«….A! Να μην ξεχάσουμε και τους μεταμοντέρνους. Το ξερατε εσείς ότι η Ιστορία είναι ένα αφήγημα που ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να το διαβάζει όπως θέλει;Τζάμπα τα μελετούσαμε τα Κεφάλαια τόσα χρόνια. Οικονομικές δομές, κοινωνικές τάξεις και πράσινα άλογα! Πολιτική και οικονομική Ιστορία; Πάλη των τάξεων; Très passé, χρυσό μου. Τώρα ασχολούμαστε με τις έμφυλες σχέσεις, την ιστορία του Αθλητισμού, την ιστορία των συναισθημάτων και άλλα παρόμοια….»
Επικίνδυνα παιχνίδια με την Ιστορία, της Βασιλικής Λάζου
Δε μας ήθελαν να μας πουν τίποτε καινουργιο εκεί στο Ταλίν της Εσθονίας. Καλά κάναμε και δεν πήγαμε. Το έργο, ή καλύτερα το σίριαλ, του αντικομμουνισμού το παρακολουθούμε εδώ και χρόνια. Με τις εξάρσεις και τις υφέσεις του, κατά που φυσάει ο άνεμος.
Ο κομμουνισμός, θα μας λέγαν, είναι ίδιος με το ναζισμό. Και οι δύο ιδεολογίες εγκαθίδρυσαν ολοκληρωτικά καθεστώτα. Και οι δύο άσκησαν πολιτική βία, κόκκινη ο πρώτος, μαύρη ο δεύτερος. Και οι δύο προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Σε σταλινικά γκουλάγκ ή σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, λίγη σημασία έχει. Στάλιν και Χίτλερ, θα υποστήριζαν, εφάρμοσαν την ίδια ανελεύθερη πολιτική με ολέθρια αποτελέσματα για τους λαούς που εξουσίαζαν. Και ούτω καθεξής… Εξ ου και η εξίσωσή τους, ο κοινός ολοκληρωτισμός, και συνακόλουθα η καταδίκη τους. Στο όνομα –προς όφελος αν θέλετε– της (νεο)φιλελεύθερης δημοκρατίας, του μοναδικού συστήματος το οποίο εξασφαλίζει τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών.
Εσθονία: Μνημείο τιμής στους ναζί που πολέμησαν ενάντια στη Σοβιετική Ενωση
Μάλιστα.
Για να μπορέσουμε να δεχθούμε βέβαια τα παραπάνω αξιώματα και να μην μαλώνουμε με αυτούς τους γερόντους που ζήσαν, βρε παιδί μου, κάποια πράγματα,θα πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας. Να σβήσουμε από το μυαλό μας υπαρκτά γεγονότα ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος (δικαίωμα στη λήθη, το λένε αυτό). Θα πρέπει για παράδειγμα να ξεχάσουμε ότι ο Στάλιν με τον Τσώρτσιλ και τον Ρούσβελτ πολέμησαν με στέρεα συμμαχία τον Χίτλερ και τους φασίστες φίλους του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα πρέπει να διαγράψουμε τα 20 εκατομμύρια νεκρών Σοβιετικώνενόπλων και αμάχων. Τους χιλιάδες αντιστασιακούς, κομμουνιστές και μη, που πολέμησαν ενάντια στο φασισμό. Να σβήσουμε από τους σκληρούς δίσκους εκείνη τη φωτογραφία με το Σοβιετικό στρατιώτη να καρφώνει τη σημαία με το σφυροδρέπανο στο Ράιχτσαγκ. Και γιατί όχι να αρνηθούμε (ναι, να αρνηθούμε) τα 6 εκατομμύρια θύματα του Ολοκαυτώματος. Ελευθερία σκέψης δεν έχουμε;
Θα πρέπει ακόμα να φτύσουμε στους τάφους των δικών μας παππούδων που αγωνίστηκαν και έχυσαν το αίμα τους στην Καισαριανή, στην Κοκκινιά, στον Χορτιάτη και όπου ελληνικής γης. Να διαγράψουμε από τη μνήμη μας τα χιλιάδες θύματα της πείνας και της εξαθλίωσης της Κατοχής. Να γκρεμίσουμε τα ηρώα και τα αγάλματα της Αντίστασης και να αποκαταστήσουμε επιτέλους, με προτομές ή και σκέτα, απλά με συνέδρια, αυτά τα παρεξηγημένα παιδιά τους Ταγματασφαλίτες, που το μόνο που ήθελαν ήταν να σώσουν το έθνος από τον επάρατο κομμουνισμό. Τι και αν συνεργάστηκαν με τους χιτλερικούς. Λεπτομέρειες. Αυτοί διείδαν πρώτοι –από τον κατοχικό «εμφύλιο», βεβαίως– την εγκληματική φύση του κομμουνισμού.
