Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ΩΣ ΑΠΕΙΛΗ

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF

Ἡ μόδα τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας» ἔχει ἔρθει πρὸ πολλοῦ καὶ στὴ χώρα μας. Εἶχε ξεκινήσει πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες στὶς Η.Π.Α. ὡς ἀπόπειρα καταπολέμησης τῶν διακρίσεων ἀπέναντι σὲ θεωρούμενες εὐπαθεῖς κοινωνικὲς ὁμάδες (μαύρους, ὁμοφυλόφιλους, μετανάστες κτλ.) καὶ γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ κρίθηκε σκόπιμη ἡ χρήση «οὐδέτερων» καὶ ἀνώδυνων ἐκφράσεων σχετικὰ μὲ τὶς ὁμάδες αὐτὲς (γιὰ παράδειγμα «ἔγχρωμος» ἀντὶ «μαῦρος»). Ὡς ἐδῶ, κανένας λογικὸς ἄνθρωπος μὲ κοινωνικὲς εὐαισθησίες δὲ θὰ εἶχε τὴν παραμικρὴ ἀντίρρηση. Γρήγορα ὅμως ἡ ὅλη κίνηση, παρὰ τὶς ἀρχικὲς ἀξιέπαινες προθέσεις, γενικεύτηκε ὑπέρμετρα καὶ ἐξετράπη σὲ ὑπερβολές, γιὰ νὰ ἐξελιχτεῖ τελικὰ σὲ de facto φίμωση τῆς γλώσσας μὲ μία σειρὰ ἁπλὲς διαδικασίες. Συγκεκριμένα, προβλήθηκαν καὶ ὑπογραμμίστηκαν κατὰ κόρον ὁρισμένες ἀρνητικὰ φορτισμένες καὶ ἄκρως δυσφημιστικὲς λέξεις (ἀνισότητα, διακρίσεις, σεξισμός, ξενοφοβία, ἐθνικισμός, ρατσισμός, φασισμὸς κτλ.). Καὶ ταυτόχρονα οἱ λέξεις αὐτὲς χρησιμοποιήθηκαν ὡς ἀνεξίτηλα κοινωνικοπολιτικὰ στίγματα, τὸ καθένα ἀπὸ τὰ ὁποία ἦταν καὶ μὲ τὸ παραπάνω ἀρκετὸ γιὰ νὰ καταδικάσει σὲ «λιθοβολισμό» ἢ νὰ ὁδηγήσει σὲ «θάψιμο» κάθε ἀνυπακοὴ ἢ παρέκκλιση.

Ἀλλὰ τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι οἱ πάντες ἀπέφυγαν ἐπιμελῶς νὰ προσδιορίσουν ἐπακριβῶς τὸ νοηματικὸ περιεχόμενο τῶν παραπάνω λέξεων. Ἀντίθετα, τὸ περιεχόμενό τους ἐμφανίστηκε σκοπίμως θολό, ὑπέρμετρα διευρυμένο καὶ παλινδρομικὰ κινούμενο ἀνάμεσα στὴν κυριολεξία καὶ τὴ μεταφορά, κάτι ποὺ εὐνοεῖ τὸ συνθηματολογικὸ καταγγελτικὸ λόγο[1]. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι μέσα στὴν ἔντεχνα προωθούμενη σύγχυση μπορεῖ κανεὶς ἀνὰ πάσα στιγμή, ἀνάλογα μὲ τὸ τί τὸν ἐξυπηρετεῖ καὶ τί τὸν συμφέρει, νὰ καταγγείλει, γιὰ παράδειγμα, ὁποιονδήποτε ὡς σεξιστή, ὡς ξενόφοβο ἢ ὡς ρατσιστή! Πρόκειται γιὰ κακοποίηση τῆς σημασίας τῶν λέξεων, ποὺ εἶναι ἐκδήλωση παρακμῆς τοῦ πολιτικοῦ ἤθους[2]. Ὅταν οἱ λέξεις χάνουν τὴ σημασία τους, συσκοτίζεται ἡ ὀρθὴ ἀντίληψη γιὰ τὰ πράγματα, ἐμποδίζεται ἡ ὁμαλὴ ἔνταξη στὸν ἀντικειμενικὸ κόσμο καὶ διαταράσσεται ἡ ἁρμονικὴ σχέση μὲ τὸ κοινωνικὸ περιβάλλον. Ὁπότε, μέσα στὴ σύγχυση ποὺ καλλιεργεῖται συστηματικά: α) ὑποχρεώνεται κανεὶς νὰ δεχτεῖ ὡς ἀλήθειες ὁρισμένα κραυγαλέα ψεύδη, β) στερεῖται τὸ δικαίωμα τῆς διαφωνίας καὶ τῆς διαμαρτυρίας καὶ γ) καταντᾶ εὔκολο καὶ ἀνήμπορο θύμα μεθοδεύσεων ποὺ σχεδιάζονται ἀπὸ ὀργανωμένες μειοψηφίες καὶ προωθοῦνται μὲ τὴ διαδικασία τῆς στοχευμένης τρομοκράτησης.

