Η θεία Κλεονίκη, η πρώτη ξαδέρφη της μαμάς, ήταν γεροντοκόρη. Έτσι άκουγα να την αποκαλούν, δεν ήξερα τι θα πει γεροντοκόρη, μπορεί να σήμαινε όμορφη, με ρούχα μοσχομυριστά, που αγαπά τα παιδιά, αν και δεν έχει δικά της, φτιάχνει νόστιμες πίτες και τραγουδάει γλυκά σαν αηδόνι. Η αλήθεια είναι ότι η έμφαση που έδιναν στο «γεροντο» κι ο τρόπος που το πρόφεραν έκρυβαν μια κακία και ειρωνεία μαζί, αισθητή αλλά ανεξήγητη για μένα τότε. Η θεία είχε ένα τικ. Όταν τρόμαζε από κάτι, μερικές φορές ακόμη κι εκεί που καθόταν ήσυχη και κεντούσε ή μαγείρευε, έστρεφε απότομα προς τα πίσω το κεφάλι, πάνω απ’ τον δεξιό της ώμο. Εμείς οι μικροί γελούσαμε στα κρυφά μ’ αυτή της την παραξενιά, που ήταν το μόνο περίεργο πάνω της. Τα πιο τολμηρά απ’ τα ανίψια πλησίαζαν πίσω της αθόρυβα και βάζαν ξαφνικά τις φωνές, για να παρατηρήσουν την αντίδρασή της, που ήταν η ίδια κάθε φορά. Πολύ αργότερα, μετά τον θάνατό της, έμαθα για το περιστατικό. Τότε που ήταν νέα, η πιο ωραία του χωριού, την είχε ερωτευτεί ένας παντρεμένος, πλούσιος, την είχαν πάρει ψυχοκόρη σπίτι τους, να κάνει τις βαριές δουλειές, για πληρωμή της έδιναν γάλα κι αβγά, μεγάλη πείνα είχε ο κόσμος. Με τα πολλά, κατάλαβε η γυναίκα το λαίμαργο βλέμμα του αντρός της πάνω στο κορίτσι. Μια μέρα, έλειπε εκείνος, έλα να σου δείξω έναν λεκέ που δεν καθάρισες καλά, της λέει, κρατούσε πίσω απ’ την πλάτη της κεζάπ, το ρίχνει με ορμή πάνω στο πρόσωπο της θείας, για ν’ αποφύγει το οξύ αυτή, στρέφει απότομα προς τα πίσω το κεφάλι, πάνω απ’ τον δεξιό της ώμο.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Vincent van Gogh (1853–1890). Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.