Μια κηλίδα που δεν βγαίνει με τίποτα

Το πετρέλαιο της «Αγίας Ζώνης» μπήκε στη ζωή μας ξαφνικά και, κυριολεκτικά, τη μαύρισε. Πέρα από μια σειρά απίστευτους ισχυρισμούς και  δικαιολογίες που ακούμε από κάθε εμπλεκόμενο, μπορούμε να διατυπώσουμε κάποια ερωτήματα και να συναγάγουμε κάποια συμπεράσματα, η μάλλον επιβεβαιώσεις:

Ένα ερώτημα είναι αν το πλοίο πληρούσε τις προϋποθέσεις για να παραταθούν τα πιστοποιητικά του. Η παράταση είναι κάτι που συμβαίνει στη ναυτιλία, αλλά κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Πρέπει να σημειωθεί ότι το πλοίο είχε διπλά τοιχώματα, πράγμα που δημιουργεί περαιτέρω ερωτήματα σε σχέση με το πώς προήλθε η ρύπανση και το πώς βυθίστηκε.

Άλλο ερώτημα είναι το πώς το τετραμελές πλήρωμα της βάρδιας (τα 11 άτομα πλήρωμα που ακούγεται αφορά τη σύνθεση σε ώρα πλου και όχι ακινησίας, εκεί υπάρχει σύνθεση βάρδιας) έμειναν δύο κατά τη βύθιση.

Η ποσότητα του πετρελαίου στο πλοίο αποτελεί επίσης ερώτημα: Είναι κοινό μυστικό στη ναυτιλιακή πιάτσα ότι η παράδοση μειωμένων ποσοτήτων κατά την πετρέλευση και η παρακράτησή τους προς περαιτέρω λαθραία διακίνηση με το αζημίωτο είναι συχνό φαινόμενο σε όλα τα λιμάνια του κόσμου, αν και ο έλεγχος είναι πλέον εφικτός με τα τεχνολογικά μέσα που υπάρχουν. Πόσο πετρέλαιο είχε το πλοίο; Πόσο πήρε από τα ΕΛΠΕ; σε ποιόν παραλήπτη θα παραδινόταν;

Το πώς διέρρευσε το πετρέλαιο δεν έχει απαντηθεί πειστικά, δεδομένου ότι πρόκειται για πλοίο διπλού τοιχώματος. Οι δεξαμενές ήταν κλειστές ερμητικά η με πύρους που απλά τις κλείνουν πρόχειρα;

Οι πλοιοκτήτες δεν ένιωσαν τ’ αυτί τους να ιδρώνει. Εξέφρασαν τη λύπη τους σε όλους εμάς, προσπάθησαν να φορτώσουν τη ρύπανση σε άλλο πλοίο, και θα παραμείνουν στην πιάτσα του λιμανιού να συνεχίσουν τις δουλειές τους, αφήνοντάς μας να τρέχουμε όλοι πίσω από τις εξελίξεις.

Όχι κι όλοι! Η κυβέρνηση αποδεικνύεται ανεπαρκής και σε κάτι που θα μπορούσε να είναι θέμα ρουτίνας κάποιου θαλάμου επιχειρήσεων του Λιμενικού. Κι όμως, η ηγεσία του υπουργείου αδράνησε για δυο μέρες, ενώ στη συνέχεια ήλπιζε απλά να καταστρέψει η κηλίδα μόνο τη Σαλαμίνα! Ο τραγικός υπουργός παροτρύνει τον κόσμο να πάει για μπάνιο, ενώ η –Πασοκικού τύπου– ευθιξία του που ταιριάζει γάντι και στους σημερινούς, φτάνει μέχρι του να θέσει εαυτόν στη διάθεση του πρωθυπουργού, πετώντας το μπαλάκι στον πολιτικό του προϊστάμενο, αντί να οδηγήσει στην παραίτησή του και την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης.

Η ανικανότητα δε φαίνεται μόνο από την ανύπαρκτη ετοιμότητα στην αντιμετώπιση του κινδύνου. Φαίνεται και από τον τρόπο που χειρίστηκαν το πρόβλημα. Κάθε λιμάνι υποτίθεται πως έχει ένα σχέδιο αντιμετώπισης τέτοιων και άλλων περιστατικών. Αυτό, αν υπάρχει για τον Πειραιά, δε λειτούργησε.

Ακόμα χειρότερα, όταν ανέλαβαν δράση, έκαναν άλλα αντ’ άλλων. Γύρω από τη ρύπανση απαιτούνταν τρείς παράλληλες μπούμες (πλωτά φράγματα), που δεν τοποθετήθηκαν, με αποτέλεσμα ο κυματισμός να επιτρέπει στην κηλίδα να περνά πάνω από την, ακόμα και τώρα, μόνο μία μπούμα και να μην υπάρχει δεύτερο και τρίτο στρώμα παράλληλα να τη συγκρατεί και να τη μαζεύει από κει το απορρυπαντικό σκάφος. Επικαλέστηκαν ότι χρησιμοποίησαν όλα τα διαθέσιμα μέσα για να δικαιολογήσουν την έλλειψη πλωτών φραγμάτων, πλην όμως την ίδια στιγμή δήμοι του Σαρωνικού εύρισκαν και νοίκιαζαν 3.000 και 1.000 μέτρα μπούμας για να προστατέψουν τις ακτές τους.