Μὲ τὴν ἀπειλή, λοιπόν, τῆς ἐπικόλλησης μίας ἢ περισσότερων ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀνειδιστικὲς «ἐτικέτες», ὑποχρεώνεται ἐκ τῶν προτέρων σὲ σιγὴ κάθε ἀνυπόταχτη σκέψη, κάθε ἀντίθετη γνώμη, κάθε εὔλογη διαμαρτυρία, κάθε προσήλωση τόσο σὲ θεμελιώδεις μορφὲς ὀργανωμένης συλλογικότητας (οἰκογένεια, θρησκεία, πατρίδα, ἔθνος) ὅσο καὶ σὲ ἀξίες, ἀρχές, πεποιθήσεις, παραδοχές, πολιτιστικὴ ἰδιοπροσωπία κτλ. Οἱ ἐπικαλούμενοι τὴν πολιτικὴ ὀρθότητα αὐτὰ ὅλα τὰ ὑποβαθμίζουν, τὰ ἀποδομοῦν, τὰ ἀπαξιώνουν καὶ τὰ εὐτελίζουν χαρακτηρίζοντάς τα θλιβερὰ κατάλοιπα σκοταδιστικῶν προσκολλήσεων καὶ ἐμμονῶν. Ἑπομένως, μὲ τὴ μέθοδο τοῦ προκαταβολικοῦ διασυρμοῦ κάθε ὑπόνοια παρέκκλισης ἀπὸ τὴν ἐπίσημη καὶ καθαγιασμένη «γραμμή» καταπνίγεται στὴ γένεσή της. Σταδιακὰ καὶ ἀνεπαίσθητα, μέσω τῆς ἐλεγχόμενης χρήσης τῆς γλώσσας, ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα φιμώνει τὴν ἐλεύθερη ἔκφραση τῆς σκέψης καὶ μέσω μιᾶς ἰσοπεδωτικῆς ἀντίληψης γιὰ τὴν ἰσότητα καὶ ἑνὸς δημαγωγικοῦ (δηλαδὴ ὑποκριτικοῦ) ἐκδημοκρατισμοῦ ἀστυνομεύει τὴ συμπεριφορά.

Παραθέτουμε πρόχειρα τρεῖς ἄνισης βαρύτητας καὶ φαινομενικῶς ἄσχετες μεταξύ τους περιπτώσεις, στὶς ὁποῖες ὅμως οἱ ἀντιλήψεις καὶ οἱ πρακτικές τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας ἐμφανίζονται κατὰ τρόπο χαρακτηριστικό:

