Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Αν δεν υπάρχει τίποτα τόσο σημαντικό ώστε να θυσιάσω γι' αυτό τη ζωή μου, (έστω κι αν δεν χρειαστεί ποτέ να το κάνω) πάει να πει, πως δεν έχω βρεί ακόμη έναν σημαντικό λόγο-νόημα για να ζω.
Κι ως εκ τούτου δεν μπορεί παρά να "γεμίζω" τη ζωή μου με επαναλαμβανόμενες ματαιώσεις και λογής υποκατάστατα.
Δηλαδή, να την αδειάζω ακόμη περισσότερο από νόημα.
Γιατί, όπως κι αν το πεις, το νόημα της ζωής μου συγκροτείται πάντα κάπου έξω από "το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεως μου".
_________
Κι αν υπάρχει μια τεράστια διαφορά 82 χρόνια μετά, αυτή είναι η διακοπή της συνέχειας του λαϊκού μας ήθους.
Σιγά-σιγά, σχεδόν ανεπαίσθητα, 82 χρόνια μετά, διαπιστώνουμε την Μεγάλη Αποκοπή της ελληνικής συνέχειας, λες και το σχοινί της διαχρονίας μας κόβεται.
Και εμείς μένουμε κάπως ακρωτηριασμένοι, ξεχασμένοι κι αρίζωτοι στην μέση του ιστορικού πουθενά.
Δίχως παρελθόν και άρα δίχως μέλλον, πλατσουρίζουμε στα λασπόνερα ενός χαοτικού παρόντος, όπως κάποιος ηλικιωμένος που η άνοια του τρώει την ταυτότητα.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.