Γιατί μετά την είδαν κι άλλοι. Η συμμαχία των Μεγάλων έσπασε και νάσου ο Ψυχρός Πόλεμος. Και μαζί ο πόλεμος της προπαγάνδας. Και να τα επιχειρήματα του «ελεύθερου κόσμου», και δώστου η «Φωνή της Αμερικής» να προπαγανδίζει τα καλά του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς. Και βέβαια την τεχνολογική του υπεροχή και την πληθώρα των καταναλωτικών αγαθών. Jeans και rock’ n’ roll. Σε σύγκριση βέβαια πάντα με την ανελευθερία, την καταπίεση και τις στερήσεις που αποδίδονται στις σοσιαλιστικές χώρες. Γιατί άλλο Candillac και άλλο Lada, πώς να το κάνουμε.
Στο χορό βέβαια και η Γερμανία, το ανάχωμα του Δυτικού Κόσμου. Εδώ βέβαια υπήρχε ένα προβληματάκι. Το ναζιστικό παρελθόν. Ο καλός μύλος του φιλελευθερισμού όμως όλα τα αλέθει. Εδώ επιστρατεύτηκαν διανοούμενοι πρόθυμοινα ξεπλύνουν ακόμα και το βόθρο της Ιστορίας. Στην περίπτωσή μας ο Ντόκτορ Ερνστ Νόλτε. Αυτός προσπάθησε να φορτώσει τα εγκλήματα του ναζισμού στον κομμουνισμό. Αθώα η αστική τάξη, αθώοι οι βιομήχανοι, αθώος ο Χίτλερ για το ζόφο που προκάλεσε. Ο εθνικοσοσιαλισμός υπήρξε απλά ένας αντιμπολσεβικισμός,μια αντίδραση στη Ρωσική Επανάσταση. Πρώτα δημιουργήθηκαν τα γκουλάγκ και μετά το Αουσβιτς. Πιθανή λοιπόν «μια αιτιώδης συνάφεια», μια σχέση «πρωτότυπου με παραμορφωμένο αντίγραφο» ή «δασκάλου-μαθητή».
Η «κανονικοποίηση» του ναζισμού συνάντησε αντιδράσεις, δε λέω. Ολόκληρη Historikerstreit (διαμάχη των ιστορικών) ξέσπασε στη Γερμανία. Εκεί όμως που ξέφυγε η κατάσταση ήταν μετά το 1989 και την κατάρρευση του υπάρξαντος. «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» και ο οχετός ξεχύθηκε ασυγκράτητος και εκτός συναγωνισμού. Μαζί με τη γερμανική ενοποίηση, τα αμερικάνικα δολάρια και τα γερμανικά μάρκα,την προϊούσαηγεμονία του 4ου Ράιχ στην Ευρώπη,τη νέα πορεια «προς Ανατολάς» και την επέκταση της Ενωμένης Ευρώπης στις πάλαι ποτέ Σοβιετικές Δημοκρατίες. Για όλα τα δεινά των τελευταίων έφταιγε βέβαια η σοβιετική διακυβέρνηση. Ημέρα εθνικού πένθους για την Εσθονία η απελευθέρωση της χώρας από τους Ναζί. Κάτω ο κομμουνισμός, ζήτω οι συνεργάτες των Ες – Ες.
Όχι πως οι δυτικές χώρες υπολείπονταν σε αναθεωρητισμό. Στη φιλελεύθερη Γαλλία, πρώην αριστεροί ή αριστεριστές (whatever), με προεξάρχοντα τον Φυρέ προσπάθησαν να αποδομήσουν την ιστορία των επαναστάσεων, από τη Γαλλική έως τη Ρωσική, με ιδιαίτερη έμφαση «στον κομμουνισμό και την εγκληματική του φύση». Τη σκυτάλη στη συνέχεια πήρε ο Κουρτουά με τη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού». Ειδικότης του, η πτωματολογία. Τόσα πτώματα από δω – τόσα από κει. Οι κόκκινοι έχουν περισσότερα, άρα φταίνε αυτοί.