1. Τὸ Φεβρουάριο τοῦ 1993 πραγματοποιήθηκε στὸ Κολέγιο Wellesley τῆς Μασαχουσέτης διάλεξη ἀπὸ τὸν φερόμενο ὡς «διακεκριμένο Αἰγυπτιολόγο» Yosef A.A. ben Yohannan. Ὁ ὁμιλητής, ἀπηχῶντας τὶς θεωρίες τοῦ «ἀφροκεντρισμοῦ» (δηλαδὴ τῆς πνευματικῆς κίνησης ποὺ θεωρεῖ κοιτίδα τοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ τὴ Μαύρη Ἀφρικὴ καὶ ἀντιμετωπίζει τοὺς Ἕλληνες ὡς «κλέφτες» καὶ σφετεριστὲς τῆς προσφορᾶς της), ὑποστήριξε μεταξὺ ἄλλων ὅτι ὁ Ἀριστοτέλης μετέβη στὴν Αἴγυπτο καὶ «σύλησε» πνευματικά τὴ βιβλιοθήκη τῆς Ἀλεξάνδρειας γιὰ νὰ συγγράψει τὰ δικά του ἔργα. Τότε ἡ παριστάμενη καθηγήτρια τῶν κλασικῶν σπουδῶν Mary Lefkowitz, ἡ ὁποία μὲ δύο βιβλία, μὲ ἐπιστημονικὰ ἄρθρα στὸν ἀμερικανικὸ καὶ τὸν εὐρωπαϊκὸ τύπο ἀλλὰ καὶ μὲ καταχωρίσεις στὸ Internet θὰ ἀποδείξει μὲ καταλυτικὰ ἐπιχειρήματα ὅτι ὁ ἀφροκεντρισμὸς ἀποτελεῖ ἀπὸ ἐπιστημονικὴ ἄποψη μία ἐντελῶς ἀνυπόστατη καὶ παιδαριώδη κατασκευή, ρώτησε τὸν ὁμιλητὴ πῶς μπορεῖ νὰ ὑποστηρίζει παρόμοιες ἀνακρίβειες τὴ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία εἶναι ἱστορικῶς ἀναμφισβήτητο ὅτι: α) ὁ Ἀριστοτέλης οὐδέποτε πάτησε τὸ πόδι του στὴν Αἴγυπτο καὶ β) ἡ βιβλιοθήκη τῆς Ἀλεξάνδρειας ἱδρύθηκε…μετὰ τὸ θάνατο τοῦ φιλοσόφου! Τὸ ἀποτέλεσμα τῆς παρέμβασης ἦταν ὁ ὁμιλητὴς νὰ ἀρνηθεῖ νὰ ἀπαντήσει καὶ νὰ κατηγορήσει ἁπλῶς τὴν καθηγήτρια γιὰ ἐμπάθεια καὶ ἐχθρότητα πρὸς τὸ μαῦρο πληθυσμό, ἐνῶ παράλληλα οἱ προσκείμενοι στὸν ἀφροκεντρισμὸ φοιτητὲς τὴν προπηλάκισαν καταγγέλλοντάς την ὡς «ρατσίστρια» χαρακτηριζόμενη ἀπὸ μονομερῆ ἀντίληψη τῆς ἱστορίας [3]. Ὅσο γιὰ τὶς πανεπιστημιακὲς ἀρχές, σύμφωνα μὲ πληροφορίες ὄχι μόνο δὲ στάθηκαν στὸ πλευρό της, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπιτίμησαν, ἐπειδὴ δὲν ἄφησε κάποιες ἐθνοτικὲς ὁμάδες νὰ προβάλουν ἀνεμπόδιστα τὴν κουλτούρα τους, δηλαδὴ νὰ προπαγανδίσουν χωρὶς ἀντίλογο τὶς κατάφωρες ἀντιεπιστημονικὲς φαντασιώσεις τους!

2. Πρόσφατο κροῦσμα γλωσσικῆς «λοβοτομῆς»: φαίνεται ὅτι οἱ πανάρχαιες καὶ ἱστορικὰ «καθαγιασμένες» λέξεις «πατέρας» καὶ «μητέρα», οἱ ὁποῖες, νοηματικά, συνυφάνθηκαν ἀνέκαθεν μὲ τὴν κοινωνικὴ ὑπόσταση τῶν ἀνθρώπων σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γῆς, δηλαδὴ ἀποτέλεσαν δομικὰ στοιχεῖα τῆς διαχρονικῆς κουλτούρας μας ὡς ἔλλογων ὄντων, βαίνουν πρὸς βίαιη καὶ ὁριστικὴ ἀπαγόρευση. Πραγματικά, σὲ δημόσια ἔγγραφα ὁρισμένων «προηγμένων» χωρῶν, οἱ ἐνδείξεις «ὄνομα πατρός», «ὄνομα μητρός» ἔχουν ἤδη ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὶς ἐνδείξεις «γονέας Α΄», «γονέας Β΄», ὥστε νὰ καταπολεμηθοῦν τὰ «σεξιστικὰ στερεότυπα» σύμφωνα μὲ τὴν ἀπόφαση 12267 τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καὶ νὰ μὴν περιέρχονται σὲ δύσκολη θέση οἱ παντρεμένοι μεταξύ τους ὁμοφυλόφιλοι καθὼς ἀντιμετωπίζουν τὶς προβλεπόμενες διαδικασίες γιὰ τὴν ἐκ μέρους τους υἱοθέτηση παιδιῶν[4].

