Ο υγιής πατριωτισμός, η αγάπη για τον τόπο, για τα κοινά μας γνωρίσματα, για κάτι πέρα από το τυφλό μας μικρό εγώ, η αίσθηση του ανήκειν, η καλλιέργεια ρίζας και προσωπικής ματιάς (πράγματα που δεν γίνονται χωρίς να πατήσει κανείς σε μια παράδοση... είναι η προϋπόθεση του αληθινού κοσμοπολιτισμού.

Του Σπύρου Γιανναρά

Οι επιτυχημένοι έλληνες αθλητές -σε αντίθεση με κάθε άλλο αθλητή- απαγορεύεται να κραδαίνουν τη σημαία της χώρα τους. Απαγορεύεται επίσης -σε αντίθεση και πάλι με οποιονδήποτε άλλο αθλητή - να αισθάνονται ή να εκφράζουν υπερηφάνεια για τη χώρα τους μετά από οποιοδήποτε νίκη.

Γιατί για τους συμπατριώτες τους αυτά είναι ρατσισμός. Κι είναι ρατσισμός και φασισμός γιατί ότι αφορά στο συλλογικό μας ιστορικό βίο, τα έχουμε παραδώσει ανεπιστρεπτί στους φασίστες.

Πρέπει να αισθανόμαστε μονάχα ευρωπαίοι ή διεθνιστές, δηλαδή άριζοι και μετέωροι. Χωρίς δικά μας χαρακτηριστικά. Οχι καλύτερα ή χειρότερα, αλλά δικά μας. Αποδεχόμαστε τον εαυτό μας μονάχα ως συμπίλημα δανείων. Δεν υπάρχει ευρωπαίος χωρίς ιδιαίτερη εθνική ταυτότητα, όμως εμείς τον εφηύραμε προκειμένου να απαλλαγούμε από κάθε έννοια εθνικής, συλλογικής ταυτότητας. Από κάθε σχέση με τον διπλανό μας. Με τον οποίο δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ και πουθενά σε τίποτε που να αφορά την (δυστυχώς πλέον αδύνατη) συνύπαρξή μας.

Συνεπώς οι έλληνες αθλητές, αν θέλουν να εκφράζουν τους υπόλοιπους έλληνες θα πρέπει να πανηγυρίζουν και να χαίρονται μονάχα για την πάρτη τους. Για τον εαυτό τους. Το μόνο που τους συνδέει με τους συμπατριώτες τους είναι η λατρεία και ο φθόνος του επιτυχημένου.

Ο Γάλλος μπορεί να αισθάνεται περηφάνεια για το ότι είναι γάλλος, να θεωρεί αξεπέραστη την κουζίνα ή τα κρασιά του. Ο αμερικανός επίσης, να θεωρεί εαυτόν πρωτοπόρο σε πλείστους τομείς, όπως ο γερμανός, ο σουηδός κλπ

Αν το κάνει έλληνας είναι εθνικιστής και δυνητικά επικίνδυνος.

Αυτή η χωριάτικη μειονεξία, ο τριτοκοσμικός επαρχιωτισμός, το βαθύ κι ανήκεστο κομπλεξ, έχουν γιγαντώσει το τέρας του εθνικισμού. Το βαθύ κομπλεξ και η μειονεξία, το απωθημένο εκδικείται με τον χειρότερο τρόπο. Τον πιο νοσηρό και επικίνδυνο. Γεννώντας τέρατα.

Όμως ο υγιής πατριωτισμός, η αγάπη για τον τόπο, για τα κοινά μας γνωρίσματα, για κάτι πέρα από το τυφλό μας μικρό εγώ, η αίσθηση του ανήκειν, η καλλιέργεια ρίζας και προσωπικής ματιάς (πράγματα που δεν γίνονται χωρίς να πατήσει κανείς σε μια παράδοση, σε κάτι πολύτιμο που του δόθηκε για να το αυγατίσει) είναι η προϋπόθεση του αληθινού κοσμοπολιτισμού.

ΠΗΓΗ:Spyros Yannaras

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com