Από το όλο σκηνικό δε θα μπορούσαμε να λείπουν και τα εγχώρια φυντάνια (τι σόι ΕΕ και αμερικανοθρεμμένοι είμαστε…). Οι ντόπιοι μιμητές που νομίζουν ότι με κυβέρνηση Αριστεράς (όποιας Αριστεράς – δεν θα τα χαλάσουμε τώρα) ήρθαν τα ύστερα του κόσμου. Αυτοί που πέρασαν από πάνω τους το λούστρο του φιλελεύθερου, αλλά δεν μπορούν να κρύψουν την ακροδεξιά ψυχή τους.
Και μαζί τους –γιατί πρέπει να τα λέμε όλα– και αυτοί του Κέντρου. Οι αντικειμενικοί και οι αμερόληπτοι, που δήθεν κρατάνε ίσες αποστάσεις από τα δύο άκρα. Αυτοί που πάνω από όλα, λένε, υπερασπίζονται την ελευθερία της έκφρασης και την πολιτική ορθότητα. Οι comme-il-faut. Όλα κι όλα. Μακριά από μας οι σκληροπυρηνικοί. Η Ελλάδα δεν είναι Σοβιετία, να στέλνει στα δικαστήρια όποιον μας λέει «διαφορετική ράτσα» επειδή σκοτώσαμε μερικούς «ιππότες αλεξιπτωτιστές». Εδώ είναι free-thinking-zone.
A! Να μην ξεχάσουμε και τους μεταμοντέρνους. Το ξερατε εσείς ότι η Ιστορία είναι ένα αφήγημα που ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να το διαβάζει όπως θέλει;Τζάμπα τα μελετούσαμε τα Κεφάλαια τόσα χρόνια. Οικονομικές δομές, κοινωνικές τάξεις και πράσινα άλογα! Πολιτική και οικονομική Ιστορία; Πάλη των τάξεων; Très passé, χρυσό μου. Τώρα ασχολούμαστε με τις έμφυλες σχέσεις, την ιστορία του Αθλητισμού, την ιστορία των συναισθημάτων και άλλα παρόμοια.
Όλοι λοιπόν αυτοί οι παραπάνω (νεοφιλελεύθεροι, ακροδεξιοί, political correct, μεταμοντέρνοι, πρώην) ένωσαν τις δυνάμεις τους με ένα και μοναδικό σκοπό: να μειώσουν, να απαξιώσουν, να σβήσουν από τη συνείδηση των λαών τον κομμουνισμό και τα οράματά του. Να τον εξορκίσουν από το παρελθόν ανέκλητα και οριστικά. 100 χρόνια από τη μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση το φάντασμα του κομμουνισμού δεν επιτρέπεται να πλανάται ξανά πάνω από την Ευρώπη. Δεν επιτρέπεται να ταράξει συνειδήσεις και να εμπνεύσει και πάλι παραδείγματα. Ύψιστος πολιτικός σκοπός, καλυμμένος πίσω από ψευδοαντικειμενικότητα και ντεμέκ επιστημοσύνη.
Βολικά για αυτούς τα σκέφτονται, είναι αλήθεια. Και τα καταφέρνουν. Ελέγχουν βλέπετε τους κύριους μηχανισμούς εξάρτησης και αναπαραγωγής (ΜΜΕ, εκπαίδευση…) και οι αναθεωρητικές τους ιδέες έχουν εμβέλεια και διασπορά. Άσε που έχουν και τα μέσα. Τόσα πολιτιστικά ιδρύματα (για το μέλλον) και υποτροφίες δίνονται για να στρογγυλέψουν το παρελθόν.
Επικίνδυνα όμως τα παιχνίδια τους. Σε μια Ευρώπη που μόνο των λαών δεν είναι, σε μια Ευρώπη που ήδη φλερτάρει επικίνδυνα με το ρατσισμό και την ξενοφοβία, ακραίου νεοφιλελευθερισμού και κυριαρχίας της αγοράς, όπου η Ακροδεξιά και ο νεο-ναζισμός περιμένουν στη γωνία, οι λέξεις που γράφουν οι πανάκριβες πένες των ελίτ γεννούν πράξεις και οι ευθύνες όσων παίζουν με την Ιστορία είναι μεγάλες.
ΠΗΓΗ:https://pontosandaristera.wordpress.com/2017/08/28/tres-passe/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.