3. Καὶ γιὰ νὰ μὴν ξεχνᾶμε τὰ καθ’ ἡμᾶς, σὲ ἐκεῖνο τὸ ἀλήστου μνήμης βιβλίο Ἱστορίας τῆς Στ΄ Δημοτικοῦ –καὶ στὸ ὄνομα τῆς ὑπόρρητης καταδίκης τῆς… φαλλοκρατικῆς ἀντίληψης στὸ σχολικὸ χῶρο– ὑπῆρχε μία περίοδος, ὅπου ἡ γλώσσα καὶ ἡ αἰσθητικὴ εἶχαν μπεῖ γιὰ τὰ καλὰ στὸ γύψο: «Ἀλληλοδιδακτικὴ μέθοδος: διδακτικὴ μέθοδος κατὰ τὴν ὁποία ὁ/ἡ δάσκαλος/α ἐκπαιδεύει τοὺς/τὶς μεγαλύτερους/ες καὶ ἱκανότερους/ες μαθητές/τριες καὶ αὐτοί/ές μὲ τὴ σειρά τους τούς/τὶς ὑπόλοιπους/ες μαθητές/τριες»!!!» (σελ. 62). Μὲ τὸν ἐθισμὸ τῶν μαθητῶν σὲ ἀνάλογες φραστικὲς καρκινοβασίες, τὶς ὁποῖες θὰ συναντοῦμε στὸ μέλλον ὁλοένα καὶ πιὸ συχνά, ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἀλαλία καὶ τὴν ἀφασία εἶναι πλέον ἀνοιχτός…

Βαδίζουμε σταδιακὰ πρὸς μία κοινωνία ἀγελαίων μαζανθρώπων, πρὸς μία κοινωνία-χυλό, ὅπου τὰ ἄτομα, ὅπως στοὺς πίνακες τοῦ Γαΐτη, θὰ εἶναι ὅλα ἴδια, ὁμοιόμορφα ντυμένα, χωρὶς πρόσωπο, μάτια ἢ στόμα, καί, βέβαια, χωρὶς τὴν παραμικρὴ δυνατότητα νὰ δημιουργήσουν προσκόμματα στὴν παντοδύναμη καὶ ἀσύδοτη Αὐτῆς Μεγαλειότητα τὴν Ἀγορά. Σὲ τελευταῖα ἀνάλυση, αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ ζητούμενο. Καὶ ἐδῶ ἔγκειται ἡ τραγικὴ εἰρωνεία τῆς μεθοδευμένης διαστρέβλωσης. Ἡ δῆθεν πολιτικὴ ὀρθότητα δὲν εἶναι στὴν οὐσία οὔτε «ὀρθότητα» οὔτε «πολιτική». Δὲν εἶναι ὀρθότητα, γιατί ἀντικαθιστᾶ τὴ φυσικὴ καὶ τὴ λογικὴ τάξη τῶν πραγμάτων μὲ τὶς ἐρεβώδεις αὐθαιρεσίες καὶ τὸν ἀποχαλινωμένο βολονταρισμὸ ἑνὸς ἀσύδοτου μεταμοντερνισμοῦ. Καὶ δὲν εἶναι πολιτικὴ –μὲ τὴν καλῶς ἐννοούμενη τουλάχιστον ἐκδοχὴ τῆς λέξης– γιατί κατὰ βάθος ἀποτελεῖ μία μεθοδικὰ ἐπεξεργασμένη μεταμφίεση, πίσω ἀπὸ τὴν ὁποία κρύβεται ἡ στυγνὴ δικτατορία τῆς διεθνοποιημένης Ἀγορᾶς καὶ τῆς νεοταξικῆς ἰδεολογίας[5], δηλαδὴ μία στάση ἀνελεύθερη, ἄρα χωρὶς οὐσιαστικὴ σχέση μὲ τὴν πολιτική. Καὶ ἀλίμονο σὲ αὐτὸν ποὺ θὰ ἐπιχειρήσει νὰ διαφοροποιηθεῖ ἀπὸ τὸν ὑδαρῆ πολτό. Οἱ κομισάριοι τῶν ΜΚΟ καὶ τὰ τάγματα ἐφόδου τους τὸν περιμένουν στὴ γωνία γιὰ νὰ τὸν περιποιηθοῦν δεόντως[6]… Ἐφόσον μάλιστα αὐτὰ ὅλα κριθοῦν ἀνεπαρκῆ, ἐνισχύονται σὲ ἐξαιρετικὲς περιπτώσεις μὲ τὶς κατάλληλες νομοθετικὲς ρυθμίσεις, οἱ ὁποῖες, μπορεῖ νὰ προβλέπουν ἀκόμη καὶ φυλακίσεις, πρόστιμα καὶ στέρηση πολιτικῶν δικαιωμάτων (χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἡ στοχοποίηση τῆς ὀμιχλώδους καὶ ἀνεξιχνίαστης ἐκείνης «ἐχθροπάθειας», ποὺ ἐνέχεται γιὰ ὑπόθαλψη τοῦ «ρατσισμοῦ»). Η thought police σὲ ὅλο τὸ μεγαλεῖο της!

