Εξ αποστάσεως εκπαίδευση και ανέπαφες ανθρώπινες «σχέσεις» – 5ο μέρος

 Ο Τεχνικός μηδενισμός, χωρίς ανθρώπινο ήθος και ελευθερία

 του Δημήτρη Γιαννάτου *

Πώς φτάσαμε να θεωρούμε «πρόοδο» την αποδέσμευση του ανθρώπου από την ίδια την υλική του παρουσία; Πως ο απόλυτος ατομικισμός και η τεχνολογική σχετικότητα των πάντων έφτασε να θεωρείται η μοναδική ( η δικτατορικά μοναδική) Αλήθεια; Η τεχνολογία και η επιστήμη δεν είναι η Αλήθεια, είναι μια μέθοδος μόνο. Μας βοηθά εν μέρει να φτάσουμε στην όποια αλήθεια. Η αλλοίωση όμως της τεχνολογίας σε «τεχνοφασισμό» ενυπάρχει στην ίδια τη σύνθεση της νέας τεχνολογίας. Όμως η πληροφορική-ψηφιακή υπεράσπιση των πάντων, παίρνει τη θέση «απόλυτης αλήθειας» που αν την κριτικάρεις, κινδυνεύεις να στιγματιστείς ως απόκληρος και ως εχθρός της ανθρωπότητας.

Πάμε παρακάτω, τώρα. Στις μέρες μας, τονίζοντας την πανανθρώπινη ανάγκη, ο άνθρωπος να παραμείνει άνθρωπος όχι μόνο στην συναισθηματική ανθρωπιά του, αλλά και στην υλική-σωματική του υπόσταση, είναι σημαντικό να συνεχίσουμε την ανθρώπινη αξιοποίηση της επιστήμης. Και όχι να δικαιολογούμε εκείνη την τάση της ηλεκτρονικής επιστήμης και πολιτικής που διευκολύνει αποκλειστική μετατροπή της ανθρώπινης σχέσης σε …viral ναρκισσιστικά τηλεπαράθυρα σωματικής απουσίας. Η αιφνίδια αλλαγή που προωθείται στην  σωματικής επαφή δεν αποτελεί απλά ένα διάλειμμα λόγω έκτακτης ανάγκης. Ίσως γι’αυτό πολλοί γονείς, θεωρήσουν υπερβολικά αυτά που γράφω ή άλλοι που νιώθουν όντως προβληματισμένοι και ανήσυχοι να απωθούν τις σκέψεις τους, ελπίζοντας σε μια «χαρούμενη επιστήμη» που απλά θα συνεχίσει να είναι «μόνο ένα εργαλείο για τον άνθρωπο».

Όμως, η κοινωνικότητα των ανθρώπινων σωμάτων, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από το ασθενικό χάπι των «συνδέσεων». Όμως πως εξελίχθηκε η ιστορία του ανθρώπου μέχρι τις μέρες μας, όπου οδηγούμαστε σε μια αλλοτρίωση, όταν η εικονική κοινωνικότητα θα θεωρείται «ελευθερία»; Ας δούμε σύντομα την συμβολική και ουσιαστική εξέλιξη του κόσμου, όπως την περιγράφει η Φιλοσοφία και οι Κοινωνικές επιστήμες.

Η εξέλιξη των πολιτισμικών συστημάτων

Στους αρχαϊκούς πολιτισμούς η Φύση θεωρείται ενιαία, όμορφη με ελευθερία και αρμονία ταυτόχρονα. Ειδικότερα, στον αρχαιοελληνικό κόσμο, ο «κόσμος»(κόσμημα)  είναι το σύνολο των όντων των οποίων η συνύπαρξη  κινείται και ισορροπεί με μια αιώνια, αναλλοίωτη, κι απαράβατη τάξη και αρμονία ως σύμπαν. Η φύση και ο κυκλικός χρόνος, έχουν μια εσωτερική ψυχή και μια πληρότητα, που η συνοχή και η ομορφιά τους, μορφοποιούν το «κόσμημα», του κόσμου. Ο άνθρωπος είναι ξεχωριστός, αλλά ως μέρος του Κόσμου-Φύσης. Το θεϊκό, επίσης  είναι μέρος του φυσικού σύμπαντος.

Η ρωμαϊκή κυριαρχία αφαίρεσε την ελευθερία από τη γη. Επειδή οδήγησε  σε ένα Δίκαιο, σε ένα Νόμο που είναι ξένος προς τον άνθρωπο, εντάσσοντας τον στο έδαφος που είναι όμως τώρα ατομική ή αυτοκρατορική ιδιοκτησία.

Η έλευση του ιουδαιοχριστιανισμού εισάγει τον κοσμικό χρόνο (γέννηση του Χριστού ως ανθρώπου), έναντι του φυσικού Χρόνου του σύμπαντος. Στην ουσία, διαχωρίζει τον Άνθρωπο από τον Κόσμο, το Ιδιωτικό από το Δημόσιο, το Πνεύμα από τη Λογική, τον σκοπό από τα μέσα, κλπ (σ.σ. Η Ορθόδοξη χριστιανοσύνη είναι ιδιαίτερη περίπτωση και δεν ταυτίζεται με τον ατομικιστικό ορθολογισμό του δυτικού χριστιανισμού, επειδή εμπεριέχει την αρχαιοελληνική φιλοσοφία).

*Αντιπρόεδρος Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων 2ου Γυμνασίου Παλλήνης-Ειδικός Γραμματέας Ένωσης Γονέων Δήμου Παλλήνης

 ** (το κείμενο αυτό αντανακλά προσωπικές εκτιμήσεις και μελέτες και δεν εκπροσωπούν απαραίτητα τις θέσεις των συλλογικών Οργάνων στα οποία μετέχω) 

ΠΗΓΗ:

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com