- Οι αιτίες της ελληνικής αποτυχίας

Βασίλης Βιλιάρδος

Μία από τις πιο συχνές απορίες που διατυπώνονται είναι η αιτία, για την οποία υποχώρησε η κρίση στην Ευρωζώνη μετά το 2013 – με αποτέλεσμα όλα τα κράτη, εκτός της Ελλάδας, να μην χρειάζονται πλέον το μηχανισμό στήριξης. Εκτός αυτού, γιατί μόνο η Ελλάδα παραμένει στο μηχανισμό, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να χρεοκοπήσει ή/και να υποχρεωθεί στην έξοδο της από την Ευρωζώνη. Στα πλαίσια αυτά τα εξής:

Στην υπόλοιπη Ευρωζώνη (η Ιρλανδία, εκτός από τα στατιστικά παιχνίδιαμε τα οποία βοηθήθηκε, αποτελεί εξαίρεση λόγω της ιδιαιτερότητας της – εξαγωγές σχεδόν ίσες με το 100% του ΑΕΠ της, επειδή είναι εγκαταστημένες οι μεγάλες αμερικανικές εταιρείες, αφενός μεν για φορολογικούς λόγους, αφετέρου επειδή έτσι έχουν πρόσβαση στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ χωρίς δασμούς κλπ.), τα καταστροφικά αποτελέσματα της «πειθαρχίας των αγορών», όπου τα κράτη υποχρεώνονταν σε μία τρομακτική δημοσιονομική εξυγίανση, για να μπορούν να δανείζονται με βιώσιμα επιτόκια, σταμάτησαν με τη βοήθεια της ΕΚΤ – όταν ο διοικητής της δήλωσε στα μέσα του 2012 ότι, θα κάνει τα πάντα για να σταθεροποιηθεί η νομισματική ένωση.

Με τον τρόπο αυτό κατάφερε να ισορροπήσει τις αγορές ενώ, εάν δεν το είχε κάνει, τότε οι αγορές δεν θα είχαν καταστρέψει μόνο το ευρώ αλλά, επί πλέον, τον εαυτό τους. Σε αντίθεση λοιπόν με αυτά που πιστεύουν αρκετοί, η καλυτέρευση της κατάστασης στην Ευρωζώνη δεν ήταν το αποτέλεσμα της επιτυχημένης δημοσιονομικής εξυγίανσης – ενώ μόνο με τη βοήθεια, καθώς επίσης με την  προστασία της ΕΚΤ, μπόρεσε τελικά να αποφευχθεί η υπερβολική λιτότητα (δυστυχώς η Ελλάδα δεν είχε καμία ωφέλεια, επειδή είχε προηγηθεί το καταστροφικό PSI το 2011, με αποτέλεσμα να έχει έκτοτε απομονωθεί εντελώς από τις αγορές).

Ειδικότερα, το δομικό έλλειμμα της Ευρωζώνης από το 2013 έως το 2015 μειώθηκε συνολικά μόλις κατά 0,3%, σύμφωνα με στοιχεία της Κομισιόν (πηγή) – ενώ στην Ισπανία, η οποία θεωρείται ως το πλέον επιτυχημένο παράδειγμα της δημοσιονομικής εξυγίανσης, το δομικό έλλειμμα αυξήθηκε κατά 0,6%! Ως αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος, η Ισπανία είχε το 2015 το δεύτερο μεγαλύτερο έλλειμμα μεταξύ των ανεπτυγμένων οικονομιών, μετά την Ιαπωνία.

Επομένως, το τέλος της ύφεσης στην Ευρωζώνη δεν προήλθε από την επιτυχημένη δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά από μία σιωπηρή αλλαγή της οικονομικής πολιτικής – μέσω της οποίας σταμάτησε η προ-κυκλική λιτότητα των ετών 2010 – 2013.

Εξαίρεση αποτέλεσε δυστυχώς μόνο η Ελλάδα, στην οποία εφαρμόσθηκε μεν η σιωπηρή αλλαγή το 2014 από την τότε κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να επιστρέψει η χώρα σε πορεία μικρής ανάπτυξης, αλλά σταμάτησε απότομα – λόγω της πολιτικής αστάθειας, των εκλογών που ακολούθησαν, καθώς επίσης της καταστροφικής διαπραγμάτευσης της νέας κυβέρνησης, η οποία επανέφερε ξανά την πατρίδα μας στην τροχιά των μνημονίων.

Συμπερασματικά λοιπόν η Κύπρος, για παράδειγμα, είχε την τύχη να υπαχθεί στο μηχανισμό τελευταία, λίγο πριν καταργηθεί σιωπηρά η πολιτική λιτότητας με τη βοήθεια της ΕΚΤ – οπότε δεν υποχρεώθηκε σε μία υπερβολική δημοσιονομική εξυγίανση διαρκείας, όπως η πατρίδα μας. Ταυτόχρονα, δεν άλλαξε στο νησί σημαντικά το καθεστώς φορολόγησης και ιδιαίτερα ο χαμηλός συντελεστής φόρου επί των  κερδών (12,5%) – παραμένοντας φορολογικός παράδεισος.

Αντίθετα η Ελλάδα είχε την ατυχία να υπαχθεί πρώτη στο μηχανισμό, έχοντας υποστεί μία απάνθρωπη δημοσιονομική εξυγίανση, συντριπτικά μεγαλύτερη από όλες τις άλλες χώρες (ανάλυση) – λόγω της ανικανότητας, ανεπάρκειας ή/και ενδοτικής συμπεριφοράς της τότε κυβέρνησης της, όπου δυστυχώς η σημερινή επαναλαμβάνει τα ίδια ακριβώς λάθη, με τη χώρα μας όμως σε μία πολύ χειρότερη κατάσταση.

Η επόμενη μεγάλη ατυχία της Ελλάδας ήταν οι εκλογές του 2015, κυρίως όμως η άρνηση του κλεισίματος της αξιολόγησης τότε, καθώς επίσης οι παρατεταμένες/αποτυχημένες  διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης – λόγω των οποίων δεν συμμετείχε πλέον στη σιωπηρή κατάργηση της πολιτικής λιτότητας που είχε υιοθετηθεί από όλες τις άλλες χώρες.

Στη συνέχεια η μη συμμετοχή της στα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης της ΕΚΤ που ξεκίνησαν το 2015, επίσης λόγω της καταστροφικής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης – το κόστος της οποίας για την Ελλάδα δεν ήταν ασφαλώς τα 86 δις € της τρίτης δανειακής σύμβασης (τα δάνεια δεν είναι ζημίες), αλλά κυριολεκτικά ανυπολόγιστο! Ως εκ τούτου, η Ελλάδα είναι σήμερα η μοναδική χώρα που παραμένει στο μηχανισμό στήριξης – κινδυνεύοντας πολύ σοβαρά με την έξοδο της από την Ευρωζώνη, με τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της, καθώς επίσης με τη χρεοκοπία της.

ΠΗΓΗ: http://www.analyst.gr
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com