Σε τελευταία ἀνάλυση, μὲ ἕναν καταιγισμὸ καταγγελιῶν, προγραφῶν καὶ στοχευμένων μέτρων ἐναντίον φανταστικῶν ἢ καὶ ὑπαρκτῶν μορφῶν ἀνελευθερίας, προωθεῖται μία ἄτυπη, ἀδιόρατη καὶ γι’ αὐτὸ ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνη μορφὴ ὁλοκληρωτισμοῦ. Μὲ βάση τὶς ἐπιταγὲς τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, ὀφείλει κανεὶς μὲ τὸν καιρὸ νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὸ δικαίωμα νὰ βλέπει αὐτὰ ποὺ φαίνονται, νὰ διαπιστώνει αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν, νὰ κρίνει μὲ βάση τὰ δεδομένα ποὺ διαθέτει καί, πρὸ πάντων, νὰ λέει «ἔξω ἀπὸ τὰ δόντια» αὐτὰ ποὺ πιστεύει. Είναι, λοιπόν, ἰδιαίτερα λυπηρὸ τὸ ὅτι αὐτὴ ἡ «ἀμερικανιά» τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας διαθέτει στὴ χώρα μας πολλοὺς καὶ ὑπερενθουσιώδεις θιασῶτες, πλειοδότες καὶ διεκπεραιωτές, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἐξέχουσα θέση κατέχουν ὁρισμένοι πάλαι ποτὲ διεθνιστὲς ποὺ ἔχουν ἤδη μεταλλαχτεῖ σὲ παγκοσμιοποιημένους νεοταξικούς. «Ἄχ, ποῦ’ σαι νιότη, ποὺ‘δειχνες πὼς θὰ γινόμουν ἄλλος»!…

Γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν κινδύνων ποὺ σκιαγραφήσαμε, ἡ καλύτερη μέθοδος δὲν εἶναι, βέβαια, ὁρισμένες ἀρειμάνιες διακηρύξεις τοῦ τύπου «θὰ σκουπίσουμε τὰ παπούτσια μας στὴν κουρελοὺ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας». Ἡ ἀντιμετώπισή τους προϋποθέτει ὅτι κάθε ἐνεργὸς πολίτης, κάθε ἀληθινὸς δημοκράτης καὶ κάθε ἁγνὸς πατριώτης, ἀψηφῶντας τὶς ἐνορχηστρωμένες φωνασκίες τῶν ἀντιφρονούντων, θὰ ἀποδομεῖ ἐπίμονα καὶ συστηματικὰ τὶς ἐκτροπὲς τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, ἐπισημαίνοντας σὲ κάθε περίπτωση τὴ διαβρωτικὴ σημειολογία της, ἀναδεικνύοντας τὸν κραυγαλέο παραλογισμό της, ὑπογραμμίζοντας τὴν ἀνελεύθερη ἰδεολογία της, ξεσκεπάζοντας τὴ σταδιακὰ προωθούμενη τυραννία της καὶ καταγγέλλοντας τὶς γκεμπελικὲς πρακτικές της. Ὅσο εἶναι ἀκόμη καιρός…

