Γιώργος Καραμπελιάς: «Και πάλι σας δίνω όραμα…»*

«Και πάλι σας δίνω όραμα…»*

Γιώργος Καραμπελιάς

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΡΔΗΝ- Τεύχος 7-Αύγουστος 1997

Όταν μετά από χρόνια, οι άνθρωποι θα αναζητήσουν και πάλι ένα όραμα, όταν και πάλι «οι σημαίες οι φοβερές, θα ξεδιπλωθούν στον αέρα», όταν τα πεζοδρόμια θα πλημμυρίσουν και πά­λι από «ξέφρενους διαδηλωτές», ό­ταν οι άνθρωποι θα θελήσουν και πά­λι «να κάνουν τη ζωή τους ένα έργο τέχνης», όταν οι ατζέντηδες και τα κορυβαντιώντα μηδενικά θα έχουν ε­πί τέλους αηδιάσει με τον εαυτό τους, τότε…

Τότε θα είμαστε και πάλι μέσα στις καρδιές των «φλογερών Ανδαλουσιάνων», των «νέων που τους έλεγαν α­λήτες», γιατί έχουμε ένα όραμα. Ένα όραμα μιας άλλης ζωής, μιας ζωής πέρα από τα συρματοπλέγματα, πέ­ρα από τους καταψύκτες και τα κινη­τά που μολύνουν τα καλοκαιρινά βρά­δια στις παραλίες. Μιας ζωής που θα αξίζει τον κόπο να τη ζεις, για σένα, για τους προγόνους σου, για κείνους που θα ’ρθουν μετά από σένα.

Σήμερα επιλέξαμε· επιλέξαμε να είμαστε πέρα από την καθημερινή ενσωμάτωση και γελοιοποίηση ορα­μάτων, ιδεών και ανθρώπων επιλέ­ξαμε να είμαστε πέραν των πολιτι­κών και των διαχειριστών, πέρα από την κοινωνία της ενσωμάτωσης –ό­που ακόμα και η πιθανή νεανική αμφι­σβήτηση φυλακίζεται και τείνει να γε­λοιοποιηθεί στους τοίχους του κοι­νοβουλίου· επιλέξαμε να είμαστε ε­μείς οι πολιτικοί –με την ευγενή έν­νοια του όρου, της πολιτικής ως δια­μόρφωσης οράματος και συμμόρφω­σης της προσωπικής πρακτικής με αυτό. Και μπορούμε να το κάνουμε μόνο με ένα τίμημα, εκείνο το «μεγά­λο όχι», «il gran rifiuto», που είναι η μόνη δυνατή κατάφαση στην αλήθεια και την αξιοπρέπεια.

Έλεγε η αφίσα των διαδηλωτών στην Κύπρο –σε εκείνη την Ελλάδα που μπορεί ακόμα να γεννάει ήρωες σαν το Σολωμό– «ελάτε να τους φτύ­σουμε», μιλώντας για τους Ρουβά και κομπανία. Η στάση τους νιώθεται –είναι η απελπισία εκείνων που ανα­ζητούν μιαν «άλλη ζωή», μια ζωή πέ­ρα από τον εγκλωβισμό στον καθημε­ρινό θάνατο ενός ατομισμού που σα­πίζει καθημερινά, σε «συναναστροφές ανούσιες» σε καταναλώσεις εμετι­κές, στο άγος του θανάτου· εκείνων που αποζητούν το μεγάλο Έρωτα, το πρόσωπο που είναι άτομο και συλλογικότητα, το Λόγο της ύπαρξής τους.

Επαναλαμβάνουν καθημερινά οι χλιαροί: Μας λείπει το… όραμα γι’ αυ­τό τους προσκυνάμε. Και είναι ψεύ­δος. 

Το όραμα είναι παρόν, ποτέ δεν ήταν πλησιέστερο. Ποτέ δεν ήταν πλα­τύτερο και πληρέστερο. 

Το όραμα μιας κοινωνίας αληθινά δημοκρατικής, που να συνδυάζει ισότητα, ελευθερία και σεβασμό στη φύση, που να συν­δυάζει παρελθόν, παρόν και μέλλον, έθνος και παγκοσμιότητα, ισότητα των φύλων και των φυλών, άτομο και συλλογικότητα. 

Αυτό που λείπει είναι η θέληση και το κουράγιο της μεγάλης άρνησης, η θέληση και το κουράγιο της απόρριψης μιας τερα­τώδους μεγαμηχανής χρηματιστηρί­ων και ψεύδους. Αυτό που λείπει εί­ναι η αποδοχή του οράματος. Γι’ αυ­τό λοιπόν εμείς αρνούμαστε αυτή τη λογική και μένουμε εδώ, ΕΞΩ από τις πολιτικές και τους μοιραίους συμβι­βασμούς τους. Για να συνεχίσει να έ­χει νόημα η πολιτική.

Σήμερα βαδίζουμε με τους μοτο­σικλετιστές προς την πράσινη γραμ­μή, με τους διαδηλωτές του Άμστερ­νταμ, με τους Κούρδους αγωνιστές, του Παλαιστινίους, τον νεκρό αντάρ­τη μπροστά στον Φουτζιμόρι. Που και­ρός πια για τον Μίχνικ, τον Χάβελ και τον Κον Μπεντίτ, που καιρός για την παρφουμασισμένη οικολογία της ε­ξουσίας, που καιρός για τα ψεύδη της παγκοσμιοποίησης.

Κατεβαίνουμε «από το χιόνι» μαζί με τους Βορειοηπειρώτες αδερφούς μας. Και κρατάμε ζωντανό το όραμα μας «γιατί μείναμε γυμνοί, όπως μας γέννησε η μάννα μας Ισπανία».

* Ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού από το Κατά Σαδδουκαίων

ΥΓ. Ευχαριστώ τη διαδικτυακή φίλη Δάφνη Δ. Ιωάννου για την υπενθύμιση της προφητικής και επίκαιρης δημοσίευσης του Γιώργου Καραμπελιά εικοσιδύο χρόνια μετά.

Σε αυτό το διαχρονικό πνευματικό εγερτήριο κάλεσμα δεν μπορείς να παραμείνεις αδρανής. Στηρίζω την υποψηφιότητα του Γιώργου Καραμπελιά και συμμετέχω ενεργά ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στον συνδυασμό «Αθήνα για την Ελλάδα» με σύνθημα: 

«Αθήνα, πρωτεύουσα του Ελληνισμού 

και όχι παράσιτο της παγκοσμιοποίησης».

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com