Τα σκάφη που χρησιμοποιήθηκαν δεν ήταν σε θέση να συλλέξουν συμπυκνωμένο πετρέλαιο, οπότε με μανούβρες και δημιουργία κυματισμού το έσπαγαν για να το απορροφήσουν, με αποτέλεσμα μικρές κι ευέλικτες κηλίδες να διασκορπίζονται και να εισχωρούν παντού. Αν δε ψέκασαν με χημικά για τη διαλύσουν, όπως καταγγέλλουν κάτοικοι της περιοχής που έτσουζαν τα μάτια τους απ’ αυτό, δημιούργησαν επιπρόσθετα προβλήματα στις ακτές και στο βυθό, όπου ένα παχύτατο στρώμα πετρελαίου με χημικό μαζί αναπαύεται στον πάτο της θάλασσας. Σημειώνουμε ότι το μαζούτ είναι η χειρότερη μορφή πετρελαίου όσο αφορά την ρύπανση γιατί είναι βαρύ και όταν ψύχεται γίνεται κομμάτια που βουλιάζουν στο νερό και κάθονται στο βυθό της θάλασσας και δεν διαλύονται, μολύνοντας έτσι για δεκαετίες το θαλάσσιο περιβάλλον.

Ο τρόπος λειτουργίας του κράτους είναι καταστροφικός ως προς την κοινωνία που υποτίθεται ότι υπηρετεί. Και δεν αναφερόμαστε ακόμα στην τραγική ολιγωρία μόλις εκδηλώθηκε το συμβάν, αυτό είναι χαρακτηριστικό ασχετοσύνης και ερασιτεχνισμού της κυβέρνησης. Αναφερόμαστε σε ένα πλέγμα σχέσεων στον κρατικό μηχανισμό, που ξεπερνά την εκάστοτε κυβέρνηση και που επιτρέπει, ακόμα και σε περιπτώσεις όπου διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές και περιβάλλον, να λειτουργούν παραθυράκια και να παρακάμπτονται οι κανονισμοί προς όφελος συμφερόντων.

Κι αυτά στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, που αναβαθμίζει συνεχώς τη θέση του. Όπου αυξάνονται συνεχώς τα εμπορικά πλοία που το προσεγγίζουν, άρα θα έπρεπε να έχει επεξεργασμένα και δουλεμένα σχέδια και μηχανισμούς απορρύπανσης. Αυτονόητα στοιχεία σε ένα λιμάνι με τόσο βαριά κυκλοφορία προς προστασία των παράκτιων περιοχών, αλλά και με όρους καπιταλιστικής οικονομίας και προς διαφύλαξη ενός εμπορικού ονόματος που λόγω ΚΟΣΚΟ ανεβαίνει συνεχώς.

Η κηλίδα πράγματι κατέστρεψε το βυθό, τα νερά, τις ακτές, τη θαλάσσια ζωή στη Σαλαμίνα, την Πειραϊκή, τις υπόλοιπες ακτές του Σαρωνικού, φτάνοντας την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές ήδη στη Σαρωνίδα. Δε γνωρίζομε πού θα φτάσει και πότε θα καθαρίσει, πότε θα ξανάρθει η ζωή στη θάλασσα και την ακτή. Ούτε αποτιμάται ακόμα σε όλη της την έκταση η επιρροή που θα ασκήσει στις ζωές μας αυτή η καταστροφή, που έρχεται να συμπληρώσει την εκπτώχευση του λαού, την αποικιοποίηση της χώρας και την πνευματική μας παρακμή. Η ειρωνεία της ιστορίας ήθελε να μιλούμε εδώ και χρόνια για πολλά προβλήματα που έχει η Ελλάδα και μόνο του το καθένα θα μπορούσε να διαλύσει ισχυρότερες χώρες, όπως το δημογραφικό, η παραγωγικότητα, το μεταναστευτικό, τα εθνικά θέματα, η πνευματική παρακμή. Το μόνο που μας έλειπε, η περιβαλλοντική καταστροφή, εμφανίστηκε κι αυτό επηρεάζοντας άμεσα ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού.

Έτσι, ένα κράτος που κρατά την κοινωνία σε ομηρεία και δεν την αφήνει να λειτουργήσει με κανόνες αλλά με παραθυράκια και κομπίνες, έρχεται να συναντήσει μιαν ανίκανη και αναίσθητη κυβέρνηση που αδυνατεί να συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της όποιας κατάστασης καλείται να διαχειριστεί. Το μίγμα αυτό επιταχύνει την καταβαράθρωση του επιπέδου σε κάθε τομέα δραστηριότητας, κι αυτό το βλέπουμε είτε σε υπερθετικό βαθμό τώρα στη κηλίδα, είτε σταδιακά με την απώλεια της αξιοπρέπειάς μας, της περιουσίας μας, ατομικής και δημόσιας, της ζωής μας τελικά.

Στα βράχια της Πειραϊκής δε μπορεί να πάει πια ο Στέλιος ο μπεκρής να θρηνήσει το χαμένο του έρωτα. Μόνο εργάτες απορρύπανσης με ειδικές φόρμες εργασίας θα δει κανείς εκεί. Κι ευτυχώς που δε ζει ο Λάμπρος Πορφύρας να δει πώς έγινε το ευλογημένο μέρος που του ενέπνευσε τα ομορφότερα ποιήματά του. Στη Σαλαμίνα, στο Σαρωνικό, στην Ελλάδα, τη ζωή μας ελέγχουν υπάλληλοι ξένων, εμείς είμαστε οι ιθαγενείς κι αυτοί οι αποικιοκράτες. Κι αν υπάρξει κάποια ελπίδα, αυτή θα είναι από μια συλλογική τεράστια προσπάθεια ανάτασης κάποιων που συνεχίζουν να αγαπούν μια πατρίδα, που προσπαθούν να την απορρυπάνουν, σαν άλλη Σαλαμίνα, από ένα κράτος που τη δηλητηριάζει κάθε στιγμή και από μια κυβέρνηση που την ξεπουλάει μόνο και μόνο για να συνεχίσει να είναι κυβέρνηση.

ΑΡΔΗΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com