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΣΙΜΑΝΗΣ

[1] Πρβλ. Pascal Bruckner, La melancolie democratique (ἑλλ. Μτφρ. Ἡ μελαγχολικὴ δημοκρατία, Ἀστάρτη, Ἀθήνα, 1991), σελ.128: «Ἂν ὑπάρχει ἕνας ὅρος ποὺ ἔκανε κεραυνοβόλο καριέρα στὰ τελευταῖα πενήντα χρόνια σὲ σημεῖο νὰ κακοποιεῖται συνεχῶς καὶ νὰ ἀδειάζεται ἀπὸ κάθε περιεχόμενο εἶναι ἀκριβῶς ἡ λέξη ‘φασισμός’(…).Ὁ φασισμὸς ἦταν (…) ὁτιδήποτε ἀντιστεκόταν στὸ ἄμεσο καπρίτσιο τῶν ἀτόμων, (ἦταν) κάθε εἶδος ἐπιβολῆς, ἀπαγόρευσης, ὑποχρέωσης.(…). Ἀκόμη καὶ ἡ γλώσσα ἦταν φασιστική, ἂν πιστέψουμε τὸν Ρολὰν Μπὰρτ στὸν ἐναρκτήριο λόγο του στὸ College de France!».

[2] Θέλοντας νὰ διεκτραγωδήσει τὴ φθορὰ τοῦ πολιτικοῦ ἤθους, ποὺ ἦταν ἀπόρροια τῆς παθολογίας τοῦ πολέμου, ὁ Θουκυδίδης θὰ καταγγείλει τὴν σκόπιμη ἀλλαγὴ τῆς σημασίας τῶν λέξεων, ἡ ὁποία ἐξυπηρετοῦσε τοὺς σκοποὺς αὐτῶν ποὺ τὴν εἶχαν ἐπιβάλει: «καὶ τὴν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει» (ΙΙΙ, 82,4).

[3] Ἰωάννη Κωτούλα, Ὁ ἀφροκεντρισμὸς καὶ ἡ παραποίηση τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, Archive, 21.3.2005 (http://isxys.blogspot.com/2010/12/blog-post_9003.html).

[4] http://www.mitrikosthilasmos.com/2011/02/blog-post.html

[5] Πέρσι (2012) εἴδαμε μία Ἑλληνίδα ἀθλήτρια νὰ ἀποκλείεται μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες ἀπὸ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες τοῦ Λονδίνου ἐξαιτίας ἑνὸς ἀθώου καὶ μᾶλλον κακόγουστου ἀστείου της, στὸ ὁποῖο μία «τραβηγμένη ἀπὸ τὰ μαλλιά» ἑρμηνεία κατάφερε νὰ ἐντοπίσει …κάποια στοιχεῖα ρατσισμοῦ! Ὀλυμπιακὸ πνεῦμα ἢ νόμος τῆς σιωπῆς στὸ Μεγάλο Πανηγύρι τῶν Πολυεθνικῶν;

[6] Πολὺ διδακτική, «πρὸς γνῶσιν καὶ συμμόρφωσιν», εἶναι ἡ περιπέτεια τῆς Κικῆς Δημουλᾶ, τὴν ὁποία περιάδραξαν γιὰ τὰ περαιτέρω μερικὲς ὕαινες τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, ἐπειδὴ τόλμησε νὰ ἐκφράσει δημόσια τὴ δυσφορία της γιὰ τὴν ὑποβάθμιση τῆς Κυψέλης ποὺ ἔχει ἁλωθεῖ πλέον ἀπὸ τοὺς λαθρομετανάστες.

1/6/2013

Πηγή: http://www.antibaro.gr/article/8434

Ὁ πολυτονισμὸς τοῦ κειμένου ἔγινε ἀπὸ ἐμᾶς (Τὸ Ἔνζυμο)

ΠΗΓΗ:https://engymo.wordpress.com/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com