ποτὲ ἐργατικοῦ κινήματος, μιᾶς καὶ δὲν ἔχει πλέον μείνει σχεδὸν τίποτα ἀπὸ αὐτό, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀφομοιωτικὴ ἰσοπέδωσή του ἀπὸ τὴν «κοινωνία τῆς ἀφθονίας» καὶ τὴν ἀτομικιστικὴ μαζοδημοκρατία, παρὰ μονάχα ἕνα ἄδειο κέλυφος, ποὺ περιφέρεται, σὰν χθές, προσφέροντας ἕνα τόσο κωμικὸ θέαμα ὅταν ἀξιώνει νὰ τὸ πάρει κανεὶς στὰ σοβαρά, τὴν στιγμὴ ποὺ τὰ ἀπομεινάρια του μέλλεται νὰ σαρωθοῦν ἀπὸ τὶς μεγάλες τεχνολογικὲς ἀλλαγὲς καὶ τὶς ριζικὲς κοινωνικὲς ἀνακατατάξεις καὶ ποὺ οἱ ἐπίσημοι φορεῖς του ἀποτελοῦν στυλοβάτες τοῦ καθεστῶτος, μὲ ἔργο τους νὰ μισανοίγουν κατὰ καιροὺς τὸ καπάκι τοῦ κοινωνικοῦ βρασμοῦ γιὰ νἄχουμε νὰ λέμε. 

Οὔτε φυσικὰ ἀναμένω νὰ προσελκύσει ποτὲ τὸ διαχειριστικὸ τρίδυμο γσεε-αδεδυ-παμε (καὶ ἀνεπισήμως οἱ «μπάχαλοι») αὐτοὺς -τοὺς πολλοὺς καὶ σιωπηροὺς- ποὺ «κανονικὰ» θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχαν κατακλύσει ὁλόκληρο τὸ κέντρο τῆς πόλης ἀποφασισμένοι νὰ παραμείνουν μὲ κάθε τρόπο μέχρι νὰ δικαιωθοῦν. Ἄλλωστε οἱ κανονικότητες ἔχουν πάψει πιὰ νὰ ἰσχύουν στὶς μέρες μας. 

Κι οὔτε, τέλος, θὰ ἀναλύσω τὰ ἀνέξοδα αἰτήματα περὶ «αὐξήσεων», ποὺ δὲν ἔχουν κανένα νόημα, ὅταν ὁ μηχανισμὸς τῆς ἀκρίβειας εἶναι ἡ τριπλή, τεχνητὴ κρίση χρέους-ἐνέργειας-ἐπισιτισμοῦ, ποὺ ἐπιτείνουν ἀκόμη περισσότερο τὸ ἀντιρωσσικὸ ἐμπάργκο, ὁ μαυραγοριτισμὸς τῶν μεσαζόντων καὶ ἡ μεγάλη ἀπάτη τῆς «πράσινης ἀνάπτυξης», μὲ τελικὸ στόχο τὴν Μεγάλη Ἀπαλλοτρίωση τῆς δημόσιας καὶ ἰδιωτικῆς περιουσίας (μαζὶ καὶ τῶν θέσεων ἐργασίας). 

Οὔτε θὰ κάτσω νὰ ἐξηγήσω ὅτι ἄν θέλεις πραγματικὲς αὐξήσεις, τότε θὰ πρέπει νὰ ἀπαιτήσεις γερὴ αὔξηση τοῦ ἐθνικοῦ εἰσοδήματος μέσω τῆς παραγωγικῆς ἀνάπτυξης τῆς οἰκονομίας, ἡ ὁποία, μὲ τὴν σειρά της, ἀπαιτεῖ ριζικὲς ἀλλαγὲς ποὺ εἶναι ἐντελῶς ἀσύμβατες μὲ τὴν ἴδια τὴν λειτουργία τοῦ σημερινοῦ παρασιτικοῦ καὶ συμμοριτικοῦ καθεστῶτος καὶ ἀπαιτεῖ τὴν δημιουργία μιᾶς παραγωγικῆς οἰκονομίας ὑποταγμένης στὴν ἀνάγκες τοῦ ἔθνους, ποὺ χρειάζεται καὶ τὴν ἀνάλογη πολιτικὴ ἐξουσία καὶ τὴν ἀνάλογη κοινωνικὴ συνείδηση.

Ἀλλὰ μιᾶς καὶ μπορεῖ κανεὶς νὰ μὲ κατηγορήσει γιὰ γκρίνια καὶ μηδενισμό, ἄς καταθέσω κι ἐγὼ ἐν τάχει τὴν πρότασή μου. 

Αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε «κανονικὰ» νὰ δημιουργεῖ θὰ ἦταν ἕνα πανεθνικὸ μέτωπο κατὰ τῆς ἀκρίβειας ὄχι μὲ τὸ γενικὸ ἀόριστο καί, ἐν τέλει, ἀποπροσανατολιστικὸ αἴτημα τῶν αὐξήσεων -σὲ συνθῆκες πληθωρισμοῦ καὶ παραγωγικοῦ παρασιτισμοῦ- ἀλλὰ ἕνα δημοκρατικὰ ὀργανωμένο ἀπὸ τὴν βάση κίνημα γιὰ τὴν παραγωγικὴ ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας ἀπέναντι στὸ τρικέφαλο τέρας τῆς τεχνητῆς (τὸ ἐπαναλαμβάνουμε) κρίσης χρέους-ἐνέργειας καὶ τροφίμων, ποὺ θὰ ἀγκαλιάζει τὸ σύνολο τοῦ λαοῦ καὶ δὲν θὰ ἔχει καμμία σχέση μὲ τὸν χθεσινὸ μεγάλο περίπατο μιᾶς ἀπεργίας ἐν ὀνόματι τῶν «ἐργαζομένων» ἀλλὰ χωρὶς τοὺς ἴδιους τοὺς «ἐργαζομένους» (ξέρετε, ἐργαζόμενοι δὲν εἶναι μόνο οἱ ὑπάλληλοι, καὶ μάλιστα μονάχα οἱ ὑπάλληλοι τοῦ Δημοσίου!). Ἡ κρίση αὐτὴ δὲν ἀφορᾶ μονάχα μία μερίδα τῆς κοινωνίας. Μᾶς ἀφορᾶ ὡς ἔθνος καὶ μόνο ὡς ἔθνος μποροῦμε νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε. 

Καὶ αὐτὸ ὡς ἀπαραίτητο πόλο ἀντίστασης ποὺ θὰ προλειάνει τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν πραγματικὴ διέξοδο, ποὺ δὲν εἶναι παρὰ μονάχα πολιτικὴ καὶ ὄχι «οἰκονομιστική»: Δημιουργία πραγματικοῦ ἐθνικοῦ κράτους! Καὶ ὅταν λέω πολιτικὴ λύση, δὲν ἀναφέρομαι, ἀσφαλῶς, στὶς ἐκλογές, ποὺ ἐνδιαφέρουν ὅλο καὶ λιγότερους καὶ δὲν μποροῦν νὰ προσφέρουν ἀπολύτως τίποτα.

ΠΗΓΗ:Το ένζυμο fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com