Μεταπολίτευση στη μεταπολίτευση

Του Μιχάλη Πετμεζά

ΤΖΕΡΟΝΙΜΟ

Στις 20 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε στο Σύνταγμα η συγκέντρωση των #παραιτηθείτε, μια πρωτοβουλία κοινωνικής κινητοποίησης που έλαβαν πολιτικές προσωπικότητες από τη Νέα Δημοκρατία και την εκσυγχρονιστική κεντροαριστερά – ο πυρήνας δηλαδή του ρεύματος που κινητοποιήθηκε ως «Μένουμε Ευρώπη» κατά την αλήστου μνήμης προεκλογική καμπάνια του δημοψηφίσματος.

Η προσέλευση του κόσμου υπήρξε απογοητευτική, ακόμα και για τους ίδιους τους διοργανωτές, γεγονός που κατέδειξε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο για την ελληνική πολιτική σκηνή: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ενδέχεται να αποδειχθεί ταυτόχρονα η χειρότερη αλλά και η… μακροβιότερη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών για τη χώρα, γεγονός που θα επιφέρει ανυπολόγιστες καταστροφές στην ελληνική κοινωνία: Ήδη, μέσα από τα… ερείπια της νέας συμφωνίας, ξεπροβάλλει η φυσιογνωμία μιας χώρας που είναι ταυτοχρόνως πολυκατεχόμενη και κατατεμαχισμένη.

Οι ξένες πρεσβείες από τη μια και οι ολιγάρχες από την άλλη παρεμβαίνουν ολοένα και πιο έντονα στην πολιτική ζωή του τόπου:

Τα πολιτικοστρατιωτικά δεσμά της χώρας με τις ΗΠΑ ισχυροποιούνται, όπως ισχυροποιούνται και τα δεσμά του χρηματοπιστωτικού συστήματος με τα αμερικανικά funds· η Τουρκία παρεμβαίνει ανοιχτά στη Βόρεια Ελλάδα, το Αιγαίο και τη Θράκη· οι Γερμανοί έχουν καπαρώσει τα σημαντικότερα φιλέτα της ελληνικής οικονομίας για τον εαυτό τους, ενώ από πίσω τους ακολουθούν οι Γάλλοι, αλλά και οι… Ιταλοί που πήραν τους σιδηροδρόμους. Το Ισραήλ θέλει να επωφεληθεί της συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, διεισδύοντας στη Θεσσαλονίκη και την Κρήτη. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Την ίδια στιγμή, εμφανίζονται έντονα νεοολιγαρχικά φαινόμενα: Επιχειρηματίες που αξιώνουν να συσσωρεύσουν απευθείας πολιτική ισχύ, με υπερθεσμικούς τρόπους, αγοράζοντας ομάδες, ενδυόμενοι τον ρόλο σωτήρων ολόκληρων πόλεων ή μητροπολιτικών συνοικιών: Ο Μαρινάκης, ο Σαββίδης, ο Μελισσανίδης, ο Αλαφούζος, ο Βαρδινογιάννης, ο Γιαννακόπουλος και ο Μπέος είναι οι διασημότεροι εξ αυτών. Η ποιοτική διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι σημαντική: Κάποτε, όλοι αυτοί διεκδικούσαν παρασκηνιακές διασυνδέσεις με την πολιτική εξουσία, δίνοντας τροφή στα ποικιλώνυμα σενάρια διαπλοκής που κυβερνούσαν τον τόπο. Με την απαξίωση, όμως, της βουλής, των κομμάτων και των κυβερνήσεων, η σχέση αλλάζει και ανατρέπεται: Είναι οι πολιτικοί που μεταβάλλονται αυτήν τη φορά σε παρακολούθημα επιχειρηματιών, που μέσω της εμπλοκής τους σε λαοφιλέστατες ομάδες μπορεί και να ελέγχουν μέχρι το 50% των ψήφων της Θεσσαλονίκης, του Πειραιά, ή της Νέας Φιλαδέλφειας.

Η κοινωνία παρακολουθεί ανήμπορη και μουδιασμένη. Οι οικονομικές καταστροφές που μετρά είναι ανυπολόγιστες – πλέον τα νοικοκυριά κόβουν από το… γάλα ή περιορίζουν ακόμα και την αγορά των άθλιων προσφορών του Λιντλ, όπως δείχνουν τα στατιστικά. Η φοροκαταιγίδα συνεχίζεται και ολοκληρώνει την ισοπέδωση της μικρομεσαίας οικονομίας, γεγονός που συνεπάγεται τη δραστική επιδείνωση των όρων διαβίωσης για τους πολλούς.

Το χειρότερο, όμως, όλων είναι ότι με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο όπου ατέρμονες εξευτελιστικές διαπραγματεύσεις οδηγούν σε σκληρά μέτρα και τανάπαλιν, με τον κάθε τυχαίο αξιωματούχο της Ευρώπης να καθυβρίζει την Ελλάδα, μια περίεργη αίσθηση έχει καταλάβει τη λαϊκή πλειοψηφία: Θεωρεί, κατά κάποιον τρόπο, ότι ποινικοποιείται οικονομικά η εθνικότητα και η ιδιότητά του ως Έλληνα πολίτη, την ίδια στιγμή που το σύστημα πριμοδοτεί την εγκατάσταση άλλων πληθυσμών στη χώρα και εκθειάζει κάθε μορφή απόρριψης της εθνικής αυτοδιάθεσης και αξιοπρέπειας.

Η κυβέρνηση επιχαίρει σιωπηρά για αυτήν την κατάσταση, καθώς πρόκειται για ισορροπία του τρόμου που ευνοεί την παραμονή της στην εξουσία, το μοναδικό μέσο πλέον για να εξασφαλίσουν τα κόμματα που κυβερνούν την πολιτική τους επιβίωση. Η αξιωματική αντιπολίτευση προβληματίζεται, όπως είπαμε, αλλά είναι προφανές από την ίδια την εξιστόρηση της κατάστασης ότι όλο αυτό το ρεύμα βουβής δυσαρέσκειας δεν μπορεί να εκφραστεί από μια αντιπολίτευση που επιμένει να εμφανίζεται ως συνεπέστερη και σοβαρότερη εκπρόσωπος-συνομιλήτρια του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Συγκινεί, άραγε, κανέναν αυτή η ιδέα ή απλώς το δημοσκοπικό προβάδισμα εκφράζει την προσωρινή συσπείρωση όσων έχουν αγανακτήσει με την κυβέρνηση των απατεώνων;

Ρητορικό το ερώτημα, ωστόσο το πολιτικό προσωπικό που βρίσκεται τόσο στη μια πλευρά όσο και στην άλλη είναι πολύ διεφθαρμένο και φθαρμένο ώστε να ψάξει έστω απαντήσεις για αυτά τα ζωτικά για τη χώρα ζητήματα και ερωτήματα.

Μόνη διέξοδος, αν ο χειμαζόμενος λαός ξεσηκωθεί και καταφέρει κάποιου είδους… «μεταπολίτευση στη μεταπολίτευση» – δηλαδή να δοθεί τέλος στο πολιτικό σύστημα που διαχειρίστηκε, κατά γενική ομολογία αποτυχημένα, τις τύχες της χώρας επί τέσσερις δεκαετίες. Ας ελπίσουμε να μη χρειαστεί κάποια μεγάλη εθνική τραγωδία για να συντελεστεί κάτι τέτοιο.

ΠΗΓΗ: http://efimeridaenosis.com/?p=2017

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com