ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΑ "ΠΑΡΑΣΙΤΑ"

του Σπύρου Γιανναρά

Μια άλλη άποψη. Είχα χρόνια να δω τόσο κακή ταινία, όσο τα Παράσιτα. Με τόσο αναληθοφανές, ψεύτικο και ρηχό σενάριο, μια ταινία καθ' όλη τη διάρκεια της οποίας αισθάνεσαι την αγωνία των δημιουργών της να εντυπωσιάσουν το κοινό, (épater la galerie, αυτή η μάστιγα του καιρού μας) να ικανοποιήσουν την ανάγκη του αδιάφορου θεατή για πρόκληση για την πρόκληση, για ένα κέντρισμα που θα τον βγάλει από την ανία του.

Κι όλο αυτό αμπαλαρισμένο με το πιο φανταχτερό περιτύλιγμα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, του μίσους για τον πλούτο του άλλου, όλα τα ξεθυμασμένα αντικαπιταλιστικά κλισέ. Κι όταν προς το τέλος κορυφώνεται η αγωνία του "δημιουργού" ότι τα κλισέ του συρμού μπορεί να μην επαρκούν, η ταινία γυρίζει στο σπλάτερ και στην παλιά δοκιμασμένη συνταγή του χυμένου αίματος.

Τα Παράσιτα δεν είναι κινηματογράφος, δεν είναι τέχνη, είναι το παράσιτο της τέχνης, είναι διαφήμιση που καμώνεται την τέχνη ενώ αγνοεί και κατ' ουσίαν πλήττει βάναυσα το υπαρξιακό υπόβαθρο του έργου τέχνης. Σήμερα η διαφήμιση του εαυτού, η κολακεία του πλήθους και το ελαφρό παιχνίδι με τα μεγάλα και κρίσιμα, συλλήβδην με τα μικρά και ασήμαντα, αλλά επικαιρικά ζητήματα του καιρού μας, με δυο λόγια η πιο αβασάνιστη αναζήτηση της συνταγής πρωτοτυπίας και εντυπωσιασμού, δηλαδή η πνευματική ευκολία έχει σαρώσει τα πάντα.

Γι' αυτό είτε πρόκειται για βιβλία, πίνακες ζωγραφικής ή ταινίες τα βραβεία επιβεβαιώνουν πάντα τα ρηχά γούστα του βαριεστημένου κοινού που ψάχνει να αναγνωρίσει στο "έργο τέχνης" αυτό που ήδη ξέρει και αποφεύγει σαν την ψώρα κάθε ουσιαστικό προβληματισμό, υπαρξιακό ερώτημα και αγωνία.

ΠΗΓΗ: 

Spyros Yannaras

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com