Ευρώπη και Αφρική

Αυτές τις μέρες θυμηθήκαμε τα γεγονότα που οδήγησαν στο Δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου και στο άτυπο «πραξικόπημα» των Δανειστών μας, που κατέληξε στη συνθηκολόγηση της 12^ης-13^ης Ιουλίου στην Διάσκεψη Κορυφής και το 3^ο Μνημόνιο.
Ένα από τα στοιχεία εκείνης της περιόδου ήταν οι αλλεπάλληλες δηλώσεις «θεσμικών παραγόντων», οι οποίοι θεωρούσαν «αδιαπραγμάτευτη» την παραμονή μας στην «Ευρωπαϊκή οικογένεια» και μας νουθετούσαν πατρικά να ψηφίσουμε «ΝΑΙ» στην πρόταση Γιούνκερ, ώστε να τη διασφαλίσουμε.

Εδώ υπάρχει μια εμφανής σύγχυση μεταξύ δύο τελείως διαφορετικών πραγμάτων: η πολιτιστική παράδοση της Ευρώπης και οι σύγχρονες οικονομικές και νομισματικές ενώσεις. Οι τελευταίες, εφόσον σκεφτούμε και όλα αυτά που έγραψε ο Jeremy Rifkin στο βιβλίο του «Ευρωπαϊκό όνειρο», αφίστανται πάρα πολύ από την πραγματική ευρωπαϊκή κοινωνικοοικονομική παράδοση, η οποία έδινε έμφαση στην άμβλυνση του αμιγούς καπιταλισμού μέσω του μικτού συστήματος, στον λεγόμενο «κοινωνικό μισθό», στην κρατική/κοινωνική ρύθμιση στην ασύδοτη μεγαλοεπιχειρηματική δραστηριότητα, στα δικαιώματα των καταναλωτών.


Όμως, κάτι τέτοιο είναι σαφές και από τα μακροοικονομικά στοιχεία, εκ των οποίων κορυφαίο είναι ο βαθμός πλήρους απασχόλησης και, αντίστροφα, η ανεργία, η οποία βέβαια συνιστά και ένα πολύ μεγάλο κοινωνικό και «ανθρωπιστικό» πρόβλημα.  Έτσι, ενώ λιγότερο από 8 στους 100 ανθρώπους κατά Μέσο Όρο είναι άνεργοι στην Ε.Ε. (7,8%),στην Ελλάδα, με βάση τα οικονομικά στοιχεία του Απριλίου του 2017, ελαττώθηκε από το 22 στο 21,7%, δηλαδή περίπου σε τριπλάσιο ποσοστό.
Εάν κανείς δει ποιες χώρες «συγγενεύουν» με την Ελλάδα ως προς τις επιδόσεις της σε αυτόν τον τομέα, θα παρατηρήσει ότι μόνο 2 από τις 12 χώρες με παρόμοια ποσοστά βρίσκονται στην Ευρώπη και είναι τα κρατίδια της FYROM/Σκοπίων και του Μαυροβουνίου. Αντιθέτως, θα συναντήσουμε κατά συντριπτική πλειοψηφία αφρικανικά κράτη: Δημοκρατία του Κονγκό (26,6%), Ανγκόλα (26%), Λεσότο (25,3%), Σενεγάλη (22,7%), Ισημερινή Γουϊνέα (22,3%), Γκαμπόν (20,3%), Μποτσουάνα (20%), Λιβύη (19,5%), Σουδάν (19,5%). Αναρωτιέται κανείς λοιπόν, εφόσον παραμείναμε στην «ευρωπαϊκή οικογένεια», γιατί η οικονομία μας δείχνει να ανήκει περισσότερο στην «αφρικανική οικογένεια»;
Εδώ ίσως χρειάζεται να επισημανθεί ότι δεν λέγονται τα παραπάνω, λόγω υποτίμησης προς τους συνανθρώπους μας στην Αφρική. Οι Αφρικανοί, παρά τις προσπάθειες του Νέλσον Μαντέλα και άλλων ανθρώπων με αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης και δικαιωμάτων και εθνικής ανεξαρτησίας αλλά και με τη βοήθεια της «μαύρης θεολογίας» και μορφών όπως ο Αγγλικανός αρχιεπίσκοπος Desmond Tutu, απελευθερώθηκαν πολιτικά εδώ και δεκαετίες, αλλά δυστυχώς παρέμειναν εν πολλοίς υπό ζυγό κοινωνικοοικονομικό. Αυτοί και άλλοι παράγοντες συνετέλεσαν ώστε πολλά αφρικανικά κράτη και σήμερα να τελούν υπό καθεστώτα δικτατορικά ή πολύ αυταρχικά, όπου η κριτική διώκεται ποινικά και ο δημοκρατικός αγώνας για την εξουσία είναι «ψιλό ρήμα».
Σε αυτά τα τελευταία θα έπρεπε να εστιάσει και ο Εμ. Μακρόν, ο οποίος κατηγόρησε τους Αφρικανούς για πολιτιστική καθυστέρηση λόγω υπερπολυτεκνίας. H πολυτεκνία ή η ολιγοτεκνία, ως γνωστόν, δεν είναι ούτε αφ’εαυτής της καλή ούτε κακή στην εποχή της Χάριτος, αλλά λαμβάνει το πρόσημο από την ευτεκνία, την προσπάθεια για καλή ανατροφή και «τεκνοτροφία». Σαφές είναι ότι καθιστά την εν λόγω επίμοχθη επιλογή ολοένα και δυσχερέστερη και στη χώρα του, όταν επιθυμεί να εφαρμόσει «δημοσιονομική προσαρμογή» υπό το 3%, τη στιγμή που η ανεργία στη Γαλλία φτάνει το 10% και ο βαθμός φτώχειας επίσης επανήλθε στα επίπεδα της δεκαετίας του 1970, μετά από μια τριακονταετία συνεχούς βελτίωσης.
Για να είμαστε δίκαιοι, αυτό δεν είναι μόνο επιλογή του Μακρόν, αλλά και προϊόν καταπίεσης των ευρωπαϊκών «θεσμών», που απαιτούν τη συμμόρφωση στα ιδρυτικά δημοσιονομικά κριτήρια της Ευρωζώνης…

ΠΗΓΗ: https://philalethe00.wordpress.com/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com